het bezoek van laetithia en heidi brengen een rollercoaster aan gevoelens mee...
lies... geloof me ... hen te ontmoeten was de juiste beslissing...je zit meteen op de zelfde golflengte en kan blijven praten... en toch...ik voldoe niet aan mijn normen van een goede mama... want ik laat je in de steek naar mijn gevoel... ik heb geen lucht, ik voel me letterlijk stikken ... net zoals bij jouw overlijden ..jij zou nooit willen dat ik me zo voel... dus ik ben niet die sterke vrouw ... wat zoveel mensen denken, ik ben een piepkleine muis , bang... voor zoveel dingen... maar als je overkomt als ' sterk' dan doorbreek je dat niet meer.... wel sterke mensen zijn ook maar mensen ... met een klein hartje ...
ze hebben het wellicht hopelijk niet gemerkt, als latitihia en haar mama op hetzelfde moment iets vertelden, zag ik jou en mij... dat was even slikken...maar ik heb mijn tranen opgespaard... gelukkig maar... geloof me ik ben echt niet jaloers op hen... maar die band die ze hebben is zo mooi en dat mis al nu al 16 jaar met jou... het doet pijn en het zal altijd pijn blijven doen... het grote contrast kwam als ze naar huis gingen... ook al was ik echt enorm moe...bijna uitgeput ... ben niet meer gewoon zo lang te praten... dan pas voel je hoe alleen je bent...al bijna 6 jaar... geen kids rond je , geen partner, niets... stilte... niet nodig op deze wereld... voor geen mens...
ik was blij de verhalen te horen van hoe ze samen dingen doen...en ik gun het ze voor de 100 % .... absoluut... maar ik vrees dat het menselijk is ... dat met een soort tristesse voor jezelf te aanhoren...ik heb de dood van lies nooit verwerkt, ik wou het niet... en dat blijkt nu ook wel... Heidi heeft 4 kinderen, een man... beetje mijn ideaal droombeeld toen ik ging trouwen, en ja ik besef echt dat dit met tijden zwaar is ... ik idealiseer het niet ...maar dat was wat ik wou... ook al is het wellicht druk , ik denk dat ik daar echt de levensmoed zou uitgehaald hebben nog langer hier te blijven... kinderen, of een lieve man die me graag zag... ik kan me immers totaal wegcijferen voor mensen die ik graag zie...
mijn levenswil kan er niet zijn, als je als gevoelige kreeft, 6 jaar alleen woont... maar dan zie je mensen die ondanks alle zaken die ze moeten overwinnen , ook naar laetithia , want het is niet omdat ze nu nieuwe longen heeft, dat de problemen gedaan zijn... dan werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt... had lies er nog geweest, of een man... dan had ik het voor hen wat langer hier kunnen uithouden...
ik mis de warmte... de liefde, ... de samenhorigheid van een gezin... zo erg dat je het bijna tastbaar is... zoiets kan je gewoon niet uitleggen... hoe het voelt... ik heb even tijd nodig ...het is allemaal niet niks... door de medicatie heb ik veel minder concentratie...en ik heb me wellicht ook echt geforceed door zolang te praten... ik weet dat ik dat niet mag doen...maar ja ...
hoe ik het eigenlijk ook probeer , ik kan niet goed uitleggen wat ik bedoel... in al onze verhalen die we deelden...liesje deed dit... laetithia deed dit... zat in mijn achterhoofd... liesje is wel dood... hoe graag ik het ook anders had bekeken... ik moest lies haar verhaal vertellen, latithia kon zelf vertellen...
ik weet dat heidi en laetithia willen dat ik eerlijk zeg hoe ik me voel... en mss heeft hun bezoek , waar ik heel blij voor ben, ook wel gevoelens los gemaakt van dat ongelofelijke gemis van mijn grappig meisje... je eigen kind kan je niet zomaar zoals ze beweren " een plaatsje " geven.... ik had willen schreeuwen.. waarom lies, zit jij hier nu ook niet.... ik ben gewoon een goede actrice denk ik... wil mensen ook niet kwetsen... zeker latithia niet ... en haar mama...
ik denk niet helder... het heeft ergens tijd nodig ... en ik wil haar terug zien ... dus ... ik weet het ... allemaal chaos in mijn hoofd... ik voel me gewoon heel alleen... en dat ben ik ook...en elke keer ze weg zullen gaan, zal ik alleen zijn... lijkt dit op zelf medelijden? mss ... maar ik voel het echt zo sterk aan... humor is goed, maar soms heb ik even geen reden om grappig te zijn... één dag met te keer en dan zien we wel...
en ja Heidi, zorg v jezelf en doe niet wat ik deed... zo maak je jezelf ziek... liefs elske , liesje, je mama
09-01-2013
rustdagje...na een hele mooie dag gisteren...met laetithia en heidi
lies,... ik heb het gedaan... latithia en haar mama gezien... ons leven van heidi en mij lopen op zoveel vlakken (verleden) gelijk...heel raar... en laetithia is ... zo als ze is.. puur, lief... en oogjes van een kapoen... zoals jij lies... als ze iets vertelden, dan zag ik jou hetzelfde doen... nu ben ik wat ehh uitgegeteld... en de pijn is erg... maar geen probleem... ik heb het er graag voor over... bedankt meisjes...<3
08-01-2013
Bart... en onze mooie dag tijdens de opnames " de dag van 100.000 "
lies, Bart van Den Bossche is zondagnamiddag overleden... alleen thuis... wat een innemend persoon was dat... toen we met het programma de dag van 100.000 frank meededen zoveel jaar terug ... herinner ik me veel, maar vooral die lach... we hadden opnames van 8 uur in de ochtend en we zijn gestopt om 24:30...en nog steeds had hij zijn lach... tijdens dat programma ( ik had ons ingeschreven) konden we lies een plaats geven door de muziek (piano) op cd's te laten branden... en we hebben ze ook verkocht...die dag op straat... we hadden toen het lies-sol fonds al en wilden met de centjes aangepaste muziek instrumenten komen voor kinderen met fysieke beperking, later is daar nog een centrum bij gekomen v mensen en kinderen met mentale beperking... Bart was die dag in zijn nopjes... hij, muziek... oprecht in elk kind die om een handtekening kwam ...hij zingt zelfs mee op het laatste liedje op de cd... makulele... we zijn net dezelfde leeftijd hij en ik...hij laat 4 kids en 3 stiefkids achter ...en zijn vriendin... wat zullen die hem missen... een onverwachte dood van een 48 jarig iemand zie je niet aankomen... ik besef door zijn overlijden dat het mss toch niet zo simpel is voor mensen die iemand kennen afscheid te nemen... ik werd zo vaak met overlijden geconfronteerd dat ik dat vergeten was... ik heb gisteren een traan gelaten... maar verdriet is vaak omdat je denkt aan wat is geweest...ik doe mijn best hem te zien als de immer lachende man... grappig, gevat... toen ik hem eens terugzag op de genste feesten, was hij verkleed als vrouw, op een praalwagen... hij zag me, klom naar beneden , en ga me een zoen... zich excseren dat hij geen tijd had... tja dat was bart ... zichzelf... Bart... ik geloof niet dat er iets is na de dood...maar ik weet het niet... kijk uit naar mijn lies, moest er iets zijn... and see you soon... dan kunnen we samen zingen... jij bent de zon, jij bent de zee, jij bent de liefde , ga met mee............ elske, lies, je mama....
