Het weten dat Karin een persoonlijkheidsstoornis ( borderline) had, heeft voor mij het aanvaarden van wat er in de laatste paar jaren van haar leven (ons leven) is gebeurd aanvaardbaarder gemaakt maar heeft er wel voor gezorgd dat ik, na het intensief lezen over deze ziek en het mogelijke ontstaan van de stoornis, een intens haatgevoel heb gekregen ten opzichte van haar moeder,broers en zusters.
De beschrijvingen in het medische dossier over haar jeugd, de verhouding tussen de kinderen van het gezin onderling en de verhouding met de ouders is voor iemand als ik die een vrij onbezorgde jeugd gehad heeft niet te begrijpen laat staan aanvaarden.
Ik kan mij niet van de gedachte ontdoen dat zij de hoofdschuldige zijn aan de stoornis en de daarop volgende zelfmoord van Karin.
Ik ben niet echt een agressief of moeilijk persoon maar ik denk dat het voor mijn en hun gezondheid beter is dat ik eerst komende tijd deze personen wat uit de weg blijf want wat er zou gebeuren als een van hen mij zou aanspreken is niet te voorspellen.
Mijn gevoel zegt me dat ik het onrecht dat ze Karin hebben aangedaan moet varken en hun moet confronteren met hun daden en de gevolgen daarvan terwijl mijn verstand me zegt dat ik de zaak beter laat rusten en gewoon verder moet gaan met mijn leven maat een ding staat bij mij vast, vroeg of laat komt de confrontatie en die zal hard zijn.
En een ding heb ik ondertussen ook al ondervonden, bij het zoeken naar antwoorden op vragen komen er telkens weer meer vragen boven dan dat er antwoorden zijn en zo gaat de zoektocht verder en verder en verder.
Ik weet ni of hier nog wel iemand komt de laatste tijd, bij mij is het in ieder geval lang geleden, maar dat heeft wel zijn redenen.
Ik heb het de laatste maand vrij moeilijk gehad en nu trouwens nog . Er gebeuren dingen in mijn naaste omgeving waar ik eigenlijk niet tegenop kan, die ik psychisch niet meer aankan maar om redenen niet kan laten merken aan de personen om wie het gaat.
Ik weet niet waar ik er mee terecht kan en waarschijnlijk ga ik het weer opkroppen tot het zover komt dat het barst en ik weer, moet ik nog meer zeggen.
Ik kijk al weer uit naar het volgende praatcafé misschien kan ik daar weer wat moed opdoen om verder te gaan maar op dit moment hoeft het voor mij eigenlijk allemaal niet meer
Hoi vrienden, Hier ben ik nog is een keertje. 't Is lang geleden, maar laat ons zeggen dat geen nieuws, goed nieuws is. Allé, wat het rouwproces betreft dan toch. Dat begint zo precies stilletjes aan in zijn plooien te vallen. Bij iedereen komt dit wel op een bepaald moment. Het alleen zijn is erg maar dan ook erg zwaar. Alleen zijn ben ik kotsbeu en doe er maar is wat aan, niet makkelijk hoor. Misschien kunnen we onze batterijtjes wat opladen tussen de varkentjes van Paul. Laat ons hopen. Groetjes en tot vrijdag allemaal !!
Hier zijn we weer, na een vrij lange tijd van stilte rond mijn persoon op onze blog
heb ik eindelijk terug de tijd om alles weer wat up to date te brengen.
Niet dat ik de ganse tijd stil heb gezeten, zeer zeker niet.
Traditie getrouw start het motorseizoen met de toerrit van ferreyn en ik heb de laatste maanden meer in mijn garage doorgebracht dan elders om toch maar deze start niet te moeten missen . Maar wat vreugdevol begon, eindigde in mineur.
Dit jaar begon het seizoen de dag vóór de 4é verjaardag van het overlijden van Karin, op 5 juni dus en ik had me voorgenomen om er samen met nog een paar motorvrienden een aangename dag van te maken omdat ik uit ervaring weet dat 5 juni voor mij een moeilijke dag is.
De dag was gewoon perfect, mooi weer, een aangename sfeer en op stap met kameraden wat wil je nog meer, maar 6 juni en het rouwen om het verlies zou vroeger van start gaan dan ik heb gedacht.
Sinds het overlijden van karin droeg ik haar armband, het was zo wat het enigste dat ik nog aan tastbaars had van haar wat ik altijd bij me kon hebben maar ook dat ben ik nu kwijt.
Weer een stukje van mijn vrouw, dat voor altijd weg is, weer de rouw om een verlies.
