Lieve lezertjes, dit nieuws wouden we jullie niet langer onthouden...
Een thuistestje gisteren morgen vertelde ons al dat we mochten beginnen dromen... Daarna naar het ziekenhuis voor een bloedafname en in de namiddag werd ons vermoeden bevestigd! We worden mama en papa!!
Ik geloof opnieuw in de Sint, de kerstman en onze beschermengelen!! Dankjewel!! Dankjewel ook aan de mensen die voor ons duimden, nog 8 maandjes en je ziet het resultaat!
We duimen dat het goed blijft gaan en genieten van dit langverwachte moment!!
Vandaag eindelijk de brief gekregen met de cijfers van het gehele proces:
IVF: 6 eicellen, geen enkele bevruchting ICSI: 10 eicellen, 7 bevrucht ( oorspronkelijk 8, maar waarschijnlijk tegen TP al eentje afgevallen), 1 teruggeplaatst en 1 in de vriezer.... Dat eentje in de vriezer zal dus een echt vechtertje moeten zijn, wil ie het ontdooiingsproces overleven
Amai zeg, van de 16 eicellen hebben het er dus maar 2 overleefd tot nu toe... Aantallen doen dus wel echt niet ter zake....
Ik word hier gek van de 'kwaaltjes'.... De bijwerkingen van utrogestan zijn dezelfde als zwangerschapsverschijnselen, we kunnen onszelf dus niks wijsmaken....
Dat het maar vlug maandag is, dat we kunnen beginnen dromen!!!
De 2de wachtweek is bijna om en ipv blij te zijn, bekruipt me een gevoel van angst... Angst dat het niet gelukt is en we van vooraf aan moeten beginnen...
Elke morgen en elke avond word ik er op zijn minst een keer met geconfronteerd bij het nemen van mijn medicatie (en natuurlijk denk ik er bijna elke andere minuut van de dag ook aan... vooral niet teveel met bezig zijn dus!)
Frummel noemt ie nu, want ik wou het lot niet tarten met onze 'bouncy ball', hij mag niet blijven bouncen, dus heeft ie zich nu lekker ingenesteld!
Mijn venteke ziet het positief in, natuurlijk zijn we zwanger, we zijn het toch nu al??? Ja, ' t is maar hoe je het bekijkt he... Ik denk dan zo, wat er niet is kan je niet missen, maar let toch stiekem op alle 'aanwijzingen'...
Lieve lezertjes, we zijn aan wat begonnen... Zo'n emo-mens als ik onder de hormonen, dat wil je niet elke dag meemaken... (alhoewel het ventje het er met plezier bijneemt... doet ie ook iets he! Hij zal trouwens niets anders durven beweren, denk ik )
Gelukkig komt er ook een einde aan dat proces he, een einde met een bol buikje!!
Weinig nieuws.... Veel buikpijn de laatste dagen, ik kan niet normaal lopen of zitten. In het centrum zeggen ze; dafalgan nemen en afwachten. Als het niet betert, teruggaan voor bloedafname om te zien of er geen overstimulatie is... Dus we wachten af.
We nemen Utrogestan om de innesteling te bevorderen. Hopelijk doet dat zijn werk want nevenwerkingen heeft dat product ook denk ik...
Volgende week weten we of er nog cryo's zijn.
Ik zie er tegen op. Zie het al voor me: Onze supporters die informeren: En? Niks? Stilte... Wanneer komen jullie de feestdagen vieren?
Alsof er dan iets te vieren valt he... maar natuurlijk gaat het leven verder... alleen weet ik nu nog niet hoe dat zal gaan... we zien het wel...
Ik durf gewoon niet te veel hopen en dat doe ik door wat pessimist te zijn... het is misschien ook niet de ideale manier, maar het is mijn manier om mezelf wat te beschermen....
Toch geloof ik dat het kan slagen hoor! Het lot zal erover beslissen... Laat het geluk nu alsjeblief eens aan onze kant staan!
