Zoals je waarschijnlijk wel al vermoedde, hebben Yankeetje en ik elkaar leren kennen terwijl we in opname zitten. Ik kwam toe op de afdeling en ik herinner mij nog het eerste wat hij na een paar dagen tegen mij vertelde, over zijn passie voor electriciteit, zijn passie voor zijn werk. In de eerste paar weken had ik weinig contact met hem, maar na een groepssessie, waar hij zijn problematiek over leugens vertelde en in enkele beknopte zinnen vertelde hoe hij het deed, kwam bij mij een belletje rinkelen. Ik kon mij levendig voorstellen waarom iemand zoiets zou doen. Hij zei toen ook als er vragen waren dat mensen die mochten stellen, maar ik had toen niet door dat dit bedoeld was voor in de sessie en niet voor erbuiten. Maar tijdens een rookpauze heb ik hem toen even apart genomen en hem een stukje over mezelf verteld. Omdat ik ergens begrip kon opbrengen voor hetgeen wat hij deed/had gedaan. Ik weet immers maar al te goed hoe graag ik geliefd wilde zijn, maar het niet op een gewone manier kon krijgen.
Sinds dat moment zijn we eigenlijk meer en meer beginnen optrekken met elkaar. Ook meer persoonlijke zaken verteld en we ontdekten dat we ook heel wat interesses deelden. We konden goed opschieten. Heel erg goed zelfs. Zo goed, dat hij voor mij een beetje 'gevaarlijk' werd. 'Gevaarlijk' in de zin van: dat ik voor hem iets begon te voelen, wat eigenlijk op de afdeling niet mocht. En ik had toen nog een relatie bovendien. In ieder geval, we wisselden mailadressen uit en we begonnen ook 's avonds met elkaar te chatten, nog meer over onszelf te vertellen, af en toe kwam er al eens wat plagerij aan te pas... Je kan het al raden natuurlijk...
De eerste weken waren heimelijk spannend. En er werd al wel eens commentaar gegeven, zelfs voor er nog van iets sprake was, dat we heel veel in elkaars gezelschap vertoefden en of er echt niks meer aan de hand was. Toen op dat moment, was er nog steeds niks gebeurd en was er effectief nog niks aan de hand... En dat heb ik toen naar waarheid verteld. (Onderliggend misschien wel, maar dat was voor mij helemaal veel te onzeker.) Hij vertelde mij ook over een meisje (E) waar hij eens mee naar de cinema ging, dat ze wat raar deed en dergelijke. Ik had bij mezelf jaloezie jaren geleden afgezworen, maar ik kon het toch niet helpen dat dit af en toe naar boven kwam, wanneer er over haar werd gepraat. (En toen ik haar zag ook.) Op een bepaald moment, werd ik door mijn eigen psychologe zodanig in een hoekje gedreven dat ik ben gezwicht en uiteindelijk toegaf dat er meer aan de hand was dan louter vriendschap tussen mij en Yankeetje. Maar daarvoor hadden we beiden nog een serieus kruisverhoor gekregen vanuit de groep, of er nu echt wel niks aan de hand was en dat had mij vanbinnen zo gekraakt, dat ik zoiets had van: 'Komaan laten we het maar toegeven, dan zijn we er vanaf.' Terwijl ik hem bij hoog en bij laag, zag ontkennen. Dat was voor mij moeilijk te begrijpen. Maar toen ik het hem vertelde dat ik het had verteld tegen de psychologe, ben ik direct daarna nog verdere therapeuten gaan inlichten, zodat de 'last' van mijn schouders minder zou worden. Ondertussen vond ik sommige dingen wel wat raar, maar ik stond er gewoon niet bij stil. De manier waarop hij met E omging en dergelijke. Ik verzekerde mezelf constant dat er enkel vriendschap mee gemoeid was en niks meer.
Tot op de bewuste dag dat we beiden naar het afdelingshoofd moesten gaan... Toen kreeg ik de boodschap van hem te horen dat hij met haar na mij ook iets was begonnen. Ik wist eerlijk gezegd eerst niet waar ik het had. Ik kon met mezelf geen weg meer. Ik stelde hem allerlei vragen, waar ik een antwoord op kreeg, terwijl ik zoiets had van: 'Nee verdorie, ik hoef dat eigenlijk allemaal niet te weten!' Ik voelde mij gekwetst, en teleurgesteld, en kwaad (hoewel ik ontkende dat ik kwaad was) en bedrogen. Maar na een tijdje nadenken bij mezelf, had ik zoiets van... Eigenlijk heb ik ook al hetzelfde gedaan... Ik kan niet kwaad zijn op hem, want ik heb evengoed al dezelfde zaken uitgestoken. En met die ingesteldheid ben ik verder met hem gaan praten. In het begin verliep dat wat stroef, maar uiteindelijk waren de gevoelens die ik voor hem had, zelfs al waren ze nog maar pril, veel groter, dan de andere gevoelens die af en toe de kop opstaken.