07-01-2013
trubbels in paradaise... of hier dus...
oef... Hermine heeft gemaakt dat ik terug op mijn blog kan...deze ochtend had ik netjes even gepiept, alles was ok ... en dan ... fout paswoord...
een beetje creepy...dat zomaar alles kan wijzigen??????.... geeft voor mij een onveilig gevoel...nee ik ben niet panaoride... maar toch...
lang leven hermine...daarom een gouden hart ... v je .
vandaag even een rustpauze... en morgen ... groot bezoek van laethitia en haar mama Heidi...dus wellicht tot woensdag... elske
06-01-2013
sociaal contact door face book...onontbeerlijk in mijn leven...
Lies, wat spijtig dat FB nog niet bestond toen jij er was... zo had je net zoals ik...een mogelijkheid tot een beetje sociaal contact gehad.
veel lotgenoten zien hun computer als een vriend...wel ik ook. ook al heeft mijn Sheba de toets Y er uit geprutst en is hij nu al 12 jaar oud ... noemt hij laptob , maar kan niet zonder de stekker werken... voor mij is dat voldoende.
ik hou mijn hart vast als hij het nu zou begeven...
door Face book heb ik lotgenoten leren kennen...nee, niet echt...maar na verloop van tijd zijn het steeds dezelfde mensen die een comment geven... die je moed toespreken... die je niet laten vallen als je humeur onder nul is... die je gewoonweg begrijpen. mensen die soms meedenken... en hopelijk doe ik dat ook voor hen... zelfs een FB vriend moet er één zijn van beide kanten.
voor mensen zoals ik, en zoveel anderen, de meeste tijd aan huis gekluisterd is dit soms de enige vorm van communicatie met de buitenwereld... ik zou niet weten wat ik moest doen, vroeg in de ochtend, als de meesten nog in dromenland zijn... even piepen, wat comment, kijken wie wat schreef... en dan mijn blog ... die ik vandaag een beetje heb verandert... na al die dwaze zaken die gebeurd zijn.. wou ik hem mss tijdelijk wat opfleuren, en geel is de kleur van zonnebloemen =Lies... Hermine heeft mijn blog volledig gemaakt toen ik startte, waar ik heel blij mee was... ook zij beheert zowat v mij alle reacties enz... gewoon omdat het allemaal te veel is v me...en ik ben heel blij met haar hulp... ik vraag haar iets en 5 minuten later is het al gedaan... nooit zo"n goede secretaresse gehad !!!!.. maar stapsgewijs begin ik te leren hoe je dingen kan veranderen... vandaar even een nieuwe look...
maar goed... FB heeft ook nadelen... veel groepen met lotgenoten.. hebben soms te weinig respect voor elkeen zijn mening... ruzie, verwijten... en dat is dan weer helemaal niet tof.
de eerste keer dat ik dit zag, kon ik het niet geloven... ik ben een korte tijd in een groep geweest waar allemaal mensen waren die een kindje hadden verloren... wat ik daar voor kritiek kreeg... dus er zat maar een ding op.. weggaan... zo jammer dat ook daar , ergens jaloezie , of een herarchie lijkt te zijn...
maar goed, bij deze wil ik mijn FB vrienden bedanken, altijd dezelfde mensen die elke keer opnieuw een reactie geven... ook al hou ik niet van " de vind ik leuk knop" op de pagina van RIP liesje en omgaan met de dood... en ook al hou ik niet van virtuele knuffels... die voel ik niet !!!... ja , ik weet wat ik wil... toch kijk ik elke ochtend er naar uit ... te zien naar jullie leven...
helaas heb ik door de jaren ...mensen moeten blokkeren of verwijderen... mensen die het allemaal beter wisten, en vaak gezonde mensen, die geen flauw benul hebben van het leven die ik leid... jammer ...maar zo leer je ook wie oprecht is en wie niet...
neem het me niet kwalijk dat ik geen namen noem... maar ik heb veel te veel schrik iemand te vergeten... jullie weten wel wie ik bedoel... je hoeft maar op mijn FB pagina te zien ...
dank dat jullie er zijn... wat ik ook doe of zeg... hartje ... elske ... lies, je mama...
05-01-2013
moedeloos ...
ik zit er nog steeds mee in mijn maag...mensen die me niet geloven... dat zit heel diep in me geworteld...als kind niet gelooft geworden toen mijn zus me mishandelde... op school door de pesters ... niet geloofd worden dat je iets niet deed...maar dat het de pesters waren, zelfs in werksituaties... maar dat mensen nu ... wetende in welke situatie ik nu zit...nog steeds denken dat ik lieg... dat wil er niet in gaan... hoe ik ook probeer... ik weet het ...laat het los... zullen velen denken... loslaten... heb ik ook moeite mee...
en nee ik ben geen heilig mens...natuurlijk heb ik in mijn leven fouten gemaakt..ik ben en blijf een mens...
maar het thema liegen... ook lies heb ik dat altijd voorgehouden, wat je ook gedaan hebt, kom het gewoon eerlijk vertellen...
heb ik dan nooit een leugentje voor bestwil gebruikt? natuurlijk... als iemand iets aanhad die ik niet mooi vond, zou ik ook niet zeggen... t is lelijk...
moedwillig iemand pijn doen dat is echter helemaal iets anders... deze blog houd me voor een stuk overeind,maar bezorgt me ook stress... want ik voel me niet vrij te zeggen wat ik wil... en geloof me, ik let al heel erg op wat ik schrijf...nooit namen... en eigenlijk meestal van mensen die de meeste lezers niet eens kennen...
maar ... ik ga door met mijn blog... ik laat me niet op mijn kop zitten... ook al kost het me teveel energie...pijn,en word ik er moedeloos van... al krijg ik nog zoveel naar mijn hoofd geslingerd...
en nog 1 maal ... ik heb hier NOOIT een comment gedelete...
als mensen de behoefte hebben me zwart te maken... dan moeten ze dat doen... ik vrees dat daaruit zal blijken hoeveel kwaadheid er in hen zit...omdat ze eigenlijk weten dat ze geen echte vriend waren...maar niet wie elske is...
dank aan al die mensen die me wel geloofden... eigenlijk allemaal... behalve 1 iemand...