Btw: Ons boelie noemt momenteel 'bouncy ball' tot ie een veilig plekje gevonden heeft om zich in te nestelen
Hehe.... de laatste stap alvorens we de wachtweken ingaan....
Rond 10u45 mochten we binnen voor de TP. De gyn liet ons een foto zien van een 4 cellig embryoke met een weinig fragmentatie. Dat was het beste van de 8 dus dat hebben ze teruggeplaatst.
Het ging heel snel en we konden volgen op het schermpje waar ons 'boelie' zich bevond in de baarmoeder.... Ook daar namen ze een foto van.
Na 5 minuutjes was het al voorbij, volkomen pijnloos, alleen wat vervelend door de volle blaas.
De gyn zei dat de eierstokken er nog gevoelig uitzagen en dat is zo ook, amai, mijn buikje doet nog pijn! Maar da's normaal, zei hij, zal wel beteren!
Nog effe gevraagd hoe het kwam dat er op 6 eicellekes IVF werd toegepast; hij zei dat dit zo was afgesproken... nu, wij weten van niets... Maar goed; de volgende keer enkel icsi zei hij... Hopen dat er niet onmiddellijk nog een volgende keer moet komen he!
Dus, ons 'boelie' bevindt zich in zijn nestje, nu hopen dat ie daar wil blijven he!!!
22/12 bloedafname!
Blijven duimen mensen en aan de kerstman een even groot cadeau vragen als aan de Sint! ( we zijn een beetje egoïstisch dit jaar!)
Vandaag mochten we bellen om te horen hoe het was met ons embryokes....
Van de 16 hebben we er nu nog 8 die bevrucht zijn, da's mooi! Morgen krijgt er eentje daarvan mijn warme nestje toebedeeld!
Van de 6 via gewone IVF heeft er geen enkel resultaat gehad.... Het doet me pijn dat die beslissing tot een verlies van 6 emby'kes heeft geleid.... Het voelt nu echt alsof wij niks meer in de hand hebben en alsof beslissingen van anderen moeten leiden tot onze grote wens...
Van de 10 via ICSI hebben het er 8 gehaald... dat is dus wel heel goed!!
Ik probeer me tevreden te stellen met wat er is, want ik weet ook wel dat het absoluut een mooi resultaat is voor een eerste keer, en ik probeer mijn tranen te drogen, want morgen is het een grote dag!
Weinig geslapen en ook het ventje nog wat wakker gehouden met hormoonschommeling ( ben diep beschaamd )
Om 6 u opgestaan, 7u vertrokken en reeds om 7u40 aangemeld in het ziekenhuis voor opname. Naar mijn kamer gebracht waar ze nogal vlug een standaard tekstje brabbelden en me dan maar lieten voor wat het was... Zenuwen amai amai....
Om 8u20 mocht ik in een mooi (???) operatiekleedje en werd ik vervolgens naar de wachtzaal gebracht met mijn bedje... Dikke kus gegeven aan het ventje, en nog eens diep in zijn ogen gekeken want straks moet hij veel aan me denken terwijl hij zijn huiswerk maakt ( hopelijk niet aan mij in mijn sexy operatieschort want dan zal het wel wat tegenvallen )
Lieten ze me daar wel 25 mintuten liggen stressen zeker...!!!! Om 5 voor 9 eindelijk een lieve verpleegster die me op een ijskoud operatietafeltje liet klauteren... weg warm bedje en enkel nog een handdoek over me om de rillingen op te vangen.... Vervolgens kwam er een man bij (bleek later om de anesthesist te gaan) en ze voerden me richting operatiekwartier... waar onze lieve gyn op me wachtte.... Handen werden vastgebonden (tja, door die hormonen kan ik misschien wel gewelddadig worden ) en het infuus werd gestoken... Voor ik goed en wel de hele kamer geinspecteerd werd, was ik in slaap!!
