Vandaag werd er afscheid genomen van een vroegere kennis en collega van mij. Hem een vriend noemen zou hypocriet van me zijn, hoewel de wereld ervan stikt (en de virtuele wereld is nog erger) maar ik kende hem vrij goed,wist wat zijn passies waren,kende zijn fratsen en leerde ook zijn gezinnetje kennen. Hij deed zijn werk graag en steeds vol overgave,was nooit ziek (tot het moment dat hij bezocht werd door de verschrikkelijke K.), altijd gemotiveerd en zeer belangrijk de dag van vandaag, hij kwam steeds werken met de glimlach. Ik dacht zelfs een moment dat hij dankzij zijn geloof en optimisme die smerige ziekte kon overwinnen. Maar neen, eens te meer heeft K. gewonnen en kijken we allemaal vol ongeloof naar zijn aantal overwinningen. Ik hoop dat je nu eindelijk kan rusten,dat je niet meer moet vechten en dat je je gezin van boven kan beschermen. Ik hoop dat je niet al te veel verdriet hebt door de zeer weinige steun die je gekregen hebt van je collega's, en daar tel ik mezelf ook bij. Ik heb mijn best gedaan toen ik je elke dag op de werkvloer zag,heb met je gepraat maar ik heb niets meer van me laten horen sinds ik vertrokken ben en een andere keuze heb gemaakt in mijn 'carrière'. Ik hoop dat je me vergeeft maar ik begrijp het als je dat niet zou doen. Thierry, het was een eer je gekend te hebben en ik heb veel geleerd van je karakter en positief denken. We zullen elkaar nog zien. Tot gauw.