ik kom hier niet meer op terug...wat er ook over me word gezegd...jullie zijn oud en volwassen genoeg om zelf conclusies te trekken uit wat je leest. ja toch? ...
laetithia , 20 jaar oud ...met muco zoals mijn lies ... schreef het onlangs nog op haar FB... zij geeft me dat beetje kracht, zonder ze het beseft ... te blijven vechten voor mijn vrije meningsuiting... en hoe ik de dingen beleef...
elske
04-01-2013
ketamine dag vandaag in AZ brugge
lies, geen comment blog...ik gun mensen wat rust... de voorlaatste keer ... mijn ketamine maatje ligt naast me...zij heeft het heel moeilijk ... omdat ze bij haar een morfinepomp gaan uittesten... en bij mijn niet... maar ik ben klaar om mijn " happy face" te gebruiken en haar te doen lachen... tot morgen... je mama
03-01-2013
door en door triest als mensen denken dat je hier hun comment wist ...
lies, ik word nog maar eens beschuldigt van iets wat ik niet deed... iemand voelde zich blijkbaar ? boos? onterechte comment van mij ivm vriendschap? .. en had een comment of in mijn gastenboek iets geschreven... ik heb dat onmiddelijk nagekeken , en er was 1 reactie van anja... nog maar te weten dat mijn " vrienden " van vroeger denken dat ik hun comment , ook al zal dat naar mij toe niet zo positief zijn, doet pijn... het heeft er gewoon nooit opgestaan... en dan denk... is het dat allemaal waard? ... mag ik op mijn eigen blog de waarheid, hoe ik ze aanvoel...niet zeggen? ... in gans het verhaal is het trieste dat ze nooit eerder eens iets schreef om me een hart onder de riem te steken...als ik schreef hoe het in de spoed was... geen reactie... zodra mensen zich blijkbaar aangesproken voelen, want ik noem hier nooit namen... dan reageren ze wel... dat is ook echt heel triest om te weten...
hoe dan ook... ik kan in de spiegel kijken en zeggen dat ik hier nog nooit 1 comment, of reactie heb weggedaan... gelieve mss allemaal eens te kijken...en je kan het me gerust laten weten als er iets weg is...
ik zie af... mentaal... en ik kan niet zo'n zaken er nog bijhebben... even dacht ik mijn stuk dan maar te verwijderen... maar waarom... lies, je mama is moe, uitgeput... en kan het niet meer al dat gevecht, verwijt... en vooral NIET GELOOFD te worden, doet ontzettende pijn... iemand ten onrechte beschuldigen is zo laf...
ik ga er niets meer over zeggen... want het maakt me te triest... je mama
02-01-2013
mensjes kijken... hilarisch om te zien vanuit je zetel
lies, je mama heeft veel gezien gisterenmiddag... tevergeefs zochten mensen een parkeerplaats op de middag... wat wil je ... in de stad staat alles vol... na een paar minuten telkens de zelfde mensen rondjes te zien draaien hier op het plein, was de strategie, vrouw en kind uit de wagen smijten... gebaren maken(vrouw)... " we gaan te laat zijn "...waarop de man wegscheurt... vrouw struikelt met haar hoge hak , want die draagt ze normaal nooit denk ik' gevolg... 1 hak nog intact... al hinkend weglopen, met één kind in de buggy, één die loopt en alles bijeen brult... dat scenario herhaalt zich enorm veel keer, en het werd steeds erger...allemaal met hun eigen specifieke kenmerken... 1 man heeft hier minstens een half uur rond gereden... toen dacht ik even... man... rij 200 meter verder en er is parking zat... maar ik zat in pyama... dus dat ging niet door. mensen die hun stuur midden op het plein overdraaien omdat ze dachten een parking te zien... taxi's die toeteren, omdat de mensen voor hun rijden , trager dan een slak"... en dan zie je koppels nog ruzie maken.. hevig zwaaiend, rood aanlopend... ondertussen vult de glasbak zich vlug... vele lege flessen bubbels vallen neer... en dan denk ik toch heel even... zie me hier zitten met mijn 2 patatjes en een ei... maar ben blij dat ik toch geen parking hoef te zoeken... en mensjes kijken is zo leuk...al waren het gisteren allemaal stresskippen.... en dat in tijden van vrede op aard !!!! je mama elske
01-01-2013
waarom is vriendschap gedoemd tot mislukken omdat ik ziek ben?
lies ... vandaag 1 januari...gisterenavond waren de lichten al uit om 9 uur bij mij... wat heb ik immers te vieren? ... helemaal niets... was onder de voet van een zoveelste sms van iemand ( ehh vriendin) die altijd opnieuw zegt of liever schrijft op sms geen tijd te hebben even te bellen... toen ik in antwerpen was heb ik haar gezien ... was echt heeeeeel lang geleden... want haar beloftes die ze maakt om eens tot hier te komen... lukken niet... ik had haar voordien een emotionele brief geschreven dat ons weerzien ook het afscheid was, dat ik niet kon leven met valse beloftes en ze had me .... gelijk gegeven... het is van nature een innemend persoon waar mensen graag bij zijn... maar we hebben mss een half uur over mij gepraat, al de rest was over haar , haar problemen... ehh welke ???..... toen ik niet meer kon, heb ik haar gezzgd terug te gaan naar het hotel, ze wou mee... maar ik heb voet bij stuk gehouden om alleen te gaan... tranen verbijtend...ik ben ook kostmisselijk al wenen terug gegaan... ik voelde me zo onbegrepen... toen zei ze me.. je zal wel zien dat ik in januari nog zal komen... ( ze heeft daar ook tijd voor)...maar ze zag niet eens mijn verdriet ... want voor mij was dit het afscheid... elke keer zegt ze ook " je zal nog een weldoener tegen komen, of een man.. al 6 jaar lang, hoor ik dit ... en elke keer doet pijn. ik ga nergens ... waar zou ik een mogelijke partner tegen komen? ... en geef toe , vrouwen op mijn leeftijd, ziek dan nog, welke man staat hiervoor te springen... ik zeg wel dingen, maar ze hoort ze niet .... ze luistert niet... er zijn ook nog zaken besproken die ik hier niet eens kan opzetten... heel gevoelig...en heel pijnlijk voor me... gisteren kreeg ik een sms dus... sorry het is hier weer hektich ..ivm zoon.. ( volwassen wel te verstaan )... geen tijd om te bellen ... en ik had het mezelf heel goed voorgenomen... nog 1 zo'n sms... en het is gedaan. ik ben geen marionnetje ... waar je aan het koordje trekt...toch? dus heb haar een mail geschreven dat ze me niet begrijpt, hoe ik ons weerzien heb beleefd en dat ze id, niet eens mijn verdriet zag. dat ik haar ook nooit meer ging antwoorden, mailen , smsen... mijn hart deed vreselijke pijn ... op zich , ik herhaal is het een positieve vrouw ... maar helaas zo bezig met echte luxe problemen ... dat ze zich niet kan