Hier zijn we weer, na een vrij lange tijd van stilte rond mijn persoon op onze blog
heb ik eindelijk terug de tijd om alles weer wat up to date te brengen.
Niet dat ik de ganse tijd stil heb gezeten, zeer zeker niet.
Traditie getrouw start het motorseizoen met de toerrit van ferreyn en ik heb de laatste maanden meer in mijn garage doorgebracht dan elders om toch maar deze start niet te moeten missen . Maar wat vreugdevol begon, eindigde in mineur.
Dit jaar begon het seizoen de dag vóór de 4é verjaardag van het overlijden van Karin, op 5 juni dus en ik had me voorgenomen om er samen met nog een paar motorvrienden een aangename dag van te maken omdat ik uit ervaring weet dat 5 juni voor mij een moeilijke dag is.
De dag was gewoon perfect, mooi weer, een aangename sfeer en op stap met kameraden wat wil je nog meer, maar 6 juni en het rouwen om het verlies zou vroeger van start gaan dan ik heb gedacht.
Sinds het overlijden van karin droeg ik haar armband, het was zo wat het enigste dat ik nog aan tastbaars had van haar wat ik altijd bij me kon hebben maar ook dat ben ik nu kwijt.
Weer een stukje van mijn vrouw, dat voor altijd weg is, weer de rouw om een verlies.
Toen ik savonds thuis kwam er besefte wat ik miste barste ik in tranen uit, ik heb zeker 15 minuten in de garage zitten wenen, de gedachte dat iemand die armband zal vinden en hem dragen is voor mij op dit ogenblik ondraaglijk. Het zal wel weer slijten maar het is maar weer eens een verlies van iets dat voor mij een zeer bijzondere waarde had.
Ik stel me even de vraag hoe het ondertussen met jullie gaat ? Hopelijk gaat het goed en zijn de meeste diepe dalen bij iedereen wat minder diep geworden. Het gemis blijft en de toekomst wordt stilletjes stilletjes lichter, maar het vraagt tijd, heel veel tijd. Gisteren zat ik weer in een diep dal, de winter was zwaar maar de zomer zal ook wel doorwegen op ons vermoed ik. Maar net zoals de mensen zeggen "het leven gaat verder", weten wij maar al te goed dat zij het niet slecht bedoelen en weten wij dat het effectief zo is. Heb weeral een pilletje meer gekregen, dus hoop dat het toch wat beter gaat. Het was vooral de vermoeidheid en de interesse in niets, dat me zwaar parten heeft gespeeld de laatste dagen, en de talrijke zomerse confrontatie natuurlijk ook.
En hebben jullie al een keuze kunnen maken uit het menu ? Mathy heeft het restaurant van de eerste keer goed geraden, maar heb haar gevraagd niets te verklappen. Hopelijk zal het een toffe avond worden.
Groetjes en tot volgende week vrijdag in het praatcafé !!!
Gisteren was het zoals jullie wel weten precies één jaar geleden dat Gina zelfdoding pleegde in Kortenberg. Ik voelde me raar, had last van mijn maag, had diaree, hoofdpijn en voelde me absoluut niet goed. Nu is alles over. Het is raar, ook al ben ik er in mijn bewustzijn niet echt mee bezig geweest zo van "morgen is het 17 april en dan en dan ...", maar draai of keer het, het heeft toch een zekere impact op mijn lichaam gehad, althans bij mij toch. Gelukkig heeft de eenvoudige maar mooie grafsteen de pijn van de wonde wat verzacht. De wonde is nog wel niet dicht hoor, ze is wel gehecht, maar een lidteken zal het altijd blijven. Raar hé. FILIP
"Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen." (bron : Bram Vermeulen)
Wat vinden jullie van het initiatief van "De Stroming" ? Ikzelf had er al wel een beetje over gehoord, maar vind het een prachtig idee dat al voor de zoveelste keer gelanceerd is. Als vervolg op de gespreksgroep lijkt het me wel deugddoend, vooral voor diegenen die er nog mee worstelen, vallen en dikwijls terug moeten opstaan. De idee van de volledige zaterdagen is hoopvol : veel te doen, te zien en te horen, maar heel waarschijnlijk ook hard werken; Rouwen (= verwerken) en verwerken is "werken" en daarvoor doe ik het. We doen het voor onszelf, ieder op zijn individuele manier, maar toch samen. Het wordt boeiend. Groetjes, FILIP
Hoe onverwachts iets kan gebeuren. Per vergissing stap ik op het foute verdiep uit de lift in ziekenhuis. Zie daar op een bord de naam staan vd psychiater van Eric. Ik naar de receptie om te vragen of hij aanwezig is. Ja, maar gesprekken enkel op afspraak. Zal mij worst wezen, ik op zoek naar de deur met zijn naam erop. Rap gevonden, hoorde gesprek met zijn patient. Op de bel staat vermeld ' bezet ' , dus ik duw op die bel. Hij komt naar buiten en kijkt me aan. En plots die glimlach en die woorden : Chris, ik ben zo blij dat ik je eens zie. Wij moeten eens de tijd nemen voor een gesprek. Jou Eric laat mij niet los, ik denk nog zoveel aan hem ... ik had de zelfdoding niet zien aankomen. Dit alles gaf mij een goed gevoel, ik mag ook het dossier hebben, maar ik moet beloven dit niet alleen door te lezen . De tijd is rijp, ik wil dit echt doen ... en zo ineens, door een stom toeval is dit alles in een stroomversnelling gegaan. Tekens ? Je moet ze wel zien en vastgrijpe! n ! Ga nu deze avond naar de nieuwe groep, ook leuke mensen, alleen een nadeel, we blijven veeeeel te lang plakken nadien in 't café !!!
