Het is weer een tijdje geleden dat jullie iets van me hebben kunnen lezen maar hier ben ik dan weer. Een tijd van nadenken over het leven, het nut van dingen doen, hobby's hebben, plezier maken maar toch nooit echt durven gelukkig te zijn uit angst dat ze 'daarboven' (of 'daarbeneden') plots beslissen er een eind aan te maken. Dit is steeds één van mijn grote angsten geweest, namelijk tonen dat je blij bent met iets, en dat moet niet per se iets ongelofelijks zijn, neen, meestal ben ik wel blij met kleine onnozele dingen zoals een film, een boek, een quiz, naar mijn katjes kijken of samen zijn met mijn liefste (sorry Marie Vinck,andere keer misschien?) en dan komt plots die slag in je gezicht, plots is de 'bederver' daar en komt dan af met slecht nieuws.... Vandaar dat ik nooit zal tonen wanneer ik zeer blij of gelukkig ben. Verdrietig zijn daarentegen is geen probleem en mag ik blijkbaar steeds zijn, er zal niet plots 'iemand' met ongelofelijk goed nieuws aankomen. Kennen jullie, tv-kijkende lezers, de fantastische Amerikaanse serie Dexter? Kort samengevat gaat het over een forensisch expert, specialiteit : bloedspatten, die na zijn uurtjes seriemoordenaar is. Het goede nieuws is dat hij enkel 'slechte' mensen vermoordt en euh letterlijk een kopje kleiner maakt. Waarom heb ik het plots over hem? Wel, nieuwsgierige Lezers, Ik ben jaloers op hem. Waarom? Wil ik ook mensen vermoorden en in stukjes snijden? Soms haha, maar neen dus. Ik ben jaloers op hem omdat hij niet kan 'voelen'. Hij heeft een zus die van hem houdt, hij had een vader die hem begreep (ook dat hij speciaal was (sic)), heeft een ongelofelijk lief en seyxy liefje maar toch kan hij niet 'voelen'. Ok, hij moet doen alsof hij verliefd is (lijkt me minder leuk natuurlijk) maar vooral, hij kan geen verdriet hebben. Voor gevoelige zielen (jaha dat ben ik) zou dit het ideale zijn. Het vreemde is dat ik inderdaad met het ouder worden reeds een pak minder 'voel' dan pakweg tien jaar geleden. En dat komt omdat ik eigenlijk steeds mijn 'blije' gevoelens moet wegstoppen, en zo zal mijn verdriet misschien ooit ook een pak minder worden... Gelukkig zijn er die paar mensen die mij, ook al toon ik het misschien niet vaak, er telkens bovenop helpen en graag zien. Dank je wel liefje en vrienden, ik heb jullie ook.......