En nu zitten we enkele maanden verder, waarbij ik eigenlijk nog heel weinig terug denk aan het voorval, maar wel af en toe in mijn hoofd heb van, welke kleine leugentjes sluipen er door in de conversaties die we hebben. Ik heb hem gevraagd om, als hij ontdekte dat hij iets had verdraaid, om mij er daarna van op de hoogte te stellen.
Ik zie hem dolgraag, zelfs al heeft hij een heel moeilijke problematiek waar ik een klein beetje van afweet. Hij is de moeite waard om voor te vechten, want hij heeft een hart van goud en is zo lief en bezorgd om de mensen waar hij om geeft. Een schat van een jongen, zoals ze zeggen, of beter gezegd man, want hij is geen tiener meer.
(Het is iets langer uitgevallen dan ik dacht, maar ik hoop dat dit een ander zicht kan geven.)
Leven met een problematiek gelijk die van mij is moeilijk omdat de mensen die je kennen je zelf niet geloven als je de waarheid spreekt. En wie kan hen dat kwalijk nemen? En ook in kleine conversaties ontglippen me onbewust af en toe een paar leugentjes maar die zijn dan bijna te verwaarlozen maar toch zijn ze er. Maar naar mate ik de mensen beter leer kennen en ik iedere keer begin te vrezen om de persoon te verliezen dan begin ik grotere verhalen te verzinnen. Gewoon om me belangrijker te voelen. Gewoon om dat ik dan denk dat die persoon me liever gaat hebben. Alhoewel ik goed weet dat elke leugen uitkomt. En dat ik dan meestal de personen ook wel verlies. Dus een verlatingsangst, een gebrek aan zelf vertrouwen. En dit alles in een zware mate. Maar waarom kan ik gewoon niet tegen mezelf zeggen stop ermee, je wint er echt niets mee. En geloof me dat zeg ik veel tegen mezelf maar iedere keer opnieuw is het daar. En ook grote leugens vloeien voort uit de mensen niet willen kwetsen en dan heb ik het vooral over mijn ouders en familie. Ik kon daar geen hulp aan vragen toen ik aan de drugs zat en volop in de schulden. Ik leefde op straat of kraakpanden. Maar toen mijn ouders me belden zei ik altijd dat alles in orde is. Dan heb ik ook nog daden gedaan waar ik zeker niet fier op ben. Ik kon de mensen zo manipuleren dat ik kon logeren kon wassen kon eten. Zonder iets te betalen. Op een gegeven ogenblik wou ik dood. En dan was ik in mijn auto gestapt kun je wel weten ik had een jeep da was mijn heiligdom werd ver alle weken gewassen. Ik had de zekering voor de airbags uitgezet en mijn gordel niet aan gedaan. En ben met een snelheid van 120km/u op een muur gereden. En ik stapte eruit zonder iets. Nu dan was er wel mijn besef gekomen dat ik verkeerd bezig was. Maar ik vertelde niemand da ik het opzettelijk had gedaan. Toen kon ik van een kameraad een oude auto lenen hij zei kan je naar je verzekering bellen dat je die als vervang wagen gebruikt. Dat heb ik nooit gedaan heb gewoon mijn nummer plaat erop geschroeft. En ree zo rond met die auto. Dus geen verzekering geen inschrijving. Er was niets in orde aan die auto maar ik kon een auto niet missen ik moest toch om mijn drugs kunnen rijden. Op een gegeven ogenblik toen ik enkel nog die auto had zat die vol met mijn bezittingen en stond die geparkeerd maar had geen geld voor brandstof dus die auto stond daar voor een dag of 10 en de buurt had naar de politie gebeld. Die hem in beslag hadden genomen. Nu wist ik niet meer wat te doen. Ze vonden mij wel niet want ik had geen adres. Maar na mijn ouders gecontacteerd te hebben is wel alles aan het rollen gegaan. En dan ben ik nog verder opgegaan in het verkeerd bezig en gestopt met de drugs. En kon weer helder denken. En dan heb ik ook de stappen naar een opname gezet. Maar ik ben nog lang niet van de sociale problemen af ik heb nog schulden en wat hangt me nog boven het hoofd van die wagen? Maar ondertussen ben ik al bijna een jaar clean. Ben ik volop in opname en aan het werken aan mijn problematiek. Maar toch eigenlijk nog niet voldoende. Ik zit nu op een afdeling waar men zichzelf structuur moet opleggen kan je verzekeren dit gaat niet van een leien dakje want ik zou weer willen vluchten. Vluchten in slapen. Niet meer aan de problemen moeten denken. Maar dan leef ik niet meer en kan ik beter gaan werken want een opname zonder inzet heeft ook geen nut maar ik wil niet meer terug naar het verleden ik wil mijn toekomst onder ogen zien. Ik wil gelukkig leven. Maar daarvoor heb ik eerst nog een lange weg te gaan. Maar met een beetje geduld motivatie en hulp van buitenaf zou dat wel moeten lukken. De volgende keer ga ik vertellen hoe mijn therapie evolueert. Ingaan over mijn relatie. En bespreken hoe ik mijn toekomst zie met alles wat ik mezelf heb aangedaan in het verleden wat nog lang niet (en denk niet dat dat ooit zal gebeuren) vergeven en vergeten is.