in leven in iemand anders zijn leven die niet rozegeur is... dezelfde persoon heeft me jaren geleden , 2 jaar aan een stuk, elke dag voor exact één uur gebeld... dat was via onze provider gratis, om haar verdriet te vertellen, ik heb haar elke keer een hart onder de riem gestoken... toen plots haar problemen veranderen, beleven de telefoontjes ook weg... dat had ik haar ook gezegd... je kan ook zonder problemen mss eens bellen... ik heb nog voorgesteld om te skypen... gratis en je ziet elkaar... dat ging niet... ze kon dat niet installeren, ik heb toen gezegd, vraag het je vriend of je zoon, maar die hadden geen tijd... skype installeren kost 4 minuutjes en gaat vanzelf.. in het kruidvat, heb ik haar ook laten weten, kan je een microfoontje en camera v 7 euro kopen... eigenlijk was dat al een bevestiging .. dat ze contact met mij ziet als MOETEN... en dat is net het trieste aan alles. vriendschap is geen gevoel van ik moet ...nee ... het gaat vanzelf en je wil allebei graag contact... ik heb gezien dat ze mijn mail las... en ik ben overtuigd dat ze een zware last =ik in haar ogen, van haar schouders is gevallen... terwijl ik echt heel erg aangedaan ben ... hoe mooi die vriendschap die we ooit hadden... had kunnen blijven bestaan... ik heb nooit gezaagd ... of iets gevraagd... 1 keer zijn ze met hun zeilboot naar antwerpen gekomen... en ik mocht niet meevaren van haar vriend tot blankenberge... ik voelde me zo klein... en zo zijn er veel vriendschappen die het niet hebben overleeft... als iemand je zegt.. elske jij hebt nogal een leven... altijd in vakantie, je MOET niet werken ... amai ... terwijl ik me zo rot voelde, zo graag zou werken... of iemand die tegen euthanasie is, ik heb haar meegenomen naar de film " tot altijd ".. waar mario door zijn MS ook de beslissing neemt om euthanasie aan te vragen... ze bleef bij haar standpunt ... en dan voel je je niet begrepen... ze werkt elke dag met zieke mensen... zelf heeft ze 2 gezonde mooie kinderen, allebei heel goed terecht gekomen... een lieve partner, en is ze nooit zelf met ziekte geconfronteerd geworden... ze heeft lies heel veel jaren gekend... weet wat voor een leven ik heb meegemaakt... en toch ...geen emotioneel inleven... zo'n zaken zijn ontzettend pijnlijk voor me. men zegt wel eens : dat zijn nooit vrienden geweest... voor mij wel... ik heb alleen het ongeluk... als ik het zo mag noemen dat al mijn vrienden... een heel goed leven leiden, finacieel ook... en elske kon niet volgen... als je alleenstaande bent, word je zowieso minder of niet gevraagd...
ik leek een bedreiging ... mensen toch...
misschien begrijpen mensen nu beter waarom ik me zo ontzettend eenzaam voel? ook dat heeft de doorslag gegeven , mijn euthanasie aan te vragen... van eenzaamheid kan je echt sterven...
laat een vriend niet in de steek omdat hij ziek wordt... net dan heb je ze het meeste nodig...
ik zal in elk geval door heel weinig mensen , want ik kende heel veel mensen, gemist worden na mijn dood...
het gaat jullie goed , en ik wens elke mens tenminste 2 goede vrienden door dik en dun... elske , lies, je mama...
31-12-2012
wat is de taak van LIEFARTSEN ? wat moet ik doen om mijn lichaam aan de wetenschap te schenken?
vandaag wil ik gewoon wat info geven over de leifartsen, elke gemeente heeft er één, of twee...www.leiflijn.be maar de leif (niet lijf ...zoals ik eerst dag) artsen/verpleegkundigen zijn ook telefonisch bereikbaar.. gewoon even via google "leifartsen"intikken en je zal zien dat je kan verder klikken. deze mensen kunnen je raad geven over alles rond euthanasie... In elk geval moet je eigenhandig op een blad je uitdrukkelijke wens tot euthanasie schrijven... gewoon kort.. vb.. ik , els winne, volledig goed van geest, wil hierbij mijn uitdrukkelijke wil tot euthanasie uitdrukken wegens ondragelijk fysiek en mentaal lijden. opgemaakt op .../.../.... dit aan de huisarts al overhandigen en vragen om een dossier daarover bij te houden. het kan zijn dat je dit nog meermaals moet doen ...ook ik doe dit om de 2 maand , gewoon bevestigen dat ik dit nog steeds wil. Indien je huisarts niet wil meewerken.. of je voelt tegenstand om samen met je te kijken wat en hoe ... één raad... aarzel niet en zoek een andere huisarts.ik heb zo drie jaar verspeeld... dit wil niet zeggen dat de arts daarom de euthanasie doet, maar ze staat aan je zijde. wie komt in aanmerking? wat is het verschil ts termiaal zijn en ondragelijk lijden..fysiek/en of mentaal... maar wat is ondraagelijk lijden? heel moeilijk dit te omschrijven...iemand die al 7 jaar gebukt gaat onder een ongelofelijk liefdesverdriet? iemand die dagelijks fysieke pijnen doorstaat? ... mensen die terminaal zijn moeten uiteraard niet aantonen dat een euthanasie een optie is... want je moet wel veel meer in orde brengen als je wil aan tonen dat je ondragelijk lijd.3 x ja van een arts, waaronder een specialist en een psychiater... je mag als je bij de ene een nee kreeg op zoek naar een andere arts, hou daar rekening mee dat niet elke arts een ja wil geven... niet altijd omdat je het niet zou moeten hebben, maar omdat ze tegen euthanasie zijn... panikeer dus niet als het in het begin stroef verloopt....je mag zoveel keer een arts opzoeken tot je vb naar je eigen aanvoelen de juiste vind. deze arts zal dan een document opmaken waarin staat dat ze een ja geeft om te voldoen aan de wens tot euthanasie... voor veel mensen (ook ik) valt een enorme last van je schouders eens alles is geregeld. Hou er rekening mee als de tijd tussen de 3 x ja van artsen en de eigenlijke euthanasie een tijd duurt, die artsen nog een paar maal zullen moeten bevestigen dat de ja nog steeds van toepassing is.. ( is een formaliteit, meestal moet je die niet meer zien)...dit alles moet naar de huisarts gestuurd worden ( meestal sturen die artsen dat rechtstreeks) om dan vervolgens bij de arts die de euthanasie zal uitvoeren als laatste terecht te komen. wees niet teleurgesteld als je eigen arts het niet wil doen.. ( bij mij ook niet)... geef de moed niet op... er zijn altijd artsen die wel begrijpen dat je hun hulp nodig hebt) ... daarvoor zijn de leifartsen ook zo goed... ze gaan je begeleiden.... door het tekort aan info zoeken mensen soms jaren tevergeefs... daar kunnen ze ook de naam geven van de dichtswoonende leifarts van waar jij woont...
