Lies, ik herinner me nog dat je mij of je papa elke dag wel wou verrassen met een tekening ... een gedicht ... je straalde helemaal toen je dat kon geven... uren heb je in onze woonkamer versleten, aan je infuus met zo'n dingen... terwijl ik taarten bakte voor je , je lievelingseten klaar maakte ... vers brood bakte, zodat je iets zou eten...
als ik soms zie hoe mensen nu nooit tevreden zijn... wij zijn nooit op reis gegaan met jou ... dat ging ook niet...en dat konden we niet betalen... maar vakantie in eigen tuin was ook leuk... elke dag barbeque... ook dan straalde je ... je knaagde ribbekes af ...je at nu eenmaal graag... die 150 pillen per dat (één soort) nam je er bij.. vanaf je 9 e kon je 10 capsules per keer inslikken... mensen lief... als ik daar aan terug denk... alles zit in ons hoofd... ofwel pas je je aan de situatie en maak je inderdaad vvakantie siper gezellig... ofwel denk je constant aan wat je niet hebt... bij ons kwam dit niet in vraag...
en nu ...klagen dat men geen 4X op reis kan door de crisis... geen nieuwe auto kan kopen door de crisis... ik kan eindeloos doorgaan... terwijl er zoveel mensen graag op eigen benen zouden staan... maar niet kunnen omdat het financieel niet haalbaar is door hun ziekte...
mensen die niet weten, halen we met onze weinige centen het einde van de maand?
die mensen zijn het meest gelukkig met iets klein... een gebaar... weten dat je er bent voor hen...
ik geloof ook , misschien krijg ik hier nu wel tegenstand, dat opvoeding er mee te maken had... mensen vonden mij ook een strenge mama...maar had ik keuze? ik wou lies goed verzorgen ja ik was zeer streng, mensen moesten hun handen ontsmetten, schoenen af , en niemand kwam er in met een verkoudheid of zo... ik ontsmette onze woonkamer-keuken en lies haar slaapkamer 2X per dag... en ik moest soms streng zijn tegen lies ... gewoon omdat ze haar verzorging goed zou doen...
ik wist maar al te goed wat een last zoiets voor een kind is... en mijn hart deed pijn... maar wat moest ik anders doen?
desondanks bleef lies ... verdraagzaam, beleefd, ... ik vond dat het niet was omdat ze ziek was dat ze niet beleefd moest zijn... een kind alleen , word vaak bestempeld als " verwend".. dat is dus niet altijd zo...
kinderen die ziek zijn geboren, hebben een 6e , 7e en 8e zintuig... ze relativeren alles... zijn vaak bezorgd om hun medemens, en cijferen zich weg... integendeel.. lies zou alles hebben weg gegeven ( van wie zou ze dat nu toch hebben?)... en toen op zo'n moment dat ze voor iemand een tekening of gedicht had gemaakt voelde ze zich gelukkig ...
geluk kan je niet kopen... het zit in jezelf...
je mama...
07-02-2013
schokeer ik nu of zijn sommige mensen dom?
lies, weet je nog dat ze jou vroegen " hoe gaat het ? en onmiddelijk zelf zeiden " goed zeker? ...dan knikte je maar van ja... maar je ogen ... zeiden wat anders.. gisteren wou ik een krant ... stond daar iemand die ik vaag ken , een wijnleverancier hier in een tea room vlak naast mijn deur, tot gisteren leek hij in mijn ogen ... een man van de wereld... hij ziet me en zegt.. ahh dag madame... alles in orde zeker? ... en wat mij bezielde , ik weet het niet ... want in een krantenwinkel zijn er altijd mensen... ik heb geantwoord... ba ja ... wreed goe nog voor een paar weken, daarna ben ik dood.
juist ja... stilte............. je kon een muisje horen lopen...
elske is dan maar terug begonnen, met te zeggen... je vraagt me iets en ik antwoord eerlijk...mss niet wat je had verwacht... maar dan kwam het ... ( en het leek een slimme man ...) dood? .. hoe kan dat dat je dit weet op voorhand... en dan voel je die blikken ... van het leken wel ipv mensen gieren... te weten wat ik zal zeggen... waar anders mensen geen tijd hadden, leken ze nu zich te amuseren... ik vroeg hem " heb je ooit van euthanasie gehoord" ... zegt hij toch wel wa is da ? ....
geroezemeoes rond me... ik hoop dat ze dachten... diene dommerik???....
ik heb hem gezegd, hier niet verder op door te willen gaan, dat hij maar eens moest op googel zoeken... en je gelooft het nooit... wa is dat ? ....
dan begon ik stillaan mijn geduld te verliezen... en heb hem gezegd... " vergeet alles wat ik je nu zeg" ooit zal je het wel zien ...
en dan zegt hij " ahaaaaaaaaa je blijft dus leven? ...
ik wou mijn middelvinger uitsteken...maar heb ik niet gedaan... heb een glimlach ergens vandaan gehaald en hem gezegd, terwijl ik al aan het verder wandelde..." ik vrees dat het voor jou te laat is nog veel te leren van het leven"... geen idee of hij dat heeft gehoord...
de discussie is gewoon...moet ik nu voldoen aan een verwachtingspatroon ...gewoon omdat mensen dit zo verwachten? ... NO WAY... kunnen ze niet tegen een eerlijk antwoord, dan is dat spijtig...
mensen die me kennen en nog zo'n domme dingen zeggen... dat is een ander verhaal... daar kwetst het je ... dat ze nog steeds denken... " die gaat da niet doen"...
het is geen spel die me te wachten sta... het is hard, moeilijk ... dus ... mensen, verwacht van mij enkel eerlijke antwoorden...
zo lies, ik heb het ook in jouw plaats verteld... ik vond het voor jou nog veel erger dan voor mij... je mama...
