Lena bleef achter in Ronse voor een examentje piano, en toch zat onze auto proppensvol. De weergoden leken ons dit keer niet gunstig gezind te zullen zijn en dus namen we alles mee. Bestemming Lokeren: de Grimbeertroute, een mooie markt, Molsbroek, de Lokerse feesten, was daar dan toch meer te beleven? De Sinksenformule zorgde voor een trage aanloop. Een aperitiefje, een wandelingetje, een belegd broodje, meer moest dat niet zijn om ne mens op gang te trekken. Een ritje naar SNS bracht ons na een verrassingswandeling en een misplaatst bezoek aan Grafiek in de 21ste eeuw, dan toch ter bestemming: de kaarten van Mercator en co. Onze tieners hadden het gauw gezien, maar wij bleven aan onze gids'lippen hangen. Ware het niet dat ze het na een paar jenevers zo goed kon uitleggen, dan had ik haar liever in het Rubensmuseum in Antwerpen gezien. Ptolemaeus en Judokus Hondius deden bij mij een klassiek belletje rinkelen, maar liever nog had ik een tijdje vrij in het museum rondgelopen: kennen jullie trouwens de kleur van Campari? Karmijnrood. En zo was er meer te ontdekken...
Eindelijk kregen onze tieners waar ze recht op hadden: een vrij uurtje in Sint-Niklaas, terwijl onze vrouwen hunkerden naar een bezoek aan de grootste schoenwinkel des lands! Peter Dirk trakteerde Josefien op een ijsje en het ijsje vermenigvuldigde zich en ik zag dat het goed was. Terug naar Lokeren voor onze klassieke barbecue! En wie ontfermt zich over de houtskool, jawel, Marcus de Machtige. Een paar lekkere brokjes vlees achter de kiezen en we waren helemaal klaar voor het avondspel, waar ik (na de stratego in Westende) reikhalzend naar uitkeek. Stefan had weer eens zijn uiterste best gedaan. Bruun, Isengrin, Tybeert, Grimbeert, Reynaert en Cantecleer waren van de partij en ook Guido en Pieterjan waren erbij! Een prachtig spel, ware het niet dat je in een bos moeilijk een vierkant kan herkennen, vooral niet als de nacht valt en het lekker begint te regenen. Net zoals bij de Stratego destijds, wil ik dit spel nog eens spelen en dan nog eens. Het was "beren"goed. En ook al kent iedereen het verhaal van "Van den vos Reynaerde", toch lieten we ons als het kleinste kind vangen en meeslepen. Gefopt! Ik denk zowaar dat Guido's hart een beetje bloedde, toen hij achteraf nog een gezellig pintje kwam drinken in ons Koetshuis. Hij was hier graag bij geweest.
Vroeger dan andere jaren kropen we onder de lakens. Genietend van het geplaag van Dany en het gesnurk van Wim, kregen we toch een behoorlijke portie rust. Stefan had dit keer zelf de croissantje en boterkoekjes gebakken en we zagen dat het ontbijt goed was. Stevige kost, want dit zou de zwaarste dag worden. Na een stevige ochtendjogging trokken we richting sporthal voor een initiatie judo, of "graag zien" voor partners. Om beurten wilden Erik, Yves, Dany, Jan, Melvin mij maar al te graag met een pootje lap, heupworp of een wurggreep tegen de tatami krijgen. Plus40 is te oud om met judo te beginnen, maar ondertussen weten we toch ook eens hoe het voelt door een man gepakt te worden. De brocantemarkt in Lokeren bezorgde Dany wat hij al jaren zocht: een oude radio en een nog oudere pick-up. De pasta tussendoor bracht ons weer op krachten om 's namiddags de Lokerse Parkfeesten onveilig te maken. Als ik ooit de sportraad voor de cultuurraad ruil, wordt dit mijn eerste advies aan Ronse: tover op den Bruul! Te voet, of liever te paard, nietwaar Tistje, keerden we langs de Durme terug naar 't Verloren Bos, alweer met een idee voor onze stad. Kuis de Molenbeek op en de maak van de site Wittamer/UCO een woonzone, met diezelfde prachtige appartlofts als langs de Durme.
