Hoi iedereen.

Hiermee begin ik mijn rubriek "België vandaag en morgen" en eigenlijk ook "Europa vandaag en morgen". Later volgen vele andere artikels en ook mijn eigen mening i.v.m. deze  kwesties.

Uw mening is heel belangrijk voor mij dus laat zeker uw commentaar achter.

In het begin wil ik iedereen waarschuwen dat:

- de mening die geuit is elke artikel is van de auteur van dat artikel zelf en komt niet noodzakelijk overeen met die van mij;

- de bedoeling om op mijn blog artikels te posten die ik zelf interessant vond is enkel en alleen om aan mijn lezers de verschillende visies en standpunten te laten zien van verschillende mensen;

- als er iemand door het lezen van mijn blog of artikels die hier gepubliceerd zijn zich gechoqueerd of beledigd voelt stel ik voor dat deze persoon de website gewoon verlaat om de schade te beperken. Wat mij een logische keuze lijkt.

Wij allemaal moeten de discussies NIET PERSOONLIJK opnemen - het is maar een discussie, woordenwisseling en niets meer.

Hier is de eerste deel van het artikel van de bekende Russische journaliste Darya Aslamova.

Wat leert Europa ons? Ze hebben zelf een grote... probleem.

Van onze speciale correspondente Darya Aslamova die verrast was door Brussel - de hoofdstad van de NAVO en de EU - die klaar is om te ontploffen van alle interne tegenstellingen.

Gepubliceerd door Darya Aslamova op 03.09.2008

Bron: de krant “Komsomolskaya Pravda” (http://kp.ru/)

Directe link: http://kp.ru/daily/24157/371894/

Vertaling in het Nederlands door mij zelf.

Deel 1

Terwijl de wereld de ontwikkelingen in de Kaukasus landen bespreekt in een poging om de etnische en politieke conflict tussen Georgië en Zuid-Ossetië te ontrafelen, in het hart van Europa, in een rustig ogende België brouwt vergelijkbare en even gewelddadig conflict. Twee historische gemeenschappen in het land - Wallonië (ze spreken Frans) en Vlaanderen (ze praten in het Nederlands) - klaar om het Koninkrijk in twee te breken en hun vorst, Albert II, zonder onderdanen achter te laten.

Wat deze situatie pikant maakt is dat de Belgische hoofdstad Brussel momenteel het hoofdkwartier is van de NAVO en de belangrijkste instellingen van de Europese Unie huisvest. Het is dan juist in Brussel dat op maandag in de Europese Parlement de harde uitspraken klonken tegen Rusland in verband met de gebeurtenissen in Georgië. Maar eigenlijk zou de EU zelf moeten oppassen om in de toekomst de brokstukken van een mooie vaas, die België heet, niet hoeven te verzamelen.

- Waarom zijn jullie - Russen - zulke racisten? - vroeg me onverwachts Laurent, mijn Belgische vriend en journalist. We zaten rustig bier te drinken op de Grote Markt in Brussel, een van de mooiste plaatsen in Europa. En plotseling deze aanval.

- Jullie ruziën met Georgië, Estland en Oekraïne. Jullie bombarderen Tsjetsjenië – gooide hij met beschuldigingen. - Wat slecht hebben de Tsjetsjenen jou aangedaan?

- Mij persoonlijk? - Ik heb even nagedacht. - Ze sloegen me een keer in elkaar in een studentenherberg. Ik had zelfs een verklaring bij de politie neergelegd, maar de agenten waren bang om die Tsjetsjenen te gaan arresteren of hen te verhoren.

 - Nou, dit is een voorbeeld van het huiselijk geweld - zei Laurent hooghartig. - Ik bedoelde iets anders: de Russen hebben nog geen democratische waarden die Europa zo koestert.

 - Maar de hele wereld leeft volgens de wetten van huishoudelijke ruzies en geweld - protesteerde ik. - Buurstaten - net als cottageburen met hun eeuwige gekibbel dat "het hek er niet op de juiste plaats staat". Geheel huishoudelijk. Neem jou, Laurent, je bent een Waal. Waarom haat je de Vlaamse medeburgers?

Toen flipte Laurent compleet en begon gefrustreerd met zijn beklaag.

 - Vlamingen zijn waardeloze klootzakken! - schreeuwde hij. - Wij rekenen nog af met ze allemaal! En je mag Vlamingen niet met Tsjetsjenen vergelijken! Hier is er heel andere verhaal! Gans Vlaanderen is een broeinest van extremisme!