Om 9u30 werd ik wakker op de recovery, beetje misselijk, beetje buikpijn, maar het viel goed mee... Ik zag de gyn passeren met een box en moest effe huilen omdat ik mijn eitjes kwijt was (onnozel he, die hormonen toch, bleek ook niet om mijn eitjes te gaan denk ik...) Toen bedacht ik dat het nu aan mijn ventje was en wenste hem in mijn binnenste heel veel succes!!
't Ventje zorgde voor het transport van mijn eitjes naar het labo, kreeg daar een mooi 'passie'boekje om zijn ding te doen en kreeg toen het resultaat te horen!
Ondertussen was ik al weer op mijn kamertje (rond 9u45, ging toch snel he) en probeerde me aan te kleden terwijl ik het infuus nog aanhad... goed hoor. (belletje was stuk om de verpleging te bellen)
Mijn zoetie kwam toen en zijn oogjes blonken... ik zag dat het GOED was!!!!!!!!!!
Met een resultaat van 16 eicellekes kunnen we uiteraard niet anders dan tevreden zijn. Ook de mensen van het labo waren enorm tevreden ( ben een echte broedmachine!) en besloten om alsnog op 6 eicellekes gewoon IVF te proberen en op de andere 10 ICSI. Morgen mogen we bellen voor het resultaat en weten we hoeveel er bevrucht zijn!!
Dankjewel Sinterklaas en alle mensen die voor ons geduimd hebben, dit is alvast een goede start!!!
Vandaag had ik mijn tweede controle-echo en mijn follikeltjes rechts hebben goed geluisterd en een groeispurt gedaan! ( ze weten kennelijk al wie de baas is in huis!)
Ik moet vanavond nog 1 menopur spuitje zetten en dan morgen om 22 uur de pregnyl spuit om een eisprong op te wekken!
Zaterdag brengt de Sint dan de eitjes naar het labo he!! Hopen dat de lieve oude man ook wat van eitjes afweet en ze positief beÏnvloedt.... Anders moet hij maar effen ten rade gaan bij de paasklokken, want ik kan niet wachten tot de klokken er zijn he!
Om 8 uur mag ik nuchter naar Sint Lucas, geen koffietje dus.... kunnen het maar al gewoon worden he.... Om 9 uur staat de Pick Up dan gepland.... Dat duurt niet zo lang en is onder volledige narcose dus... zal wel meevallen zeker.... 't Ventje mag dan met de eitjes naar het UZ rijden ( valt dit onder uitzonderlijk vervoer????) Hij mag daar dan ook zijn ding doen... zal hem een fototje meegeven van mijn sexy hormonenbuikje, zal beslist goed lukken dan....!! Daarna mag hij me komen ophalen en keren we huiswaarts....
Dus lieve mensen, laat die duimen overuren draaien dit weekend en wie nog geen cadeautje heeft gevraagd aan de Sint, schrijf hem alsnog een brief met ons wensje!!
Ze zaten met een electriciteitspanne in het ziekenhuis, dus ze hadden daar ongeveer een uur vertraging...
De gyn bekeek mijn follikeltjes eens goed en liet me opschrijven hoe groot ze waren. Links een achttal, rechts wat meer maar die moeten nog beginnen groeien dus dat wil nog niks zeggen.
Nog 2 dagen bijspuiten en dan morgen weer op controle...
Toch effen een dipje gehad daarna, met een grote huilbui tot gevolg, de hormonen beginnen hun tol te eisen....
Waarschijnlijk zal de PU dus niet meer voor deze week zijn.... denk ik... Alhoewel, mijn follikeltjes zijn misschien ondertussen al met een groeispurt bezig!!
Weinig nieuws te melden... nog aan het wachten tot eerste controle echo... Ik ben benieuwd: ik voel vanalles; elke dag meer en meer, een soort trekkerig gevoel in mijn buik... lastig, maar aan de andere kant een goed teken dat de medicatie werkt, allez, hoop ik toch, ik ben geen dokter he!!