Toen ik savonds thuis kwam er besefte wat ik miste barste ik in tranen uit, ik heb zeker 15 minuten in de garage zitten wenen, de gedachte dat iemand die armband zal vinden en hem dragen is voor mij op dit ogenblik ondraaglijk. Het zal wel weer slijten maar het is maar weer eens een verlies van iets dat voor mij een zeer bijzondere waarde had.
Ik stel me even de vraag hoe het ondertussen met jullie gaat ? Hopelijk gaat het goed en zijn de meeste diepe dalen bij iedereen wat minder diep geworden. Het gemis blijft en de toekomst wordt stilletjes stilletjes lichter, maar het vraagt tijd, heel veel tijd. Gisteren zat ik weer in een diep dal, de winter was zwaar maar de zomer zal ook wel doorwegen op ons vermoed ik. Maar net zoals de mensen zeggen "het leven gaat verder", weten wij maar al te goed dat zij het niet slecht bedoelen en weten wij dat het effectief zo is. Heb weeral een pilletje meer gekregen, dus hoop dat het toch wat beter gaat. Het was vooral de vermoeidheid en de interesse in niets, dat me zwaar parten heeft gespeeld de laatste dagen, en de talrijke zomerse confrontatie natuurlijk ook.
En hebben jullie al een keuze kunnen maken uit het menu ? Mathy heeft het restaurant van de eerste keer goed geraden, maar heb haar gevraagd niets te verklappen. Hopelijk zal het een toffe avond worden.
Groetjes en tot volgende week vrijdag in het praatcafé !!!
Gisteren was het zoals jullie wel weten precies één jaar geleden dat Gina zelfdoding pleegde in Kortenberg. Ik voelde me raar, had last van mijn maag, had diaree, hoofdpijn en voelde me absoluut niet goed. Nu is alles over. Het is raar, ook al ben ik er in mijn bewustzijn niet echt mee bezig geweest zo van "morgen is het 17 april en dan en dan ...", maar draai of keer het, het heeft toch een zekere impact op mijn lichaam gehad, althans bij mij toch. Gelukkig heeft de eenvoudige maar mooie grafsteen de pijn van de wonde wat verzacht. De wonde is nog wel niet dicht hoor, ze is wel gehecht, maar een lidteken zal het altijd blijven. Raar hé. FILIP
"Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen." (bron : Bram Vermeulen)
Wat vinden jullie van het initiatief van "De Stroming" ? Ikzelf had er al wel een beetje over gehoord, maar vind het een prachtig idee dat al voor de zoveelste keer gelanceerd is. Als vervolg op de gespreksgroep lijkt het me wel deugddoend, vooral voor diegenen die er nog mee worstelen, vallen en dikwijls terug moeten opstaan. De idee van de volledige zaterdagen is hoopvol : veel te doen, te zien en te horen, maar heel waarschijnlijk ook hard werken; Rouwen (= verwerken) en verwerken is "werken" en daarvoor doe ik het. We doen het voor onszelf, ieder op zijn individuele manier, maar toch samen. Het wordt boeiend. Groetjes, FILIP
Hoe onverwachts iets kan gebeuren. Per vergissing stap ik op het foute verdiep uit de lift in ziekenhuis. Zie daar op een bord de naam staan vd psychiater van Eric. Ik naar de receptie om te vragen of hij aanwezig is. Ja, maar gesprekken enkel op afspraak. Zal mij worst wezen, ik op zoek naar de deur met zijn naam erop. Rap gevonden, hoorde gesprek met zijn patient. Op de bel staat vermeld ' bezet ' , dus ik duw op die bel. Hij komt naar buiten en kijkt me aan. En plots die glimlach en die woorden : Chris, ik ben zo blij dat ik je eens zie. Wij moeten eens de tijd nemen voor een gesprek. Jou Eric laat mij niet los, ik denk nog zoveel aan hem ... ik had de zelfdoding niet zien aankomen. Dit alles gaf mij een goed gevoel, ik mag ook het dossier hebben, maar ik moet beloven dit niet alleen door te lezen . De tijd is rijp, ik wil dit echt doen ... en zo ineens, door een stom toeval is dit alles in een stroomversnelling gegaan. Tekens ? Je moet ze wel zien en vastgrijpe! n ! Ga nu deze avond naar de nieuwe groep, ook leuke mensen, alleen een nadeel, we blijven veeeeel te lang plakken nadien in 't café !!!