Een simpel detail (rijst) maakte van een paëlla een lekkere risotto, maar niet getreurd, Portasci zijn niet beroerd en vol enthousiasme vingen we het avondspel aan! Weeral een schitterend initiatief van Stefan, die onze blazen deed vollopen met water en ander kleurrijker vocht en met de spelletjes tussendoor voor wat verpozing zorgde. Geen naijver, geen wedstrijdsfeer, want er was alleen een vrijstelling te verdienen. Maar een leuk gezelschapsspel kleurde de avond. En nog voor mijne kop niet, zou ik voor het einde van het spel gaan plassen, ook al zat ik al van in het begin met een gevulde blaas!
Weer ging iedereen vroeg slapen, maar gelukkig zat Dany nog met een probleem en probeerde hij vergeefs zijn makelaar te bellen. Kwestie van de nacht wat in te korten. Maandag was kuisdag tot we in de prachtige Kruisstraat nabij de Nederlandse grens op het Mennershof aankwamen. Waarom we al die kilometers rondreden, was me een raadsel. Wou dat nummer 10 op de CD&V lijst ook hier stemmen ronselen? Een prachthoeve, een prachtmaaltijd en een prachtmoment in de zwemvijver, die toch dringend aan een schoonmaakbeurt toe is. Blij was ik toen ik onder de prachtdouche stond. Tof Wim en Helga dat jullie deze dag nog konden meemaken. Een muzikale huifkartocht leerde ons dat het Soete Waeslant een iel schuun streek is!
Afsluiten kunnen we alleen met een hartelijk dankwoordje aan Pat, Jan, Christine en Stefan! Bedankt voor dit weekendje dat de galerij van weergaloze momenten van Portas weeral rijker maakt! Yves, Patse, Sinda en Marc, zijn er al tips voor volgend jaar?
Een mooier einde dan het mailtje van Barbara kon ik niet verzinnen:
Beste Portasci, Een klein berichtje om te zeggen dat we een heel mooi, ontspannend weekend gehad hebben, de kinderen hadden de tijd van hun leven en gisterenavond voordat hij helemaal sneuvelde, zei Jean-Baptiste spontaan tijdens een klein avondgebedje : Lieve Jezus, dank u voor het mooie weekend en alle mensen waren heel mooi en heel lief. Dus jullie weten nu allemaal dat je voor onze zoon moogt meedoen aan een miss- of misterverkiezing !Groetjes, Barbara.
na de vele mails die ik kreeg, dan eindelijk toch het verslag.
De A-ploeg kwam gehandicapt aan de start van de ronde!
Lieven die het tempo op de bergen zou aangeven zat op zijn luie kont ergens op ne cruise.
We vertrokken rond 8h15 boven de Kruissies, richting top Kortekeer waar de ronde voor ons zou beginnen.
Na ongeveer 20 km hadden we reeds 4 hellingen achter de rug en alles verliep vlotjes,behalve dat Nicolas zijn eten al bijna op was.
Toen we aan de haaghoek begonnen, kwamen we ook de eerste toeristen van 75km tegen .
Leberg,Berendries,Valkenberg en ten Bosse bezorgden ons geen enkel moment van paniek.
Dan kregen we eindelijk de welverdiende bevoorrading te Lierde.
Op weg naar de Muur kreeg Nicolas het efkes moeilijk.(te vééééééééééél koekjes op??)
Dit was echter schijn(zie foto hoe hij de Muur opvloog)zou achteraf blijken.
Boven de Muur werden we opgewacht door onze dames met spijs en drank: het ging er gezellig aan toe
Na de bosberg vlogen we richting Ninove, naar aankomst en start. Wat was het daar kalm zeg
Na het afhalen van de pulle trokken we richting Herzele.
Enkele kms verder zat plots Franske Bauer in mijn wiel te zingen:heb je even voor mij?????? , en ze knikte ook voor N
Na de beklimmingen van Molenberg en de lastige Wolvenberg ging het richting 2-de bevoorrading in Oudenaarde.