een gesprek verplicht je tot NIETS... maar ik ben zeker voor mensen die echt eens willen horen hoe het allemaal zit , wettelijk, want geloof me... dat moet echt in orde zijn eens te praten met een leifarts. zij zijn allemaal opgeleid om goede, correcte info te geven aan elke mens.
ik wil toch ook even vermelden dat een leifarts niet degene is die in principe de euthanasie doet...in eerste instantie willen mensen liefst hun eigen huisarts, maar er is ook daar nog een enorm taboe... de leifarts denkt mee naar oplossigen... Ik heb het geluk gehad na een zoektocht van jaren een heel empatische arts te hebben gevonden van het leifartsen team...waar het mee klikt ...die me ernstig nam... want meestal krijg je geen ja voor fibro/me ... het is gewoon de combinatie van alles wat ik heb meegemaakt en dat weegt de mentale pijn heel erg mee. een ganse boterham... maar halve info , daar is niemand iets mee... ik heb het allemaal alleen moeten uitcijferen ...en het was een hele lange weg.
wat betreft je lichaam schenken aan de geneeskunde... niet iedereen komt in aanmerking.. vb na een zwaar ongeval ...of bij besmettelijke ziekte..als je overlijd in het buitenland... je kiest eerst naar welke universiteit gaat... ik ga naar gent. binnen de 48 uur na overlijden moet je daar ter plaatse zijn, omdat je gebalsemd word.( zo blijf je mooi ...) ook voor deze info ... google : lichaam schenken aan de wetenschap unief gent ...( of een andere unief) daar vind je zelfs een vb van een testament die je moet maken. je krijgt dan een kaartje terug die bij je pas moet ... eigenhandig te schrijven, hoeft helemaal niet lang te zijn . ik heb dat al gedaan toen lies nog leefde...in 1995 ... zij vond dat ook heel belangrijk... na dat dokters hebben gestudeert ...dank zij jouw lichaam... dat kan van 6 maand a 2 jaar zijn... kan je kiezen voor een anonieme begrafenis of gewoon kerkhof...( mijn keuze) ... of je kan een gewone begrafenis doen/creamtie... wat ook vaak gebeurt is dat er een dienst is na het overlijden, maar zonder de overledene...je kan echt geen dienst houden met je dierbare...dat moet je wel heel goed beseffen. het is wel zo, dat eigenlijk pas in de unief ... ( dan ben je helaas al dood) de definitieve beslissing valt of ze je lichaam aanvaarden. in de meeste gevallen wel, want er is een tekort. een groot misverstand is ook dat je er geld voor krijgt... heel vroeger was dat... mensen die op straat woonden deden dat voor geld..nee, nu moet je alles betalen... bij mij is er dus echt niets ... en ik heb toch v vervoer, lijkwade wou geen geld uitgeven aan een kist... , enz... 900 euro betaald aan de begrafenisondernemer... ik hoop hiermee een klein beetje info te hebben gegeven...ik had dat aan iemand beloofd... voor verdere vragen : musicwomen1@hotmail.com take care ... en ... voor mij geen nieuwjaarsavond ... mag ik nu voor een keer echt stout zijn???? ... ja dus ... ik hoop zoooooooooo dat het fel regent... om geen vuurwerk om 12 uur te moeten horen hier aan de dijk aan zee... please? ... sorry...
30-12-2012
humor ... die veel mensen niet begrijpen...
Lies, weet je nog dat we soms grappen uithaalde met de kinésiste? ... ik had net bloed bij je afgenomen... en JIJ had het sublieme idee een spuit meer te nemen ... ( kiné kon daar alle momenten zijn..en kon NIET tegen bloed... ik moest van jou die spuit zo wat ik de lucht houden en ze leeg spuiten, zodat jij en ik onder het bloed zaten... als ik daar nu aan denk... we zagen er niet uit... jij zat te lachen... te gieren... en toen kwam de kiné binnen... die 2X per dag kwam en ons dus ook goed kende... haar gezicht vergeet ik nooit meer... en dan kon jij, lies zo heel ernstig zeggen...mama was vergeten hoe ze bloed moest nemen.. t is allllleeeeeeeeemaal mis gegaan...de kinésiste is even moeten gaan zitten... kreeg toen ook wel medelijden met haar ... maar goed...lies vond het zalig te zeggen... grapje........ en dat is maar één van de vele voorbeelden... weet je nog dat we naar een soort braderie gingen, jij in de rolstoel... en de mensen staarden naar je ... toen vroeg je me " mama mag ik mijn hand uitsteken, want ze kijken naar me, kan ik evengoed iets vragen " ...mama stond daar...wetende dat ze het toch zou doen.. ik heb een afspraak gemaakt..je mag daar een tien tal min zitten, maar ik sta wat verder... begint ze daar te doen alsof ze mentaal achterstand heeft... mensen stopten... zo vol medelijden... en toen ik terug ging had ze geld genoeg voor een CD... de back street boys...man , wat kon zij om met zwarte humor... net als ik.. moet ik toegeven... toen ik 12 was heb ik aan mijn huisarts op mijn fietske gaan vragen naar een ... SKELET... Ik wou dokter worden en vond dat ik dat nodig had... toen hij zei dat hij dat niet had...ehhhh heb ik geantwoord... jij kan dat toch opgraven, ik ga er goed voor zorgen. op de vier minuten naar huis...wisten mijn ouders al wat ik nu weer had uitgespookt... ik kwam er helaas niet zo goed van af... in die tijd konden ze daar niet mee lachen... mijn slaapkamer heb ik dan volgehangen met rontgen opnames van alle buren , en daar speelde ik dan maar doktertje mee... gisteren was ik triest ... zoals zo vaak... tot ik een conversatie met de mama van latithia , een meisje van 20, muco patient en oooooooooo zoveel gelijkenissen met jou lies...en toen begon latithia mee te tetteren via FB.. en daar hebben we door onze rijke fantasie de zottste dingen bedacht... een apotheek met banaan als wapen overvallen... we nemen nu eenmaal veel pillen... en ik die zo van apen hou... wil als laatste wens in de zoo een paar dagen in een kooi MET BED en TV en zicht op apen... zot zijn doet helaas wel zeer ... maar als je dan even helemaal in je fantasie verwijnt ... dan heb je tenminste een glimlach op je gezicht ... lies, het is zo jammer dat je latithia nooit hebt gekend... zelfs haar mama zegt dat we dezelfde humor delen... net zoals jij... ik zal haar op 8 januari zien... en ik had eerst wat bang... haar teveel met jou te vergelijken... je hebt zoveel met haar gemeen...maar door af e toe op FB met haar te " praten " ... is ze voor mij nu echt wel latithia... ik zal doen wat jij me zou opdragen... haar verrassen...met wat? ... dat zeg ik niet hier... zal het straks eens fluisteren. latithia heeft een dubbele longtransplantatie ondergaan... dankzij haar donor... waar zij ook een warme oproep voor doet naar mensen... MAAK JE DONOR !!! ...maar ze blijft mucopatient... ook zij heeft vroeger, en nu te maken met onbegrip...maar nooit verliest ze haar lach... ze hebben opnames gemaakt voor het programma " ik leef verder " en daar zag ik echt lies ... al was het latithia... teken doen door het venster... I LOVE YOU ... naar haar vriend, bryan, haar rots in de branding ... hij draagt haar op handen... voor haar mama een geruststelling, al is het moeilijk je kind los te laten... zotte mus ... blij dat je me hebt doen lachen gisteren... dat is fijn... altijd hebben we levenslessen, en dat is er één van... zelfs met de meeste pijn, kunnen mensen humoristisch uit de hoek komen... en ja er zit soms zwarte humor bij ...maar dat moet kunnen...dat is overleven... je mama ... elske
29-12-2012
bedankt ...is mss te weinig wat ik jullie zeg...