06-02-2013
beslist....
bloed, zweet, tranen en nog zoveel meer heeft het gekost een beslissing te nemen... zend ik de reportage uit voor of na mijn overlijden ... ongelofelijk veel dagen gepiekerd... maar ik heb beslist... het zal voor zijn. de negatieve commentaren die ik verwacht ... neem ik er bij... de positieve zullen me blij maken... maar bovenal ik geef lies een stem, en ik probeer, maar weet nog niet of ik daar in slaag lotgenoten ook een stem te geven, op mijn speciale manier...
jullie moeten mijn niet sparen...eerlijk comment wordt altijd op prijs gesteld... ik kan alleen maar hopen een heel heel klein steentje bij te dragen aan alles wat bespreekbaarder te maken... dat mensen gaan nadenken en niet veroordelen...
de datum deel ik nog mee... normaal 19 febr telefacts om 21.30...maar dat is met voorzichtigheid... als er in de wereld iets ergs gebeurd... kan mijn reportage nog geschrapt worden...zeg het dus nog niet teveel verder... en hou gewoon je TV in de gaten ...
mijn doel zal mss niet bereikt zijn, nl jullie te steunen...maar ik heb het geprobeerd... zoveel uren opnames in een reportage van 20 minuten stoppen was ook voor de journaliste niet eenvoudig...
wait and see...
elske
04-02-2013
angst... om lotgenoten ongelofelijk teleur te stellen...
een klein stapje vandaag... gewoon even kwijt willen dat ik ongelofelijk angst heb jullie , lotgenoten teleur te stellen met de reportage telefacts...komt Lies genoeg aan bod? .. 20 minuten zendtijd is niet lang als je een leven had zoals ik ... ze toont echt hoe het is... en toch denk ik ...had ik meer kunnen doen? het ongelofelijke laag zelfbeeld steekt de kop op... angst om een verkeerde beslissing te nemen... zenden we het uit voor mijn overlijden? of na? wat ik ook beslis , alles heeft voordelen en nadelen... maar hoe weet ik of ik de juiste beslissing neem? kan ik nog wel om met comments ? ... onzeker, bang, faalangst ... zo voel ik me... en het is geen fijn gevoel... de mentale rust die ik zo graag wil... lukt niet... kon ik maar alles loslaten...
02-02-2013
sorry...
mijn gedachten zijn een grote chaos...zoveel gevoelens...waar ik geen blijf mee weet... FB kijk ik niet naar en dat wil wat zeggen...dat is tenslotte mijn vlucht naar een wereld waar anderen ook op hun pc zijn...contact met de boze buitenwereld...zelfs dat kan ik niet... maar lieve lotgenoten, ik denk aan jullie... alleen zit het momenteel niet echt mee, op heel veel vlakken... sorry ...ik weet niet of ik nog zal schrijven... ik kan er nu geen antwoord op geven...hopelijk begrijpen jullie dit... elske
29-01-2013
even pauze
even pauze.. voel me niet zo goed...
28-01-2013
een baaldag en je even kunnen afreageren... aanvaard gedrag of niet ?
lies, ja ja ... ik kreeg ook al de vraag, als je dan toch niet gelooft in leven na de dood, waarom begin je dan je tekst met Lies...
gewoon , om haar naam in leven te houden... mag dat ? dit is mijn blog.
Lies, gisteren had ik een vreslijke dag...ik miste je ... ik voelde me zo slecht .. ik had vreslijke pijn...en ik voelde me alleen op de wereld, de mix met de kou hier in mijn appartement was de druppel denk ik...
en wie moet het dan aanhoren? juist de mensen die het goed menen met je.. gelukkig was de mama van laetihia , Heidi, online... en laat ze me razen.... zonder naar een antwoord te moeten zoeken... en dat is nu net wat al mijn vrienden , één voor één niet wilden doen... me eens kwaad laten zijn...
Heb ik het recht niet kwaad te zijn, zo heel af en toe? ik doe al zoveel dagen mijn best... elske is een gewoon mens...en ja de frustratie moet er uit, ... de pijn stapelde zich op door de stress...
soms vind ik het zo oneerlijk allemaal... terwijl ik de meeste dagen er in berust wat komen gaat ... maar mag ik ook eens bang zijn? ...zomaar op een dag...
Heidi doet wat ik deed v mijn 2 vriendinnen die terminaal waren..
( al ging ik daar mss dan weer te ver in ...) vooral eva kon zo kwaad zijn...en ik begreep haar... ze had 2 dochters... jonge meisjes van 20 en 23 ... niet echt zelfstandig ... en dan moest elske het ontgelden... maar ik nam het niet persoonlijk... integendeel, ik vond het een eer dat ze tegen mij alles durfde zeggen... ook al is dat niet altijd makkelijk...
gelukkig had ze nog een paar andere mensen waar ze ook kon op rekenen...
en dat is nu net het probleem... als ik het verwijt krijg van ( vreemde ) mensen ... ze wil geen hulp.. doet het pijn...
begrijpen mensen dan niet dat echte vrienden op die dagen o zo belangrijk zijn? die vrienden laten iets waardevol liggen... nl ... je vriend bijstaan tot het laatste
bestaat er nog iets mooiers? ....maar helaas de meeste mensen lopen zo ver mogelijk weg...
ik heb tegen heidi van alles gezegd hoe ik me voel enz... toen ik afsloot had ik 2 keuzes...
gans de dag hier te liggen balen... of me te wassen, aan te kleden en na 7 dagen eens buiten te gaan... ik ben sterk, mentaal dat weet ik na gisteren... want ik koos de 2e optie.
ik ben naar een thais resto ( dicht bij mijn deur) geweest... want de muziek maakt me daar zen... lieve mensen die mijn situatie kennen... ik heb zelfs een halve portie gekregen en maar moeten betalen... men vroeg zelf ... is het niet teveel...na een uurtje voelde ik me wat rustiger worden... Ik had het ook aan hen gezegd... ik heb een ontzettende baaldag....
en toen ik naar huis ging ... voelde ik me nog alleen, maar ik kon het weer voor even verdragen... heb zelfs in resto een ganse tekst gemaakt die ik nog nodig had...
