|
Gepakt en gezakt alsof we een week naar de Provence trokken, stuurden we richting Haringe, bij Roesbrugge en Watou, bij de schreve dus. Bij aankomst aan de dorpskern aldaar stopte een witte Mercedes met nummerplaat NPC... vlak voor ons. Petra had dit jaar met Stefan duidelijk voor de ervaring gekozen. Dezelfde ervaren gids was het trouwens die mij overtuigde om het weekend traditiegetrouw in te zetten in een cafeetje in de buurt. Onder het mom van een zoektocht naar Stefaan, die ondertussen al 2x voorbij onze locatie gereden was, kozen we het hazenpad. Stefaan werd gespot toen hij, al zijn charmes gebruikend, zuster Agnes kon overtuigen in zijn wagen te stappen, de snoodaard.
Wij gebaarden van krommen haas en reden door naar 't Haandenkot, waar Lucienne al 50 jaar achter den toog staat, en waarbij onze Fezant een modern etablissement is. Een Kapittelke zette ons op het goede spoor, een smokkelaar wou al direct een smokkeltocht-spel voor ons inrichten en Lucienne zal voor altijd in onze gedachten zijn.
Na nog een Leffe, een bierke van een lokale brouwerij en een Picon, gingen we aan tafel. Er was warm eten voor zo'n 100 man en nog een paar smokkelhonden! De Spaanse koffie wordt een traditie, omdat we ook nu nog liters Kahlua in stock hebben! Het kwisken daarna was een voorbeeld van hoe de gebroeders Verreth het in de "pak de poen-show" hadden kunnen doen, om niet af te gaan. De dames, Conny en Barbara, hadden een keurig gevarieerd vragenlijstje voorbereid, terwijl de heren in een last minute-versie vooral op eigen terrein bleven. Natuurlijk is Dany een crack op muzikaal terrein en is Wim een coureur in hart en nieren, maar voorlopig nog niet in benen! En dat maakte het allemaal af. Ik zou Van Molle voortaan zelfs een houten soeplepel aanbevelen. De kwis eindigde op een klinkende overwinning van Guido, Nathalie en Stefan. Spijtig dat Jara, die al hun muzikale vragen oploste, niet in de prijs mocht delen.
Later die avond werden alle smaakjes (coco, vanille en ...) van Petra opgebruikt, zodat we ons nadien konden storten op het ECHTE werk.
Bij het slapen gaan, kende mijn sportiviteit geen grenzen. Bewust bleef ik wakker opdat mijn gesnurk de anderen niet zou beletten de slaap te vatten. Toen ikzelf eindelijk kon wegdommelen, was er zoveel gesnurk in de kamer dat ... U raadt het, ik lag nog wakker om 04.00 toen onze winnaars hun prijsken in ontvangst mochten gaan nemen bij de bakker. Een uurtje bakkersstiel. En dat bij een ex-lief van Barbara! Naar het schijnt, werd er een beklijvende reportage van gemaakt, waar we op een volgende bijeenkomst allen samen kunnen van genieten. Om 06u18 wist Proximus ons te vertellen dat er een actie was en om 08u00 ging de wekker. Nou, dat wordt een fris dagje.
De zaterdagochtend konden we genieten van de bakkunsten van onze winnaars en na een rijkelijk ontbijt, trokken we, beladen met picnicmanden, op weg over het Dode Ijzerpad. "Kaka hier, kaka daar, kaka overal" ging het in koor, tot we op een goeie 200 meter van ons verblijf halt hielden aan een meander van de Haringebeke. Mooi staaltje timing, want na nog een aperitief, een glas wijn en een picnic, was het tijd voor de volksspelenroute van Poperinge. Mooi weertje, golvende streek -- we bereikten een panoramatafel bij Katteman op 62m hoogte en genoten vandaar van een vergezicht op de Kemmelberg -- lekker culinaire tussenstops en toffe spelletjes, waarbij vooral het baanbollen bij zal blijven. Hier had notoir caféganger en dito volksspelenspecialist, Marc, toch wel de onkans om Josefien van de overwinning af te houden, zeker!