Lies, je mama stelt zich zoveel vragen... toen ik deze ochtend even keek naar mijn blog... dan zag ik zoveel reacties in het gastenboek, of comment op wat ik schreef... mooie woorden, troostende woorden... van mensen wie ik denk te kennen, en soms ook twijfel ... maar ik ben heel dankbaar dat jullie ze schrijven... ook al zijn er bij die me mss te goed inschatten als persoon... ik heb in mijn leven ook fouten gemaakt ... Wim... jij geeft me echt te veel krediet... ik kan me totaal niet voorstellen dat mensen me zeggen je bent lief, warm... gewoon omdat mensen rondom mij allemaal zijn verdwenen... te druk... te dit , te dat... en vooral ik ben niet meer grappig genoeg ... wat niet zo is, alleen ben ik idd... door de pijn vaak zo moe en op.. dat het lachen me vergaat... mensen die liever hier niets schrijven kunnen me bereiken op musicwomen1@hotmail.com
ik had jullie allemaal graag persoonlijk geantwoord, maar het lukt me niet ... de concentratie is heel slecht ...en mijn blog is een opgave... maar nu ik al die reacties zie... denk ik dat ik zal blijven schrijven... Het is totaal niet de bedoeling dat jullie depri worden van wat ik schrijf...en geloof me wat ik schrijf is geen woord overdreven...
iemand stuurde me een hele stoute mail dat ik egoïstisch ben, alleen maar aan mezelf denk... dat anderen met mijn dagritme moeten rekening houden... en daar was ik even niet goed van... het is een gezonde dame, die werkelijk alles heeft om gelukkig te zijn...maar echt luxe problemen als ernstige problemen ziet... natuurlijk moeten mensen rekening houden met mijn ritme... op de middag stopt mijn dag...niet omdat ik dat zelf zo fijn vind , gewoon ... ik kan niet meer... wanneer gaan gezonde mensen nu eens begrijpen dat wij die keuze niet gemaakt hebben ziek te worden...ik zeg vaak, we hebben de verkeerde ziekte... lies had in die tijd ook de verkeerde ziekte, want er werd toen NIETS terugbetaald... ze heeft ons een huis gekost , schulden.. maar dat is niet erg... nu ik alleen ben ... is het moeilijk maar ik heb het al geschreven... er zijn zoveel mensen overal op de wereld nu aan het sterven, met honger...moeders die hun kind verliezen , in schrijnende omstandigheden, kinderen die vermoord worden omdat ze maar een MEISJE zijn... die mensen hebben ook niet gekozen om daar te wonen... hun dood vind ik veel erger... ons nederig opstellen is het enige wat we kunnen doen...
materiele luxe is fijn...maar geen garantie om gelukkig te zijn... geld maakt niet gelukkig, maar ik wou dat ik genoeg had gehad om me te kunnen blijven verzorgen... toen ik las in de digitale krant dat minster van de lanotte beweerde: Ik wil niet rijk zijn... verslikte ik me haast... nee... hij is rijk... dat was dan degene die me uitlachte ...omdat ik vroeg hoever het stond met het armoededossier... zijn reactie: denk je dat je met 100 euro gelukkiger zal zijn in de maand? ... ehh ja als je maar 800 euro hebt... het liet hem koud...
ik vrees dat ons landje veel armoede zal kennen de komende jaren, en de mensen die nu eenzaam zijn en arm, zullen nog eenzamer en armer worden...mensen komen op voor zichzelf... ik ik ik ... ik ben er nooit gewend aan geraakt... dit is niet mijn wereld...
nogmaals dank de moeite te doen, reactie te geven... elske ... lies, je mama ...
28-12-2012
klacht indienen ...
Nog een kleine reactie op goedbedoelde raad, van jullie om artsen aan te klagen, of de ombudsdienst in te schakelen tot rekening niet betalen... ik heb zo 'n dingen allemaal al gehad met als ergste de aanranding van een verpleger...na vier uur kon ik eindelijk iemand vinden... die hebben de verpleger allemaal een alibi gegeven, ik had de politie gebeld... en binenn de 5 min waren ze daar, alles was weg, lakens ... IK ben mee moeten gaan naar politiebureau ...in de vrieskou met enkel mijn topje aan... alle andere kleren mee v sporenonderzoek.. de verpleger heeft niet mijn handje vastgehouden, het ging veel verder... door een spierontspanner die hij heeft gebruikt kon ik niets... niet bewegen, niet roepen... resultaat... verpleger mocht gewoon blijven werken , mijn arts bleek de beste vriend te zijn, en sporenonderzoek... na 7 maand krijg ik mijn kledij terug...met de mededeling geen geld te zijn v sporenonderzoek... ik heb alles uit de kast gehaald naar onrecht ... vroeger v lies, lang v mezelf...HET IS GENOEG...mijn tijd is te kort om nu nog zo'n dingen te doen, en ik kan het ook niet meer... probeer dat te begrijpen... ook al weet ik dat jullie het goed bedoelen... nu heb ik toch vandaag 2 colums geschreven... gewoon omdat ik jullie niet in de steek wil laten... elske
dank jullie voor de steun....