moraal van dit alles... laat mensen die zo worstelen met hun gevoelens spreken... luisteren is de boodschap... niet persé raad geven... laat hen er alles uitgooien, laat ze roepen... daarna kunnen ze terug een tijdje verder...
ook al sta ik achter mijn beslissing van euthanasie ... de weg er naar toe is hard... het één sluit het ander niet uit... veroordeel mensen toch niet zo vlug... Heidi weet dat ze bij mij ook terecht kan om te luisteren naar haar... wederzijds vertrouwen... respect moet er zijn...
vandaag is ook zwaar... eerst mijn arts, en dan iemand van palliatief netwerk... praten op commando is niet altijd leuk... meestal heb je dan geen zin om te praten...
maar we gaan er met een open -mind aan beginnen...
tot morgen... je mama
27-01-2013
engeltjes ... voor velen bestaan ze ...maar niet voor mij...
lies, een gevoelige snaar die ik nu aansnijdt... zoveel mensen geloven in engelen... en aanvaarden niet dat ik het niet doe...
jij ook niet ... je wou slapen na je overlijden... je hebt dat zo vaak gezegd...
maakt ons dat tot slechte mensen dat we niet in engeltjes geloven? ik denk het niet... soms denk ik dat het voor mensen die er wel in geloven een houvast is... die heb ik niet, en jij had dat ook niet... ik herinner me nog toen jij al een paar jaar overleden was dat ik 4 lessen volgde om op een palliatieve eenheid vrijwilligerswerk te doen.
de psychologe die ik kende ... zei op een bepaald moment ... kinderen die sterven hebben altijd een beeld van een engel ...en rijstpap met gouden lepels...
Ik ben toen voor gans de zaal recht gestaan en heb haar gevraagd ... Lut, elk kind? ze wist natuurlijk onmiddelijk wat ik bedoelde... en zei toen... je hebt gelijk els, niet elk kind ... hmmm een ongemakkelijke stilte in de zaal...maar lies, ik kwam op voor jou !!!!
op groepen van ouders van een overleden kind zie je altijd engeltjes... ik voel me soms bijna schuldig dat ik of wij er niet in geloofden...mensen geven me soms ook een schuldgevoel... net zoals we niet geloven in een leven na de dood...hoe kunnen we daar een antwoord op krijgen, niemand kan dat ... er komt nooit iemand terug om het ons even te vertellen...
jij was een realist... ondanks je nog zo jong was , kon je daarover debatteren !!!!
mijn vraag " waarom geloven wij er niet in ? en anderen wel... " zal nooit beantwoord worden vrees ik... maar veroordeel ons daarom niet ... wat nu wel soms het geval is... niet openlijk, maar PV ...
leven en laten leven ... ja toch ? met respect voor elk zijn overtuiging of geloof... en zoals bij ons... geen geloof...
lies, je mama ...
26-01-2013
mijn boek ' niemand noemt me nog mama en de mucodag...
Lies, ... zo jammer dat je nooit hebt geweten dat ik een boek zou schrijven over ons... over jij... hoe moedig je door je korte leven ging... Hoe moeilijk het soms was als voortrekker van intraveneuze therapie thuis, en dan bedoel ik van begin tot einde... alles werd thuis gedaan, bloed nemen, zelfs resultaten v lavo kwamen via fax bij ons toe... maar dat was wat jij wou... thuis zijn... je moest heel veel calorieën eten... soms tot 6000 en je nam er bijna geen op... ik kookte me te pletter... maar met zoveel liefde... traiteur elske werd ik genoemd... zelfs ons eigen brood bakte ik... en daar deed ik echte boter in, kaas... en ook al moest je na je eten , of zelfs tijdens het eten moest jij al naar het toilet...je had zo weinig darmen over...door al die operaties... soms was je triest daardoor,ja at zo ontzettend graag...
maar ik dwaal af... mijn boek heb ik op tien dagen geschreven,bijna tien dagen in pyama gebleven, vooral s'nachts kwam de inspiratie ...ik leefde op automatishe piloot... de ruwe versie, ... en ik herinner me nog zo goed dat ik op het einde in heeeeele grote letters schreef EINDE ik heb het toen naar de toemalige minster van sociale zaken, Frank van De Broecke gestuurd,tot mijn verwondering kreeg ik antwoord... dat was voor mij het startsignaal om uitgevers te contacteren... dat ging niet van een leien dakje... mensen wilden dat ik het " romantiseerde"... zo van... lies kwam met haar roze kleedje ... " ik weigerde dat... tot ik in contact kwam met SIG ( stichting integratie mensen met een handicap)... de voorzitter die zo streng keek... kwam bij me thuis om er over te praten... en tot mijn eigen verbazing wilden ze het uitgeven... mijn toemalige buurvrouw heeft de omslag gemaakt... een waterverfschilderij van een foto van lies...ik mocht kleur kiezen van de kaft . blauw is het kleur van de stem... en ik had veel te zeggen... en dan begon een onbekende weg van persmappen ( ik kreeg toen veel hulp van Ingrid De Sloovere) ... wat een werk !!! we zijn toen nog in Sabena voor de pers mijn boek gaan voorstellen ... in het sabena House... radio, kranten, weekbladen...overal kreeg mijn boek aandacht... en ik voelde me gelukkig... gewoon als mama.... ondanks de boeken enkel via SIG te bestellen waren... verkochten ze heel goed. men heeft zelfs een tweede druk gemaakt... Op de eerste mucodag werden veel activiteiten gepland... ik kreeg een ' boekstand " toegewezen waar Nadine De sloovere en ik konden signeren... ik was overweldigd... zoveel mensen die naar me kwamen... ik , eenvoudige mama, had zoiets nooit verwacht... ik heb voor elkeen een ander woordje in hun boek geschreven... de mails die ik later kreeg deden zo'n deugd... toen mocht ik hem " officieel " voorstellen , samen met Sabine De Vos die ook een boekje had geschreven... Karl Symons was presentator ... en lies, jij was er voor mij bij dat moment... " ons