Misschien voor sommigen onder jullie kan dit wel interessant zijn. Enkele dagen geleden kreeg ik een overschrijvingsformulier toegestuurd na mijn vraag om een kopie van het dossier van het Parket te kunnen bekomen. Onlangs heb ik van de Procureur des Konings schriftelijk zijn akkoord reeds verkregen. Het betreft een dossier (ons dossier uiteraard) van ongeveer 20 bladzijden en het Parket vraagt hiervoor 12 . Ook ik krijg een kopie van de genomen foto's mee naar huis. De Procureur oordeelde dat het hier niet om een misdrijf ging. Het afschrift van het dossier blijft maximaal 2 maanden op de Griffie van de Rechtbank van Eerste Aanleg liggen. Groetjes, FILIP
Wat een tof idee dat afgelopen vrijdag zo opeens uit de lucht kwam vallen nadat Mathy het over Klaveren Drie had. Gelukkig sprong Chris onmiddellijk op de kar. Die kans mogen we niet laten liggen, vinden jullie ook niet. 6 mei 2006 staat al in mijn agenda en ook al in die van Chris, Sonia en Germaine. Zij hebben onmiddellijk hun deelname kenbaar gemaakt. Omdat het me een leuke formule lijkt, zullen we tijdig moeten reserveren vermoed ik. Hopelijk gaan jullie allemaal mee.
Gisteren ben ik naar mijn psychiater geweest waarbij ik gevraagd heb de medicatie (antidepressiva) te willen verhogen. In groep ben ik niet de echte grote praatvaar maar ik amuseer me toch altijd. Alleen de confrontatie met koppeltjes blijft me parten spelen en dan krijg ik een heel depressief gevoel over me heen en dan hoeft er niets nog. Er is dus nog werk aan de winkel, maar we komen er wel doorheen. Gelukkig kan ik rekenen op jullie steun en vriendschap. Tot gauw !!!
Vandaag zijn er nog veel mensen die,als het cijfer zeven schrijven, een horizontaal streepje zetten in het midden van het cijfer. De meeste lettertypes hebben dit echter laten verdwijnen. Maar weet je waarom dat streepje er eigenlijk ooit gekomen is?
Daarvoor moet je ver teruggaan tot in de tijden van het Oude Testament. Nadat Mozes de Sinai berg beklommen was, waar hij de tien geboden gedicteerd heeft gekregen, keerde hij terug naar zijn volk en las hen met luide stem alle geboden voor. Aan het gebod zeven aangekomen, riep hij: "Je zal de vrouw van je naaste niet begeren". En toen waren er verschillende stemmen die zich verhiefen en riepen "Doorstreep de zeven! Doorstreep de zeven!"
Ik weet ni wat er scheelt, voel me de laatste weken zo depri.
Denk dat het tijd wordt voor de zon , tja ik geef de schud maar aan het weer.
Niets interesseert me nog op het ogenblik, zelfs mijn zo geliefde hobby men bike ligt in stukken en brokken in de garage en ik heb niet de zin en de moed om hem terug in elkaar te steken.
De school zie ik ook niet meer zitten, heb veel zin om het op te geven al weet ik dat ik daar later spijt van zal hebben en de kleine foutjes die in de website zitten kunnen me niet verleiden om ze te repareren.
Voorjaarsmoeheid ?? moe van wat ?? het leven misschien want van het werken kan het niet zijn, ik doe niks.het lijkt wel een vicieuze cirkel, ik moet er hier is uit maar heb niet de moed en de zin om het te doen .
Ik kijk echt uit naar de zomer al zal die dan ook weer zijn problemen met zich mee brengen maar dit ben ik op het ogenblik echt beu.
