kom je het verlies van een kind ooit te boven ....
Liesje... de dag dat jij stierf vielen er geen tranen... ook niet de dagen erna... je strijd had lang genoeg geduurd... bijna dertien jaar dag in dag uit happen naar lucht... nooit mee kunnen spelen met andere kindjes... altijd bij mij,je mama...
toen je stierf thuis ... had je een glimlach op je gezichtje... je moest niet meer happen naar lucht ... je zo stil te zien liggen was een heel raar beeld voor ons... je sliep of probeerde zelfs recht te slapen... maar nu had je dus die rust die je zo verlangde...samen met onze créme van een huisartse hebben we lies een spice-girl t shirt aangedaan... TV is aangebleven bij haar een een licht met roze schijn gaf haar wat kleur... net of ze sliep...maar dan met die mooie glimlach in plaats van pijn.
toen je me vroeg als je ong tien was ..." mama beloof je me dat er na de dood niets meer bestaat..." heb ik haar gezegd...meisje, ik kan veel beloven , maar dat niet... ik weet alleen dat niemand terug komt... dus ofwel slapen ze allemaal...ofwel is het er zo plezant dat niemand terug wil... ik had het niet verwacht, maar dat antwoord, gaf haar blijkbaar voldoening... ze vertrouwde me...
ik bleef met veel vragen ... lies praatte vaak over de dood, in het algemeen...maar ook soms to the point... als mama ben je niet elke dag voorbereidt op soms heel moeilijke vragen...
zoals ik haar naar school deed...en ze me zei... " mama zie je die brug? " .. ja lies... " welk ik heb berekend als ik spring dat ik dood ben " boem in je gezicht...en dan moet jeheel adrem zijn om te kunnen antwoorden... ik heb haar toen heel kalm gezegd... tja , je kan het maar één keer proberen dan he ... en dan lachte ze...
maar ... het moment dat je kind sterft, sterf je mee... cliché...maar het is zo... ik weet nog dat ik een heel raar wee gevoel over me kreeg...en ik dacht, zal dit nu altijd zo zijn...ik kreeg geen lucht... kon niet binnen blijven... heb een maand tot na haar overlijden gewoon buiten geleefd... je bent nooit meer compleet als je kind sterft... nooit meer. ik en mijn ex-man konden er niet over praten, hij begon meer en meer te werken, en ik zat alleen thuis... met alle herinneringen...
het ergste is , dat zoveel mensen die haar kenden, heel vlug na haar overlijden , haar niet meer vernoemden... en hun leven ging verder...maar het mijne leek stil te staan... het leven ging veel te vlug , ik kon dat ritme niet volgen... en waarom vroeg niemand hoe het ging met ons? ...
je zo alleen voelen, kan volgens mij enkel als je enig kind sterft... ik neem het veel mensen kwalijk dat lies, geen stem meer kreeg, hoe ik ook zei dat ik af en toe haar naam wou horen... niets hielp..en nee niet omdat ze schrik hadden... mensen willen geen negativiteit...
ik ben niet jaloers op mensen die een heel gelukkig gezin hebben... maar het doet pijn... en je stelt je de vraag... waarom? waarom bij ons? waarom werd lies zo ziek geboren? ... waarom ?.... mensen begrijpen ook niet dat het heel moeilijk is... om te gaan met andere mensen met kinderen... ooit zei een ex collega toen lies één jaar overleden was... " wees blij dat je geen kinderen meer hebt... t begin van t schooljaar is duur".. toen ik naar de toiletten liep al wenen, kwam niemand achter me...alle collega"s hadden gehoord wat ze zei... ik heb toen ontslag genomen.... mijn kind ging voor.
mijn ex-vriend begreep ook niet waarom ik over haar wou vertellen... we zijn vrij vlug samen gaan wonen... en toen kwam het uit.. ik vergeet nooit meer het moment dat hij zei.. elske " dood is dood"... en daar valt niets over te zeggen... ik zorgde toch goed voor zijn 2 zonen... maar over lies mocht niets gezegd worden????? hij zei ook nooit haar naam maar ... je dochter... het diepe dal dat je dan doorgaat... valt met geen woorden te beschrijven...
één ding is zeker... mensen die geen kind zijn verloren... denken veel te vlug dat je je leven terug in handen kan nemen...
ik haat het ...als mensen me zeggen...mijn kind gaat op verlof v één week... ik zal me zooooooooooo alleen voelen... dan denk ik .. en ik dan? ...maar dat speelt blijkbaar geen belang... ik ben het al " gewoon" ... wel zoiets word je nooit gewoon... integendeel het gemis is elke dag erger ...
lies... ik hoop zo dat je mag slapen, zoals je wou... geen engeltjes voor ons... wij geloofden in warmte, respect ... waarden... binnenkort zal ik het weten... ik wil net zoals jij ... gewoon slapen.
je mama....
21-01-2013
wit buiten en zo stil.........
lies, wat zou je toch blij zijn met de sneeuw... met je skipak aan die ik ooit tweede hands kon kopen met onze hondjes (witte ) in de sneeuw spelen.... al kon je het niet lang volhouden... je was gewoon gelukkig ... en toen moest ik van jou een sneeuwman maken die je kon zien van in je bed in de living... mama's doen zo veel ... kleine dingen die soms onopgemerkt blijven...
het is zo stil hier, zelfs in de stad dempt de sneeuw het geluid... ( mijn oren zitten er ook v iets tussen, arts komt seffens met de grote middelen)... blijf het een wonder van de natuur vinden die vlokjes... het sneeuw nu al bijna 23 uur aan één stuk... ik kan daar zoals vroeger sheba mijn kat zo naar kijken....
een kort stukje vandaag... mij oren gaan voor je mama
20-01-2013
elke mens is kwetsbaar ...