Laurent was duidelijk opgewonden en ik lachte, en de mensen aan de naburige tafels keken naar ons met bezorgdheid.

- En wie van ons nu een echte racist? - vroeg ik nadat ik stopte met lachen. - Mensen hebben de eigenschap om te haten. Water kookt overal, alleen in België is de ketel NOG afgedekt met deksel. Het verschil tussen de rijke en de arme landen in dit opzicht is alleen in grootte van haat, dat afhankelijk is van het lokale temperament en het kunnen van de bevolking om deze afkeer een sierlijke vorm te geven. Hier is een metafoor: als een man zijn vrouw slaat in een arme wijk, dan weten alle buren het meteen. Appartementen zijn klein, de muren zijn dun. Wanneer een man zijn vrouw in een rijke villa slaat, niemand weet ervan tot de echtscheiding komt. Echtgenote verdoezelt blauwe plekken en rode van het hele nacht te huilen neus en ogen met cosmetica, springt in een luxe auto en brengt de kinderen naar school. Een idyllische plaatje verbergt het echte leven.  Net als je het hier hebt, in België.

Misverstandland

Afgelopen herfst had een grapjas op het internet schandalige veiling opgestart: "België - Koninkrijk uit drie delen. Startprijs - 1 euro. Kan worden gekocht als een geheel, maar de verkoper raadt het niet aan.»

Ja, kopen is inderdaad beter in stukken en op afbetaling. Want o zo rustige België - het hart van de Europese Unie en het symbool van de Europese eenheid - streeft langzaam maar zeker in de richting van onvermijdelijke ondergang.

"Het historische misverstand dat geen eigen waarde heeft", zo noemde België haar huidige Premier Yves Leterme. Dit relatief jonge staat werd opgericht in de postnapoleon periode (1830) als een naoorlogse buffer tussen Frankrijk en Duitsland. Een soort van tampon, zonder verenigende ideeën, zonder betekenis en doel, met een operette monarchie (de koning was in een grote haast gezocht in heel Europa) en met een ongelooflijk complexe staatsstructuur (zes regeringen en zes parlementen van de drie gemeenschappen - Vlaanderen, Wallonië en Brussel) .

"Belgische natie" – lachwekkend en bijna anekdotisch begrip. Aangezien dat lokale bevolking zelf erover grappen maakt, zijn in België enkel Vlamingen en Walen, maar geen Belgen. Twee volken bestaan in het kader van dezelfde staat als twee aparte eilanden, gescheiden door zee. De omvang van hun eeuwenoude maar beleefde vijandschap moeilijk zelfs voor te stellen! Ze spreken verschillende talen, lezen verschillende kranten, kijken alleen "hun" televisie en supporteren enkel hun voetbalteams, vereren verschillende helden en vieren veel verschillende feestdagen, hun kinderen gaan naar verschillende scholen. De twee naties hebben elkaar duidelijk niet lief en er zijn heel weinig gemengde huwelijken en gezinnen! Het is gemakkelijker om in Jeruzalem de Joods-Arabische familie te vinden dan in Brussel - Vlaams-Waalse. Ik herinner me het verbijsterde gezicht van Alan Lallemand, politieke journalist van de Waalse krant "Le Soir", toen ik hem vroeg over gemengde huwelijken. Na enige reflectie, gaf hij toe dat hij niet wist van zulke voorbeelden. "Maar hoe? - riep ik. - In de internationale Brussel worden blanken eenvoudig getrouwd met de zwarte, Aziaten of Arabieren, maar dezelfde blanken weigeren om van hun blanke medeburgers te houden alleen maar omdat ze een andere taal spreken! "

Alan zei dat persoonlijk heeft hij vrienden onder de Vlamingen, die in Brussel wonen en heeft hij zelfs "contacten aan de ANDERE kant" (in Vlaanderen dus). Hij zei letterlijk: "contacten". Alan had nog een geluk. Omdat het merendeel van de Vlamingen en Walen hebben helemaal geen contact met elkaar. De Wallen vinden dat Vlamingen onbeschaafde boeren zijn zonder manieren, hebzuchtig en gierig en spreken een vreemde "Chinese" taal, die een normaal mens niet kan aanleren. Vlamingen bekijken de Walen als arrogante en aristocratische Franse luien die het bloed van een kleine en hardwerkende Vlaanderen zuigen. Dit is een oeroude haat, historisch verantwoord en besproken tot in het kleinste detail, lijkt op een koffer die klaargemaakt is voor de lange reis. Twee volkeren zouden al lang rustig kunnen scheiden moest er geen geldkwestie tussenstaan, typisch voor alle schijnhuwelijken.