Daar zagen we plots dat de gsm vol berichten stond(merci voor de vele aanmoedigingen)
Op de grote baan Oudenaarde Berchem vond Pat zijn tijd gekomen:25,26,27 ..35 km/h richting Berchem.
Nicolas ziet er nog rood van.
Dorpje Berchem zagen we de splitsing naar de Kluis op.
Doen we er nog 2 hellingen bij vroeg Patrick. We schudden heftig van links naar rechts.
Grote verbazing toen we op de top van de Kwaremont waren: de vrouwtjes waren er wééééér.
Efkes pauzeren wetend dat HIJ(pater) nog op ons wachtte.
En toen gebeurde het!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
De eerste meters kop van Nicolas op die 135km en daar eens de puntjes op de i zette op de pater
Dit vonden wij niet leuk natuurlijk en DAAROM hebben wij op de laatste helling(kortekeer)eens goed doorgetrokken
Even verder stonden Leffes en andere te wachten op ons in charmant gezelschap.
Onze prestatie was geleverd en op Pasen rond 17h30 zat Nicolas nog steeds alles in geuren en kleuren te vertellen (just hé Sylvie)!!!!!!!!!!!!!
1 ding vond ik toch jammer:Nicolas had nu eens zijn benen geschoren (en wie weet wat nog allemaal: hij beweert een volledig tube Veet gebruikt te hebben!) maar reed met lange broek.!!! Dus zaterdag allen naar de zaalvoetbal .
Groeten en op naar de volgende ronde(wie weet de 250km???)
Filipo
Ps .Nog eens proficiat aan Pat en Franske Bauer!!!!
ZVC PORTAS - CHIRO 10-6 rust:2-4 5 spelers met elk een excuus behalve yves:den enen kwam uit zijn bed(had nacht),den anderen had 75 km gefietst,nog iemand anders had 7- uren in den tuin gewerkt maar had als linksback wel 4 longen en den 5-den was al heel de week ziek na zijn overwinning in de verkiezingen... chiro was sterker dan andere jaren gemiddelde leeftijd van de ploegen was "ouders tegen zonen",denk ik eerste helft kansen bij de vleet voor portas maar doelman chiro pakt alles en de goalie van portas moest enkel de ballen uit zijn netten vissen.... wel een "enig" doelpunt van yves rond het middenplein........verre worp doelman chiro,yves onderschept met het hoofd en net onder de lat binnen
tweede helft
ne zekere "dimitri"van de chiro kwam bij ons spelen en direct was het 4-4 de rest was mooi om te zien van uit de goal:1-tijd voetbal,goeie organisatie(daar zorgde uwen schonen voor) en vooral de eerste overwinning in Ronse
ZVC PORTAS - WITWIT+versterking 7-16
Het verleden begint zich tegen Portas te keren. Elke tegenstander probeert revanche te nemen en versterkt zijn kern meer dan behoorlijk. Zaterdag speelden we o.a. Steven Wieleman, Lieven Bogaert en vooral Carl Deviaene. Een leuke ervaring op zich natuurlijk maar niet als je al te ferm het onderspit moet delven. Waar is het eentijdsvoetbal gebleven? Het en bloc verdedigen? Het gepast uitkomen? De verdedigende inzet? Het geduldig maar snel rondtikken van de bal? Het scorend vermogen? Waar zijn de Portas-automatismen? Laten we die allemaal achterwege als de tegenstander beter is en als we onze sterke wapens juist het hardst nodig hebben?
Het was zwoegen, het bleef lang gesloten en we hadden met een verre lob op de paal heel wat onkans in het begin van de match, tot 4-6 aan de rust, waar wij nog hadden moeten voorstaan. Maar dan begon onze lijdensweg pas goed. Het begin van de tweede helft was rampzalig en onmiddellijk stond het 4-9. We probeerden nog wat goed te maken, maar WitWit zette zijn zwakste veldschakel in doel en die begon nu toch wel alles te pakken, zeker. De einduitslag was overdreven, en we kregen in de tweede helft een koekje van Portasdeeg te verwerken: snel eentijds-countervoetbal aan 90% afgewerkt. We zagen sterren.