boek" was een groot stuk om jou in leven te houden... ook om lotgenoten te steunen... ik leerde bekende mensen kennen, de één al wat vriendelijker dan de andere... t leukste was martine Jonckheere (marie-rose van familie) die haar kleine maltezer in mijn armen duwde omdat ze naar het toilet moest... een dag vol emoties... en wat blijkt nu ... laetithia ... bleek toch wel het promotiefilmpje voor de mucodag te hebben gemaakt ... ik heb ze nog niet zo heel lang geleden leren kennen... maar het is alsof ik haar al altijd ken.. ze lijkt zo op lies... uiterlijk maar dat karakter... zij, haar mama zijn de mensen die me op mijn ritme alles laten ondergaan... Het is voor mij een hele grote confrontatie ...mama en dochter samen te zien... ondertussen, zijn ze de enige mensen aan wie ik iets durf vragen...zonder me vragen te stellen... " valik ze lastig?" ... Ook al zal de tijd kort zijn dat we samen dingen kunnen doen... ze zal ongetwijfeld één van de beste en mooiste zijn ...na lies haar overlijden... de dag dat laetithia een (in mijn ogen) prachtige tekening die lies had gemaakt toen ze elf was ... mee wou ... blij was dat ik haar dat gaf... dat is de dag dat die band over de dood heen onverbrekelijk is... een mooi geschenk voor mij... als laatste zou ik toch graag even kort zeggen dat het heel jammer is dat de muco vereniging zo weinig aandacht heeft voor mensen die jarenlang gratis het beste van zichzelf gaven... mensen die hun kind verliezen, krijgen niet genoeg aandacht...en nee ik ben niet de enige die zo denkt...ook daar hebben we het gevoel dat we niet meer meetellen... in een ziekte zoals mucoviscidose mag de gemiddelde leeftijd dan wel wat stijgen... er sterven wel nog kinderen, jonge mensen... steek dat niet in de doofpot ... laat ze verder leven door hen een plaats te geven... en dat zeg ik in naam van veel mensen...
lieve lezers van mijn blog... laat niet na comment te schrijven, of in mijn gastenboek... zoiets doet deugd, ook al moeten jullie het niet eens zijn met me...dank daarvoor...
lies, je mama had veel te vertellen... xxx
24-01-2013
hoe FB voor kwetsende zaken kan zorgen...
lies, 2 dagen geleden kreeg ik voor de eerste maal in mijn prive FB een berichten groep te zien... die aan het praten waren... hoeveel weken zwanger ze waren...
ik was totaal van slag... ik had hier geen toestemming v gegeven om op mijn pv zoiets te zetten.... ik wist niet waar het vandaan kwam. nu zie ik vandaag dat dit een " spel " is...just for fun...
je bent fictief zwanger en je mannen mogen dat niet weten???? draait de wereld helemaal door? ik vind het een wansmakelijke grap waar ik niet mee kan lachen...
heb nu een paar berichtjes op gezet... dat dit niet echt " tof " is als je enig kind gestorven is... wie begint met zoiets? mijn PV en FB zijn echt heel goed beveiligd... ik ben daar heel streng in... dus het moet zowieso via een vriend van een vriend zijn gegaan?
ik hoop dat degene die dit deed zich ook bekend maakt ... ondertussen zoek ik uit hoe zoiets kan... het is respectloos... zielig... en heel erg kwetsend...
ik ben dus boos... en hoe !!!... migraine, pijn maken me al krekelig... wel .. geloof me dit doet er geen goed aan...
mensen denk toch eerst eens 2 x na voor je zo'n dingen doet?.....
je mama die overstuur is...
23-01-2013
ik staak vandaag ...baaldag...
22-01-2013
kom je het verlies van een kind ooit te boven ....
Liesje... de dag dat jij stierf vielen er geen tranen... ook niet de dagen erna... je strijd had lang genoeg geduurd... bijna dertien jaar dag in dag uit happen naar lucht... nooit mee kunnen spelen met andere kindjes... altijd bij mij,je mama...
toen je stierf thuis ... had je een glimlach op je gezichtje... je moest niet meer happen naar lucht ... je zo stil te zien liggen was een heel raar beeld voor ons... je sliep of probeerde zelfs recht te slapen... maar nu had je dus die rust die je zo verlangde...samen met onze créme van een huisartse hebben we lies een spice-girl t shirt aangedaan... TV is aangebleven bij haar een een licht met roze schijn gaf haar wat kleur... net of ze sliep...maar dan met die mooie glimlach in plaats van pijn.
toen je me vroeg als je ong tien was ..." mama beloof je me dat er na de dood niets meer bestaat..." heb ik haar gezegd...meisje, ik kan veel beloven , maar dat niet... ik weet alleen dat niemand terug komt... dus ofwel slapen ze allemaal...ofwel is het er zo plezant dat niemand terug wil... ik had het niet verwacht, maar dat antwoord, gaf haar blijkbaar voldoening... ze vertrouwde me...
ik bleef met veel vragen ... lies praatte vaak over de dood, in het algemeen...maar ook soms to the point... als mama ben je niet elke dag voorbereidt op soms heel moeilijke vragen...
zoals ik haar naar school deed...en ze me zei... " mama zie je die brug? " .. ja lies... " welk ik heb berekend als ik spring dat ik dood ben " boem in je gezicht...en dan moet jeheel adrem zijn om te kunnen antwoorden... ik heb haar toen heel kalm gezegd... tja , je kan het maar één keer proberen dan he ... en dan lachte ze...
maar ... het moment dat je kind sterft, sterf je mee... cliché...maar het is zo... ik weet nog dat ik een heel raar wee gevoel over me kreeg...en ik dacht, zal dit nu altijd zo zijn...ik kreeg geen lucht... kon niet binnen blijven... heb een maand tot na haar overlijden gewoon buiten geleefd... je bent nooit meer compleet als je kind sterft... nooit meer. ik en mijn ex-man konden er niet over praten, hij begon meer en meer te werken, en ik zat alleen thuis... met alle herinneringen...