Het is een feit dat op zijn Hollands ondernemende Vlaanderen vreselijk rijk is, maar een socialistische (in de Franse geest) Wallonië is onfatsoenlijk arm. In de jaren ' 60 van de vorige eeuw had de agrarische Vlaanderen ("de moestuin van België") de tweede golf van de industriële revolutie kunnen vangen. Er werden verharde wegen gebouwd, olieraffinaderijen en autofabrieken. De haven van Antwerpen is op één na de grootste maritieme poorten van Europa. Het aandeel van de beroemde Antwerpse diamanten is goed voor 80% van alle verwerkte diamanten in de wereld. Vlaanderen kent twee maal grotere economische groei en een 2,5 maal lagere werkloosheidgraad dan Wallonië.

Elk jaar maakt Vlaanderen een gigantische geldsom aan klein Wallonië - 10 tot 12 miljard (!) Euro (ter vergelijking: de jaarlijkse steun van de EU aan Palestina - net ongeveer 300 miljoen euro). Economen schatten dat elke Vlaming eenmaal per drie jaar een nieuwe auto koopt aan de inwoner van Wallonië. Als België splitst, zou Walen als hondenteken zonder hond vallen. Niet verrassend dat de Walen niet te popelen staan om de onafhankelijkheid te wensen (wie zal ze dan voeden?) en verzetten zich sterk tegen het uiteenvallen van het land. Vlamingen, integendeel, dreigen om alle profiteurs van hun nek te schudden en de nationalistische dromen dat deze natie gedurende enkele eeuwen koesterde daadwerkelijk uit te voeren. Een ander struikelblok is Brussel, de historische hoofdstad van Vlaanderen maar voornamelijk bevolkt door Francophones (zo noemen zichzelf Franstalige Walen). Wie krijgt het hart van de EU - Brussel bij echtscheiding?

De bezette Brussel

Het was al tweeëntwintig uur, toen ik mijn kleine gezellige hotel in het historische hart van Brussel bereikte. Dat was op een steenworp van het centrale plein. Net buiten het hotel struikelde ik over een grimmige menigte Arabieren, ongeveer tweehonderd mensen, omgeven door tv-camera's en verslaggevers met microfoons in de hand. Iedereen was op een torenkraan aan het starren, die naast een oude en vervallen gebouw was geïnstalleerd. Op de top van de kraan klepperde de twee kleine figuurtjes met hun voeten. "Mensen, wat gebeurt er hier?"- Ik vroeg een filmploeg van de lokale tv-zender. "De illegalen Arabieren wonen hier in deze verlaten pand al enkele jaren, - bereidwillig verklaard doodverveelde cameraman. - Nu de eigenaars het gebouw willen renoveren, trachten ze de bezetters hier weg te drijven. Politie onderhandelt met hen, en we wachten allemaal - gaan ze springen van de kraan uit protest of niet."

"Maar kunt u de zaken niet forceren? - vroeg ik onschuldig. - Door een lokale oproerpolitie te sturen? "

"En wat zullen hun advocaten dan zeggen?"

"Advocaten? - Mijn ogen werden opeens groot. - U hebt gezegd dat ze illegalen zijn?"

Nu was de beurt van de cameraman om naar mij te starren alsof ik complete gek was.

"Alle mensen zonder papieren" (zo noemt iedereen illegale immigranten in België. - DA) hebben een advocaat. Dit is normaal..."

Het gebrul van de menigte om ons heen werd steeds luider. Toen ik mijn kleine cameraatje naar boven haalde, vloog een dronken Arabier op me af. Hij wees met zijn vinger naar me en, spugend en schreeuwend, probeerde me iets te bewijzen. "Deze lomperik verbiedt u om hem te filmen - lachte de cameraman. - Gewoon negeren."

"Meneer, dit is een openbare plaats! - Schreeuwde de cameraman in het Frans. - Wilt u niet gefilmd worden, ga dan gewoon weg". Maar het schandaal om ons heen werd steeds groter. Terwijl ik mijn handtas met twee handen vastpakte (er waren veel zakkenrollers in de menigte), zocht ik mijn weg naar het hotel. Maar het was nog niet voorbij.