lieve lotgenoten, ik ben er nog niet over uit of verder schrijven hier zin heeft... als ik dan jullie woorden lees, ja ...toch wel.. maar ik heb zoveel pijn en ben zo moe, dan ik niets nog helder zie... een hele kleine rustdag... en dan zie ik het wel... bedankt voor jullie reactie... want de feed back is heel belangrijk...en alles wat ik las... leek voor jullie herkenning ... melaatsen van de jaren 2000 .... vanuit mijn hart ... bedankt ... elske
27-12-2012
hoe ik en wellicht zoveel lotgenoten worden behandelt door de medische wereld
gisteren was het zover. eindelijk mocht ik naar het ziekenhuis voor een epidurale. maandag had ik gebeld en de opname dienst zei me vroeg te komen, omdat ik niet in de planning zat en er tussen genomen werd. taxi naar ziekenhuis genomen om half acht.Toen ik bij de hele vriendelijke dame aan de inschrijving vertelde hoe en wat, begon ze rond te bellen.. niemand wist van iets..na 20 minuten, vroeg ze terug in de wachtzaal te wachten en ze zou ts elke opname proberen iemand te bereiken die iets wist...na ongeveer 15 minuten doet ze teken en ze zegt ze , ik heb de betreffende anesthesist aan de lijn... ( diegene die de vrijdag al telefonisch hier thuis tegen de vervangende arts had gezegd dat ik woensdag bij hem een epidurale kon krijgen, wat op spoed zaterdag werd bevestigd... bon ik krijg hem aan de lijn en hij klonk vrij gagiteerd... mevrouw winne, ik heb nooit beweert u een epidurale te geven... ik weerlegde door te zeggen dat hij de vrijdag ...enz... maar wat ik ook zei ... hij bleef bij zijn versie en nog erger, hij was niet in het ziekenhuis...ik droop letterlijk af... heb toen mijn huisarts gebeld en gezegd " moet ik onder een wagen lopen zodat ik gewond op spoed wordt binnengebracht?" .. ze beloofde " iemand " te bellen, ik moest wachten... 10 minuten later belt ze me en zegt...je mag naar spoed en je vraagt naar ELS .. een verpleegkundige die zij goed kende...ik had al zoiets van SPOED ???... ik heb het gedaan en gevraagd naar els aan de balie waar ik niet eens de kans kreeg te zeggen dat mijn huisarts haar aan de lijn had gehad.. ik kreeg als antwoord...elke verpleger is hier even goed... ga maar naar KOTJE 10... toen hoorde ik iemand zeggen.. t is die van zaterdag met fibro... en toen zonk de moed me helemaal in de schoenen... ik heb wel geweigerd terug cardiogram enz te maken.. niemand vroeg waarom ik daar was...niet zo heel lang daarna kwam een eerste assistent -anesthesit en toen dacht ik .. wie weet... hij heeft me NIET onderzocht ... en zei ... je moet een scan hebben. Kon ik me in vinden...Iemand van spoed ging mee... ik sukkelde zelf met mijn handtas, en jas achter... hij zei , je zal niet moeten wachten, ze nemen je voor... HM .. wat denken jullie... 8 mensen waren voor me, en toen zei iemand ... wie ben jij en voor wat zit je hier? waarom heb je geen papieren mee? ... korte uitleg... bleek dat ze me waren VERGETEN... scan gemaakt en zoek zelf maar je weg naar het spoed... terug naar KOTJE 10.. waar iemand anders lag... al vloeken zocht de verpleger een ander KOTJE... eenhalf uur later kwam een andere assistent arts .. wel heel vriendelijk en onderzocht me... na dat onderzoek zei hij ..mevrouw , er is een verkeerde scan gemaakt... we hebben je wervelkolom ... we dachten dat je wat rugpijn had... Ik kreeg er niks meer uit... je ligt daar heel alleen...niemand die voor je opkomt... en ik kon het niet ...hij zei dat hij wel een vermoeden had dat het een lumbale blokkade was, maar door de verkeerde scan kon hij het niet zien.. ik ga een assistent-orthopedisch chirurg er bij halen... was zijn reactie... ik vroeg ... waarom? ... om te zien of je niets gebroken hebt !!! halllllllllllllllllllo...... na 2 uur kwam die arts af... hij heeft mijn rug geforceerd, ik smeekte hem om te stoppen, zijn antwoord was... hou je niet gespannen en dan doet het geen pijn... je voelt je zo kleine op zo'n moment... diagnose... je hebt niks gebroken mevrouw ,je hebt heel veel geluk... toen heb ik gezegd .. absoluut, ik voel me de gelukkigste vrouw ... mag ik je uitnodigen op mijn euthanasie ? ... heel even was hij de kluts kwijt.. maar herpakte zich ... ik heb nog een poging gedaan om te zeggen... je hebt de foute scan ... maar niets hielp... zijn woorden: je hebt duidelijk nooit leren omgaan met fibromyalgie ...en ME ..en die aandoeningen zijn ook niet bewezen... ik schrijf kiné voor en je moet rusten... mijn mond viel open...een kinesist komt al jaren niet meer aan me, ik kan het gewoon niet verdragen en de kinésist zelf werd zelf gefrustreerd... en rusten??? ik rust al 6 jaar... ik heb wel gezegd ... dat hij dat eens moest proberen als je niet kan liggen, zitten.. door de pijn...daar kreeg ik geen antwoord op... ik mocht naar huis... einde verhaal... ik geef het op... niemand weet nu eigenlijk wat echt met me aan de hand is... omdat ze een tweede scan niet zagen zitten hebben ze een diagnose gemaakt met de natte vinger... en fibro al weer gebruikt om alles te kunnen verklaren... IK WEET DAT HET NIET MIJN FIBRO IS... maar ik geef de strijd op tegen artsen... ik vecht niet meer... ik ga nog mijn ketamine laten doorgaan... en de pijn doorbijten voor lies...ik moet... het is wraakroepend zo behandelt te worden met een stempel op je voorhoofd...ik ben beschaamd in hoe afgestompd zo veel mensen in een ziekenhuis werken...ik heb totaal geen geloof meer in de geneeskunde... en al wat ik vraag ik de scherpe pijn te verminderen zodat ik die maanden wat leuke dingen kon doen... niet dus... op mijn huisarts kan ik ook niet terug vallen, die heeft niet eens nog eens gebeld om te vragen wat er is gebeurd... ik zeg het al lang... we zijn melaatsen... en ik blijf er bij... ik heb al heel veel keren gedacht dat ik kwa eenzaamheid op een dieptepunt zat... wel ik heb nog nooit mij zo eenzaam gevoeld gisteren, alleen daar ...niemand die er is voor je, niemand (partner) die je steunt... en daar maken ze gebruik van... die eenzaamheid en leegte maakt dat ik niet meer kan vechten tegen zoveel onrecht...wat jullie er ook van denken... volgens de arts mag ik heel gelukkig zijn. elske
26-12-2012
eindelijk woensdag ... op naar het ziekenhuis
vandaag een kattenbelletje... eindelijk naar het ziekenhuis v een epidurale ... al wist maandag niemand waar ik moest zijn...mijn naam stond ook nergens... ze hebben me op de opnamedienst wel beloofd een bed v me te zoeken... dus ik ga vroeg... wordt vervolgd...
