Hey lieve lezers (behalve die ene natuurlijk, maar die leest toch nooit iets van mij, dus geen probleem),
Ik weet niet of jullie er nog zijn, is al weer een hele tijd geleden, en ik denk ook niet dat ik diehard-fans heb die elke dag blijven hopen op een magisch woordje komende van me, myself and I.
Ik wil het even hebben over psychopaten.... jullie horen (of liever lezen) mij goed! Maar ik heb het niet over de Hannibal Lecters, Ted Bundys of andere Hitlers in de wereld maar, eigenlijk, nog veel erger, de psychopaten met wie we dagelijks in de omgang zijn. Namelijk, collega's, vrienden, familie, ... Angstaanjagend, niet? Je zou denken, wat vertelt die zot nu? Maar ik heb het zelf meegemaakt, dus dan is het toch de waarheid zeker? Wat is de enige zekerheid die je hebt met zulke psychopaten in de omgang? Dat ze je zullen vermoorden, maar in tegenstelling tot onze vriend Dexter bijvoorbeeld, enkel mentaal. Ze deinzen voor niks terug, doen alsof ze kwetsbaar zijn, zoeken de aandacht op, zijn assertief, en eens je in hun val bent gelopen, dan TSJAK!, steken ze een dik mes in je rug (weer mentaal of course) en je bent er aan....Zijn ook niet vies van macht en lust, en alles wat zij denken en doen is het enige juiste. Ik heb één woord voor jullie, assholes, FUCK OFF! Ooit krijgen jullie wat jullie verdienen, allemaal! Ik zal dan lekker gniffelen en lachen terwijl jullie zitten te rotten.
Afgelopen week zijn er veel dingen gezegd,geroepen,geschreven,ge-insinueerd maar nergens heb ik een antwoord gehoord of gekregen om het enige echte probleem eens en voor altijd op te lossen. Ik had eerlijk gezegd tot eergisteren alle hoop laten vallen en wilde met alles kappen. Schluss,gedaan,niet meer met mij,als je wil zien hoe ik ben als ik echt tegen mijn zin kom werken of tegen iedereen gekant ben, dan moesten ze vooral zo verder blijven doen. Maar ik heb eindelijk sinds lang een positief iets gezien en gevonden in iemand en eerlijk gezegd had ik dit nooit verwacht. Nu ga je mij zeggen, Lezer, Bruno, je bent weer eens dubbel zo naïef daar één woord van te geloven. En misschien is dat wel zo maar ik kan je zweren, Lezer, dat ik echt iets goeds en eerlijks en zelfs verdriet voor de aangedane pijn kon bespeuren in het diepste van de iris. Dit gaf me hoop en ik krijg een kans deze opportuniteit te gebruiken in de volgende dagen. Want geloof me, Lezer, als dit niet werkt dan zullen er velen of enkelen of eentje er niet goed van zijn en dan praat ik over een zeer drastische maatregel. Ik heb dingen gehoord, Lezer, en zelfs van jou ook, dat ik een oorzaak zou zijn van leed en verderf maar moest je eens echt weten welke energie en kracht ik hierin steek om die ene beslissing tegen te gaan, je zou spijt hebben van de woorden die je gekozen hebt om mij neer te sabelen. Ik heb ook weer bijgeleerd,ben zelfs blij dat ik nog elke dag bijleer, en zeker niet beschaamd ben om dit toe te geven, ik heb iemand in het bijzonder ook weer in een ander perspectief leren kennen,ik heb mijn woede vaak getoond over die ene, Lezer, jij kan er iemand specifiek inzien,iemand anders kan er zichzelf in ontdekken, maar het is een feit dat je het kan interpreteren zoals je wil. En please,aub,trek niet altijd conclusies die enkel voor jou van toepassing zijn, want dat toont dan ook wat je zelf bent, denkt of wilt. Of ik nu boos ben op een J. of een S. of een B. of een A. het is niet aan jou, Lezer, om me te zeggen dat ik wel boos mag zijn op die ene maar niet op die andere. Is het omdat ik over dood schrijf dat ik dood wil? Neen. Is het omdat ik over Liefde spreek dat ik alleen ben in de wereld? Neen. Probeer gewoon eens tussen de regels te lezen en veel zal duidelijk worden. Ik ga het hier bijhouden,ik kijk uit naar D. omdat er dan veel kan beslist worden, hey, misschien open ik wel het pad voor een nieuwe leidinggevende figuur in ons midden en zal die niet eens weten dat hij iemand in het bijzonder zeer dankbaar kan zijn. Of .........................................misschien ook niet.