Om twee uur 's nachts werd ik gewekt door lawaai van het geschreeuw en de wilde kreten. Ik keek uit het raam en zag twee struise zwarte bewakers bij de ingang van de discotheek die drie Arabieren sloegen. Dichtbij danste de Arabische "Support Group" en met het tieren en energieke gebaren protesteerde. Vanuit het venster naast de mijne stak er een verward hoofd met een sigaret in zijn mond. "Ik heb derde nacht geen slaap - klaagde mijn buurman. - Godverdomde Arabieren! Ze zouden hier nog kamelen brengen en dan kan je Brussel niet meer onderscheiden van een of andere Abu-Dhabi."

"Misschien de politie bellen?" - heb ik voorzichtig gesuggereerd.

"Oh ja! De politie kan hier niet mee bemoeien. Dit is een Arabische wijk.

"Hoe bedoelt u? - Ik snakte naar adem. - Het is het historische centrum van Brussel!"

"En dan!? Hier vindt u geen enkele blanke inwoner. Alleen Arabieren en toeristen. Alle blanke zijn al lang gevlucht naar de buitenwijken."

Vechtpartij duurde de hele nacht. De volgende ochtend keek ik met andere ogen naar de schitterende hoofdstad van de Europese Unie. Ik begon de lege oogkassen van de ramen in de oude leegstaande gebouwen in vervallen staten begrijpen. Dat waren ooit prachtige appartementen in levendige straatjes.  Ontelbare obese Arabische matrones paradeerden door de straten in hun mantels en burka's met het hele broedsel van lawaaierige kinderen. Op de Beenhouwersstraat, die beroemd is om de vele chique restaurants, prezen de "donkere" kelners de charme van de traditionele Belgische keuken. De enige maitre-d'hotel met een blank gezicht was van Tunesische oorsprong.

In een prachtige Brussel, de hoofdstad van de eurocraten en nutteloze luxe, kunt u genieten van een ononderbroken toneelstuk met de naam "Het verval van het blanke ras." Hier wordt de meest luie en hebzuchtige gepeupel geaccumuleerd, de ergste afval van emigratie, crème de la crème van de meeste schurken die als levende parasieten profiteren op de etter van decomposerende maatschappij. Onder invloed van een onverklaarbare en mysterieus instinct van zelfvernietiging die behoort aan elke stervende samenleving, heeft de EU niet alleen niets gedaan om het tegen te houden, maar zelfs politiek correct verwelkomt deze stille bezetting van Europa. Meer en meer Arabieren arriveren hier zonder enige sporen in de officiële documenten na te laten. De hartverscheurende posters op straat zoals "Geef bloed om mensen zonder papieren te helpen" en "Doneer geld voor de mensen zonder papieren" ontwaken in iedere eerlijke Europeaan een onbewuste ex-koloniale schuldgevoel.

Centrum van Brussel is volledig ingenomen door migranten. De inheemse bewoners zijn al lang verhuisd naar de rustigere wijken - zei barones Mia Doornaert, diplomatiek redacteur van de Vlaamse krant "De Standaard". - En dergelijke situatie is in heel België. Vooral de arbeiders in Antwerpen hadden geen geluk, vooral wie de enige eigendom had als huis dat gekocht is op hypothecair krediet. Wat gebeurt er dan? Moslim gezinnen bewonen een wijk en de prijs van de woningen daalt direct. Niemand heeft graag moslim migranten als buren, die hun schapen slachten tijdens de islamitische feestdagen in hun tuin, voor de ogen van de kinderen. Het is niet de Belgische manier van leven, laat ons zeggen. Diegenen die geld hebben, zoeken een andere huisvesting. En wat doen de gewone mensen? Ze kunnen hun huis niet meer verkopen en verhuizen naar een andere wijk omdat de prijs van hun huizen gedaald is. Mensen in deze wijken, die altijd stemde voor de Socialistische Partij, stemmen nu alleen voor Vlaamse nationalisten die kritisch spreken over de migratie.

"Het blijkt dat de Belgen centimeter voor centimeter hun land aan vreemden overlaten - merk ik. - De Arabieren hebben de oude Brussel, het centrum van de Europese Unie, zonder enige schot ingenomen. Wat zal er verder gebeuren?"

Dit artikel wordt vervolgd in deel 2

29-07-2010 om 00:00 geschreven door WooShoo  

29-06-2010 om 00:00 geschreven door WooShoo