Mijn buikje heeft het lekker warm, integendeel tot de rest, ik heb het nog nooit zo koud gehad... Die eitjes voelen zich daar knus op hun gemak, dat geloof ik vrij.... Wat jammer dat ze dat warme nest binnenkort even moeten verlaten.... gelukkig zal er eentje het privilege krijgen om zich opnieuw te nestelen!!
Vanaf vandaag moet ik maar 1 spuitje meer zetten, da's goed nieuws toch! Ik ben alle tijdrecords aan het breken en doe er steeds minder lang over om het spuitje klaar te maken en te zetten!!
Ondertussen houden we de moed erin, soms is die even zoek, maar de hoop gelukkig nooit!!
Hier zijn we weer! Even rustig aan doen voor mij, want ik voel me toch een beetje 'anders'
Ik ben nog geen krak in het spuitjes zetten. Na vrijdag dacht ik het wel te kunnen, maar zaterdag heb ik mezelf een heel pijnlijke spuit gezet met een kanjer van een blauwe plek tot gevolg.... een heel pijnlijke plek die ik vandaag nog voel!! Gisteren was ik dus al heel wat minder zelfzeker en moest ik 2 prikjes zetten. Die tweede spuit vraagt nogal wat mengwerk...amai zeg.. ik vind dat moeilijker als het spuiten zelf... Maar het is gelukt, hoera! Geen pijnlijke vlekken nadien, gelukkig maar... ik was me al even een volledig blauw buikje aan het voorstellen aan het eind van deze week....
Ondertussen al veel nagedacht.... te veel... ik zou ik niet zijn moest ik dat niet doen he! Heel veel moed heb ik verzameld ondertussen en heel veel hoop... De PU maakt me nog steeds wat benauwd, maar ik weet nu voor mezelf dat ik me meer zorgen maak voordien dan op het moment zelf... het is alsof ik naar het moment toe 'groei' en dat is maar goed ook!
Ik ben blij dat er zoveel mensen met ons meeleven, echt waar, het doet deugd om nog zoveel goedheid te zien...
De mensen die het liever negeren, zal ik het wel vergeven... soms heb je het waarschijnlijk te druk in je eigen leven om er een ander zijn verhaal nog bij te kunnen nemen... of misschien ben je in de onmogelijkheid om het te begrijpen... het kan allemaal! Ik heb besloten om daar nu niet langer over te zitten kniezen... er zijn belangrijkere zaken dan 'wat anderen denken of zeggen of niet zeggen'...
Een mens verandert... hoe kan het anders... Er is steeds meer bagage in mijn rugzak, maar ik weet dat ik die dragen kan, samen met mijn ventje en dat is het voornaamste!
Deze middag bij de gyn die onze PU en de TP zal doen. Ze heeft ons de hele procedure nog eens uitgelegd en de praktische zaken ( waar we precies moeten zijn die dag zodat we niet verloren lopen, stel je voor!) zodat we daar ons geen zorgen meer over hoeven te maken... Ze bevestigde dat het icsi zal worden voor ons, alhoewel ze dit eigenlijk maar op het moment zelf beslissen... Ik was wel blij dat ik nu toch 1 van de 2 gyn's gezien heb die mijn eitjes gaan 'pakken' binnen 2 weken... Ik vind het een beetje beangstigend dat ik onder volledige narcose zal zijn terwijl ze dat doen... de controlefreak die geen controle meer heeft... da's ook weer wat nieuw!
De lieve dame gaf ons goede hoop met de mededeling dat ik de goede leeftijd had en een gezonde vrouw was (jaja, tussen haakjes mag ook eens gezegd worden dat ik toch alweer meer als een maand gestopt ben met roken voor dat goede doel!!) Ideaal dus voor goede slaagkansen... Eerlijkheidshalve moet ik erbij schrijven dat ze tussen de lijnen door liet verstaan dat ze na de eerste poging vaak al veel meer weten over hoe mijn lichaam reageert... eerste poging is een testpoging dus, maar daar denken we effen niet aan he!!