Men vergeet snel....de mens is slecht...waarom heb ik die slechte kanten niet? Ik zou er veel meer voordeel uit kunnen halen, zou me eigenlijk veel beter voelen. Harteloos zijn, geen medeleven hebben, een beetje een Don Draper zijn in mijn Mad World en mensen bedriegen en beliegen en zeer ver kunnen geraken. Neen,ik ben een brave kloot die zich maar dingen blijft aantrekken en de paar goede mensen die nog overblijven in deze verfuckte wereld afstoot. Ik ben echt niet gemaakt voor deze wereld. Waarom ben ik jullie (is er eigenlijk nog iemand?) hiermee aan het lastigvallen? Wel, beste mensen (?), omdat ik niets meer mag en kan zeggen. Als ik met bepaalde individuen durf praten, is het niet goed en als ik geen woord zeg tegen diezelfde individuen ben ik ook slecht bezig! Begrijpe wie kan. Jij alvast niet, lezer, ik denk zelfs dat je je kop aan het verliezen bent met al mijn pathetische bullshit die ik hier aan het neerpennen ben. Ik wou dat ik ook zeer donkere, duistere, onbegrijpelijke gedichten kon schrijven en daarmee mensen kon beledigen en uitmaken,ze zouden het toch niet eens doorhebben over wat het gaat. Neen, ik ben te duidelijk en daarmee krijg ik weer eens het deksel op de neus. Men vergeet snel.... Stel nu eens dat ik er morgen niet meer ben? Paf, plots uit het leven verdwenen...zoals jij, wie zal er dan triestig zijn. Buiten mijn kleintallige familie en mijn vriendin en mijn katjes,wie? Zeker niemand van het werk...en zijn dat de mensen niet waarmee je 8-9 uren per dag samenhokt? Meer dan met je partner. Je ziet ze meer dan je eigen familie en vrienden. En toch zal er daar geen enkele bij zijn die kapot zal gaan van verdriet. Als je geluk hebt zullen ze doen alsof gedurende een week of twee. In mijn geval, ik denk 2-5 dagen en dan ben ik zeer optimistisch. Life goes on en zeker op de werkvloer...vandaag kijken ze niet eens naar je,morgen ben je dood,overmorgen liegen ze over je en drie dagen later kennen ze je naam niet meer. Leuk he,zo'n vooruitzichten? En dan jij! Ja jij....de persoon die zei er steeds te zijn wanneer ik problemen heb...de persoon die ik zelf had moeten laten vallen als een baksteen maar het niet kon,omdat ik zo', brave kloot ben, jij laat me nu vallen en verdrinken en verstikken en verbranden en uiteindelijk,joepie, ...........................sterven.
H.P. Lovecraft beschreef ooit in de jaren stillekes een wereld vol afschuw en pure horror, wanneer je er in verzeild raakte had je maar twee oplossingen: winnen (wat quasi onmogelijk was/is of gek worden. Ik voel me nu gek. Gek van woede, van razernij, van wanhoop. En het erge is dat ik niet weet of ik nog uit deze wereld geraak.....of wil.
Ik denk momenteel aan niets meer. Niets spookt nog door mijn gedachten. Geen plotse verschijningen in mijn nachtmerries, die er niet meer zijn. Ik ben niets, voel me zelf als een geest, voorbij zwevend langs huilende mensen,langs lachende mensen,langs iedereen,niemand ziet of hoort me, niemand weet dat ik er ben. Ik dank je, heer der Slaap, voor mij in zo'n roes te plaatsen,dat ik momenteel niets meer kan voelen. DINSDAG wordt wel iets anders. Ben je dan ook zo sterk mij zo onzichtbaar te kunnen maken,van mij een rots te maken,een ongevoelig stuk wezen, of zal mijn innerlijke te sterk zijn voor jouw nepgevoelens...