ZVC PORTAS - VOETBALLERS T.PARK 4-9
Tegen deze selectie van 't Park, met Piet, Denis, Bernard, Gregory, Benoit en Jean-Pascal (waaronder Verswijver en Flamant), waren we net niet opgewassen. Lange tijd bleef het echter gesloten en 0-0, maar de tegenstander liet ons geen enkele opening. Toen onze gevreesde tegenaanvallen dan ook nog tegen een paal, een buik, een rug of een bil strandden, leek het wel alsof het dit keer niet mocht zijn. Bovendien ligt het spel van die mannen ons niet. Ze blijven maar rondtikken. Wij daarentegen zoeken iets te snel de diepte. Toen we ook slapper begonnen te verdedigen (groot veld, hoor!), maakten zij het verschil. En daar waar we in het verleden tijdens de tweede helft nog iets konden rechtzetten, misten we nu de spelers die fysisch alsnog het verschil kunnen maken. Een aantal spelers is dit seizoen nog niet "ingespeeld". Te sterke tegenstanders vanaf de eerste match. Laat ons dan ook niet dramatisch doen, als we tegen zulk een tegenstander de boot ingaan.
ZVC PORTAS - LOCAL UNIQUE 5-5
3 basisspelers zaten al stikkapot voor de match. Geert had er net al weer een dagje zwoegen aan zijnen bouw opzitten. Piet kwam net terug van een dag en nacht teambuilding. Ikzelf had een match met de veteranen in de benen en een dagje zwoegen op den Donk. Dany en Stefan waren gelukkig zo fit als een hoentje en Nicolas (eerste helft) en Melvin (tweede helft) gunden ons af en toe een klein beetje rust. Wim V bracht het aantal spelers van LU op 6.
Na 20' was het nog steeds 0-0. Een gesloten match, zoals verwacht, maar ook en vooral te weinig scherpte en frisheid voor doel. Bovendien was van automatismen weinig of geen sprake. Zelfs onze beruchte tegenaanvallen strandden meestal met een verre bal op doel, omdat de fysieke scherpte ontbrak om er iets moois van te maken. En toen ging het net zoals 14 dagen geleden gelijkopgaand tot het na een uurtje uiteindelijk 5-5. Niemand had het verschil kunnen maken, niemand had er ook recht op. Bij ons scoorde elkeen één keer, op Melvin na, die zijn eerste officiële Portasminuten in een spannend duel bekroond zag met een assist aan Stefan, die mooi aan de eerste paal binnenprikte.
Geslaagde revanche dus, al kon dit ternauwernood een echte Portasmatch genoemd worden. Daarvoor waren er net iets te weinig Portasci op en naast het veld.
ZVC PORTAS - TENNIS PARK 15-12
Of zoiets, als alle goals opgeteld worden, maar in naakte punten was de balans iets minder positief. Maar niet getreurd, want dit was vriendschappelijk met inzet van alle eigenste Portasci, zonder versterking, op glad gras, bovendien minifoot en tegen een meute jonge wolven. Daarom ook dat we op de vraag van Local Unique om volgende week ook mini te spelen, resoluut nee antwoordden. Op zaterdag zijn wij zaalvoetballers. Het was een mooie namiddag. Wim maakte zijn jaarlijkse comeback en beleefde na de match een nostalgisch moment, alleen met zichzelf in de kleedkamers. Mogen wij hopen dat zijn pols het vervolg van zijn seizoen niet verknalt? Eric speelde op vrijwel alle plaatsen en scoorde en bewees daardoor zijn polyvalentie op gras. Yves werd topscorer van de namiddag en is het miniën blijkbaar niet verleerd. Dany maakte er een training van voor als ie uit zijn goal moet komen. Stefaan heeft niet