het ergste is , dat zoveel mensen die haar kenden, heel vlug na haar overlijden , haar niet meer vernoemden... en hun leven ging verder...maar het mijne leek stil te staan... het leven ging veel te vlug , ik kon dat ritme niet volgen... en waarom vroeg niemand hoe het ging met ons? ...
je zo alleen voelen, kan volgens mij enkel als je enig kind sterft... ik neem het veel mensen kwalijk dat lies, geen stem meer kreeg, hoe ik ook zei dat ik af en toe haar naam wou horen... niets hielp..en nee niet omdat ze schrik hadden... mensen willen geen negativiteit...
ik ben niet jaloers op mensen die een heel gelukkig gezin hebben... maar het doet pijn... en je stelt je de vraag... waarom? waarom bij ons? waarom werd lies zo ziek geboren? ... waarom ?.... mensen begrijpen ook niet dat het heel moeilijk is... om te gaan met andere mensen met kinderen... ooit zei een ex collega toen lies één jaar overleden was... " wees blij dat je geen kinderen meer hebt... t begin van t schooljaar is duur".. toen ik naar de toiletten liep al wenen, kwam niemand achter me...alle collega"s hadden gehoord wat ze zei... ik heb toen ontslag genomen.... mijn kind ging voor.
mijn ex-vriend begreep ook niet waarom ik over haar wou vertellen... we zijn vrij vlug samen gaan wonen... en toen kwam het uit.. ik vergeet nooit meer het moment dat hij zei.. elske " dood is dood"... en daar valt niets over te zeggen... ik zorgde toch goed voor zijn 2 zonen... maar over lies mocht niets gezegd worden????? hij zei ook nooit haar naam maar ... je dochter... het diepe dal dat je dan doorgaat... valt met geen woorden te beschrijven...
één ding is zeker... mensen die geen kind zijn verloren... denken veel te vlug dat je je leven terug in handen kan nemen...
ik haat het ...als mensen me zeggen...mijn kind gaat op verlof v één week... ik zal me zooooooooooo alleen voelen... dan denk ik .. en ik dan? ...maar dat speelt blijkbaar geen belang... ik ben het al " gewoon" ... wel zoiets word je nooit gewoon... integendeel het gemis is elke dag erger ...
lies... ik hoop zo dat je mag slapen, zoals je wou... geen engeltjes voor ons... wij geloofden in warmte, respect ... waarden... binnenkort zal ik het weten... ik wil net zoals jij ... gewoon slapen.
je mama....
21-01-2013
wit buiten en zo stil.........
lies, wat zou je toch blij zijn met de sneeuw... met je skipak aan die ik ooit tweede hands kon kopen met onze hondjes (witte ) in de sneeuw spelen.... al kon je het niet lang volhouden... je was gewoon gelukkig ... en toen moest ik van jou een sneeuwman maken die je kon zien van in je bed in de living... mama's doen zo veel ... kleine dingen die soms onopgemerkt blijven...
het is zo stil hier, zelfs in de stad dempt de sneeuw het geluid... ( mijn oren zitten er ook v iets tussen, arts komt seffens met de grote middelen)... blijf het een wonder van de natuur vinden die vlokjes... het sneeuw nu al bijna 23 uur aan één stuk... ik kan daar zoals vroeger sheba mijn kat zo naar kijken....
een kort stukje vandaag... mij oren gaan voor je mama
20-01-2013
elke mens is kwetsbaar ...
Lies, heb op mijn FB pagina nog eens het liedje van Bart gezet... jij bent de zon, jij bent de zee, jij bent de liefde ga met mee want als dromen vervagen als sneeuw voor de zon... denk dan aan de dagen dat het begon.. dan vul ik mijn glas en drink ik op jou... want de tijd zal ons leren, verdriet te vergeten ... ......
hij was de gezellige man... flapuit, opgewekt ...zoals je hem zag op TV zo was hij in t echt.... met één gitaar en zijn stem kreeg hij iedereen mee...
en kijk... zijn levensdraad is doorgeknipt ... zomaar, onverwacht ..nooit ziek... elke mens is kwetsbaar ... dus elke dag leven zoals het je laatste is ... zouden we allemaal moeten doen... maar men vergeet dat zo vaak...
stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen... dat probeer ik toch te doen... ok.. op mijn tempo...maar ... morgen kan het te laat zijn.. voor ieder van ons... morgen zet ik op mijn pagina eens het liedje van bart herman... ' ode aan de zon'... vind ik prachtig... ik zoek ook steeds de zon.. Heb ze ook in veel landen gezien... en ze is steeds hetzelfde ... wat groter of kleiner...
leef als je kan... geniet als je kan... eens je draad is doorknipt is het te laat... excuses van ' te druk, te dit, te dat " brengen je nergens...
geniet van de kou ... t is winter mensen...(ik hoor vooral geklaag)... geniet van de seizoenen... en vooral van elkaar...
mensen zeggen veel te weinig tegen mensen die ze graag hebben ... wat ze echt voelen...
jij bent de zon, jij bent de zee... jij bent de liefde ... ga met me mee... lies... jij bent mijn zon en mijn zee en ik ga ... met je mee... nog even...
je mama
19-01-2013
a big step for me....
lies ... mss zou je nu toch even trots zijn op me... na heeeeeeeeeeeeeeeel lang aarzelen, stuurde ik mamsie, de mama( Heidi) van latithia... een sms dat ik eigenlijk heel graag eens zou proeven van de warmte van hun gezin, zien waar laetithia haar leven doorbrengt... lijkt banaal voor de meeste mensen zoiets vragen...maar niet v mij... het zweet stond in mijn handen)... gewoon, omdat ik niet graag vraag of tot last ben... want ze moeten dan weer rekening houden met wat ik kan... (niet tof)...
ik hou mensen op afstand... gewoon omdat de tijd korter wordt en ik hen niet onnodig wil belasten met wat komt... daarom zijn mensen die ik nu pas " ontdek' beledigt ... ze wil geen hulp.. krijg je dan te lezen... dat woordje ZE ...