Ik wou dat ik zo goed gedichten kon maken als jij... En zo een ode aan je brengen met de hoop je trots te maken... Jammer genoeg heb ik dat talent niet... Tenzij ik een gebroken hart heb om een verloren liefde... Maar daar zal je nu niets aan hebben... Ik kan alleen maar zeggen dat niets nog zal zijn hoe het was... Een leegte zal ons allemaal opnemen.. En wie weet nooit meer tevoorschijn brengen... Samen met jou sterven we allemaal vandaag een beetje...
Je was en bent een goed mens... Misschien maakt God of hoe hij ook heet boven wel een callcenter-groepje waar de statistieken niet zozeer tellen maar eerder de menselijke waarden...
Wie wordt de nieuwe expert op ons eiland? La question jambon.... Moet je een voorbeeldfunctie zijn? Bah neen gij... Tweetalig? A Ba ni... Flirterig en broek(rok)zakkerig? BINGO!!! Maar ik kan je beloven, lieve lezer, als deze stoute droom zou uitkomen,dat ik mij nooit ofte nooit zal aanbieden bij deze expert om een vraag beantwoord te zien. I'd rather burn in hell....
Ik ben ontgoocheld. Again...and again...and again... Een ezel stoot zich geen twee keer zeggen ze, maar een mens (of liever een man) stoot zich honderdduizend keer aan dezelfde stomme klotesteen! Weeral laten inpalmen door lieve woorden...woorden die leeg en vals blijken te zijn, en toch laat ik me telkens weer vangen. Waarom ben ik zo zwak,waarom kan ik geen welgemeende 'fuck you' zeggen en verder gaan met mijn leven? Moet ik daarom 38 jaar geworden zijn om te handelen als een tiener die denkt dat zijn wereld instort wanneer hij een 'nee' krijgt van het meisje op een fuif? Waarom heb ik zoveel respect voor iemand die mij totaal niet respecteert? Waarom moet ik zoveel bullshit horen en lezen? Waarom eindig ik dit gewoon niet?
Zij is iemand die aandacht nodig heeft, wanneer zij het wil, hoe zij het wil. Wanneer je het (on)geluk hebt haar pad te kruisen ben je verloren. Zij heeft veel mensen rond haar maar ze heeft geen enkele vriend. Niemand kent haar of wil haar kennen, alleen maar aandacht geven want dan krijgen ze iets in de plaats wat ze alleen maar willen of waarin ze alleen maar geïnteresseerd zijn. Zij amuseert zich maar voelt zich de andere dag een goedkoop en slecht iemand. Wanneer dan één iemand het goed met haar heeft wordt die persoon 'dubbel' gebruikt en het erge is dat hij dat helemaal niet doorheeft. Hij verklapt geheimen, legt zijn ziel open en bloot, en opent de deur van zijn 'Secret Garden'. Zij treedt binnen en draagt een masker opdat hij het slechte en de bezoedelde geest niet kan zien. De buitenwereld heeft die eenzaat thans meerdere malen verwittigd, maar steeds bleef hij koppig geloven in de onschuld van die 'vriendin'. Niemand kon die echte vriendschap kapotkrijgen, het is allemaal jaloezie, en mensen zien niet graag twee mensen die goed met elkaar overeenkomen en zijn dan maar al te blij dat dit stuk zou gaan. Wel, die mensen zijn nu zeer blij en gelukkig want er is inderdaad geen sprake meer van een vriendschap tussen haar en hem. Zij voelt zich nog steeds goed in het gezelschap van mensen die haar gebruiken ( lees : aandacht geven) en heeft niets meer nodig van de eenzaat. Hij was slechts een droom en de huidige mensen met wie ze haar leven deelt een vlucht. Hij blijft verweesd achter en leeft in een wereld van stilte.
