Toen ik door de Pennoenstraat fietste zag ik "meetje" weer op haar Rodenbachwijk.  Meetje was mijn grootmoeder aan moeders zijde.  Mijn gouden kind- en prille jeugd bracht ik door in Siegen.  De grootouders verbleven in een voor mij niet zo gekend land.  Verblijf beperkte zich tot een maand in augustus.

 Een rit die ik nu nog blindelings kan rijden want autosnelwegen waren toen nog eerder een uitzondering. De eerste honderd kilometers langs gewone wegen.  Stop in Raststätte voor Cacaomilchtüte. Na Aken begonnen we aan de rit Dwars door België.  Ik weet nu nog altijd dat de suikerklontjes  uit Tienen of  Oreye komen.  Frietje in Leuven.  Dwars door Brussel over de toenmalige viaduct om uiteindelijk op de Boudewijnsnelweg te belanden.  In Pittem rook het al een beetje naar mama's "thuis".  De molen in Ardooie en dan uiteindelijk ons piepklein huisje in de Mandellaan........waar meetje ons steevast met een koude pla opwachtte.  Huisje netjes gepoetst en opengespreide armen, die voor mij enigszins vreemd aandeden.   Die augustusmaand van toen voelt nog altijd dubbel aan.  Hereniging met tantes, nonkels, neven en nichten, voor mij een beetje vreemden, Roeselare Kermis, Omer van nevest de deure, Mariëndale, westvlaams.....Eerlijk : ik was altijd blij om naar mijn Heimat terug te keren.  In die maand zag ik meetje veel, in het begin zelfs klein meterke nog (mijn overgrootmoeder) en nog een tijdje peetje.  Verre mémé een paar keer maar de vader van mijn vader (heb hem nooit anders genoemd) één keer in die maand.  Met Roeselare Kermis mochten wij altijd keun gaan eten bij meetje.  De rest van de familie kwam dan tegen de koffie.  Het bejaardenhuisje puilde uit. 10 tantes en nonkels en 18 !!!!! neven en nichten.  Nooit allemaal tegelijk maar toch zaten we tot in haar slaapkamer, op de grond, op haar bed (foto's kijkend), buiten.......en zeggen dat er nog een buizestove in het midden van dat kleine woonkamertje stond. De dinsdag van  kermis luidde het einde van de vakantie in.  Met gans de familie er naar toe, nadien in het zaaltje van Café Sint Michiel pistolets met paté en gekapt, vaders en moeders aan de dans en wij kinderen mochten dan met onze laatste centjes nog eens naar de kermis.  Meestal was "den ootoomatiek" de geliefde plaats.  Terug naar huis door de Ooststraat met gans het nest.  De ene al wat vaster op zijn benen dan de andere !  

Meetje leefde nog even toen we al terug in Roeselare woonden maar ik kreeg nooit zo'n band als de anderen.  Heb ik het gemist ?  Ik weet het niet.  Het jongste wondelgemnaarke vraagt heel regelmatig om naar ons te komen.  Het duo komt altijd stralend in onze armen gelopen.  Kleine goudklompjes (letterlijk voor enkelen) in ons leven.  Ben blij dat de ze geen honderden kilometers verder zitten al zijn de tijden uiteraard veranderd ......alle IT ten spijt gaat er niets boven een warm lijf(je) in je armen