Vandaag ben ik ook gestart met decapeptyl te spuiten. De thuisverpleger kwam langs om de eerste te zetten. Hij toonde mooi alles voor en zei toen: misschien probeer je het best zelf, dan weet je het of je het ziet zitten... Ik ben zeer moedig geweest en heb ze zelf gezet; wat onwennig en wat beverig maar het is gelukt! Ik ben trots op mezelf!!
Heb nu wel wat rare vlekken en jeuk op die plaats... misschien toch wel wat beginnersgeknoei....?
Wat zijn we weer tevreden! Goede afspraak, goed spuitje... onze dag kan niet meer stuk!
Fijn ook dat er mensen samen met ons blij kunnen zijn en met ons meeleven... bedankt daarvoor!
Gisteren hadden we onze startecho; alles zag er rustig uit. Dat klinkt raar en tegennatuurlijk als je een kindje wil, maar het is nu eenmaal noodzakelijk om te kunnen starten met de behandeling.
We, ik praktisch, 't ventje in gedachten, pillen nog verder tem 16/11 (ipv 13/11 oorspronkelijk, jaja, ik had weer gelijk, onze data zijn dan toch opgeschoven... wanneer gaat dat bieke in mij eens ongelijk krijgen?? )
Vervolgens beginnen we met de spuitjes en dat zijn er een heleboel. Het is hier een echte apotheek aan het worden. Vlijtig zoals we zijn hebben we onze gehele voorraad al in huis gehaald!! 21/11 beginnen we met de eerste spuit, decapeptyl. Een hopelijk zeer lieve en zachte verpleegster (of wie weet knappe verpleger ) komt dit de eerste keer demonstreren op onze vraag. Daarna hoop ik het zelf te doen, 7 dagen lang... Tja, een mens moet nu eenmaal ook gaan werken en sommige zaken moeten noodzakelijkerwijs gecombineerd worden.... 3 dagen later komt er een tweede spuit bij, menopur, dat wordt dus volop gaatjes prikken in mezelf, kwestie van zelfpijniging gesproken, uh.... Dat spuitje zetten we tot de gyn zegt dat de eitjes super zijn!! ( en natuurlijk zal ik ervoor zorgen dat het topkwaliteit is, eerste keus, haha, moest ik dat kunnen....) Vervolgens wordt er dan een laatste spuit gezet, pregnyl, en 36 uur later om precies te zijn, verlaten mijn eitjes mij terwijl ik in een diepe slaap ben.... Dan moeten de eitjes en de zaadjes hun werk doen ( en de laboranten ook) en krijg ik 2 dagen later ofzo een superembryoke terug dat ik met veel warmte zal onthalen!!
Dan 14 dagen wachten... maar zover zijn we nog niet he!!
Laat eerst die hormonen maar komen, ik kan er goed tegen, hm hm..... ik ben al misselijk van de pil.... Maar goed, alles voor dat beebke he!!
Even een berichtje om mezelf wat moed in te spreken....
Wat duurt wachten toch lang... Elke ochtend word ik wakker met dezelfde gedachte: hopelijk is mijn startsein er vandaag... maar helaas, nog niks...
Ik word er een beetje kwaad van, want ik haat het als een pessimist zoals ik gelijk heeft en zegt dat ik mijn eigen lijf beter ken dan dat de gyn en vroedvrouw dat kennen... Bewijs me aub het tegendeel!!!
Raar vind ik het, hoe een mens de wereld anders bekijkt als je gefocust bent op een doel. Alle andere zaken verbleken bij dat ene grote wonder...
Bizar dat iemand zoals ik, die helemaal niet hou van dokters, gyn's, medicatie en ziekenhuizen nu aan het aftellen ben tot de start van de pillen, de spuitjes, de PU...
Alles, echt alles gaan we eraan doen. We gaan NOOIT opgeven!
Zeg nu zelf, wat is er mooier dan een nieuw leven verwelkomen?
En dat, enkel en alleen, houdt ons momenteel staande in het ellenlange wachten...
Ik had gedacht dat we ons de komende maand op 't gemakske gingen kunnen voorbereiden, maar niets is minder waar...