Lies, heb op mijn FB pagina nog eens het liedje van Bart gezet... jij bent de zon, jij bent de zee, jij bent de liefde ga met mee want als dromen vervagen als sneeuw voor de zon... denk dan aan de dagen dat het begon.. dan vul ik mijn glas en drink ik op jou... want de tijd zal ons leren, verdriet te vergeten ... ......
hij was de gezellige man... flapuit, opgewekt ...zoals je hem zag op TV zo was hij in t echt.... met één gitaar en zijn stem kreeg hij iedereen mee...
en kijk... zijn levensdraad is doorgeknipt ... zomaar, onverwacht ..nooit ziek... elke mens is kwetsbaar ... dus elke dag leven zoals het je laatste is ... zouden we allemaal moeten doen... maar men vergeet dat zo vaak...
stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen... dat probeer ik toch te doen... ok.. op mijn tempo...maar ... morgen kan het te laat zijn.. voor ieder van ons... morgen zet ik op mijn pagina eens het liedje van bart herman... ' ode aan de zon'... vind ik prachtig... ik zoek ook steeds de zon.. Heb ze ook in veel landen gezien... en ze is steeds hetzelfde ... wat groter of kleiner...
leef als je kan... geniet als je kan... eens je draad is doorknipt is het te laat... excuses van ' te druk, te dit, te dat " brengen je nergens...
geniet van de kou ... t is winter mensen...(ik hoor vooral geklaag)... geniet van de seizoenen... en vooral van elkaar...
mensen zeggen veel te weinig tegen mensen die ze graag hebben ... wat ze echt voelen...
jij bent de zon, jij bent de zee... jij bent de liefde ... ga met me mee... lies... jij bent mijn zon en mijn zee en ik ga ... met je mee... nog even...
je mama
19-01-2013
a big step for me....
lies ... mss zou je nu toch even trots zijn op me... na heeeeeeeeeeeeeeeel lang aarzelen, stuurde ik mamsie, de mama( Heidi) van latithia... een sms dat ik eigenlijk heel graag eens zou proeven van de warmte van hun gezin, zien waar laetithia haar leven doorbrengt... lijkt banaal voor de meeste mensen zoiets vragen...maar niet v mij... het zweet stond in mijn handen)... gewoon, omdat ik niet graag vraag of tot last ben... want ze moeten dan weer rekening houden met wat ik kan... (niet tof)...
ik hou mensen op afstand... gewoon omdat de tijd korter wordt en ik hen niet onnodig wil belasten met wat komt... daarom zijn mensen die ik nu pas " ontdek' beledigt ... ze wil geen hulp.. krijg je dan te lezen... dat woordje ZE ...
toen kreeg ik een antwoord terug van heidi : telepathie !! ik wou je het ook vragen...maar wou nog even wachten tot je geest wat tot rust is gekomen...
ik heb geantwoord : tweelingzussen hebben soms niet veel woorden nodig... en dat is nu de essentie ... luisteren naar elkaar en horen wat de ander niet zegt... een grote uitzondering in deze tijd... gelukkig zijn met kleine dingen... en met elkaar...
het leven kan simpel zijn als mensen je in je waarde laten... geduldig wachten tot je klaar bent om een stap te nemen... bij hen gaat het vanzelf... als ik zeg... nu niet, dan zien ze het niet als een afwijzing...maar als...elske heeft tijd nodig... en net daarom lukt het me uiteindelijk wel...
ik blijf verwondert dat steun komt van mensen die zelf veel problemen hebben... en toch TIJD maken voor een ander... ik probeer het ook...maar wat ik nog kan bijdragen is zo klein dat het te verwaarlozen is.het gevoel voor niemand nodig te zijn, of raad te kunnen geven .. vind ik vreslijk...
latithia en ik waren gisteren via FB aan het zeggen hoe erg we het vinden dat er nu mensen op straat moeten slapen... ( kwam omdat ik het hier ook niet warmer dan ong 15 graden krijg) ... ik vertelde dat ik zo graag op kerstavond voor mensen op straat hier in het park aan mijn deur ... voor allemaal frietjes en een sate wou kopen...maar.. 1. frietkot toe... en 2. gevaarlijk alleen... oostende is niet veilig in het donker... Heb er spijt van dat ik niets heb gedaan...maar geef toe als vrouw alleen...
ooit gaf ik in gent aan de aldi een man die bedelde een appel...en ik kreeg hem naar mijn hoofd... hij wou.. geld... dat doe ik dus niet... net zoals bij mensen die niet op straat leven, moeten de goede mensen ontgelden voor de rotte appels er tussen ...
maar goed... ik mag binnenkort naar dat warme nest hier een paar km verder... en ik zal proberen niet de BLET mie uit te hangen... proberen... ik weet dat ik met een goed gevoel naar huis zal komen... omdat ik heb gezien dat hun gezin een beetje was zoals bij ons lang geleden... warmte staat op plaats nr 1...
thanks ... mamsie...van elske lies, je mama...
18-01-2013
groepen op FB , lotgenoten, mensen die ook een kind zijn verloren...
Lies,... ik ben na je overlijden nooit naar een praatgroep v mensen van een overleden kind gegaan... voelde de behoefte totaal niet ...ik kende iemand die jaarlijks daar zong... en ook zij vertelde me.. elske je past id. niet daar... is het omdat we lies nooit gezond gekend hebben? ... ik heb er geen antwoord op...dit klinkt crue, maar als ik had mogen kiezen was ze nooit ziek geweest, of was ze nooit zo ziek geweest vanaf haar geboorte, zodat ze tenminste nog kind kon zijn, ipv mijn klein volwassen kind te zijn...
toen ik face book leerde kennen, ik was toen al ziek... leek me dat een klein beetje ontsnappen ... in een wereld vol mensen die ik niet echt ken... ik heb het altijd gezegd , en ik meen dat nog... FB... ik kan er niet zonder, het is mijn vorm van sociaal contact... maar... ja Maar... het is niet allemaal rozegeur...
mensen zijn beledigt als je ze geen VRIEND noemt na een paar keer tegen iemand te " praten"... vriend, of vriendschap heeft v mij een andere betekenis... begrijp me niet verkeerd, ik ben echt blij mensen gekend te hebben...maar door de jaren heen heb ik er heel veel moeten ONT-vrienden... wat een woord...
wanneer ken je echt iemand ... tenslotte zit ik hier achter mijn scherm, en anderen voor hun scherm... zonder echt te weten... wie is dat nu...
door scha en schande heb ik geleerd dat net zoals in de echte wereld, niet iedereen op FB te vertrouwen is... dat het tijd kost , goede mensen te onderscheiden, van degene met minder goede bedoelingen...