ik denk niet dat jullie nog met velen zijn,hell, misschien is er gewoon niemand meer! Dan is het maar zo. Waarom ben ik plots terug? Geen idee,ik voel me down en dan kan je kiezen tussen een touw rond je kop leggen of een blog schrijven, niet? Veel inspiratie heb ik ook weer niet, of eigenlijk wel, maar als ik dat allemaal neerpen dan zal er één iemand, die het misschien ooit zal lezen mij voor de rechter dagen voor smaad en beledigingen. Zou ik dan de waarheid oneer aan doen? Neen helemaal niet. Integendeel zelfs. Maar zoals manipulatoren zo goed kunnen euh manipuleren dan zal de meerderheid mij misschien niet eens geloven. Man,wat zou ik graag oneerlijke,rot van de leugens gevulde,pretentieuze mensen een slag op hun bakkes willen geven, maar ja ik sla geen vrouwelijke collega's that is... Waar halen ze het genot vandaan je leven eerst en vooral proberen overhoop te halen,je dan zwart maken tegenover anderen,je dan laten geloven dat er niets van waar is en tegelijk nog eens de broek (of moet ik zeggen de rok) laten zakken om verder te kunnen kruipen in hun miserabel leven. Iemand die weet dat er op mij kon gerekend worden voor alles en nog wat,en dan maar lachen geblazen met mijn naïef zijn of is het eerder domheid,mij vernederen tot de laatste dag,de laatste snik. Wel, collega, ik vervloek je. Tot de allerlaatste dag van je leven...
Lag weer niets gehoord van me, ik weet het... Ik heb zo veel te zeggen en te schrijven en toch komt het er niet van,dan heb ik de fut niet of gewoonweg geen zin, de woorden die ik wil neerpennen verschijnen in mijn dromen en 's anderendaags vertik ik het om die op te schrijven. Ik wil mij excuseren voor mijn trouwe fans met de mededeling dat ik er effe mee ophoud, maar treur niet, misschien kom ik ooit terug....
Een gelukkig Nieuwjaar gewenst aan al mijn trouwe lezers. Ik weet ook wel dat ik jullie de laatste weken niet echt heb kunnen verwennen met blogjes maar zal proberen het beter te doen in het Nieuwe Jaar,voila ik heb hiermee al een voornemen lol. Hopelijk mogen al jullie wensen uitkomen en blijven jullie gespaard van slecht nieuws of ziekte. We zullen allemaal eens positief denken en hopen op een mooi jaar, vol vriendschap,liefde,leute en in mijn geval veel films en quizzen haha.
Koud,sneeuwlandschappen,kristallekes op onze hoofden ;-), was allemaal leuk toen ik kind was maar nu zie ik het niet zo graag meer,tenzij ik niet naar buiten moet en vanuit mijn zetel de vlokjes naar beneden zie dwarrelen en denk aan één of andere scène uit The Chronicles of Narnia... Neen,nu is die periode eerder een synoniem van eenzaamheid,einde van een periode,ouder worden en koud lijden. Niet leuk voor de dieren buiten,de mensen die geen dak boven hun hoofd hebben,of mensen die er gewoon door moeten (al dan niet ziek). Waarom zet ik de dieren op de eerste plaats en niet de daklozen? Omdat de dieren geen keuze hebben en van ons afhangen. Bij de daklozen zijn er nog steeds velen die een keuze kunnen maken maar die gewoonweg niet willen. Niet allemaal natuurlijk maar wel een heel pak. Ik moet dan ook lachen als ik mensen zoals übercharlatan Sven Ornelis bezighoor dat hij het schandalig vindt dat niemand omkijkt naar deze 'slachtoffers van de maatschappij'. Dus bij deze nodig ik elke dakloze een prachtige kerstperiode toe ten huize Ornelis waar jullie liters champagne of wijn kunnen benuttigen, lekker sappige perelhoenen of kalkoenen kunnen verorberen, goudgele knapperige kroketjes tot jullie laten komen, en prachtige desserten kunnen degusteren. Om nog maar te zwijgen van het grote hemelbed met kussens vol pluimen en hagelwitte lakens. Bedankt Ornelis, u bent de nieuwe messias! Voor de eerlijke mensen onder ons wens ik jullie allemaal een mooie eindejaar toe en hopelijk een beter 2010. Take care B.