toen kreeg ik een antwoord terug van heidi : telepathie !! ik wou je het ook vragen...maar wou nog even wachten tot je geest wat tot rust is gekomen...
ik heb geantwoord : tweelingzussen hebben soms niet veel woorden nodig... en dat is nu de essentie ... luisteren naar elkaar en horen wat de ander niet zegt... een grote uitzondering in deze tijd... gelukkig zijn met kleine dingen... en met elkaar...
het leven kan simpel zijn als mensen je in je waarde laten... geduldig wachten tot je klaar bent om een stap te nemen... bij hen gaat het vanzelf... als ik zeg... nu niet, dan zien ze het niet als een afwijzing...maar als...elske heeft tijd nodig... en net daarom lukt het me uiteindelijk wel...
ik blijf verwondert dat steun komt van mensen die zelf veel problemen hebben... en toch TIJD maken voor een ander... ik probeer het ook...maar wat ik nog kan bijdragen is zo klein dat het te verwaarlozen is.het gevoel voor niemand nodig te zijn, of raad te kunnen geven .. vind ik vreslijk...
latithia en ik waren gisteren via FB aan het zeggen hoe erg we het vinden dat er nu mensen op straat moeten slapen... ( kwam omdat ik het hier ook niet warmer dan ong 15 graden krijg) ... ik vertelde dat ik zo graag op kerstavond voor mensen op straat hier in het park aan mijn deur ... voor allemaal frietjes en een sate wou kopen...maar.. 1. frietkot toe... en 2. gevaarlijk alleen... oostende is niet veilig in het donker... Heb er spijt van dat ik niets heb gedaan...maar geef toe als vrouw alleen...
ooit gaf ik in gent aan de aldi een man die bedelde een appel...en ik kreeg hem naar mijn hoofd... hij wou.. geld... dat doe ik dus niet... net zoals bij mensen die niet op straat leven, moeten de goede mensen ontgelden voor de rotte appels er tussen ...
maar goed... ik mag binnenkort naar dat warme nest hier een paar km verder... en ik zal proberen niet de BLET mie uit te hangen... proberen... ik weet dat ik met een goed gevoel naar huis zal komen... omdat ik heb gezien dat hun gezin een beetje was zoals bij ons lang geleden... warmte staat op plaats nr 1...
thanks ... mamsie...van elske lies, je mama...
18-01-2013
groepen op FB , lotgenoten, mensen die ook een kind zijn verloren...
Lies,... ik ben na je overlijden nooit naar een praatgroep v mensen van een overleden kind gegaan... voelde de behoefte totaal niet ...ik kende iemand die jaarlijks daar zong... en ook zij vertelde me.. elske je past id. niet daar... is het omdat we lies nooit gezond gekend hebben? ... ik heb er geen antwoord op...dit klinkt crue, maar als ik had mogen kiezen was ze nooit ziek geweest, of was ze nooit zo ziek geweest vanaf haar geboorte, zodat ze tenminste nog kind kon zijn, ipv mijn klein volwassen kind te zijn...
toen ik face book leerde kennen, ik was toen al ziek... leek me dat een klein beetje ontsnappen ... in een wereld vol mensen die ik niet echt ken... ik heb het altijd gezegd , en ik meen dat nog... FB... ik kan er niet zonder, het is mijn vorm van sociaal contact... maar... ja Maar... het is niet allemaal rozegeur...
mensen zijn beledigt als je ze geen VRIEND noemt na een paar keer tegen iemand te " praten"... vriend, of vriendschap heeft v mij een andere betekenis... begrijp me niet verkeerd, ik ben echt blij mensen gekend te hebben...maar door de jaren heen heb ik er heel veel moeten ONT-vrienden... wat een woord...
wanneer ken je echt iemand ... tenslotte zit ik hier achter mijn scherm, en anderen voor hun scherm... zonder echt te weten... wie is dat nu...
door scha en schande heb ik geleerd dat net zoals in de echte wereld, niet iedereen op FB te vertrouwen is... dat het tijd kost , goede mensen te onderscheiden, van degene met minder goede bedoelingen...
toen ik na heel lang nadenken op een groep kwam , mensen die allemaal een kind hadden verloren... voelde ik me aanvankelijk begrepen... wanneer iemand het moeilijk had, waren er anderen om moed in te spreken, te luisteren... want je hebt niet altijd een hele litanie nodig als je je rot voelt... gewoon luisteren... maar dat bleek allemaal niet zo eenvoudig... mijn terughoudenheid was gegrond...
sommige mensen waren heel vriendelijk... anderen waren crue tegen me...
spijtig genoeg is het in veel groepen zo... ruzie, jaloezie.... maar waarom?
dat is iets dat ik nooit zal begrijpen... ik zie er het nut niet van in... en moeten we er id. niet zijn v elkaar? wat mensen ook zeggen... voelen?Ik heb me in elk geval toen uit de groep gedaan... voelde me teneergeslagen... ik had net een half uur met iemand zitten " praten" die echt raad en een luisterend oor kon gebruiken en ineens komen andere mensen bij... die me verweten voor van alles...
desiree...nam een paar dagen terug contact op... ze wou weten hoe het ging, en vertelde dat er anderen op de groep ook naar me vroegen... dat was een warm gevoel...
ik las toen wat ze had geschreven over me... jammer genoeg is via FB niet altijd de mogelijkheid om elkaar goed te verstaan, en er stonden ook dingen in, die niet klopten.. toen ik het comment er op zag ... was ik aangedaan...
men sprak zo wat in de verleden tijd? is ze nog in leven? is haar dochter dan dood? ... ze wou geen hulp aanvaarden... ze , ze , ze...ik kreeg er kipppenvel van...
trouwens ik wou ook niet dat er bepaalde zaken daar op kwamen,die ik tegen desiree had gezegd... wist ik veel dat dit op de groep zou komen.. er zijn altijd zaken die men PV wil houden, dat is volgens mij elke mens zijn goed recht...
