Voila kheb juist mijn ventje weggebracht. Die vertrekt voor 2 dagen naar Parijs Om te werken natuurlijk. Dus nu heb ik tijd om een beetje te vertellen wat we de laatste week zoal gedaan hebben. Want de laatste dagen (en nu ook nog steeds ze) is ons Jolien natuurlijk het allerbelangrijkste! Vorige week was ik dus in België tot woensdagavond. Dan ben ik rond een uur of acht naar frankrijk gereden. Gerben en Nick gingen mee maar wilden liever alleen rijden. Ik had donderdagavond met Fred afgesproken dat ik hem in Belfort (Frankrijk) zou komen ophalen van de trein. Dat is ongeveer anderhalf uur rijden van Chezeaux. Toen ik wou vertrekken nog even een babbel met de buren gedaan. En dan maar snel snel doorgereden, ik had nog net genoeg benzine om tot Belfort te geraken en was van plan om voor het terugrijden in Belfort te tanken. Ik was nipt op tijd maar vond geen parkeerplaats, dus nog eens rondgereden. Ergens een borduur (antwerps voor kant van de weg of zo) geraakt. Dan maar even op de plaats voor taxi's gaan staan. Daar kreeg ik een berichtje van mijn schatje dat ze moesten overstappen op een bus omdat er ergens een ongeval was. En dat ik maar rustig iets moest gaan drinken want dat het wel even kon duren. Uiteindelijk mijn wagen ergens achtergelaten waar hij eigenlijk niet mocht staan, maar ik moest dringend naar het toilet Er was zo'n toilet waar je geld moet insteken. (nu heb ik echt een hekel aan toiletten op en in de buurt van treinen) Maar ja wat doe je als de nood het hoogst is. Voor mij was er een koppel en die vrouw hield de deur open voor haar man zodat deze niet moest betalen. Toen die man buitenkwam zei hij tegen mij dat ik binnen kon zonder te betalen. Wel doe zoiets nooit! Ik kan het weten. Ik ging binnen, die wcbril ging naar omhoog, plots kwam er vanuit vier hoeken op de grond water gespoten. Er liep water over die wc en alsof dat nog niet genoeg was ging het licht uit. Ik dacht ja ik hang, seffens komt er hier water uit die plafond en dan ben ik hier zeiknat (excuseer mams en paps). En ik geraakte er natuurlijk ook niet uit want ik wist niet hoe die deur open moest. Na even (het leek een eeuwigheid) vond ik dan toch een knop aan de muur en kon ik er buiten geld insteken en op een normale manier naar het toilet gaan. Anderhalf uur later kwam mijn ventje aan en konden we terugrijden naar Chezeaux. Omdat ik zo content was om hem te zien was ik natuurlijk vergeten om te tanken. Ik zag ons er al staan aan de kant van de weg in de kou zonder benzine en niemand te bereiken. Want Gerben en Nick hebben allebei geen belwaarde en zijn dus beiden niet te bereiken in Frankrijk. We zijn nog net tot aan een tankstation geraakt. Allebei blij en opgelucht maar juich nooit te vroeg! Geen enkele van onze bankkaarten konden we gebruiken. En cash ontvangt zo'n station 's nachts niet. Na een tiental minuutjes kwam er een auto tanken. We vroegen of we hun kaart mochten gebruiken als wij hen cash betaalden. Die man ging na even twijfelen akkoord. Maar toen hij zijn nummer indrukte wist hij zijn code niet meer. Of dit echt zo was of dat die man bang was weet ik niet. Iets later kwam er een camionette aan. Deze was van zijn firma en hij mocht met zijn kaart voor 85 euro tanken. Hij zei dat hij eerst zijn bak ging voldoen en daarna als er nog over was mochten wij dat tegen betaling hebben. We hebben dus voor een 7 euro gekregen. Toen we in Chezeaux aankwamen zagen we dat we nog een 10 km konden rijden. En dan moet je weten dat het dichtsbijzijnde tankstation toch wel wat verder is. Maar dankzij Nick die de volgende dag voor ons 2 jerrycans benzine was gaan halen zijn we toch nog goed thuisgeraakt. Vrijdag hebben we heel de dag zitten poetsen in Frankrijk want Seth en Ann met de spookjes en Viv en Rudi en C° gingen naar Frankrijk komen voor de paasvakantie. Normaal ging ik zaterdag naar België terugkeren om met Carlo, Annelies en Péke naar het optreden van Claudia te gaan maar wegens verschillende redenen is dat niet meer gelukt. Zondag hebben we in Zwitserland al slapend en etend doorgebracht. En omdat we na zo'n decadente dag vonden dat we toch iets van beweging moesten hebben gingen we naar de Uetliberg. We reden met de bus tot aan de voet van de Uetliberg. En ik dacht nu ik het toch gewoon ben om hier rond de Katzensee te wandelen en eigenlijk hier alles te voet doe ik dit katje ook wel effie zou wassen. Wel tararagerard, ik heb afgezien. Ik was zo wanhopig dat ik zelfs op een moment tegen Fred zei dat ik hem ga inruilen voor een man van 52. Hij huppelde als een veulen de berg op en ik moest bijna op handen en voeten naar boven kruipen. Maar ik ben er geraakt. En achteraf hoorde ik van Fred dat zijn baas vroeg of we langs de makkelijke of de zware kant naar boven waren gegaan. En nu ben ik toch wel trots dat we de moeilijke kant hebben gekozen. De weg naar boven was via smalle besneeuwde padjes en trappen En het uizicht van boven moet spectaculair zijn maar toen wij er waren sneeuwde het.
Ge ziet al direct dat ons Jolientje een showmadam is Geef haar een zonnebank en ze neemt de meest uitdagende poses in En dan nog een tutje En een grave zonnebril En dan nog nen bompa in de buurt
Dat de laatste weken erg hectisch waren moet ik jullie niet vertellen Net teruggekomen vanuit België waar we speciaal voor Caspers verjaardagfeestje waren maar met heel veel plezier want zoals jullie weten is Casper één van onze lieverds Katrien was dinsdag zelfs nog naar de dokter geweest en die zei dat alles nog ok was en dat de jos nog niet direct ging komen Ja tarara, dinsdagavond waren we thuis en dinsdag besloot jos om te komen Ik ben pas donderdag met de auto naar België gegaan omdat ikwoensdag zo zenuwachtig was dat ik waarschijnlijk ongelukken zou gedaan hebben Fred is vrijdag met het vliegtuig overgekomen om ons Jolientje te zien, hij was volgens mij nog zenuwachtiger dan ikzelf In België heb ik niets anders gedaan dan opruimen, kuisen en van hier naar daar rijden De foto van mijn logeerkamer bespaar ik jullie omdat jullie anders zoveel medelijden met me (ons) zou hebben Maar als ik jullie vertel dat het de vroegere slaap en studeerkamer van Jonas was dan weten jullie wel genoeg De eerste dagen moest Jolientje nog zuurstof krijgen omdat het zelfstandig ademen nog niet zo goed lukte Deze foto heb ik al eens eerder op de blog gezet Dat ons Jolientje nog een klein, fijn popemieke is kan je hier zien (ze is even groot als haar roze knuffel die waarschijnlijk speciaal voor haar papa is gekocht ) Hieronder kan je Jolien zien met haar mama die volgens mij vroeger veel met poppen heeft gespeeld want het is een echt moederke En op de volgende foto kan je zien dat het boeleke nu al moet afzien En de laatste foto is er één van de suikerbonen (lees paaseitjes) waarvoor Sofie (de zus van Katrien) de leuke kikkertjes heeft gemaakt