Het is weer een tijdje geleden dat jullie iets van me hebben kunnen lezen maar hier ben ik dan weer. Een tijd van nadenken over het leven, het nut van dingen doen, hobby's hebben, plezier maken maar toch nooit echt durven gelukkig te zijn uit angst dat ze 'daarboven' (of 'daarbeneden') plots beslissen er een eind aan te maken. Dit is steeds één van mijn grote angsten geweest, namelijk tonen dat je blij bent met iets, en dat moet niet per se iets ongelofelijks zijn, neen, meestal ben ik wel blij met kleine onnozele dingen zoals een film, een boek, een quiz, naar mijn katjes kijken of samen zijn met mijn liefste (sorry Marie Vinck,andere keer misschien?) en dan komt plots die slag in je gezicht, plots is de 'bederver' daar en komt dan af met slecht nieuws.... Vandaar dat ik nooit zal tonen wanneer ik zeer blij of gelukkig ben. Verdrietig zijn daarentegen is geen probleem en mag ik blijkbaar steeds zijn, er zal niet plots 'iemand' met ongelofelijk goed nieuws aankomen. Kennen jullie, tv-kijkende lezers, de fantastische Amerikaanse serie Dexter? Kort samengevat gaat het over een forensisch expert, specialiteit : bloedspatten, die na zijn uurtjes seriemoordenaar is. Het goede nieuws is dat hij enkel 'slechte' mensen vermoordt en euh letterlijk een kopje kleiner maakt. Waarom heb ik het plots over hem? Wel, nieuwsgierige Lezers, Ik ben jaloers op hem. Waarom? Wil ik ook mensen vermoorden en in stukjes snijden? Soms haha, maar neen dus. Ik ben jaloers op hem omdat hij niet kan 'voelen'. Hij heeft een zus die van hem houdt, hij had een vader die hem begreep (ook dat hij speciaal was (sic)), heeft een ongelofelijk lief en seyxy liefje maar toch kan hij niet 'voelen'. Ok, hij moet doen alsof hij verliefd is (lijkt me minder leuk natuurlijk) maar vooral, hij kan geen verdriet hebben. Voor gevoelige zielen (jaha dat ben ik) zou dit het ideale zijn. Het vreemde is dat ik inderdaad met het ouder worden reeds een pak minder 'voel' dan pakweg tien jaar geleden. En dat komt omdat ik eigenlijk steeds mijn 'blije' gevoelens moet wegstoppen, en zo zal mijn verdriet misschien ooit ook een pak minder worden... Gelukkig zijn er die paar mensen die mij, ook al toon ik het misschien niet vaak, er telkens bovenop helpen en graag zien. Dank je wel liefje en vrienden, ik heb jullie ook.......
Vandaag werd er afscheid genomen van een vroegere kennis en collega van mij. Hem een vriend noemen zou hypocriet van me zijn, hoewel de wereld ervan stikt (en de virtuele wereld is nog erger) maar ik kende hem vrij goed,wist wat zijn passies waren,kende zijn fratsen en leerde ook zijn gezinnetje kennen. Hij deed zijn werk graag en steeds vol overgave,was nooit ziek (tot het moment dat hij bezocht werd door de verschrikkelijke K.), altijd gemotiveerd en zeer belangrijk de dag van vandaag, hij kwam steeds werken met de glimlach. Ik dacht zelfs een moment dat hij dankzij zijn geloof en optimisme die smerige ziekte kon overwinnen. Maar neen, eens te meer heeft K. gewonnen en kijken we allemaal vol ongeloof naar zijn aantal overwinningen. Ik hoop dat je nu eindelijk kan rusten,dat je niet meer moet vechten en dat je je gezin van boven kan beschermen. Ik hoop dat je niet al te veel verdriet hebt door de zeer weinige steun die je gekregen hebt van je collega's, en daar tel ik mezelf ook bij. Ik heb mijn best gedaan toen ik je elke dag op de werkvloer zag,heb met je gepraat maar ik heb niets meer van me laten horen sinds ik vertrokken ben en een andere keuze heb gemaakt in mijn 'carrière'. Ik hoop dat je me vergeeft maar ik begrijp het als je dat niet zou doen. Thierry, het was een eer je gekend te hebben en ik heb veel geleerd van je karakter en positief denken. We zullen elkaar nog zien. Tot gauw.