veel matchen nodig om opnieuw in het ritme te geraken. Stefan beschermde zijn goal met lijf en leden, maar de tegenstander zocht en vond zijn zwakste kant. Jan speelde zijn geblokkeerde knie los en zweette als vanouds. Nicolas was in het eerste uur een kwelduivel voor de verdedigers en ik had last van de warmte. Een bijna traditionele discussie over fout of geen fout, contact of geen contact tenslotte vergalde iemands avond, en daardoor ook de mijne. Nooit meer scheidsrechter, dus. En liever ook nooit meer bemiddelaar. De dames amuseerden zich ondertussen te pletter in hun matchke beachvolley, giechelden tot aan de Carrefour, en hadden blijkbaar maar wat graag ook wat tennismannen in hun buurt. De snoodaards! O ja, de ploeg met Sinda had overduidelijk gewonnen. Want Nathalie was kwaad op zichzelf dat ze altijd buiten sloeg. Onze kids tenslotte werden begeleid door een Vlaams toptrainer en konden van 17u tot na middernacht tennissen dat het een lieve lust was. Om 01u00 wilden sommige ouders naar huis. "Nu al????", ging het in koor. De beenhesp was schitterend, de frietjes minder, maar goed bedoeld, en de drank rijkelijk. Met ons dessert tenslotte verrasten we en kweekten een goodwill dat het geen naam had. We compenseerden het gratis voetbalterrein, de gratis tennisterreinen, de begeleiding, het zacht prijske voor de barbecue en bleven met 130 mooi onder het afgesproken budget van 150 per externe activiteit. Een plus over bijna heel de lijn, dus. En toen we met Bin Kleve 's anderendaaags het stadstornooitje wonnen van Noord-Afrika, onder luid gesupporter van, jawel, Nathalie, kon ook mijn weekend niet meer stuk. Een massage van de pijnlijke spieren (geen 3x7 meer) rondde alles mooi af.
ZVC PORTAS - MASTIN 10-8
De kop is eraf! En op wat voor een manier! Een match waar we met zijn allen naar uitgekeken hadden. Het begin van seizoen 7, denken we. Na een door omstandigheden, ropeskippers en zo, te korte opwarming, brachten Flament en co de match op gang. Jan deed duidelijk met spijt in het hart zijn best voor de tegenstander, maar had deze maidenmatch liever met ons meegespeeld.
Het matchbegin was erg gesloten, met 2 goed georganiseerde verdedigingen en weinig rijpe doelkansen. We hielden het op een 3-3 aan de rust. Ook de tweede helft bleef erg spannend. Nooit kreeg een ploeg meer dan één goaltje verschil op het bord en we gingen zo door tot 8-8. Aan beide kanten waren het enkel de verdedigers die de ruimte kregen en konden benutten. Onze voorhoede vocht, keerde terug, trok gaten, woog op de verdediging, legde ballen achteruit, want er wachtte een muur. Als er dan al een kansje was, misten we uiteraard een beetje scherpte. Eerste match nietwaar. Achterin profiteerde ik links van de ruimte die de Mastin-aanvallers in hun rug lieten en toen mijn pijp zo goed als uit was, kon Eric gensters slaan op rechts. Eric is duidelijk weer de oude, infiltrerende rechtsback, verlost van de selectiedruk die er jaren lang voor die plek heerste. In de laatste 10 minuten tenslotte maakten we het verschil. Collectief sterk, voor de goal beheerst en perfect de counter spelend maakten we er 10-8 van. En toen stond ie paraat onze (reserve-)goalie: Guido pakte 2 gemaakte goals en pakte aldus de 3 punten voor zijn Portas!!!!!!!!!!
