|
1 April 2006.
Om 7h werd ik gewekt. Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen. Was het maar een aprilgrap dat ik ingeschreven was. Of kon ik Dirk zijn plaats maar innemen en thuis zitten ziek zijn. Of toch liever niet. Ik had duidelijk noch het lef, noch het vertrouwen van Tommeke, Tommeke, Tommeke toch.
De krant blokletterde: Wie klopt Tom Boonen? Na onze rit was iedereen het erover eens: het wordt Dries, binnen enkele jaren. Maar zover waren we toen nog niet.
Onder een grijze hemel trokken we naar de startplaats, waar onze sympathieke Ninovieter onze parkeerplaats had voorbehouden en achteraf ook zijn infrastructuur ter beschikking stelde. Volgend jaar brengen we een Ronsisch streekproduct mee. Bedankt man.
We konden de eerste kilometers rijden zonder nat te worden maar nadien werden de hemelsluizen volledig opengedraaid. Op die manier vergaten we zelfs dat de aanloopstrook naar de heuvelzone volop tegen wind werd gereden.
Na de natte en dus gevaarlijke doortocht op de Haaghoek volgden de eerste hellingen elkaar vlug op. Voor de bergprijs, naar ik heb horen zeggen en excuseer me als ik fout zit, kwam Dries als eerste boven op de Leberg en de Berendries maar dan nam Yves het heft terug in handen en pakte de punten op de Valkenberg en de Tenbosse.
Veel tijd om te genieten van de versnaperingen en drank tijdens de tussenstop kregen we niet want door onze kletsnatte kleren kregen we het al vlug koud en kropen we snel de Parikeberg naar boven. Daar was het waar we de eerste maal voet aan grond moesten zetten voor fietspech. Het bleek vals alarm. Een schwalbe dus wat Philip meteen een gele kaart opleverde en hij ook enkele verwijten zoals showbeest naar zijn hoofd wist geslingerd.
Dat een scheidsrechter toch af en toe in de fout kan gaan, bleek toen Philip op 2 km van de gevreesde Muur toch effectief een platte voortube had. Ondertussen was iedereen al op weg naar Geraardsbergen, zodat een ferme tussensprint nodig was van de waterdrager van de ploeg, ondergetekende, om onze mecanicien van dienst Lieven terug te sturen naar onze onfortuinlijke ploegmaat.
Spijtig genoeg had De Lijn hun buskotje 5 meter te ver geplaatst waardoor de bandenwissel in de gietende regen moest gebeuren. Dan maar met koude spieren richting Muur, die door iedereen op zijn manier fietsend werd overwonnen. Nicolas werd tijdens de beklimming van de Vesten zowaar aangemaand om te trappen in plaats van te zingen. Die man kent blijkbaar ZVC Portas niet.
Waar is de tijd dat ik de Muur als eerste bovenkwam? Nu moest ik Yves en Dries laten voorgaan.
Nog was al ons leed niet geleden. Dries kreeg problemen met zijn pedaal: eerst geraakte hij er niet ingeklikt en daarna er niet meer uit wat een valpartij tot gevolg had. Gelukkig zonder erg.
Dan in sneltreinvaart naar de Bosberg waar opnieuw Yves als eerste bovenkwam voor Dries.Wel vermeldenswaardig is de manier waarop Philip en Nicolas de achtervolging inzetten op de sterk stijgende kasseistrook. Mijn eerste reactie was: dat zijn 2 zotten maar toen ik zondag op groot scherm Hoste en Boonen zag wegrijden op dezelfde manier als mijn 2 kompanen, weet ik beter: het zijn 2 grote coureurs.
In volle afzink naar Meerbeke ontsnapte Sam (zoon van vriend van Philip) nog aan een zware valpartij en hield er gelukkig enkel een platte band aan over. Op die manier versnipperde in laatste instantie onze groep op weg naar de eindmeet maar vonden we elkaar terug op een pittoresk plaatsje in de zon, op een bankje. Het feest kon beginnen.
De zeer lekkere spaghetti (proficiat Nicolas) en het bakje Westvleteren, niet voor niets het beste bier van de wereld genoemd, zorgde voor een prachtige apotheose.
Bedankt aan allen die meereden voor de goede sfeer en steun en compagnie. Bedankt Dirk voor de medeorganisatie en volgend jaar gezond en wel mee aan de start. Ook aan de andere afwezigen: dit moet je meemaken. Dus tot volgend jaar.
VDM
|