We 'vieren' de val van de Muur die twintig (!) jaar geleden heeft plaatsgevonden. 20 fucking jaren! Man,ik word oud. Die dag lijkt me wel gisteren. Voor ons,tieners,was dit eigenlijk een tv-evenement vooral uitgezonden door MTV en Ray Cokes (ja toen was MTV echt wel cool) en keken we verbijsterd waarom al die mensen zo blij waren door een val van onnozele stenen. Wisten wij veel toen. Ok we hoorden wel de verhalen van de Osties die niet veel te zeggen hadden maar dat was toch niet meer het geval tijdens de fantastische jaren '80? Boy,were we wrong! Als je een beetje een beeld wil vormen van hoe het er aan toe ging tijdens die jaren, kijk dan zeker naar de fantastische film 'Das leben der Anderen' (ik denk zelfs dat de film dit weekend op Nederland 2 uitgezonden wordt). Meesterwerk! Akelig,eng,angstaanjagend maar zo reëel. Hoe iemand tijdens dat regime kon of durfde leven heeft een trauma opgelopen voor de rest van zijn/haar leven. Oorlog is iets verschrikkelijks en dit leven achter de muur is eigenlijk hetzelfde als een oorlog alleen oneindig lang. Zijn de mensen nu anno 2009 gelukkiger sinds dat de Muur er niet meer is? Zijn ze minder bang? Zijn ze rijk? Neen, natuurlijk niet, maar ze hebben wel iets teruggekregen wat elke goede mens op deze aardkloot verdient en dat is 'vrijheid'. Dus, Bush sr., Kohl, Sarkozy, Claes en andere politici......Fuck off en hang niet de vrijheidsstrijder uit, doe niet alsof jullie blij zijn dat die Muur gevallen is, loop niet te paraderen alsof Jullie de Helden zijn. De mensen die de hel hebben overleefd zijn de echte helden maar die horen of zien we niet. Maar we weten allemaal (we zijn geen tieners meer) wat jullie hebben meegemaakt en zijn zo blij dat wij toen niet in jullie plaats waren.
Iemand zei me ooit dat het fantastisch leven was in België. En dat is eigenlijk wel zo maar wat een DOM land is België toch op alle gebied! Of we nu België doen barsten of niet,Vlaanderen,Wallonië of Brussel,België heeft gewoon veel domme mensen en het zijn die mensen die dan nog de meeste beslissingen nemen om zo een land te regeren,een bedrijf te doen werken, en het daardoor eigenlijk allemaal kapotmaken. Neem nu onze sporters die gestraft worden omdat ze niet op tijd konden laten weten waar ze zich bevonden. Man toch,als je de doping wil tegengaan, doe het dan op de plekken waar de sporters zich op dat moment bevinden en straf ze daar indien ze positief testen. En waar moet een sportbeoefenaar getest worden? Juist, op een sportevenement waar ze op dat moment mee bezig zijn. Als je positief test op cokegebruik buiten de sporturen dan kan je toch gerust deelnemen aan de Tour dus waarom nu plots de Inquisitie moeten spelen met niet ingevulde rommel? Een voetballer wiens naam ik niet zal vermelden (S T I W E L) mag zomaar een been kapotstampen en krijgt ocharme 8 (!) speeldagen schorsing, een tennisspeler die een formulier niet goed heeft ingevuld één jaar (!). Moest dit niet eerder omgekeerd zijn om toch een beetje de logica van een sportbond te begrijpen? Het erge is dat we dit niet alleen in de sport terugvinden maar in alle takken van de maatschappij. Voorbeeld : vroeger kon iemand zijn carrière starten als postbode en zo verder evolueren tot de top bij De Post. Die persoon (niet allemaal natuurlijk) wist alles van zijn job af en kon nadien zijn/haar ervaringen meegeven aan anderen