Gepakt en gezakt alsof we een week naar de Provence trokken, stuurden we richting Haringe, bij Roesbrugge en Watou, bij de schreve dus. Bij aankomst aan de dorpskern aldaar stopte een witte Mercedes met nummerplaat NPC... vlak voor ons. Petra had dit jaar met Stefan duidelijk voor de ervaring gekozen. Dezelfde ervaren gids was het trouwens die mij overtuigde om het weekend traditiegetrouw in te zetten in een cafeetje in de buurt. Onder het mom van een zoektocht naar Stefaan, die ondertussen al 2x voorbij onze locatie gereden was, kozen we het hazenpad. Stefaan werd gespot toen hij, al zijn charmes gebruikend, zuster Agnes kon overtuigen in zijn wagen te stappen, de snoodaard. Wij gebaarden van krommen haas en reden door naar 't Haandenkot, waar Lucienne al 50 jaar achter den toog staat, en waarbij onze Fezant een modern etablissement is. Een Kapittelke zette ons op het goede spoor, een smokkelaar wou al direct een smokkeltocht-spel voor ons inrichten en Lucienne zal voor altijd in onze gedachten zijn. Na nog een Leffe, een bierke van een lokale brouwerij en een Picon, gingen we aan tafel. Er was warm eten voor zo'n 100 man en nog een paar smokkelhonden! De Spaanse koffie wordt een traditie, omdat we ook nu nog liters Kahlua in stock hebben! Het kwisken daarna was een voorbeeld van hoe de gebroeders Verreth het in de "pak de poen-show" hadden kunnen doen, om niet af te gaan. De dames, Conny en Barbara, hadden een keurig gevarieerd vragenlijstje voorbereid, terwijl de heren in een last minute-versie vooral op eigen terrein bleven. Natuurlijk is Dany een crack op muzikaal terrein en is Wim een coureur in hart en nieren, maar voorlopig nog niet in benen! En dat maakte het allemaal af. Ik zou Van Molle voortaan zelfs een houten soeplepel aanbevelen. De kwis eindigde op een klinkende overwinning van Guido, Nathalie en Stefan. Spijtig dat Jara, die al hun muzikale vragen oploste, niet in de prijs mocht delen. Later die avond werden alle smaakjes (coco, vanille en ...) van Petra opgebruikt, zodat we ons nadien konden storten op het ECHTE werk. Bij het slapen gaan, kende mijn sportiviteit geen grenzen. Bewust bleef ik wakker opdat mijn gesnurk de anderen niet zou beletten de slaap te vatten. Toen ikzelf eindelijk kon wegdommelen, was er zoveel gesnurk in de kamer dat ... U raadt het, ik lag nog wakker om 04.00 toen onze winnaars hun prijsken in ontvangst mochten gaan nemen bij de bakker. Een uurtje bakkersstiel. En dat bij een ex-lief van Barbara! Naar het schijnt, werd er een beklijvende reportage van gemaakt, waar we op een volgende bijeenkomst allen samen kunnen van genieten. Om 06u18 wist Proximus ons te vertellen dat er een actie was en om 08u00 ging de wekker. Nou, dat wordt een fris dagje.
De zaterdagochtend konden we genieten van de bakkunsten van onze winnaars en na een rijkelijk ontbijt, trokken we, beladen met picnicmanden, op weg over het Dode Ijzerpad. "Kaka hier, kaka daar, kaka overal" ging het in koor, tot we op een goeie 200 meter van ons verblijf halt hielden aan een meander van de Haringebeke. Mooi staaltje timing, want na nog een aperitief, een glas wijn en een picnic, was het tijd voor de volksspelenroute van Poperinge. Mooi weertje, golvende streek -- we bereikten een panoramatafel bij Katteman op 62m hoogte en genoten vandaar van een vergezicht op de Kemmelberg -- lekker culinaire tussenstops en toffe spelletjes, waarbij vooral het baanbollen bij zal blijven. Hier had notoir caféganger en dito volksspelenspecialist, Marc, toch wel de onkans om Josefien van de overwinning af te houden, zeker! De avond had voor ons nog een barbecue in petto, maar niet alvorens nog een picon, een paar wijntjes en een paar biertjes binnengeslagen te hebben, terwijl een nonkel van Wim ons over de smokkelaars kwam vertellen. Moe maar voldaan kropen we in onze bedstee. Ik volgde het voorbeeld van Patricia V en reserveerde voor mezelf een kamer van 8 op 8, een privilege dat voordaan elke Portasvoorzitter op weekend zal genieten. De nacht was wederom kort, want nadat enkele dames mij vereerd hadden met een bezoek, vond Stefaan het nodig de bende eens goed wakker te schudden. Paniek alom, een hijgtelefoontje naar een collega van Eric in Ronse, over-en-weer-geloop, maar een geruststellend telefoontje met Eric zelve bracht uiteindelijk rust. Stefaan zou 's anderendaags van niets weten en zo geschiede.
