De Jomme is er dus niet meer... Iedereen vindt nu plots dat het een groot en wijze man was,een fantastische acteur en zeker niet de simpele geest zoals hij zijn bekendste personnage voorstelde. Nu, dat kan allemaal best zijn en ik ben zeker niet de man die hierop kritiek zal geven om de doodeenvoudige reden dat ik geen Collega's-fan ben (was) en bijgevolg ook niet veel afleveringen hiervan gezien heb. Wij (mijn grootouders, mijn lieve mama en mezelf) keken steeds of meestal naar Nederland 2 (Holland 2) en RTL (toen dit nog een echte familiezender was) en bijna nooit naar den BRT. Op school moest ik dan ook steeds mijn medeleerlingen horen zeggen : 'En, De Collega's gezien? Twas weer graaf met de Jomme zenne!' En ik mij steeds maar afvragen over wat ze het hadden. Was het een goede serie? Ja! Absoluut, ook al heb ik er niet veel van gezien (later een paar afleveringen na de zoveelste herhaling (een Kampioenen avant la lettre qua herhalingen lang geleden), maar de manier waarop de personnages beschreven zijn verdienen al een pluim. Ik heb 25 jaar later op de werkvloer ook de Jomme's,Verastenhovens en andere Baconfois meegemaakt. Maar terug naar de verheerlijking van Manu. Waarom kreeg hij die complimenten nooit te horen tijdens zijn leven? Waarom moet iemand dood zijn alvorens we durven toe te geven dat hij of zij wel oke was? Neen, liever de Pak de Poen-show oprakelen (heb ik trouwens wel gezien,live,en vind het nog altijd een van de leukste avonden ooit,de afleveringen met Luc Appermont heb ik daarna nooit bekeken) en hem lekker belachelijk maken. Hij mocht daarna nog zoveel andere dingen gedaan hebben, serieuze rollen aangenomen hebben en directeur worden van een toneelgezelschap, we moesten het steeds weer hebben over die ene show. Nog geen dag of twee na de dood van Manu Vereth las ik alweer een artikel over de Pak de Poen-Show,de eer die hij even kreeg op zijn sterfdag was alweer voorbij. Tijd om weer uit te lachen. Manu, ik lach niet met jou maar jij kon mij doen lachen. Doe het daar goed boven en klasseer de mapjes maar van diene ouden met zijne langen baard. Wij zullen allemaal volgen.
Knuffeldag. Vrijdag was het Knuffeldag. Ik lag toen nog ziek in mijn bed en kon bijgevolg niet knuffelen met wildrveemde mensen. Zou ik knuffelen of me laten knuffelen door een onbekend persoon? Indien het een blonde stoot betreft met ongelofelijke dikke tieten dan zou ik daar zeker niet aan twijfelen,dan moet het ook geen knuffeldag zijn maar mag dit 365 keer op een jaar gebeuren. Maar toch vind ik het een vreemde manier om te tonen dat mensen genegenheid willen vinden bij vreemden.Want wie wil er nu geknuffeld worden door een bende hypocrieten? Op die dag knuffelen ze je,'s anderendaags steken ze een dolk in je rug. Ik hoorde op tv iemand zeggen dat hij/zij het vreemd vond dat mensen elke dag hun kat of hond knuffelen maar niet de mensen rondom hen. Is dat soms zo vreemd? Ik weet wat ik aan mijn katjes heb hoor,wat ik bij veel mensen/vrienden/collega's niet heb. Nu is het wel zo dat wanneer je een slecht moment in je leven meemaakt een klopje op de schouder (gemeend of course) veel goeds kan doen,maar een woord of daad kan dat ook en ik weet heus wel op welke mensen ik kan vertrouwen (ook al zijn er dat niet veel). Daarom nogmaals,een knuffeldag heb ik niet nodig (tenzij weeral een blonde stoot met dikke prammen,die mogen mij steeds mailen (kleine prammen zijn ook goed hoor,en ze mogen ook brunette,ros,zwart zijn...)). Het ga jullie goed en denk aan wie je knuffelt of door wie je je laat knuffelen want zo'n dolk in je ribben doet verdomd veel pijn!
Lange tijd niets meer laten horen van mezelf daar ik bijna dagelijks uren platlag in mijn bed en er niet uit kon. Verschikkelijk uitgeput,in niets geen zin hebben,me slecht voelen,me niet willen wassen,futloos,draaielings,kortom mottig. Als ik een uurtje of twee per dag (en nacht) op was kon dit aanzien worden als een mirakel. Ik wacht nog steeds op de resultaten van mijn bloedonderzoek om toch iets te weten van mijn plotse 'dip'. Morgen heb ik dan nog een examen voor de Post en heb me daar bijgevolg totaal niet op kunnen voorbereiden,ik vrees voor een afgang. Dus aan de paar collega's die dachten of denken dat ik een 'carottentrekker' ben,neem gerust mijn 'ziekte' over, opdat ik er zo snel mogelijk vanaf geraak. Ik voel me daar ook zeer slecht bij dat sommige mensen in je gezicht doen alsof ze met je inzitten maar leuk achter je rug je zitten neer te sabelen bij andere collega's of erger nog bij de bazen (nu ja,bazen...op papier). Waarom ze dat doen is de vraag daar die mensen toch al de graag geziene personen zijn bij de leidinggevenden in de maatschappij? Ze zullen zich dan waarschijnlijk nog beter,slimmer,mooier vinden zeker? Want 'zij' worden nooit ziek en als ze dat wel eens zijn dan komen ze toch werken om te tonen dat het wel kan,ook al nemen ze daarna uren vrij of krijgen ze een dagje uitzonderlijk verlof,want het kindje heeft tandpijn... Ik zal de komende dagen weer op regelmatige basis bloggen (tenzij de dokter nog met een zeer slecht resultaat komt aandraven) en een beetje praten over alles en nog wat. Hopelijk hebben jullie,mijn trouwe lezers, er ook iets aan dan. Tot gauw,