Er moet vanalles geregeld worden, allez, ik wil vanalles geregeld zien Enig probleem: ik heb er geen vat op en dat is iets wat tot nu toe niet in mijn woordenboek stond!
Deze week alweer spanning omtrent onze planning: Geen regels is geen start met de pil, is geen spuitjes, is geen pick up... Gelukkig bestaat er ook een pilletje om dat op te wekken, maar dat konden ze me niet geven omdat ze niet konden bepalen in welk deel van mijn cyclus ik zat... ( daartoe weer eens bloed laten trekken, ik kan misschien evengoed bloedgever worden )
Dus na ons extreme blijdschap toch weer effe spanning en wat angst dat onze datum in het gedrang komt... Toch wel een spiraal van emoties hoor, en het is nog maar het begin....
Maar goed, de vroedvrouw stelde ons gerust... na overleg zijn de gyn's ervan overtuigd dat we onze datum halen... duimen maar!
Na het lezen van onze infobundel zijn we weer een stuk wijzer geworden. We weten nu wat er ons te wachten staat en dat is een hele boterham!!
Je kan er niet langer omheen, wij willen zwanger worden en we gaan ervoor, no matter what!
We hebben onze eerste geplande pick up ( voor de leken onder jullie: de dag dat ze de eicellen weghalen om deze buiten het lichaam te bevruchten) Het wordt de week van 1 december!! Voor ons goed nieuws, want bij mij was er enige twijfel of we onze eerste poging dit jaar konden doen. Maw, rond kerstdag zullen wij weten of de eerste poging geslaagd is of niet!! ( verwacht dus geen vrolijke ik als ik een leeg kerstgeschenk heb ontvangen) ( Voor diegenen die me kennen, de realist/ pessimist is nog steeds sluimerend aanwezig )
Wat aan deze pickup zal voorafgaan: - de pil - de spuitjes zetten (duimen maar dat ik mezelf kan prikken!!) - controle echo's
Wat op deze pick up volgt: - natuurlijk de bevruchting (tja, zonder zal het niet gaan, dus het ventje + labo mogen dan ook hun werk doen het moeten niet altijd dezelfde zijn he die moeten afzien!!) - de terugplaatsing van het embryoke, ook gepland in de eerste week van december (natuurlijk in de veronderstelling dat er genoeg eitjes zijn en dat minstens 1 ervan goed bevrucht is en goed deelt zodat het kan teruggeplaatst worden)
Voila, dit was de technische uitleg. De meer emotioneel geladen versie volgt ongetwijfeld wanneer we gestart zijn!
- de mededeling dat een operatie niet nodig is - groen licht om te starten met IVF ICSI!!!!
We hadden een gesprekje met de vroedvrouw die ons alles nog eens heeft uitgelegd. Een hele bundel formulieren en info om door te nemen, kregen we mee naar huis. De eerste tekenen van onze echte start zijn er!!
Ik bespaar jullie de details van het proces dat we gaan doorlopen, die volgen ongetwijfeld nog op deze blog.
Ik kan jullie wel vertellen dat we nu uitkijken naar de komende maand! We (allez, ikke, mijn ventje hoeft niet ) starten met de pil op mijn eerste cyclusdag. Beetje raar om aan de pil te gaan als je zwanger wilt worden... maar dit is nodig om mijn natuurlijke cyclus stil te leggen.... We kijken dus uit naar deze dag, voor één keer zonder stress en zonder lading zwangerschapstesten in voorraad!
We stappen het ziekenhuis binnen en realiseren ons dat we welgeteld op deze dag, respectievelijk 7 en 5 jaar geleden, de stille getuigen waren van 2 wondertjes op deze wereld... Zal deze dag ons geluk brengen, het geluk om ook een kans te maken op zo'n wonder??
Vol goede moed begeven we ons naar de wachtzaal, met meer innerlijke rust dan voorheen, want het kan vanaf nu alleen maar beter gaan voor ons. De ergste klap hebben we gehad, we zetten onze eerste stappen richting ECHTE poging voor een wonder. De voorbije jaren tellen niet meer mee, onwetend als we toen waren...