De avond had voor ons nog een barbecue in petto, maar niet alvorens nog een picon, een paar wijntjes en een paar biertjes binnengeslagen te hebben, terwijl een nonkel van Wim ons over de smokkelaars kwam vertellen. Moe maar voldaan kropen we in onze bedstee. Ik volgde het voorbeeld van Patricia V en reserveerde voor mezelf een kamer van 8 op 8, een privilege dat voordaan elke Portasvoorzitter op weekend zal genieten. De nacht was wederom kort, want nadat enkele dames mij vereerd hadden met een bezoek, vond Stefaan het nodig de bende eens goed wakker te schudden. Paniek alom, een hijgtelefoontje naar een collega van Eric in Ronse, over-en-weer-geloop, maar een geruststellend telefoontje met Eric zelve bracht uiteindelijk rust. Stefaan zou 's anderendaags van niets weten en zo geschiede.
De zondag begon schitterend. Wij hadden een pijama-fuif vermoed en (Petra's babydolleke in gedachten) verhoopt, maar het werd een natuurlijke yoga-sessie, gebracht door een vriendin van Barbara. Bezin, kom tot rust en vind evenwicht. Ik vond vooral dat alles begon uit te zakken in dat rustmoment en moet dus dringend weer een paar buikspieren trainen. We konden er ook een sportieve conclusie aan koppelen: vanaf nu worden zowel ruiter als paard voor de match opgewarmd. Alle gekheid... Het was een zeer mooi en sereen moment. Mooi cadeautje trouwens vanwege Barbara, die weeral een talent prijsgaf: de schilderkunst.
Het zondagochtendontbijt nadien was rijkelijk en vooral buiten en daarom onvergetelijk. Dany was in zijn nopjes, want hij kon in de keuken zijn talenten tonen. Met een cadeautje voor de organisatoren en, meer nog, het spontane initiatief van Stefan en Jan en Patricia om volgend jaar het weekend te organiseren kon de sfeer niet meer kapot.
We maakten schoon, vulden onze wagens en reden richting Ypres voor een bezoek aan Flanders Field, een prachtig museum dat ons toch weer doet nadenken en waar we zeker eens terugkeren, en een wandeling op de Vauban-vestingen. De "sport" die ik in gedachten had, werd al gauw een feit toen zowat het hele heir kids ruitertje wou spelen.
Terug in de auto was er onbegrip toen we het hele eind terug moesten richting Stasele bij God! Maar man, man, wat een verrukking toen we daar aankwamen en dan bedoel ik uiteraard niet het manwijf dat ons bestelde! De Breughel a volonté met schitterende vleeswaren in een kader, zo weggeplukt uit de Paradijsvogels, zette een weergaloos orgelpunt op het weekend!
Zo, dit was mijn bescheiden bijdrage tot het afkicken van het weekend. Een weekend waarin mij nog andere zaken zijn opgevallen:
- onze kids waren een hechte bende, wat leuk was om vast te stellen
- iedereen was altijd in de weer toen er moest gewerkt worden, zonder dat er takenlijstjes opgesteld waren
- er was geen enkel dood moment, en toch was het programma niet te druk
- de uitgaven werden gedrukt, omdat zowat heel de familie en vriendenkring van Wim en Barbara aan het werk gezet werden
- en vooral: de Portasci hechten weinig belang aan slaapcomfort. Pff, ze zijn immers een weide gewoon.
- ik ga ooit nog veel geld verdienen als manager van Eugénie aan de brug met ongelijke leggers
De ideale formule dus voor een Portasweekend, dat volgende keer toch weer helemaal anders zal zijn en waarvan we achteraf ook zullen zeggen dat het beregoed was en waar we hopelijk nog eens allen samen zullen zijn, daar het nu al geweten is dat het op Sinksen is.
Conny, Barbara, Dany, Wim, bedankt voor deze mooie belevenis,
Stefan, Christine, Jan, Patricia, aan het werk.
Dirk.
06-06-2006, 21:13 geschreven door zvc portas 
|
Dierbare Portasci, supporters en sportievelingen,