toen ik na heel lang nadenken op een groep kwam , mensen die allemaal een kind hadden verloren... voelde ik me aanvankelijk begrepen... wanneer iemand het moeilijk had, waren er anderen om moed in te spreken, te luisteren... want je hebt niet altijd een hele litanie nodig als je je rot voelt... gewoon luisteren... maar dat bleek allemaal niet zo eenvoudig... mijn terughoudenheid was gegrond...
sommige mensen waren heel vriendelijk... anderen waren crue tegen me...
spijtig genoeg is het in veel groepen zo... ruzie, jaloezie.... maar waarom?
dat is iets dat ik nooit zal begrijpen... ik zie er het nut niet van in... en moeten we er id. niet zijn v elkaar? wat mensen ook zeggen... voelen?Ik heb me in elk geval toen uit de groep gedaan... voelde me teneergeslagen... ik had net een half uur met iemand zitten " praten" die echt raad en een luisterend oor kon gebruiken en ineens komen andere mensen bij... die me verweten voor van alles...
desiree...nam een paar dagen terug contact op... ze wou weten hoe het ging, en vertelde dat er anderen op de groep ook naar me vroegen... dat was een warm gevoel...
ik las toen wat ze had geschreven over me... jammer genoeg is via FB niet altijd de mogelijkheid om elkaar goed te verstaan, en er stonden ook dingen in, die niet klopten.. toen ik het comment er op zag ... was ik aangedaan...
men sprak zo wat in de verleden tijd? is ze nog in leven? is haar dochter dan dood? ... ze wou geen hulp aanvaarden... ze , ze , ze...ik kreeg er kipppenvel van...
trouwens ik wou ook niet dat er bepaalde zaken daar op kwamen,die ik tegen desiree had gezegd... wist ik veel dat dit op de groep zou komen.. er zijn altijd zaken die men PV wil houden, dat is volgens mij elke mens zijn goed recht...
mijn app word leeggemaakt v mijn overlijden omdat ik alleen ben... als dit niet zou gebeuren... dan zou alles zoveel moeilijker worden...nu hou ik controle ... is het fijn? nee... maar ik heb geen keuze... ik doe alles wat ik kan, om geen andere mensen last te bezorgen... geen schulden... en ik ben er fier op... maar eigenlijk wil ik ook niet dat ik " uitleg " hoef te geven...dat doe ik aan wie ik wens... dat was wellicht voor desiree niet duidelijk...mss mijn fout...ik denk steeds als je PV praat dat het onder 2 mensen blijft... ik wist wel dat ze groetjes van me ging doen...
ik heb nu geleerd , dat ik duidelijker moet zijn...een levensles... de zoveelste...
ik voelde dat ook daar mensen niet echt begrijpen dat ik geen nieuwe mensen meer in mijn leven toelaat... zo vaak ontgoocheld door mensen die ik ken... laat nie toe dat ik me nog laat kwetsen... en helpen... de meesten woonden in nederland of ver van hier... men heeft nog niet alles van mijn blog gelezen denk ik... mss zouden ze het dan beter begrijpen.... ik wou geen vreemde mensen om me heen... maar mensen die ik ken... is dat zo abnormaal? ... zoals ik niet voel wat zij meemaken, zo voelen zij ook mij niet ...
mensen vragen zich niet echt af , wat wil elske? ....
mensen die me nu al een tijd kennen op FB weten dat dit voor mij een virtuele wereld blijft...een knuffel die voel ik niet...
het valt niet uit te leggen... zo ver ben ik ook al... jammer dat mensen die me enkel kennen van een tijdje oordelen... terwijl als ze alles zouden lezen hier, zouden zien dat ik vooral de ECHTE mensen mis in mijn leven...
en ja... gelukkig zijn er door de jaren wel mensen ECHT geworden, heel heel weinig... Hermine... oa ... en heidi, laetithia... maar daar was altijd een reden voor ... een band... met een reden...
lieve mensen van gelijk welke groep... probeer mensen te begrijpen en oordeel niet te snel... geen hulp willen van mensen op FB , wil niet zeggen dat ik geen hulp wil van mensen die ik ken. maak geen onnodige ruzie, of strijd wie gelijk heeft of niet... aanvaard dat elke mens anders is en vergeet nooit ... dat je de mensen niet echt kent... bedankt ...aan de mensen die het goed met me meenden...dank je ...
lies, dit was een heel moeilijk stuk v mij vandaag, je wil niemand kwetsen... en je moet uitleggen wat je bedoelt...een contradictie... hopelijk ben ik er wat ik geslaagd...
je mama ... elske ....
17-01-2013
zon, sneeuw , koud ...mensen leer genieten !!!
lies... jij zou blij zijn... sneeuw ...je lievelings-momenten... als een eskimo ging je met onze drie witte hondjes wat buiten spelen in de sneeuw... je gezichtje stond op happy...ook al was het maar 5 minuten, jij was daarmee tevreden, en daarna een warme cohocolademelk... samen met mij... nu hoor ik rond me klagen... t is toch koud ... het weer... zou er over iets meer gepraat worden dan dat? ... ik neem het elke dag hoe het komt en ja ik hou ook van zon en kou... net zoals lies... genoeg kleren aan doen... toch? ... er leven mensen in deze kou op straat... dat is pas heel erg.
op de tonen van it's my live van bon jovi ... me klaarmaken voor arts die hier om 8 uur zal zijn... beetje ongemakkelijk... want ze weet nu dat we niet op dezelfde golflengte zitten... ze had ook beloofd te zien v vrijwilligers v pallitef team... maar ook daar had ik alweer niets meer gehoord...alles maar voorutschuiven...
ik krijg niet in haar hoofd dat de weken voorbjvliegen en dat alles al veel vroeger had moeten worden opgestart... zen......... zen......... maar dat lukt me niet goed... als niet iedereen zijn taak opneemt ... dan kan ik nog wel eens heel zwaar in de problemen raken... zelfs ik begrijp dat... en ik ben geen arts...
elke keer opnieuw hetzelfde moeten vragen... daar heb ik geen energie en zin in... ik lijk wel de dokter... het maakt me moe... nog meer moe... je mama...