Eerste tegenvaller van de dag; de resultaten zijn er niet... Gelukkig kon onze gyne ze via de pc opsnorren (hoera voor de technologie!) We zijn niet klein te krijgen vandaag!! Tweede tegenvaller; de resultaten zijn slechter dan de twee die hieraan voorafgingen. Conclusie: medicatie heeft niet gewerkt... What else is new??? Geen verrassing voor ons! Derde tegenvaller: de gyne wil alsnog uitpluizen of een operatie bij mijn lieve ventje toch geen verbetering zou opleveren.... GRR... waren we effe vergeten dat dit nog een onbewandelde piste was.... Laat ons aub weer geen 3 maand verder moeten wachten... Vierde tegenvaller: met deze resultaten is Ki geen optie meer (ook dat wist ik al) maar ook gewoon IVF zal geen goede resultaten geven. Maar ook hier blijven we alert: IVF met ICSI is gelukkig wel een mogelijkheid voor ons, leve de vooruitgang!
Goed, zoals ik zei, onze batterijen zijn opgeladen en vandaag dus geen tranendal, enkel maar de blik richting toekomst!!! (nooit gedacht dat ik me zo optimistisch zou kunnen voelen!!)
Ons plan: (allez, dat van de gyne, want wie zijn wij nu om in dit specifieke geval over ons eigen lot te beslissen??) - gyne pluist uit of er een operatie nodig is, ten laatste woensdag weten we dit (zo snel? zijn we niet gewoon!) - we krijgen de hele uitleg over IVF (leve het internet want ik wist alles al!) Geen nieuw verhaal dus van de moed zakt in mijn schoenen... neenee, we zijn er klaar voor!!! - morgen een afspraak met de vroedvrouw om nog wat details te bespreken van de IVF procedure!
Einde van het plan, verder kunnen we nog niet kijken.... spannend dus deze week! Duimen dat een operatie niet nodig blijkt te zijn en we kunnen starten!
vandaag met een bang hart naar de gyn geweest. Sinds we niet zo goed nieuws kregen, is dat altijd met een bang hart he... (alhoewel er sowieso aangenamere dingen zijn dan dat)
Een mooi potje en aanvraagformulier gekregen voor een nieuw onderzoekje, het ventje zal blij zijn!!
Voor de rest weinig nieuws onder de zon, afhankelijk van het nieuwe staaltje wordt het KI of IVF, zei ze. Ik concludeer daaruit dat ik mijn stille hoop dat alles weer normaal zou zijn en we dus natuurlijk zwanger kunnen worden, mag vaarwel zeggen.
Maar goed, dan starten we!! Met de hele medische mallemolen!! We maken ons klaar!!
Ik heb mezelf toegestaan om verdrietig te zijn. Ook al vinden anderen soms dat je optimistisch moet blijven, soms lukt dat niet en dan wil ik gewoon eens onhebbelijk zijn. Ik mag verdrietig zijn en het onrechtvaardig vinden, dat is nou eenmaal mijn recht en het kan me niet schelen wat anderen daarvan vinden...
We kijken wel uit naar de komende maand. Ik mag eerst op controle om uit te maken wat er nu mis is in mijn cyclus..; pff, 48 dagen, dat vind ik zenuwslopend en toch niet echt meer normaal. Ondertussen een papiertje afhalen voor mijn venteke, staaltje inleveren en dan... op reis!!! Even alles loslaten en genieten (alleszins proberen toch)
1 dag per maand is het een echte off dag. Die dag weet je dat er weer een maand om is zonder succes. En daar moeten we door, want elke maand is een nieuwe kans... maar waarom duren die maanden zo lang?? Het wordt al vlug een jaar en voor je het weet zit je weer aan de volgende verjaardag, de volgende kerstdag, het volgende nieuwe jaar... met nog steeds dezelfde wens.
