H.P. Lovecraft beschreef ooit in de jaren stillekes een wereld vol afschuw en pure horror, wanneer je er in verzeild raakte had je maar twee oplossingen: winnen (wat quasi onmogelijk was/is of gek worden. Ik voel me nu gek. Gek van woede, van razernij, van wanhoop. En het erge is dat ik niet weet of ik nog uit deze wereld geraak.....of wil.
Ik denk momenteel aan niets meer. Niets spookt nog door mijn gedachten. Geen plotse verschijningen in mijn nachtmerries, die er niet meer zijn. Ik ben niets, voel me zelf als een geest, voorbij zwevend langs huilende mensen,langs lachende mensen,langs iedereen,niemand ziet of hoort me, niemand weet dat ik er ben. Ik dank je, heer der Slaap, voor mij in zo'n roes te plaatsen,dat ik momenteel niets meer kan voelen. DINSDAG wordt wel iets anders. Ben je dan ook zo sterk mij zo onzichtbaar te kunnen maken,van mij een rots te maken,een ongevoelig stuk wezen, of zal mijn innerlijke te sterk zijn voor jouw nepgevoelens...
Ik wou dat ik zo goed gedichten kon maken als jij... En zo een ode aan je brengen met de hoop je trots te maken... Jammer genoeg heb ik dat talent niet... Tenzij ik een gebroken hart heb om een verloren liefde... Maar daar zal je nu niets aan hebben... Ik kan alleen maar zeggen dat niets nog zal zijn hoe het was... Een leegte zal ons allemaal opnemen.. En wie weet nooit meer tevoorschijn brengen... Samen met jou sterven we allemaal vandaag een beetje...
Je was en bent een goed mens... Misschien maakt God of hoe hij ook heet boven wel een callcenter-groepje waar de statistieken niet zozeer tellen maar eerder de menselijke waarden...