16-01-2013
is een dier dan echt belangrijker dan een mens op tv....
lies, je mama heeft haar heel erg druk gemaakt gisterenavond.... een beetje teveel... de reportage die er komt om jou een ereplaatsje te geven, wordt steeds uitgesteld.
nu omdat " fabiola " voorging... ik heb niet zoveel nieuws gehoord... en ja het is schandalig ...
toen ik de derde reportage zag over onze huisdieren ... en dat laatste beeld van een dame met de urne van haar overleden hond ... de muziek.. afscheid van een vriend toen ben ik op mijn ééntje zooooooooooooooooooooooo kwaad geworden...
gaan mensen dan echt niet voor op dieren? .... nu zou het de 19e februari uitgezonden worden...veel veel te laat naar mijn zin. de opnames zijn nu al maanden geleden...
telkes komt er " iets " tussen.... ik neem dat op ... " de reportage over mijn leven , aandoeningen, euthanasie , maar ook jij lies ... zijn gewoon niet belangrijk... honden, renners, koninginnen die frauduleus zijn zijn veeeeeeeeeeel interessanter voor wat? de kijkcijfers...
mijn doel zal dus niet gehaald worden... mensen nog raad kunnen geven na de reportage...
even denken dat je leven tenminste op die manier nog zinvol kan ingevuld worden...
telkens ik denk... " nu kan er echt niets meer gebeuren die me zo kwetst" ... boem... deksel op de neus...
ik ben heel triest... niet alleen voor mij... maar naar jou toe, lies... je een stem geven, is al wat ik nog kan doen...
die reportage dat ademt jou uit... te weten als mama, dat ze dit niet echt belangrijk vinden, maar dieren wel... is naar mij toe... RESPECTLOOS... ik ben je mama... maar je bent er niet...ik ben je stem...maar ze wordt voor de zoveelste keer niet genoeg gehoord... of niet belangrijk genoeg gevonden.
kan het dan anders dat ik me slecht voel? ... triest? ...ik faal alweer...
de wereld draait vierkant en ik kan er niets aan doen...
je mama...
14-01-2013
mooie reacties... en bedanken...
lies, zoals ik had vermoed, begrijpt heidi waar het allemaal omdraait... gelukkig maar... iemand anders schreef ook hele mooie woorden, christine, en dat ik hermine moet bedanken... maar ik denk dat ik dat probeer regelmatig te doen... soms sschrijf ik ook wel dingen PV... moet kunnen toch... mss geef ik een beeld van iemand die niet dankbaar is? ... soms weet je dat zelf niet goed... ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit niet zo is... zou me er heel triest over voelen... mijn wensen... ik had er niet veel...maar ze zijn helaas niet uitvoerbaar... wie heeft immers als wens in een kooi in de zoo mogen liggen kijken naar de aapjes.... juist niemand, behalve elske... af en toe een banaan... en ik zou genieten!! heidi wou me naar antwerpen brengen, maar op een dag zoiets doen dat gaat niet meer... t is de intentie die telt... gewoon het feit dat iemand vraagt, als er iets is ... zeg het me... wat eigenlijk nog nooit gebeurt was... het zit in kleine dingen... warmte ... gezelligheid ervaren.. maar niet thuis, want dit is geen thuis meer v mij... ook al voelen mensen zich blijkbaar heel welkom... het zit in ... zoveel pannenkoeken eten als ik wil? .... deze middag komt mijn gezinshelpster ( haar initiatief) me halen om een mojitio te drinken... en wat tapas te eten... ook voor haar is het allemaal moeilijk ... we hebben een goede band... samen huilen is ook mooi... mijn foto samen met sheba ...( mijn overleden kartuizer) staat bij haar in de vitrinekast... en telkens ze er voorbij loopt ... zegt ze dag elske... haar woorden : zo ben ik het al gewoon... je hoort er bij... er zijn wel degelijk mensen die verdriet gaan hebben als ik er niet meer ben... ik vind het erg voor jullie... want ik zal het niet meer weten... soms voel ik me ook schuldig dat ik mensen in de steek laat... en al bij al ben ik gelukkig dat er id. mensen zijn die ik nog niet lang ken... hermine, heidi,laetithia, mijn ketamine maatje ... die me wel aanvaarden als mens, om wie ik ben... gewoon elske ... je mama...
13-01-2013
omgaan met iets wat jezelf niet eens begrijpt .... en een muur rond je bouwen...
lies... misschien zou je nu wel heel boos zijn op me... of mss ook weer niet. je was zo intelligent voor je leeftijd ... veel te veel... had je maar wat meer kind kunnen zijn...
gisteren kreeg ik een sms van Heidi, de mama van latithia... of ze me kon komen opzoeken... maakte niet uit gisternnamiddag of deze ochtend... uiteraad ging het niet in de namiddag , want dan zit of lig ik te rusten... doodop van ...niets te doen... of mss doodop van de pijn..wat ik soms niet toegeef...
en waarom ... ik weet het niet ...maar ik bouw een muur rond me voor mensen die ik graag heb... is het zelfbescherming? of wil ik hen beschermen? ... ik weet het niet...
wat ik wel weet dat ik er echt heel veel last van heb , emotioneel mensen zien weg te gaan bij mij thuis... als ik op een ander ben... dan is het niet zo'n zwaar gevoel van " ik ben terug alleen"... heel raar, en ik weet ook niet of mensen die dit lezen zullen begrijpen... ik begrijp mezelf soms niet meer...
wil dan iemand eens komen, jaag ik ze weg...ook al wil ik dat niet... zou het dan kunnen dat onze geest zorgt dat we doen om te kunnen overleven op emotioneel vlak... het bezoek van heidi en laetitha eerder vorige week heeft zo'n warmmoes van gevoelens los gemaakt, ook onverwerkte naar mijn lies toe... mss is dat de reden... in elk geval heb ik nu de afspraak gemaakt elkaar ( weet niet wanneer) te ontmoeten ...maar niet bij mij thuis...
wellicht zal dit echt belachelijk klinken...maar het feit dat ik niet thuis die deur moet toedoen... is eigenlijk genoeg... er stond bij hermine een mooie zin.... eens we de grenzen kennen, kunnen we onze muur afbreken ... ( zoiets toch)...
mss kende ik mijn grenzen niet ...
