Nu het is een tijdje geleden dat ik hier nog geweest ben. De laatste tijd voel ik me goed alhoewel mijn relatie met Helina gedaan is(spijtig genoeg) maja heb het zelf uitgemaakt. Maar voel me niet echt nog een psychiatrisch patiënt. Ik weet ook niemeer wat te vertellen bij mij psychologe. Waar ben ik dan wel nog mee bezig? Begeleid wonen, nazorg, medicatie afbouwen, werk??? En nog een ding waar ik de laatste tijd erg mee bezig ben dat ik geen groepsmens ben. Dat is tenminste wat ik dacht, maar mijn psychologe heeft me daar een ander inzicht over doen krijgen. Hier in de leefgroep voel ik me niet goed omdat de mensen mij niet echt liggen. Nu dat komt ook omdat er een macho gedrag is en wat je misschien niet echt zou geloven na vorige posts ik ben niet echt een macho. De mensen uit mijn groep praten over vrouwen als lust object. Nu ik weet ook dat daar meer achter zit maar ik ben zo niet en ik kan daar ook niet echt tegen. Ik kan elk individu uit de groep goed verdragen maar als ze samen zijn dan kunnen ze soms zo irritant zijn. Niet dat ze irritant tegen mij doen maar hun gedrag enz. en dat is niet zo echt mijn ding. Dus de groep is niet echt mijn ding. Maar het stoort me de laatste tijd dat ik me altijd afzonder op mijn kamer om niet in oude gewoontes te hervallen zoals het liegen (ja mijn problematiek is nog altijd aanwezig maar die zal er altijd wel zijn). Ik heb er gewoon anders mee leren omgaan in plaats van te liegen en mezelf te verloochenen om toch maar te passen, en moeite te steken, in de groep die me toch nie ligt, trek ik me terug op mijn kamer. Nu doe ik het natuurlijk niet altijd en ontsnappen er wel eens een paar leugentjes maar geen van grote omvang. Dus de nazorg is zeker nog nodig. Maar volgens mijn psychologe is dat wel al een goede stap dat ik inzie dat de groep me niet zo ligt en dat ik mezelf nie verloochen. Ik ben wie ik ben en als de mensen me niet mogen das dan hun zorg. Volgens mijn psychologe ben ik wel graag in groep en zeker in gezelschap ma geen grote groep, er mag geen groepsdruk in aanwezig zijn. En we moeten ook een beetje dezelfde interesses hebben. Want in de afdeling waar ik het eerste verbleef had ik een goede groep ik ging graag in de leefgroep zitten TV kijken enz. En toch waren het allemaal uiteen lopende persoonlijkheden. Maar toch weet ik niet goed(behalve dan het macho gedrag) wat er voor derest mis is aan deze groep. Op de vorige afdeling waar ik verbleef was de groepsdruk er en waren er een paar rotte appels genoeg om me slecht te voelen. Begeleid wonen dan is ook een stap die ik moet zetten en ga zetten maar dat is natuurlijk ook weer een groep dus we zullen zien wat het daar word. Nu niet dat ik me alleen slechter voel enkel een beetje eenzamer ofzo maar dan ga ik op internet en heb contacten genoeg. Waar ik dan wel weer schrik van heb is dat ik terug ga naar de stad waar mijn drugsproblemen zijn begonnen en me heel slecht voelde. Maar heb in die stad ook goede vrienden wonen, heb er ook gelukkige momenten gekend de school enz. niemand kan me helpen om mijn slechte "vrienden" niet meer op te zoeken dat moet ik alleen doen. Drugs zet zoveel op het spel. Mss vragen jullie jullie dan wel af waarom gade dan ook terug? nu ja mijn vrienden die ik echt mis dichter bij mijn familie en ook niet zover van hier. Want natuurlijk in een stad waar je alles van drugs weet te vinden is als een kat bij de melk zetten. Dat word een zware beproeving maar voel me sterk genoeg om erdoor te geraken. Werken dan, nu ik zou willen beginnen met een "part-time" job gewoon om bezig te zijn en dan kan ik nog drie dagen per week therapie volgen. wat ook verplicht is bij beschut wonen. En dan werken omdat ik me ook wat nuttiger ga vinden en niet meer leven op kosten van de