Misschien voor sommigen onder jullie kan dit wel interessant zijn. Enkele dagen geleden kreeg ik een overschrijvingsformulier toegestuurd na mijn vraag om een kopie van het dossier van het Parket te kunnen bekomen. Onlangs heb ik van de Procureur des Konings schriftelijk zijn akkoord reeds verkregen. Het betreft een dossier (ons dossier uiteraard) van ongeveer 20 bladzijden en het Parket vraagt hiervoor 12 . Ook ik krijg een kopie van de genomen foto's mee naar huis. De Procureur oordeelde dat het hier niet om een misdrijf ging. Het afschrift van het dossier blijft maximaal 2 maanden op de Griffie van de Rechtbank van Eerste Aanleg liggen. Groetjes, FILIP
Wat een tof idee dat afgelopen vrijdag zo opeens uit de lucht kwam vallen nadat Mathy het over Klaveren Drie had. Gelukkig sprong Chris onmiddellijk op de kar. Die kans mogen we niet laten liggen, vinden jullie ook niet. 6 mei 2006 staat al in mijn agenda en ook al in die van Chris, Sonia en Germaine. Zij hebben onmiddellijk hun deelname kenbaar gemaakt. Omdat het me een leuke formule lijkt, zullen we tijdig moeten reserveren vermoed ik. Hopelijk gaan jullie allemaal mee.
Gisteren ben ik naar mijn psychiater geweest waarbij ik gevraagd heb de medicatie (antidepressiva) te willen verhogen. In groep ben ik niet de echte grote praatvaar maar ik amuseer me toch altijd. Alleen de confrontatie met koppeltjes blijft me parten spelen en dan krijg ik een heel depressief gevoel over me heen en dan hoeft er niets nog. Er is dus nog werk aan de winkel, maar we komen er wel doorheen. Gelukkig kan ik rekenen op jullie steun en vriendschap. Tot gauw !!!
Vandaag zijn er nog veel mensen die,als het cijfer zeven schrijven, een horizontaal streepje zetten in het midden van het cijfer. De meeste lettertypes hebben dit echter laten verdwijnen. Maar weet je waarom dat streepje er eigenlijk ooit gekomen is?
Daarvoor moet je ver teruggaan tot in de tijden van het Oude Testament. Nadat Mozes de Sinai berg beklommen was, waar hij de tien geboden gedicteerd heeft gekregen, keerde hij terug naar zijn volk en las hen met luide stem alle geboden voor. Aan het gebod zeven aangekomen, riep hij: "Je zal de vrouw van je naaste niet begeren". En toen waren er verschillende stemmen die zich verhiefen en riepen "Doorstreep de zeven! Doorstreep de zeven!"
Ik weet ni wat er scheelt, voel me de laatste weken zo depri.
Denk dat het tijd wordt voor de zon , tja ik geef de schud maar aan het weer.
Niets interesseert me nog op het ogenblik, zelfs mijn zo geliefde hobby men bike ligt in stukken en brokken in de garage en ik heb niet de zin en de moed om hem terug in elkaar te steken.
De school zie ik ook niet meer zitten, heb veel zin om het op te geven al weet ik dat ik daar later spijt van zal hebben en de kleine foutjes die in de website zitten kunnen me niet verleiden om ze te repareren.
Voorjaarsmoeheid ?? moe van wat ?? het leven misschien want van het werken kan het niet zijn, ik doe niks.het lijkt wel een vicieuze cirkel, ik moet er hier is uit maar heb niet de moed en de zin om het te doen .
Ik kijk echt uit naar de zomer al zal die dan ook weer zijn problemen met zich mee brengen maar dit ben ik op het ogenblik echt beu.
Hoop jullie vlug terug te zien in het praatcafé voor eens een goeie babbel tussen een glaasje wijn en een straffe kop koffie, ben der echt aan toe.
De Verbinding vzw is een organisatie met een grote bekommernis voor kinderen, jongeren en volwassenen die geconfronte erd worden met verlieservaringen: rouw, ziekte, handicap en echtscheiding. Jaarlijks worden meerdere ontmoetingsdagen ingericht waar middelen worden aangereikt om de draad van het leven weer op te pakken.
Om deze werking te steunen wordt een quiz georganiseerd. Quizleider is Leon Callaert, voorzitter van het Puurse quizv erbond en van quizploeg KWB Puurs.
Wanneer: vrijdag 10 maart 2006 om 20:00
Waar: Gildenhuis Sint-Gillis-Dendermonde
Otterstraat 124
9200 Dendermonde
Er wordt gestart om 20 uur stipt. Ploegen van maximum 5 personen worden verwacht vanaf 19u45 voor deze familiale quiz met vragen over allerlei onderwerpen en enkele speciale reeksen.
Inschrijven voor de prijs van 15,00 Euro per ploeg kan bij:
