Het weten dat Karin een persoonlijkheidsstoornis ( borderline) had, heeft voor mij het aanvaarden van wat er in de laatste paar jaren van haar leven (ons leven) is gebeurd aanvaardbaarder gemaakt maar heeft er wel voor gezorgd dat ik, na het intensief lezen over deze ziek en het mogelijke ontstaan van de stoornis, een intens haatgevoel heb gekregen ten opzichte van  haar moeder,broers en zusters.

De beschrijvingen in het medische dossier over haar jeugd, de verhouding tussen de kinderen van het gezin onderling en de verhouding met de ouders is voor iemand als ik die een vrij  onbezorgde jeugd gehad heeft niet te begrijpen laat staan aanvaarden.

Ik kan mij niet van de gedachte ontdoen dat zij de hoofdschuldige zijn aan de stoornis en de daarop volgende zelfmoord van Karin.

Ik ben niet echt een agressief of moeilijk persoon maar ik denk dat het voor mijn en hun gezondheid beter is dat ik eerst komende tijd deze personen wat uit de weg blijf want wat er zou gebeuren als een van hen mij zou aanspreken is niet te voorspellen.

Mijn gevoel zegt me dat ik het onrecht dat ze Karin hebben aangedaan moet varken en hun moet confronteren met hun daden en de gevolgen daarvan terwijl mijn verstand me zegt dat ik de zaak beter laat rusten en gewoon verder moet gaan met mijn leven maat een ding staat bij mij vast, vroeg of laat komt de confrontatie en die zal hard zijn.

En een ding heb ik ondertussen ook al ondervonden, bij het zoeken naar antwoorden op vragen komen er telkens weer meer vragen boven dan dat er antwoorden zijn en zo gaat de zoektocht verder en verder en verder.

Greets

Mon

10-08-2006, 00:50 Geschreven door ZHG