mijn app word leeggemaakt v mijn overlijden omdat ik alleen ben... als dit niet zou gebeuren... dan zou alles zoveel moeilijker worden...nu hou ik controle ... is het fijn? nee... maar ik heb geen keuze... ik doe alles wat ik kan, om geen andere mensen last te bezorgen... geen schulden... en ik ben er fier op... maar eigenlijk wil ik ook niet dat ik " uitleg " hoef te geven...dat doe ik aan wie ik wens... dat was wellicht voor desiree niet duidelijk...mss mijn fout...ik denk steeds als je PV praat dat het onder 2 mensen blijft... ik wist wel dat ze groetjes van me ging doen...
ik heb nu geleerd , dat ik duidelijker moet zijn...een levensles... de zoveelste...
ik voelde dat ook daar mensen niet echt begrijpen dat ik geen nieuwe mensen meer in mijn leven toelaat... zo vaak ontgoocheld door mensen die ik ken... laat nie toe dat ik me nog laat kwetsen... en helpen... de meesten woonden in nederland of ver van hier... men heeft nog niet alles van mijn blog gelezen denk ik... mss zouden ze het dan beter begrijpen.... ik wou geen vreemde mensen om me heen... maar mensen die ik ken... is dat zo abnormaal? ... zoals ik niet voel wat zij meemaken, zo voelen zij ook mij niet ...
mensen vragen zich niet echt af , wat wil elske? ....
mensen die me nu al een tijd kennen op FB weten dat dit voor mij een virtuele wereld blijft...een knuffel die voel ik niet...
het valt niet uit te leggen... zo ver ben ik ook al... jammer dat mensen die me enkel kennen van een tijdje oordelen... terwijl als ze alles zouden lezen hier, zouden zien dat ik vooral de ECHTE mensen mis in mijn leven...
en ja... gelukkig zijn er door de jaren wel mensen ECHT geworden, heel heel weinig... Hermine... oa ... en heidi, laetithia... maar daar was altijd een reden voor ... een band... met een reden...
lieve mensen van gelijk welke groep... probeer mensen te begrijpen en oordeel niet te snel... geen hulp willen van mensen op FB , wil niet zeggen dat ik geen hulp wil van mensen die ik ken. maak geen onnodige ruzie, of strijd wie gelijk heeft of niet... aanvaard dat elke mens anders is en vergeet nooit ... dat je de mensen niet echt kent... bedankt ...aan de mensen die het goed met me meenden...dank je ...
lies, dit was een heel moeilijk stuk v mij vandaag, je wil niemand kwetsen... en je moet uitleggen wat je bedoelt...een contradictie... hopelijk ben ik er wat ik geslaagd...
je mama ... elske ....
17-01-2013
zon, sneeuw , koud ...mensen leer genieten !!!
lies... jij zou blij zijn... sneeuw ...je lievelings-momenten... als een eskimo ging je met onze drie witte hondjes wat buiten spelen in de sneeuw... je gezichtje stond op happy...ook al was het maar 5 minuten, jij was daarmee tevreden, en daarna een warme cohocolademelk... samen met mij... nu hoor ik rond me klagen... t is toch koud ... het weer... zou er over iets meer gepraat worden dan dat? ... ik neem het elke dag hoe het komt en ja ik hou ook van zon en kou... net zoals lies... genoeg kleren aan doen... toch? ... er leven mensen in deze kou op straat... dat is pas heel erg.
op de tonen van it's my live van bon jovi ... me klaarmaken voor arts die hier om 8 uur zal zijn... beetje ongemakkelijk... want ze weet nu dat we niet op dezelfde golflengte zitten... ze had ook beloofd te zien v vrijwilligers v pallitef team... maar ook daar had ik alweer niets meer gehoord...alles maar voorutschuiven...
ik krijg niet in haar hoofd dat de weken voorbjvliegen en dat alles al veel vroeger had moeten worden opgestart... zen......... zen......... maar dat lukt me niet goed... als niet iedereen zijn taak opneemt ... dan kan ik nog wel eens heel zwaar in de problemen raken... zelfs ik begrijp dat... en ik ben geen arts...
elke keer opnieuw hetzelfde moeten vragen... daar heb ik geen energie en zin in... ik lijk wel de dokter... het maakt me moe... nog meer moe... je mama...
16-01-2013
is een dier dan echt belangrijker dan een mens op tv....
lies, je mama heeft haar heel erg druk gemaakt gisterenavond.... een beetje teveel... de reportage die er komt om jou een ereplaatsje te geven, wordt steeds uitgesteld.
nu omdat " fabiola " voorging... ik heb niet zoveel nieuws gehoord... en ja het is schandalig ...
toen ik de derde reportage zag over onze huisdieren ... en dat laatste beeld van een dame met de urne van haar overleden hond ... de muziek.. afscheid van een vriend toen ben ik op mijn ééntje zooooooooooooooooooooooo kwaad geworden...
gaan mensen dan echt niet voor op dieren? .... nu zou het de 19e februari uitgezonden worden...veel veel te laat naar mijn zin. de opnames zijn nu al maanden geleden...
telkes komt er " iets " tussen.... ik neem dat op ... " de reportage over mijn leven , aandoeningen, euthanasie , maar ook jij lies ... zijn gewoon niet belangrijk... honden, renners, koninginnen die frauduleus zijn zijn veeeeeeeeeeel interessanter voor wat? de kijkcijfers...
mijn doel zal dus niet gehaald worden... mensen nog raad kunnen geven na de reportage...
even denken dat je leven tenminste op die manier nog zinvol kan ingevuld worden...
telkens ik denk... " nu kan er echt niets meer gebeuren die me zo kwetst" ... boem... deksel op de neus...
ik ben heel triest... niet alleen voor mij... maar naar jou toe, lies... je een stem geven, is al wat ik nog kan doen...
die reportage dat ademt jou uit... te weten als mama, dat ze dit niet echt belangrijk vinden, maar dieren wel... is naar mij toe... RESPECTLOOS... ik ben je mama... maar je bent er niet...ik ben je stem...maar ze wordt voor de zoveelste keer niet genoeg gehoord... of niet belangrijk genoeg gevonden.
kan het dan anders dat ik me slecht voel? ... triest? ...ik faal alweer...
de wereld draait vierkant en ik kan er niets aan doen...
je mama...