Hoop jullie vlug terug te zien in het praatcafé voor eens een goeie babbel tussen een glaasje wijn en een straffe kop koffie, ben der echt aan toe.
De Verbinding vzw is een organisatie met een grote bekommernis voor kinderen, jongeren en volwassenen die geconfronte erd worden met verlieservaringen: rouw, ziekte, handicap en echtscheiding. Jaarlijks worden meerdere ontmoetingsdagen ingericht waar middelen worden aangereikt om de draad van het leven weer op te pakken.
Om deze werking te steunen wordt een quiz georganiseerd. Quizleider is Leon Callaert, voorzitter van het Puurse quizv erbond en van quizploeg KWB Puurs.
Wanneer: vrijdag 10 maart 2006 om 20:00
Waar: Gildenhuis Sint-Gillis-Dendermonde
Otterstraat 124
9200 Dendermonde
Er wordt gestart om 20 uur stipt. Ploegen van maximum 5 personen worden verwacht vanaf 19u45 voor deze familiale quiz met vragen over allerlei onderwerpen en enkele speciale reeksen.
Inschrijven voor de prijs van 15,00 Euro per ploeg kan bij:
Sorry vrienden, ik hoop dat jullie mij straks niet gaan verafschuwen, maar had het vandaag heel moeilijk, maar ben zeker niet de enige. Toch een klein verhaal hieromtrent, als jullie het me toestaan; Het begon deze morgen al, toen ik de krant uit de brievenbus nam. Wat zag ik, bovenaan elke bladzijde stonden zo'n 7 à 8 Valentijnsberichtjes gedrukt. Verdomme, maar toch niet gelezen. Ben dan maar naar andere artikels afgeweken : politiek en gerechtelijk nieuws, ineteressant was anders, maar allicht toch al beter dan dat. Deze avond terug op het treintje gestapt, no problem tot dan. Begon terug in mijn krant te lezen en dacht de confrontatie aan te gaan. Na 10 berichtjes had ik er al meer en meer dan genoeg van. Heb de krant dicht gedaan, en heb ze deze avond aan mijn vader gegeven toen ik bij mijn ouders langs ben gegaan. Ik moest die krant van vandaag niet meer terug hebben. Ook hier in de stad liep het vol met verliefde stelletjes, misschien enkel vandaag of voor de schijn, maar ze liepen arm in arm, verstrengeld in mekaar op zaten gezellig op restaurant. Op zulke momenten heb ik het heel moeilijk met mezelf, dat ik zonet via internet online de Zelfmoordlijn heb gecontacteerd, maar alle medewerkers waren bezet. Dan Tele-Onthaal maar is proberen als het niet beter gaat. Vrienden, ik ben nog niet aan het einde van mijn latijn hoor, althans dat hoop ik toch niet. Ik vraag me alleen af of ik hier ooit nog uit ga geraken ???? Ik heb zo'n vermoeden van niet. Hoe hebben jullie eigenlijk deze eenzame dag qua gevoelens dan doorgebracht ? Wat moet ik in godsnaam doen, het blijft me achtervolgen ? Groeten en tot vrijdag, want heb het meer dan nodig hoor. Filip
Beste vrienden,
Jullie weten allemaal dat het mij al heel lang erg moeilijk lag dat ik Gina niet heb gezien na haar dood. Door onze laatste bijeenkomst in januari heb ik de daad bij het woord gevoegd en een aanvraag gedaan bij het Parket. Al snel kreeg ik antwoord dat het kon, maar afgelopen maandag kreeg ik onverwachts telefoon om de afspraak eventueel af te zeggen daar het dossier van Gina verkeerd geklasseerd werd en uiteindelijk niet teruggevonden werd.
Eindelijk, ik werd vandaag terug gecontacteerd door de dienst Slachtofferonthaal dat het ganse dossier terug opnieuw samengesteld werd, inclusief de foto's die door de Procureur werden opgevraagd bij de Spoorwegpolitie.
Ik ben opgelucht nu en ik leef er echt naartoe. Uiteraard kan ik me al wel een bepaald beeld maken met hetgeen ik ga te zien krijgen, maar ik hoop en denk er beter uit te komen en het verlies van Gina echt te leren aanvaarden door de confrontatie met de werkelijkheid (de foto's). Ik ga waarschijnlijk op 20 februari, samen met Sonia. Bedankt Sonia dat je tijd voor mij wil vrijmaken.
Ik moet jullie althans heel hartelijk dank voor jullie talrijke steunmailtjes die ik hierover van jullie heb mogen ontvangen.
Tot binnenkort vrienden.
FILIP