één ding staat vast... zoiets kom ik alleen tegen met mensen die in mijn hart zitten... mss geen troost voor hen.. alhoewel ze het begrijpen en geen oordeel vellen... ze aanvaarden me hoe ik ben... dat is heel mooi... mensen die ik ken, zouden me aan de kant schuiven... gekwest zijn... me een egoïstisch kreng noemen... maar niet Heidi... niet Laetithia ... dat zijn zielsverwanten ... maar het maakt me ook wel triest dat dit nu zo gaat... ik vind wel een weg ... samen met hen ...om dit door te komen... mss moest het zo zijn... zodat ik eindelijk al die opgekropte emoties er uit kan laten... ik heb in tijden niet zo geweend...na hun vertrek... en ik ben niet meer gestopt... vandaag gaat het wat beter...
draait het in het leven niet rond respect, aanvaarden , niet oordelen en veroordelen... wat zijn zoveel mensen vergeten hoe zoiets moet... ik heb mijn tweelingzus gevonden die me tijd geeft... het kan zo simpel zijn of heel ingewikkeld... zij koos voor het eerste en geeft me de kans er beter uit te komen...
de wereld zou er beter uit zien, als we allemaal zo te werk zouden gaan... maar ik ben al heel blij dat wat ik wil of aankan gerespecteerd wordt... dank je ... klinkt alweer zo banaal ... maar het komt vanuit mijn hart... elske liesje, je mama
12-01-2013
mag ik ook nog inspraak aub? ...
lies, je mama was gisteren compleet ondersteboven toen ze een mail kreeg van de journaliste die de opnames in goede banen heeft geleid van telefacts... dat de BAZEN besloten hadden dat het onethisch was de reportage VOOR mijn dood uit te zenden...dus uitzending NA mijn overlijden... wanneer? geen flauw idee... met alle chinezen maar ...
andere zaken gaan voor ... koningin fabiola oa... met haar ontduiking van belasting... de gewone mens ... tja die wordt van tafel gegooid op zo'n dagen...
ik ben niet dement ... mag ik aub kiezen? de afspraak was dat ik koos...
de opnames zijn al zo lang geleden gedaan... de montage was voorzien op 3 en 4 januari ... niet doorgegaan wegens dringende andere reortages.... ik had daar zo naar uit gezien, en dacht ook dat het de week erop ging uitgezonden worden... zoveel mensen vragen me " wanneer wordt het nu uitgezonden" en telkens neem ik het op voor de journaliste ... uit loyaliteit ... respect ... maar ik ben het beu !
ik doe het niet om mijn hoofd zo nodig op tv te zien... ik doe het voor lotgenoten, mensen die dezelfde vragen hebben als ik... om die evt na de reportage nog raad te geven... dat was een doel ...me mss nog wat nuttig te maken... ergens te weten... ik kan nog informatie delen...
dat nemen ze dan in één oogopslag van me af...
lies, jij hebt ook meegewerkt aan opnames ...5 dagen voor je overlijden de laatse... waar je absoluut nog wou tonen dat een kleine homepomp zoveel makkelijker was dan de gewone infuus-statief... je deed zo je best... snakkend naar adem... maar daar werd alles netjes uitgezonden zoals afgesproken...wij waren zo fier op je dat je aan anderen dacht...ook al was je zelf zo ziek en heb je het nooit zelf kunnen bekijken... jij dacht aan een ander... jij zou de grote bazen nog wat kunnen leren over empathie, ethiek.... en respect voor de keuze van iemand.
de journaliste waar ik echt een goede band mee heb, zit tussen 2 vuren... de bazen en ik ... voor haar is het ook de hel... en dat vind ik vreslijk...maar ik moet vechten voor wat ik wil...
ik heb deze ochtend een hele lange mail gestuurd naar haar en mijn veto gesteld... er blijven maar 2 opties over... ( NOTA ... heb net antwoord op mail gehad dat ze ervoor zorgt dat de reportage NIET na mijn overlijden wordt uitgezonden)... heb best medelijden met de journaliste die iedereen moet tevreden stellen... ik weet ook dat ze alles doet om mijn wensen te respecteren...)
ik moet nu tot woe geduld hebben, dan is er terug vergadering ... de kans is groot naar mijn gevoel dat de reportage waar ik uren en uren mijn energie die ik niet had , toch gebruikte ...nooit wordt uitgezonden.. ik wil het niet...na mijn overlijden...
waarom moet alles zo'n ongelofelijke strijd zijn , deze laatste maanden? gunt niemand me dan rust? ... wat heb ik misdaan dat zoveel zaken het uiterste van me vragen? mensen die totaal geen empathie hebben? mensen die denken te weten wat ik voel zonder ze vragen ... hoe gaat het ? mensen die denken dat ik DOOD gaan leuk vindt? omdat ik er zo goed kan over praten... ze zouden eens moeten weten...
al wat ik wou met de reportage was lies een plaatsje geven... lotgenoten op de juiste weg zetten... en tonen hoe het leven echt is... zal dit nu ook nog van me worden weggenomen? ...
hoe kunnen mensen die me niet kennen , oordelen wat ethish is of niet?
hadden ze dat niet kunnen uitzoeken voor we aan de opnames waren begonnen... het had me veel leed, verdriet en energie bespaart...
de droefheid waar ik nu al dagen mee rondloop , maakt plaats voor pure wanhoop... gewoon omdat mensen oordelen vellen... terwijl ze me niet kennen... wanhoop , omdat me geen mentale rust wordt gegund.
ook al wist ik dat mij weg naar het einde eenzaam ging zijn, ik heb nooit geweten dat ze zo hard ging zijn... in zo'n situatie word je meestal " gedragen " ... er word voor je gezorgd... er maken mensen lekker eten voor je klaar, je word omringd door mensen die je graag zien... wel dat is in mijn wereld de FILM versie...
ik word tegengewerkt, verweten door mensen die me echt kennen dat ik een egoïstisch kreng ben... ik ben niet grappig genoeg ... ik voldoe gewoon aan niets ...
is dat dan hoe het moet tot het laatste moment? ... wel, dan heb ik er geen woorden voor behalve dat het onmenselijk hard is ... mensonterend zelfs....waarom? denk ik constant ... ben beschaamd dat in ons ontwikkeld land de hulp zo ontzettend faalt.
ik ben zo blij dat lies van zoiets is bespaard gebleven.... zij had gelukkig wel de warmte van een gezin... ook mijn 2 beste vriendinnen, co en eva... hadden de warmte en begrip... ik zie eva en mezelf hier nog in de zetel die een bed is , in de living onze formulieren naar euthanasie en wilsbeschikkig samen in te vullen met een glas bubbels, ook al kreeg eva dat niet zo goed meer binnen... het deed mezelf zo'n deugd voor haar , ook al was ik zelf ziek, dingen te doen, haar in de watten te leggen...en ja ze was vaak kwaad op me...maar dat was frustratie die ze kwijt moest... ik kan die nergens kwijt...nergens... ik wil mensen ook niet kwetsen... maar ik ben ook maar een mens ?
zoals ik het nu bekijk gaan mensen dansen van geluk, de dag dat ik er niet meer ben... en geloof me ... dat is een vreslijk gevoel... lotgenoten zullen begrijpen wat ik bedoel...maar helaas zie ik die niet ... en kunnen we elkaar niet echt helpen...
elske, liesje ... je mama
11-01-2013
te moe ... voor alles....
10-01-2013
het bezoek van laetithia en heidi brengen een rollercoaster aan gevoelens mee...
lies... geloof me ... hen te ontmoeten was de juiste beslissing...je zit meteen op de zelfde golflengte en kan blijven praten... en toch...ik voldoe niet aan mijn normen van een goede mama... want ik laat je in de steek naar mijn gevoel... ik heb geen lucht, ik voel me letterlijk stikken ... net zoals bij jouw overlijden ..jij zou nooit willen dat ik me zo voel... dus ik ben niet die sterke vrouw ... wat zoveel mensen denken, ik ben een piepkleine muis , bang... voor zoveel dingen... maar als je overkomt als ' sterk' dan doorbreek je dat niet meer.... wel sterke mensen zijn ook maar mensen ... met een klein hartje ...
ze hebben het wellicht hopelijk niet gemerkt, als latitihia en haar mama op hetzelfde moment iets vertelden, zag ik jou en mij... dat was even slikken...maar ik heb mijn tranen opgespaard... gelukkig maar... geloof me ik ben echt niet jaloers op hen... maar die band die ze hebben is zo mooi en dat mis al nu al 16 jaar met jou... het doet pijn en het zal altijd pijn blijven doen... het grote contrast kwam als ze naar huis gingen... ook al was ik echt enorm moe...bijna uitgeput ... ben niet meer gewoon zo lang te praten... dan pas voel je hoe alleen je bent...al bijna 6 jaar... geen kids rond je , geen partner, niets... stilte... niet nodig op deze wereld... voor geen mens...
ik was blij de verhalen te horen van hoe ze samen dingen doen...en ik gun het ze voor de 100 % .... absoluut... maar ik vrees dat het menselijk is ... dat met een soort tristesse voor jezelf te aanhoren...ik heb de dood van lies nooit verwerkt, ik wou het niet... en dat blijkt nu ook wel... Heidi heeft 4 kinderen, een man... beetje mijn ideaal droombeeld toen ik ging trouwen, en ja ik besef echt dat dit met tijden zwaar is ... ik idealiseer het niet ...maar dat was wat ik wou... ook al is het wellicht druk , ik denk dat ik daar echt de levensmoed zou uitgehaald hebben nog langer hier te blijven... kinderen, of een lieve man die me graag zag... ik kan me immers totaal wegcijferen voor mensen die ik graag zie...
mijn levenswil kan er niet zijn, als je als gevoelige kreeft, 6 jaar alleen woont... maar dan zie je mensen die ondanks alle zaken die ze moeten overwinnen , ook naar laetithia , want het is niet omdat ze nu nieuwe longen heeft, dat de problemen gedaan zijn... dan werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt... had lies er nog geweest, of een man... dan had ik het voor hen wat langer hier kunnen uithouden...
ik mis de warmte... de liefde, ... de samenhorigheid van een gezin... zo erg dat je het bijna tastbaar is... zoiets kan je gewoon niet uitleggen... hoe het voelt... ik heb even tijd nodig ...het is allemaal niet niks... door de medicatie heb ik veel minder concentratie...en ik heb me wellicht ook echt geforceed door zolang te praten... ik weet dat ik dat niet mag doen...maar ja ...
hoe ik het eigenlijk ook probeer , ik kan niet goed uitleggen wat ik bedoel... in al onze verhalen die we deelden...liesje deed dit... laetithia deed dit... zat in mijn achterhoofd... liesje is wel dood... hoe graag ik het ook anders had bekeken... ik moest lies haar verhaal vertellen, latithia kon zelf vertellen...
ik weet dat heidi en laetithia willen dat ik eerlijk zeg hoe ik me voel... en mss heeft hun bezoek , waar ik heel blij voor ben, ook wel gevoelens los gemaakt van dat ongelofelijke gemis van mijn grappig meisje... je eigen kind kan je niet zomaar zoals ze beweren " een plaatsje " geven.... ik had willen schreeuwen.. waarom lies, zit jij hier nu ook niet.... ik ben gewoon een goede actrice denk ik... wil mensen ook niet kwetsen... zeker latithia niet ... en haar mama...
ik denk niet helder... het heeft ergens tijd nodig ... en ik wil haar terug zien ... dus ... ik weet het ... allemaal chaos in mijn hoofd... ik voel me gewoon heel alleen... en dat ben ik ook...en elke keer ze weg zullen gaan, zal ik alleen zijn... lijkt dit op zelf medelijden? mss ... maar ik voel het echt zo sterk aan... humor is goed, maar soms heb ik even geen reden om grappig te zijn... één dag met te keer en dan zien we wel...