staat. maar een vol tijdse job ga ik nog niet aankunnen. En is ook in tijd niet te regelen. De nazorg ga ik doen waar ik nu verblijf ik heb veel aan mijn psychologe aan de psychiater dan moet ik niet volledig opnieuw beginnen met een vertrouwens relatie op te bouwen(met psycholge en psychiater) en dan kan ik Helina nog eens zien want die ga ik wel missen. En ik ga de nazorg zeker nog goed kunnen gebruiken om te leren omgaan met mijn problematiek. Maar een voltijdse opname vind ik niet meer nodig. Ik moet me ooit terug in de maatschappij begeven. Dan heb ik nog een nieuwe hobby gevonden voor mij nl wandelen, ik dee da vroeger ook al graag maar nu nog liever Zelf zo graag da ik mij misschien ga inschrijven in een wandelclub. Hiermee ga ik besluiten voor vandaag ga proberen om een beetje vlugger terug te komen en wat meer te schrijven. heb tijdens mijn therapie veel geschreven dingen die ik eigenlijk hier wou posten maar het is er nooit van gekomen dus die zaken staan gewoon nu in mijn dagboek. Tot de volgende keer. Yankeetje
Ik krijg de laatste tijd echt schrik van mezelf. Vorige week in de therapie communicatie gaven ze een voorbeeld en we moesten er op 3 manieren op reageren. De eerste was bedeest en verlegen de andere was met veel zelfvertrouwen maar nog beleefd en de derde was kwaad maar nog altijd beleefd. En ik denk eigenlijk niet dat ik een van die manieren zou gebruiken. Het voorbeeld was: Je staat in een supermarkt aan te schuiven aan de kassa. Op een gegeven ogenblik steekt er een oude vrouw u voor en zegt gewoon jij bent veel jonger jij kan nog wat langer staan. Er waren mensen in de groep die niets zouden zeggen in het echt. Ik daaraan tegen zou zeggen. Achteraan aanschuiven gelijk iedereen maar wel echt kwaad en als die niet zou vertrekken om achteraan aan te schuiven dan zou het zo zwaar verkeerd kunnen lopen want ik zou aan die kar trekken tot die achter mij staat en als ze al gerief op de band zou gezet hebben dan zou ik da gewoon terug in haar kar smijten. Nu das agressie begrijp ik ook wel. Maar het minste dat ze kunnen doen is het vragen en niet doen. Want als ze het zou vragen zou ik haar laten voor gaan maar niet op de manier omschreven in het voorbeeld. Dan heb ik nog een probleem Helina mijn vriendin heeft een vriend nu ja ik kan het geen vriend noemen want als ze zegt dat ze gaat gaan slapen dan houd die gast haar nog uren aan de praat en dan zegt hij dingen waar hij eigenlijk geen zaken mee heeft maar heeft opgevangen. In mijn ogen het typisch voorbeeld van een viswijf maar dan in een mannelijk omhulsel. Maar da maakt mij zo kwaad hé echt das niet gewoon. Ik zou die zo graag op zijn bakkes gaan geven. Gewoon omdat mijn schatteke haar rust en slaap nodig heeft en ze kan dan ook niet afsluiten. Maar is dat een vriend? Ik heb altijd gedacht dat vrienden het beste met elkaar voor hadden. En die weet ook dat ze haar slaap nodig heeft. Ofwel ligt het aan mij. En dan maakt het mij ook nog eens kwaad dat haar ex haar probeert te manipuleren om dingen die hij haar cadeau heeft gegeven te laten staan. En dan wil ze geen conflicten dan zou ze alles toegeven alleen in haar nadeel en dan moet ik op haar inspelen en dan lukt het wel ma als ik dat dan hoor dan wil ik ook weer op zijn bakkes slaan. Ik krijg dus echt schrik van mezelf ben altijd wel al vrij agressief geweest maar dat reageerde ik dan af op materiaal van mij zoals mijn GSM of PC maar nooit op mensen. Maar nu heb ik soms zelf het gevoel dat ik iemand wil vermoorden. Ben echt niet goed bezig, maar ga dit in therapie brengen en eraan werken. Tot de volgende. Yankee