en aldus ook de juiste beslissingen nemen. Nu wil iedereen een manager in dienst hebben en het liefst iemand die onmiddellijk afgestudeerd is van de universiteit (levenservaring,kennis van de produkten,who cares...?) om zo met zijn computerke statistieken te maken en zeggen dat 1 + 1 = 3 omdat dit winstegevend is. We gaan toch zeker niet inzitten met wat de klanten wensens of willen zeker? Ik word krankzinnig als ik zie wat die mensen verdienen voor de stommiteiten die ze doen en daar nog fier over zijn ook! En dat is met alles het geval en dus ook nog eens met ludieke dingen zoals sport. Als ze daar nog geen deftige mensen kunnen plaatsen,laat staan op posities die veel meer kunde en ervaring vragen. Zucht. Nog een klein woordje voor de actievoerders op een concertje in een supermarkt van de gebroeders Wauters : Get a Life! Ik ben Vlaming, maar krijg het schijt als zulke mensen op zo'n flutconcertje plots een vrank bakkes krijgen (excusez le mot) en willen tonen dat ze er zijn. Willen jullie een statement leggen,hebben jullie ballen aan jullie lijf? Ga dan iets doen tegen politici die het Nederlands willen bannen in sommige Nederlandstalige gemeentes en waar een Vlaming bang moet zijn om zijn eigen taal te spreken.
De Jomme is er dus niet meer... Iedereen vindt nu plots dat het een groot en wijze man was,een fantastische acteur en zeker niet de simpele geest zoals hij zijn bekendste personnage voorstelde. Nu, dat kan allemaal best zijn en ik ben zeker niet de man die hierop kritiek zal geven om de doodeenvoudige reden dat ik geen Collega's-fan ben (was) en bijgevolg ook niet veel afleveringen hiervan gezien heb. Wij (mijn grootouders, mijn lieve mama en mezelf) keken steeds of meestal naar Nederland 2 (Holland 2) en RTL (toen dit nog een echte familiezender was) en bijna nooit naar den BRT. Op school moest ik dan ook steeds mijn medeleerlingen horen zeggen : 'En, De Collega's gezien? Twas weer graaf met de Jomme zenne!' En ik mij steeds maar afvragen over wat ze het hadden. Was het een goede serie? Ja! Absoluut, ook al heb ik er niet veel van gezien (later een paar afleveringen na de zoveelste herhaling (een Kampioenen avant la lettre qua herhalingen lang geleden), maar de manier waarop de personnages beschreven zijn verdienen al een pluim. Ik heb 25 jaar later op de werkvloer ook de Jomme's,Verastenhovens en andere Baconfois meegemaakt. Maar terug naar de verheerlijking van Manu. Waarom kreeg hij die complimenten nooit te horen tijdens zijn leven? Waarom moet iemand dood zijn alvorens we durven toe te geven dat hij of zij wel oke was? Neen, liever de Pak de Poen-show oprakelen (heb ik trouwens wel gezien,live,en vind het nog altijd een van de leukste avonden ooit,de afleveringen met Luc Appermont heb ik daarna nooit bekeken) en hem lekker belachelijk maken. Hij mocht daarna nog zoveel andere dingen gedaan hebben, serieuze rollen aangenomen hebben en directeur worden van een toneelgezelschap, we moesten het steeds weer hebben over die ene show. Nog geen dag of twee na de dood van Manu Vereth las ik alweer een artikel over de Pak de Poen-Show,de eer die hij even kreeg op zijn sterfdag was alweer voorbij. Tijd om weer uit te lachen. Manu, ik lach niet met jou maar jij kon mij doen lachen. Doe het daar goed boven en klasseer de mapjes maar van diene ouden met zijne langen baard. Wij zullen allemaal volgen.