Soms word ik er een beetje moedeloos van... Wat egoïstisch, durf ik soms te denken. 'ik wil een kind'... Ik heb hier niks te willen natuurlijk, de natuur beslist het in z'n eentje. We kunnen enkel maar hopen. Ik zou er alles voor doen... maar sta helaas machteloos.
Op mijn egodagje kan ik alle mensen met bol buikje of kinderen wel vervloeken... maar vergeef het me, ik ben ook maar een mens met mijn eigen dromen en verlangens. Laat me even boos zijn en me in mijn eigen wereldje laten vloeken... Want soms heb ik echt wel medelijden met mezelf... Waarom ik? Waarom wij? Waarom denkt iedereen wel dat het goed komt, behalve ik? Waarom zou het goed komen? Als het goed was geweest, dan waren wij nu met z'n drieën!!
Gelukkig heeft een mens ook van die betere dagen. Dagen waarop ik door mijn roze bril kijk en de zon weer zie schijnen. Dagen waarop ik denk... wat komen moet, dat komt, geduld!!
Al die andere dagen, daar spartellen we wel door. en vergeef het ons als we even egocentrisch zijn... gun ons aub die dagen om alleen maar met onszelf bezig te zijn. Dagen waarop de hele wereld kan ontploffen omdat onze wens niet vervuld raakt. Laat ons even in ons verdriet...
We zijn ook maar 2 individuen met een GROTE wens...
In februari 2006 besloten we de pil achterwege te laten. We waren net verhuisd en gezinsuitbreiding was welkom, maar hoefde nog niet direct.
Februari 2007 besloten we er toch echt voor te gaan! Helaas, meer dan een jaar later waren we nog steeds niet in blijde verwachting
In maart 2008 leek het erop dat er een wondertje op komst was, helaas wezen de testen negatief uit... Maar vanaf dan hebben we besloten om een stapje verder te gaan.
We lieten ons beiden onderzoeken; en wat bleek: zwemmertjes niet beweeglijk genoeg en te weinig aanwezig door een onsteking bij mijn allerliefste ventje. Remedie: infectie bestrijden met medicatie en 3 maand wachten. Wat we dus nu nog steeds aan het doen zijn...
Hopelijk heeft het geholpen en kunnen we een volledig nieuwe start nemen, indien niet, dan zal de natuur een handje geholpen worden...
Het is een weg die we door moeten, mijn ventje en ik. Mijn ventje, de eeuwige optimist en ik, de doemdenker. We houden elkaar in evenwicht!
We delen dit met familie en vrienden en vinden wel wat steun daarin. Maar de grootste hulp komt uit de hoek van mensen die hetzelfde meemaken! Ik hoop dan ook voor allen die zich in dezelfde situatie bevinden dat hun droom heel vlug werkelijkheid wordt!
Fijn dat jullie een kijkje komen nemen op onze blog!
Onze blog gaat over onze weg die we moeten afleggen naar ons wondertje. Na een tijdje hadden we door dat dit niet van een leien dakje zou gaan en zijn we de onderzoeken gestart.
We voelen dat dit misschien een lange weg kan worden en dat het belangrijk is om steun en begrip te vinden en te geven, we zijn immers niet alleen!
Hopelijk kunnen we met deze blog ook anderen een hart onder de riem steken!!
We gaan dus van start en proberen hier regelmatig onze nieuwtjes, hopes en dreams te komen vertellen.
vooral niet teveel met bezig zijn dus!)
)
)
) en het infuus werd gestoken... Voor ik goed en wel de hele kamer geinspecteerd werd, was ik in slaap!!
Hey hey,
) komt dit de eerste keer demonstreren op onze vraag. Daarna hoop ik het zelf te doen, 7 dagen lang... Tja, een mens moet nu eenmaal ook gaan werken en sommige zaken moeten noodzakelijkerwijs gecombineerd worden....
)
We zijn niet klein te krijgen vandaag!!
What else is new??? Geen verrassing voor ons!