Leven met een problematiek gelijk die van mij is moeilijk omdat de mensen die je kennen je zelf niet geloven als je de waarheid spreekt. En wie kan hen dat kwalijk nemen? En ook in kleine conversaties ontglippen me onbewust af en toe een paar leugentjes maar die zijn dan bijna te verwaarlozen maar toch zijn ze er. Maar naar mate ik de mensen beter leer kennen en ik iedere keer begin te vrezen om de persoon te verliezen dan begin ik grotere verhalen te verzinnen. Gewoon om me belangrijker te voelen. Gewoon om dat ik dan denk dat die persoon me liever gaat hebben. Alhoewel ik goed weet dat elke leugen uitkomt. En dat ik dan meestal de personen ook wel verlies. Dus een verlatingsangst, een gebrek aan zelf vertrouwen. En dit alles in een zware mate. Maar waarom kan ik gewoon niet tegen mezelf zeggen stop ermee, je wint er echt niets mee. En geloof me dat zeg ik veel tegen mezelf maar iedere keer opnieuw is het daar. En ook grote leugens vloeien voort uit de mensen niet willen kwetsen en dan heb ik het vooral over mijn ouders en familie. Ik kon daar geen hulp aan vragen toen ik aan de drugs zat en volop in de schulden. Ik leefde op straat of kraakpanden. Maar toen mijn ouders me belden zei ik altijd dat alles in orde is. Dan heb ik ook nog daden gedaan waar ik zeker niet fier op ben. Ik kon de mensen zo manipuleren dat ik kon logeren kon wassen kon eten. Zonder iets te betalen. Op een gegeven ogenblik wou ik dood. En dan was ik in mijn auto gestapt kun je wel weten ik had een jeep da was mijn heiligdom werd ver alle weken gewassen. Ik had de zekering voor de airbags uitgezet en mijn gordel niet aan gedaan. En ben met een snelheid van 120km/u op een muur gereden. En ik stapte eruit zonder iets. Nu dan was er wel mijn besef gekomen dat ik verkeerd bezig was. Maar ik vertelde niemand da ik het opzettelijk had gedaan. Toen kon ik van een kameraad een oude auto lenen hij zei kan je naar je verzekering bellen dat je die als vervang wagen gebruikt. Dat heb ik nooit gedaan heb gewoon mijn nummer plaat erop geschroeft. En ree zo rond met die auto. Dus geen verzekering geen inschrijving. Er was niets in orde aan die auto maar ik kon een auto niet missen ik moest toch om mijn drugs kunnen rijden. Op een gegeven ogenblik toen ik enkel nog die auto had zat die vol met mijn bezittingen en stond die geparkeerd maar had geen geld voor brandstof dus die auto stond daar voor een dag of 10 en de buurt had naar de politie gebeld. Die hem in beslag hadden genomen. Nu wist ik niet meer wat te doen. Ze vonden mij wel niet want ik had geen adres. Maar na mijn ouders gecontacteerd te hebben is wel alles aan het rollen gegaan. En dan ben ik nog verder opgegaan in het verkeerd bezig en gestopt met de drugs. En kon weer helder denken. En dan heb ik ook de stappen naar een opname gezet. Maar ik ben nog lang niet van de sociale problemen af ik heb nog schulden en wat hangt me nog boven het hoofd van die wagen? Maar ondertussen ben ik al bijna een jaar clean. Ben ik volop in opname en aan het werken aan mijn problematiek. Maar toch eigenlijk nog niet voldoende. Ik zit nu op een afdeling waar men zichzelf structuur moet opleggen kan je verzekeren dit gaat niet van een leien dakje want ik zou weer willen vluchten. Vluchten in slapen. Niet meer aan de problemen moeten denken. Maar dan leef ik niet meer en kan ik beter gaan werken want een opname zonder inzet heeft ook geen nut maar ik wil niet meer terug naar het verleden ik wil mijn toekomst onder ogen zien. Ik wil gelukkig leven. Maar daarvoor heb ik eerst nog een lange weg te gaan. Maar met een beetje geduld motivatie en hulp van buitenaf zou dat wel moeten lukken. De volgende keer ga ik vertellen hoe mijn therapie evolueert. Ingaan over mijn relatie. En bespreken hoe ik mijn toekomst zie met alles wat ik mezelf heb aangedaan in het verleden wat nog lang niet (en denk niet dat dat ooit zal gebeuren) vergeven en vergeten is.