De zondag begon schitterend. Wij hadden een pijama-fuif vermoed en (Petra's babydolleke in gedachten) verhoopt, maar het werd een natuurlijke yoga-sessie, gebracht door een vriendin van Barbara. Bezin, kom tot rust en vind evenwicht. Ik vond vooral dat alles begon uit te zakken in dat rustmoment en moet dus dringend weer een paar buikspieren trainen. We konden er ook een sportieve conclusie aan koppelen: vanaf nu worden zowel ruiter als paard voor de match opgewarmd. Alle gekheid... Het was een zeer mooi en sereen moment. Mooi cadeautje trouwens vanwege Barbara, die weeral een talent prijsgaf: de schilderkunst. Het zondagochtendontbijt nadien was rijkelijk en vooral buiten en daarom onvergetelijk. Dany was in zijn nopjes, want hij kon in de keuken zijn talenten tonen. Met een cadeautje voor de organisatoren en, meer nog, het spontane initiatief van Stefan en Jan en Patricia om volgend jaar het weekend te organiseren kon de sfeer niet meer kapot. We maakten schoon, vulden onze wagens en reden richting Ypres voor een bezoek aan Flanders Field, een prachtig museum dat ons toch weer doet nadenken en waar we zeker eens terugkeren, en een wandeling op de Vauban-vestingen. De "sport" die ik in gedachten had, werd al gauw een feit toen zowat het hele heir kids ruitertje wou spelen. Terug in de auto was er onbegrip toen we het hele eind terug moesten richting Stasele bij God! Maar man, man, wat een verrukking toen we daar aankwamen en dan bedoel ik uiteraard niet het manwijf dat ons bestelde! De Breughel a volonté met schitterende vleeswaren in een kader, zo weggeplukt uit de Paradijsvogels, zette een weergaloos orgelpunt op het weekend!
Zo, dit was mijn bescheiden bijdrage tot het afkicken van het weekend. Een weekend waarin mij nog andere zaken zijn opgevallen: - onze kids waren een hechte bende, wat leuk was om vast te stellen - iedereen was altijd in de weer toen er moest gewerkt worden, zonder dat er takenlijstjes opgesteld waren - er was geen enkel dood moment, en toch was het programma niet te druk - de uitgaven werden gedrukt, omdat zowat heel de familie en vriendenkring van Wim en Barbara aan het werk gezet werden - en vooral: de Portasci hechten weinig belang aan slaapcomfort. Pff, ze zijn immers een weide gewoon. - ik ga ooit nog veel geld verdienen als manager van Eugénie aan de brug met ongelijke leggers
De ideale formule dus voor een Portasweekend, dat volgende keer toch weer helemaal anders zal zijn en waarvan we achteraf ook zullen zeggen dat het beregoed was en waar we hopelijk nog eens allen samen zullen zijn, daar het nu al geweten is dat het op Sinksen is.
Conny, Barbara, Dany, Wim, bedankt voor deze mooie belevenis, Stefan, Christine, Jan, Patricia, aan het werk.