Lies, gisteren dacht ik te kunnen doen alsof het helemaal geen kerstavond was... maar de reklame en de programma's lieten dat niet toe... ben af en toe (die pijn !) aan het venster gaan kijken... en ik kon met mijn verrekijker ... ( ja ja ...mag niet zeker?) een familie aan tafel zien zitten, gezellig ... vader, moeder en grote kinderen... KWIJL.....het leek in elk geval gezellig . er branden in al de appartementen die vaak leeg staan, licht... samen zijn op die momenten , is mooi , ook als je niet gelovig bent... maar anderzijds, als ik terug denk aan de tijd met lies... vonden we vaak redenen om hetzelfde te doen... ze at zo graag fondue... (gezelligheid ) ... en daar hoefde het geen kerst voor te zijn... als je leeft met iemand die zo ziek is , is er geen gelegenheid nodig om dingen te doen , die andere mensen enkel met kerst, nieuwjaar, valentijn doen omdat het zo hoort... genieten wanneer je kan is de boodschap... van dag tot dag leven... dat kon met lies niet anders... hoe meer ik schrijf , het zit in kleine dingen... hoe minder ik het gevoel krijg dat mensen dat echt verstaan, behalve lotgenoten...mensen die ook leven met iemand die ziek is... lies zei altijd als we iets hadden gedaan wat ze leuk vond ... hoe klein het ook was... dat kunnen ze niet meer afnemen van me... ik heb het geluk gehad veel van de wereld te zien , toen ik met mijn (NU ex) man naar china verhuisde... ik ben alleen naar thailand getrokken, heb australie gezien, maleisie...en ik moest naar hong kong omdat maat 40 in china niet bestaat en ik geen winterschoenen mee had... echt waar ! even over en weer van shanghai naar hongkong voor een paar laarzen... niet dat ik het erg vond. mijn hart is altijd in thailand gebleven... de warmte en eerlijkheid van die mensen die bijna niets hadden... eten letterlijk met je voeten op het strand aan een lokaal tentje ... de heerlijkste dingen voor 1 euro... even heb ik net na mijn scheiding overwogen naar daar te gaan wonen... en ik heb er nog steeds spijt van dit niet gedaan te hebben... mensen helpen elkaar daar nog ... lachen... de warmte van de zon, is de warmte van de mensen... de laatste dag van mijn verblijf had ik voor al die oude dames (sommige 90 jaar!!! ) die op het strand massage geven een badhanddoek en olie gaan kopen... voor hen leek het de lotto winnen... één dame zei me ...nu heb ik iets om op me te leggen om te slapen... ik wou al vanalles gaan kopen...maar heb me dan maar ingehouden... niet één van hen is komen vragen naar iets ... ik wou dat de mensen hier ook wat meer anderen helpten... een lach toveren ... terwijl het regent... mensen het gevoel geven ... je bent belangrijk voor me... en ik heb het nooit meer echt terug gevonden...als de mensen gingen vissen, want ze hadden niets anders, dan wilden ze die nog met mij delen... kan je je dat voorstellen hier ? ze dachten niet ... ola wij gaan niet genoeg hebben maar ... we zijn gastvrij... ka punka ... thailand ... mss ben ik daar wel geboren? .... zo cliché ....maar o zo waar... het kost geen geld , om om anderen te geven , maar echt vanuit je hart en niet omdat het zo hoort.. lies ... jij was ook zo ...en wat ben ik daar blij om dat je waarden had in je leven... je mama ... die hoopt dat kerstdag zo vlug mogelijk voorbij is...
24-12-2012
over gans de wereld lijden mensen ....
lies, jij stond daar vaak bij stil, hoe kinderen in arme landen honger hadden en stierven... als ik de beelden zie in syrie , of in bepaalde landen in afrika, waar meisjes nog de vreslijkste zaken meemaken, of in haïti ... waar ze na al die jaren nog in tenten wonen, waar kinderen zijn meegenomen door vreemden om door te verkopen... als ik denk , net zoals jij, aan kinderen in china , indië , en nog zoveel landen, werken vanaf hun 4 jaar... en als ze niet genoeg werken, brandende sigarettepeuken tegen hun voetzolen krijgen... mensen lijken niet te beseffen dat dit nog elke dag gebeurt... schrijnende toestanden en niemand die voor ze opkomt...die mensen vieren geen kerst, geen eigen verjaardag... die werken... miljoenen onschuldige mensen worden vermoord, of komen om van honger... en dan denk ik bij mezelf... ik heb een dak boven mijn hoofd en ik hoop menswaardig te sterven.. dus wat is het probleem.... ik besef dat elk zijn verdriet voelt... maar lies heeft me heel veel bijgebracht op dat vlak... ze vond haar zelf ook niet zo belangrijk, zolang mensen rond haar het maar ok hadden... ik keek aangezien ik toch niet goed kan liggen door de pijn , naar de laatste aflevering van quiz me quick... en het had een mooie boodschap... wat eerst van levensbelang leek, bleek een les te zijn, om de echte waarden in het leven niet te vergeten... nl de mensen die je graag ziet... er te zijn voor hen als het nodig is, zonder ze het vragen... mooie gedachte ... helaas een illusie in mijn leven.. maar dat is niet erg.. ik probeer te doen alsof het een gewone dag is vandaag... ( ik maak mezelf dus iets wijs)... en de zure appel is wat zoeter als ik aan alle mensen denk die nu in vreslijke omstandigheden leven... helaas kan ik er niets aan doen... lies, jij was een voorbeeld voor veel mensen... je mama ... <3
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
lies, ik word nog maar eens beschuldigt van iets wat ik niet deed...
vandaag een kattenbelletje... eindelijk naar het ziekenhuis v een epidurale ... al wist maandag niemand waar ik moest zijn...mijn naam stond ook nergens... ze hebben me op de opnamedienst wel beloofd een bed v me te zoeken... dus ik ga vroeg...
lies, jij stond daar vaak bij stil, hoe kinderen in arme landen honger hadden en stierven... als ik de beelden zie in syrie , of in bepaalde landen in afrika, waar meisjes nog de vreslijkste zaken meemaken, of in haïti ... waar ze na al die jaren nog in tenten wonen, waar kinderen zijn meegenomen door vreemden om door te verkopen... als ik denk , net zoals jij, aan kinderen in china , indië , en nog zoveel landen, werken vanaf hun 4 jaar... en als ze niet genoeg werken, brandende sigarettepeuken tegen hun voetzolen krijgen... mensen lijken niet te beseffen dat dit nog elke dag gebeurt... schrijnende toestanden en niemand die voor ze opkomt...die mensen vieren geen kerst, geen eigen verjaardag... die werken...