Ik heb het gevoel dat niets me lukt. Het is te warm om iets te doen. Het enige waar ik direct zin voor heb is om bij H te zijn. Ik heb me vandaag zelf moeten dwingen om me te scheren en te wassen ik weet het is basis hygiëne maar ik vond er de moed niet voor. En dan ook nog eens het feit dat ik vandaag een kamergenoot heb gekregen, niet dat ik daar opzich een probleem mee heb. Maar deze kamer is eigenlijk niet geschikt om met twee op te liggen. Omdat ze niet groot is. Op mijn vorige afdeling had ik een kamer die ver evengroot was voor mij alleen en H heeft een kamer die net zo groot is. En dat dan met die hitte. En dan ook het feit dat er maar 1 lavabo 1tafel en 1 stoel is in deze kamer. Dat maakt dan dat ik niets van privacy meer heb. En ook maak ik er mij zo druk in omdat deze persoon bijna een hele dag op zijn bed heeft gelegen. En dames en heren dat moet ik dan weer voor hebben hij snurkt. Dat moet mij natuurlijk weer overkomen. En dat toen ze mij toen ik op deze kamer gezegd hadden dat ze op deze kamer bijna nooit 2 personen leggen. En er een grote 2 persoonskamer leeg staat. En dan ook nog eens de manier waarop ik er van verwittigd werd. 3 kwartier voor hij kwam. Kwamen ze dood gewoon zeggen dat ik een kamergenoot ging krijgen. En nu ben ik natuurlijk overspoeld. Met een tweestrijd. Die 1 tafel staat vol me gerief van mij. Radio, externe harde schijf. En mijn laptop. En ik wil die wel leegmaken. Heb ook al een stuk verwijderd. Maar ik heb gewoon niet genoeg opslagruimte in deze kamer en dan moet ik ook al mijn gerief aan de lavabo verwijderen. Ik wil da allemaal wel doen want is ook niet plezant voor die mens ma ik weet niet meer waar ik met alles naartoe moet mensen met tips laat het mij weten.
Tot de volgende Yankee.
Mijn allerliefste Helina ik hou van je en ik weet dat ik het je soms niet makkelijk maak met mijn koppige buien, dus sorry van daarnet int café ma ik kan echt niet zonder jou, hoop dat je da weet.
Vandaag gaan we verder met het onderwerp van gisteren maar dan hoe de situatie meer nu is.
Het liegen zit er nog steeds in. En ik probeer elke dag om het onder controle te houden. Heb ook meer inzicht gekregen waarom ik lieg. Ik heb een groot gebrek aan zelfvertrouwen. Ik heb altijd zoiets van ik ben niets en ik kan niets. En ik probeer dat te compenseren met leugens te vertellen over nog altijd alles wat ik in de voorgaande blog heb gezegd. Met dat verschil dat het al beter is. Maar ik wil me ook nog steeds geliefd voelen. En door een leugen kan een mens zich heel geliefd voelen. Want je kan even de meest geliefd persoon zijn. Want je kunt zogezegd alles, je hebt alles, en je kan voor iedereen zorgen. Mede in deze problematiek zit dan ook het feit dat ik geen neen kan zeggen. En zo creëer ik nog meer netten waar ik in verstrikt geraak. Ik zal hierover een voorbeeld geven. Een van de gebeurtenissen uit mijn leven waar ik mij het meeste voor schaam, en dit is helemaal nog niet zo lang geleden. Het is gebeurd tijdens mijn opname in de psychiatrie waar ik nu momenteel nog altijd verblijf enkel gebeurt op een andere afdeling. Ik leerde daar iemand kennen (H), die mijn problematiek begreep want ze had zoiets in dienen aard. Nu na veel geflirt op het internet via MSN begonnen we af en toe stiekem een knuffeltje te geven. En na een tijdje was er zelf sprake van meer. Tot op een weekend ik wou naar de cinema maar door omstandigheden kon ze niet mee. En ik vertel dat aan een ander meisje van de andere leefgroep (E). Dit was via MSN of SMS dat weet ik eigenlijk niet meer. En ik krijg als antwoord mezelf uitnodigen is onbeleefd zeker? Met daarachter oeps, nu heb ik