14-01-2013
mooie reacties... en bedanken...
lies, zoals ik had vermoed, begrijpt heidi waar het allemaal omdraait... gelukkig maar... iemand anders schreef ook hele mooie woorden, christine, en dat ik hermine moet bedanken... maar ik denk dat ik dat probeer regelmatig te doen... soms sschrijf ik ook wel dingen PV... moet kunnen toch... mss geef ik een beeld van iemand die niet dankbaar is? ... soms weet je dat zelf niet goed... ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit niet zo is... zou me er heel triest over voelen... mijn wensen... ik had er niet veel...maar ze zijn helaas niet uitvoerbaar... wie heeft immers als wens in een kooi in de zoo mogen liggen kijken naar de aapjes.... juist niemand, behalve elske... af en toe een banaan... en ik zou genieten!! heidi wou me naar antwerpen brengen, maar op een dag zoiets doen dat gaat niet meer... t is de intentie die telt... gewoon het feit dat iemand vraagt, als er iets is ... zeg het me... wat eigenlijk nog nooit gebeurt was... het zit in kleine dingen... warmte ... gezelligheid ervaren.. maar niet thuis, want dit is geen thuis meer v mij... ook al voelen mensen zich blijkbaar heel welkom... het zit in ... zoveel pannenkoeken eten als ik wil? .... deze middag komt mijn gezinshelpster ( haar initiatief) me halen om een mojitio te drinken... en wat tapas te eten... ook voor haar is het allemaal moeilijk ... we hebben een goede band... samen huilen is ook mooi... mijn foto samen met sheba ...( mijn overleden kartuizer) staat bij haar in de vitrinekast... en telkens ze er voorbij loopt ... zegt ze dag elske... haar woorden : zo ben ik het al gewoon... je hoort er bij... er zijn wel degelijk mensen die verdriet gaan hebben als ik er niet meer ben... ik vind het erg voor jullie... want ik zal het niet meer weten... soms voel ik me ook schuldig dat ik mensen in de steek laat... en al bij al ben ik gelukkig dat er id. mensen zijn die ik nog niet lang ken... hermine, heidi,laetithia, mijn ketamine maatje ... die me wel aanvaarden als mens, om wie ik ben... gewoon elske ... je mama...
13-01-2013
omgaan met iets wat jezelf niet eens begrijpt .... en een muur rond je bouwen...
lies... misschien zou je nu wel heel boos zijn op me... of mss ook weer niet. je was zo intelligent voor je leeftijd ... veel te veel... had je maar wat meer kind kunnen zijn...
gisteren kreeg ik een sms van Heidi, de mama van latithia... of ze me kon komen opzoeken... maakte niet uit gisternnamiddag of deze ochtend... uiteraad ging het niet in de namiddag , want dan zit of lig ik te rusten... doodop van ...niets te doen... of mss doodop van de pijn..wat ik soms niet toegeef...
en waarom ... ik weet het niet ...maar ik bouw een muur rond me voor mensen die ik graag heb... is het zelfbescherming? of wil ik hen beschermen? ... ik weet het niet...
wat ik wel weet dat ik er echt heel veel last van heb , emotioneel mensen zien weg te gaan bij mij thuis... als ik op een ander ben... dan is het niet zo'n zwaar gevoel van " ik ben terug alleen"... heel raar, en ik weet ook niet of mensen die dit lezen zullen begrijpen... ik begrijp mezelf soms niet meer...
wil dan iemand eens komen, jaag ik ze weg...ook al wil ik dat niet... zou het dan kunnen dat onze geest zorgt dat we doen om te kunnen overleven op emotioneel vlak... het bezoek van heidi en laetitha eerder vorige week heeft zo'n warmmoes van gevoelens los gemaakt, ook onverwerkte naar mijn lies toe... mss is dat de reden... in elk geval heb ik nu de afspraak gemaakt elkaar ( weet niet wanneer) te ontmoeten ...maar niet bij mij thuis...
wellicht zal dit echt belachelijk klinken...maar het feit dat ik niet thuis die deur moet toedoen... is eigenlijk genoeg... er stond bij hermine een mooie zin.... eens we de grenzen kennen, kunnen we onze muur afbreken ... ( zoiets toch)...
mss kende ik mijn grenzen niet ...
één ding staat vast... zoiets kom ik alleen tegen met mensen die in mijn hart zitten... mss geen troost voor hen.. alhoewel ze het begrijpen en geen oordeel vellen... ze aanvaarden me hoe ik ben... dat is heel mooi... mensen die ik ken, zouden me aan de kant schuiven... gekwest zijn... me een egoïstisch kreng noemen... maar niet Heidi... niet Laetithia ... dat zijn zielsverwanten ... maar het maakt me ook wel triest dat dit nu zo gaat... ik vind wel een weg ... samen met hen ...om dit door te komen... mss moest het zo zijn... zodat ik eindelijk al die opgekropte emoties er uit kan laten... ik heb in tijden niet zo geweend...na hun vertrek... en ik ben niet meer gestopt... vandaag gaat het wat beter...
draait het in het leven niet rond respect, aanvaarden , niet oordelen en veroordelen... wat zijn zoveel mensen vergeten hoe zoiets moet... ik heb mijn tweelingzus gevonden die me tijd geeft... het kan zo simpel zijn of heel ingewikkeld... zij koos voor het eerste en geeft me de kans er beter uit te komen...
de wereld zou er beter uit zien, als we allemaal zo te werk zouden gaan... maar ik ben al heel blij dat wat ik wil of aankan gerespecteerd wordt... dank je ... klinkt alweer zo banaal ... maar het komt vanuit mijn hart... elske liesje, je mama
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Lies, ... zo jammer dat je nooit hebt geweten dat ik een boek zou schrijven over ons...
lies, je mama heeft haar heel erg druk gemaakt gisterenavond.... een beetje teveel...