en ja Heidi, zorg v jezelf en doe niet wat ik deed... zo maak je jezelf ziek... liefs elske , liesje, je mama
09-01-2013
rustdagje...na een hele mooie dag gisteren...met laetithia en heidi
lies,... ik heb het gedaan... latithia en haar mama gezien... ons leven van heidi en mij lopen op zoveel vlakken (verleden) gelijk...heel raar... en laetithia is ... zo als ze is.. puur, lief... en oogjes van een kapoen... zoals jij lies... als ze iets vertelden, dan zag ik jou hetzelfde doen... nu ben ik wat ehh uitgegeteld... en de pijn is erg... maar geen probleem... ik heb het er graag voor over... bedankt meisjes...<3
08-01-2013
Bart... en onze mooie dag tijdens de opnames " de dag van 100.000 "
lies, Bart van Den Bossche is zondagnamiddag overleden... alleen thuis... wat een innemend persoon was dat... toen we met het programma de dag van 100.000 frank meededen zoveel jaar terug ... herinner ik me veel, maar vooral die lach... we hadden opnames van 8 uur in de ochtend en we zijn gestopt om 24:30...en nog steeds had hij zijn lach... tijdens dat programma ( ik had ons ingeschreven) konden we lies een plaats geven door de muziek (piano) op cd's te laten branden... en we hebben ze ook verkocht...die dag op straat... we hadden toen het lies-sol fonds al en wilden met de centjes aangepaste muziek instrumenten komen voor kinderen met fysieke beperking, later is daar nog een centrum bij gekomen v mensen en kinderen met mentale beperking... Bart was die dag in zijn nopjes... hij, muziek... oprecht in elk kind die om een handtekening kwam ...hij zingt zelfs mee op het laatste liedje op de cd... makulele... we zijn net dezelfde leeftijd hij en ik...hij laat 4 kids en 3 stiefkids achter ...en zijn vriendin... wat zullen die hem missen... een onverwachte dood van een 48 jarig iemand zie je niet aankomen... ik besef door zijn overlijden dat het mss toch niet zo simpel is voor mensen die iemand kennen afscheid te nemen... ik werd zo vaak met overlijden geconfronteerd dat ik dat vergeten was... ik heb gisteren een traan gelaten... maar verdriet is vaak omdat je denkt aan wat is geweest...ik doe mijn best hem te zien als de immer lachende man... grappig, gevat... toen ik hem eens terugzag op de genste feesten, was hij verkleed als vrouw, op een praalwagen... hij zag me, klom naar beneden , en ga me een zoen... zich excseren dat hij geen tijd had... tja dat was bart ... zichzelf... Bart... ik geloof niet dat er iets is na de dood...maar ik weet het niet... kijk uit naar mijn lies, moest er iets zijn... and see you soon... dan kunnen we samen zingen... jij bent de zon, jij bent de zee, jij bent de liefde , ga met mee............ elske, lies, je mama....
07-01-2013
trubbels in paradaise... of hier dus...
oef... Hermine heeft gemaakt dat ik terug op mijn blog kan...deze ochtend had ik netjes even gepiept, alles was ok ... en dan ... fout paswoord...
een beetje creepy...dat zomaar alles kan wijzigen??????.... geeft voor mij een onveilig gevoel...nee ik ben niet panaoride... maar toch...
lang leven hermine...daarom een gouden hart ... v je .
vandaag even een rustpauze... en morgen ... groot bezoek van laethitia en haar mama Heidi...dus wellicht tot woensdag... elske
06-01-2013
sociaal contact door face book...onontbeerlijk in mijn leven...
Lies, wat spijtig dat FB nog niet bestond toen jij er was... zo had je net zoals ik...een mogelijkheid tot een beetje sociaal contact gehad.
veel lotgenoten zien hun computer als een vriend...wel ik ook. ook al heeft mijn Sheba de toets Y er uit geprutst en is hij nu al 12 jaar oud ... noemt hij laptob , maar kan niet zonder de stekker werken... voor mij is dat voldoende.
ik hou mijn hart vast als hij het nu zou begeven...
door Face book heb ik lotgenoten leren kennen...nee, niet echt...maar na verloop van tijd zijn het steeds dezelfde mensen die een comment geven... die je moed toespreken... die je niet laten vallen als je humeur onder nul is... die je gewoonweg begrijpen. mensen die soms meedenken... en hopelijk doe ik dat ook voor hen... zelfs een FB vriend moet er één zijn van beide kanten.
voor mensen zoals ik, en zoveel anderen, de meeste tijd aan huis gekluisterd is dit soms de enige vorm van communicatie met de buitenwereld... ik zou niet weten wat ik moest doen, vroeg in de ochtend, als de meesten nog in dromenland zijn... even piepen, wat comment, kijken wie wat schreef... en dan mijn blog ... die ik vandaag een beetje heb verandert... na al die dwaze zaken die gebeurd zijn.. wou ik hem mss tijdelijk wat opfleuren, en geel is de kleur van zonnebloemen =Lies... Hermine heeft mijn blog volledig gemaakt toen ik startte, waar ik heel blij mee was... ook zij beheert zowat v mij alle reacties enz... gewoon omdat het allemaal te veel is v me...en ik ben heel blij met haar hulp... ik vraag haar iets en 5 minuten later is het al gedaan... nooit zo"n goede secretaresse gehad !!!!.. maar stapsgewijs begin ik te leren hoe je dingen kan veranderen... vandaar even een nieuwe look...
maar goed... FB heeft ook nadelen... veel groepen met lotgenoten.. hebben soms te weinig respect voor elkeen zijn mening... ruzie, verwijten... en dat is dan weer helemaal niet tof.
de eerste keer dat ik dit zag, kon ik het niet geloven... ik ben een korte tijd in een groep geweest waar allemaal mensen waren die een kindje hadden verloren... wat ik daar voor kritiek kreeg... dus er zat maar een ding op.. weggaan... zo jammer dat ook daar , ergens jaloezie , of een herarchie lijkt te zijn...
maar goed, bij deze wil ik mijn FB vrienden bedanken, altijd dezelfde mensen die elke keer opnieuw een reactie geven... ook al hou ik niet van " de vind ik leuk knop" op de pagina van RIP liesje en omgaan met de dood... en ook al hou ik niet van virtuele knuffels... die voel ik niet !!!... ja , ik weet wat ik wil... toch kijk ik elke ochtend er naar uit ... te zien naar jullie leven...
helaas heb ik door de jaren ...mensen moeten blokkeren of verwijderen... mensen die het allemaal beter wisten, en vaak gezonde mensen, die geen flauw benul hebben van het leven die ik leid... jammer ...maar zo leer je ook wie oprecht is en wie niet...
neem het me niet kwalijk dat ik geen namen noem... maar ik heb veel te veel schrik iemand te vergeten... jullie weten wel wie ik bedoel... je hoeft maar op mijn FB pagina te zien ...
dank dat jullie er zijn... wat ik ook doe of zeg... hartje ... elske ... lies, je mama...