het toch gedaan Ik denk bij mezelf oh leuk dan moet ik toch niet alleen gaan dus ik samen met E naar de cinema. Dit wist H wel. Maar vlak voor de film als we zitten te wachten om de zaal binnen te gaan. Merk ik dat E een beetje stiller was en ik vroeg haar of er iets scheelde. Waarop ze geen direct antwoord gaf. Dus ik vraag niet verder, maar dan na de film krijg ik een mailtje met daarin indirect het feit van dat ze wel iets voelde voor mij omdat we wel op dezelfde golflengte zaten enz. Tot hier was H op de hoogte. En daarin stond ook of ik haar niets wilde vragen. En daar zit het probleem van geen neen te kunnen zeggen en niemand willen kwetsen. Dus ik begin met E ook een relatie. En dan herviel ik ook weer in mijn oude gewoonten. Manipuleren en Liegen zodat het toch maar niet aan het licht zou komen dat ik van twee walletjes aan het eten was. Dit is wel enkele maanden goed gegaan. Maar uiteindelijk was H gezwicht. Mijn eerste reactie Damn mijn tweede reactie eindelijk dus ben ik gaan opbiechten. Kan je verzekeren geen makkelijke opgave. Iets wat je altijd hebt ontkend moeten toegeven. En zeker niet omdat het niet goed te praten valt hoewel H het mij heeft kunnen vergeven en met mij nog altijd de relatie verder zet maar dan zonder E.
Liegen over dingen verkopen enz. is wel verminderd maar steekt in groepen waar ik DENK dat ze mij nawijzen en waar ik me niet goed bij voel komt het wel af en toe nog eens piepen. Zoals ook hier tijdens mijn opname in mijn vorige afdeling wel is gebeurt. Maar die persoon heeft geen enkele gevoelens van kwaadheid gehad en we hebben het kunnen uitpraten. Ook mede omdat ik werd verplicht mijn problematiek aan de groep te brengen. Dus ze wisten ook wel dat zoiets kon gebeuren. Om meer te weten te komen moet je blijven bloggen. Mijn volgende blogs zullen meer gewijd zijn en hoe ermee leren omgaan en wat ze zeggen tijdens mijn therapie en ook mijn relatie. Helina Love ya
Hallo aangezien dit mijn eerste blog item is wil ik zeggen waar ik rond ga werken, en ik wil met deze blog mensen die ook deze problematiek hebben een hart onder de riem steken, en ja met het nodige werk aan mezelf verzekeren ze me dat je daarmee kan leren omgaan
Situatieschets van vroeger
Ik lieg over eigenlijk van alles en nog wat en niet denken aan de gevolgen, het doet er ook niet tegen wie, wanneer en waarom, ik doe het gewoon, en ik heb er eigenlijk op de moment zelf geen besef van. Tot op de moment dat ik verstrikt geraak in een web van leugens dat het uitkomt en dan nog zou ik straal hard ontkennen dat ik heb gelogen. dat terwijl ik met de neus op de feiten word gedrukt. Maar toegeven da doe ik niet. Waarom dat ik dit doe? Ik weet het niet! De leugen ontsnapt, ik vertel ze. En blijf ze steenvast herhalen tot ik denk dat de mensen ze geloven. Leugens over dat ik zoveel dingen kan, zoveel dingen heb, En al die dingen die ik heb wil ik maar al te graag verkopen aan de behoevenden. En daar zijn we dan al aan leugens die zowiezo uitkomen. En dat besef heb ik achteraf wel maar eerst zijn er nog de uitvluchten. er loopt altijd wel iets verkeerd waardoor ik de spullen niet kan leveren. En dit kan ik ook wel enkele weken volhouden. Maar opeens moet je de smoes verzinnen dat het nietmeer kan doorgaan. Maar dan hadden de mensen in kwestie het wel door. En zeker omdat die personen niet de enige gedupeerde waren in de nabijheid. En dan valt het op natuurlijk. Gevolg, een vlucht nieuwe school nieuwe vrienden... En ja daar begon ik natuurlijk opnieuw. Op mijn 16 jaar begon mijn interesse naar de vrouwen terugte komen. En tijdens mijn relaties in mijn jeugd loog ik ook over vanalles wat.