1 April 2006. Om 7h werd ik gewekt. Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen. Was het maar een aprilgrap dat ik ingeschreven was. Of kon ik Dirk zijn plaats maar innemen en thuis zitten ziek zijn. Of toch liever niet. Ik had duidelijk noch het lef, noch het vertrouwen van Tommeke, Tommeke, Tommeke toch. De krant blokletterde: Wie klopt Tom Boonen? Na onze rit was iedereen het erover eens: het wordt Dries, binnen enkele jaren. Maar zover waren we toen nog niet. Onder een grijze hemel trokken we naar de startplaats, waar onze sympathieke Ninovieter onze parkeerplaats had voorbehouden en achteraf ook zijn infrastructuur ter beschikking stelde. Volgend jaar brengen we een Ronsisch streekproduct mee. Bedankt man. We konden de eerste kilometers rijden zonder nat te worden maar nadien werden de hemelsluizen volledig opengedraaid. Op die manier vergaten we zelfs dat de aanloopstrook naar de heuvelzone volop tegen wind werd gereden. Na de natte en dus gevaarlijke doortocht op de Haaghoek volgden de eerste hellingen elkaar vlug op. Voor de bergprijs, naar ik heb horen zeggen en excuseer me als ik fout zit, kwam Dries als eerste boven op de Leberg en de Berendries maar dan nam Yves het heft terug in handen en pakte de punten op de Valkenberg en de Tenbosse. Veel tijd om te genieten van de versnaperingen en drank tijdens de tussenstop kregen we niet want door onze kletsnatte kleren kregen we het al vlug koud en kropen we snel de Parikeberg naar boven. Daar was het waar we de eerste maal voet aan grond moesten zetten voor fietspech. Het bleek vals alarm. Een schwalbe dus wat Philip meteen een gele kaart opleverde en hij ook enkele verwijten zoals showbeest naar zijn hoofd wist geslingerd. Dat een scheidsrechter toch af en toe in de fout kan gaan, bleek toen Philip op 2 km van de gevreesde Muur toch effectief een platte voortube had. Ondertussen was iedereen al op weg naar Geraardsbergen, zodat een ferme tussensprint nodig was van de waterdrager van de ploeg, ondergetekende, om onze mecanicien van dienst Lieven terug te sturen naar onze onfortuinlijke ploegmaat. Spijtig genoeg had De Lijn hun buskotje 5 meter te ver geplaatst waardoor de bandenwissel in de gietende regen moest gebeuren. Dan maar met koude spieren richting Muur, die door iedereen op zijn manier fietsend werd overwonnen. Nicolas werd tijdens de beklimming van de Vesten zowaar aangemaand om te trappen in plaats van te zingen. Die man kent blijkbaar ZVC Portas niet. Waar is de tijd dat ik de Muur als eerste bovenkwam? Nu moest ik Yves en Dries laten voorgaan. Nog was al ons leed niet geleden. Dries kreeg problemen met zijn pedaal: eerst geraakte hij er niet ingeklikt en daarna er niet meer uit wat een valpartij tot gevolg had. Gelukkig zonder erg. Dan in sneltreinvaart naar de Bosberg waar opnieuw Yves als eerste bovenkwam voor Dries.Wel vermeldenswaardig is de manier waarop Philip en Nicolas de achtervolging inzetten op de sterk stijgende kasseistrook. Mijn eerste reactie was: dat zijn 2 zotten maar toen ik zondag op groot scherm Hoste en Boonen zag wegrijden op dezelfde manier als mijn 2 kompanen, weet ik beter: het zijn 2 grote coureurs. In volle afzink naar Meerbeke ontsnapte Sam (zoon van vriend van Philip) nog aan een zware valpartij en hield er gelukkig enkel een platte band aan over. Op die manier versnipperde in laatste instantie onze groep op weg naar de eindmeet maar vonden we elkaar terug op een pittoresk plaatsje in de zon, op een bankje. Het feest kon beginnen. De zeer lekkere spaghetti (proficiat Nicolas) en het bakje Westvleteren, niet voor niets het beste bier van de wereld genoemd, zorgde voor een prachtige apotheose. Bedankt aan allen die meereden voor de goede sfeer en steun en compagnie. Bedankt Dirk voor de medeorganisatie en volgend jaar gezond en wel mee aan de start. Ook aan de andere afwezigen: dit moet je meemaken. Dus tot volgend jaar.
Eindelijk is het zover. ZVC Portas heeft zijn eigen stekje. Ik hoop van harte dat wij hiervan in de toekomst ons eigen communicatiemedium kunnen maken.
Reageer naar hartelust, voeg informatie toe (ik bezorg de nodige paswoorden), laat uw foto's achter...
In een eerste fase zullen we uiteraard de drukke agenda van zvc en wtc portas op de blog plaatsen. Maar er is veel plaats voor meer...
 "Embarassed"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
Dierbare Portasci, supporters en sportievelingen,