05-01-2013
moedeloos ...
ik zit er nog steeds mee in mijn maag...mensen die me niet geloven... dat zit heel diep in me geworteld...als kind niet gelooft geworden toen mijn zus me mishandelde... op school door de pesters ... niet geloofd worden dat je iets niet deed...maar dat het de pesters waren, zelfs in werksituaties... maar dat mensen nu ... wetende in welke situatie ik nu zit...nog steeds denken dat ik lieg... dat wil er niet in gaan... hoe ik ook probeer... ik weet het ...laat het los... zullen velen denken... loslaten... heb ik ook moeite mee...
en nee ik ben geen heilig mens...natuurlijk heb ik in mijn leven fouten gemaakt..ik ben en blijf een mens...
maar het thema liegen... ook lies heb ik dat altijd voorgehouden, wat je ook gedaan hebt, kom het gewoon eerlijk vertellen...
heb ik dan nooit een leugentje voor bestwil gebruikt? natuurlijk... als iemand iets aanhad die ik niet mooi vond, zou ik ook niet zeggen... t is lelijk...
moedwillig iemand pijn doen dat is echter helemaal iets anders... deze blog houd me voor een stuk overeind,maar bezorgt me ook stress... want ik voel me niet vrij te zeggen wat ik wil... en geloof me, ik let al heel erg op wat ik schrijf...nooit namen... en eigenlijk meestal van mensen die de meeste lezers niet eens kennen...
maar ... ik ga door met mijn blog... ik laat me niet op mijn kop zitten... ook al kost het me teveel energie...pijn,en word ik er moedeloos van... al krijg ik nog zoveel naar mijn hoofd geslingerd...
en nog 1 maal ... ik heb hier NOOIT een comment gedelete...
als mensen de behoefte hebben me zwart te maken... dan moeten ze dat doen... ik vrees dat daaruit zal blijken hoeveel kwaadheid er in hen zit...omdat ze eigenlijk weten dat ze geen echte vriend waren...maar niet wie elske is...
dank aan al die mensen die me wel geloofden... eigenlijk allemaal... behalve 1 iemand...
ik kom hier niet meer op terug...wat er ook over me word gezegd...jullie zijn oud en volwassen genoeg om zelf conclusies te trekken uit wat je leest. ja toch? ...
laetithia , 20 jaar oud ...met muco zoals mijn lies ... schreef het onlangs nog op haar FB... zij geeft me dat beetje kracht, zonder ze het beseft ... te blijven vechten voor mijn vrije meningsuiting... en hoe ik de dingen beleef...
elske
04-01-2013
ketamine dag vandaag in AZ brugge
lies, geen comment blog...ik gun mensen wat rust... de voorlaatste keer ... mijn ketamine maatje ligt naast me...zij heeft het heel moeilijk ... omdat ze bij haar een morfinepomp gaan uittesten... en bij mijn niet... maar ik ben klaar om mijn " happy face" te gebruiken en haar te doen lachen... tot morgen... je mama
03-01-2013
door en door triest als mensen denken dat je hier hun comment wist ...
lies, ik word nog maar eens beschuldigt van iets wat ik niet deed... iemand voelde zich blijkbaar ? boos? onterechte comment van mij ivm vriendschap? .. en had een comment of in mijn gastenboek iets geschreven... ik heb dat onmiddelijk nagekeken , en er was 1 reactie van anja... nog maar te weten dat mijn " vrienden " van vroeger denken dat ik hun comment , ook al zal dat naar mij toe niet zo positief zijn, doet pijn... het heeft er gewoon nooit opgestaan... en dan denk... is het dat allemaal waard? ... mag ik op mijn eigen blog de waarheid, hoe ik ze aanvoel...niet zeggen? ... in gans het verhaal is het trieste dat ze nooit eerder eens iets schreef om me een hart onder de riem te steken...als ik schreef hoe het in de spoed was... geen reactie... zodra mensen zich blijkbaar aangesproken voelen, want ik noem hier nooit namen... dan reageren ze wel... dat is ook echt heel triest om te weten...
hoe dan ook... ik kan in de spiegel kijken en zeggen dat ik hier nog nooit 1 comment, of reactie heb weggedaan... gelieve mss allemaal eens te kijken...en je kan het me gerust laten weten als er iets weg is...
ik zie af... mentaal... en ik kan niet zo'n zaken er nog bijhebben... even dacht ik mijn stuk dan maar te verwijderen... maar waarom... lies, je mama is moe, uitgeput... en kan het niet meer al dat gevecht, verwijt... en vooral NIET GELOOFD te worden, doet ontzettende pijn... iemand ten onrechte beschuldigen is zo laf...
ik ga er niets meer over zeggen... want het maakt me te triest... je mama
02-01-2013
mensjes kijken... hilarisch om te zien vanuit je zetel
lies, je mama heeft veel gezien gisterenmiddag... tevergeefs zochten mensen een parkeerplaats op de middag... wat wil je ... in de stad staat alles vol... na een paar minuten telkens de zelfde mensen rondjes te zien draaien hier op het plein, was de strategie, vrouw en kind uit de wagen smijten... gebaren maken(vrouw)... " we gaan te laat zijn "...waarop de man wegscheurt... vrouw struikelt met haar hoge hak , want die draagt ze normaal nooit denk ik' gevolg... 1 hak nog intact... al hinkend weglopen, met één kind in de buggy, één die loopt en alles bijeen brult... dat scenario herhaalt zich enorm veel keer, en het werd steeds erger...allemaal met hun eigen specifieke kenmerken... 1 man heeft hier minstens een half uur rond gereden... toen dacht ik even... man... rij 200 meter verder en er is parking zat... maar ik zat in pyama... dus dat ging niet door. mensen die hun stuur midden op het plein overdraaien omdat ze dachten een parking te zien... taxi's die toeteren, omdat de mensen voor hun rijden , trager dan een slak"... en dan zie je koppels nog ruzie maken.. hevig zwaaiend, rood aanlopend... ondertussen vult de glasbak zich vlug... vele lege flessen bubbels vallen neer... en dan denk ik toch heel even... zie me hier zitten met mijn 2 patatjes en een ei... maar ben blij dat ik toch geen parking hoef te zoeken... en mensjes kijken is zo leuk...al waren het gisteren allemaal stresskippen.... en dat in tijden van vrede op aard !!!! je mama elske
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
lies, je mama heeft haar heel erg druk gemaakt gisterenavond.... een beetje teveel...
lies, ik word nog maar eens beschuldigt van iets wat ik niet deed...
