Friemel doet het heel goed! Al een beebke van 2000g, en nog een tijdje te gaan, dus komt helemaal goed!
Stilletjes aan kunnen we alles beginnen in orde brengen! Er valt nog wel wat te doen...: doopsuikertjes, valiesjes maken, bedjes opmaken, postzegels kleven...
Eenmaal de feestdagen voorbij zullen zijn, zal het aardig beginnen korten!
We kijken uit naar je komst lieve uk!
Grote meid doet het nog steeds goed, al begint de peuterpuberteit hier stilaan op te duiken! Niet zo erg, want tegen dat ze naar school moet, mag ze toch wel wat op haar strepen staan! Bovendien moet ze toch haar plaatsje opeisen tegen dat er een kleine indringer bijkomt, niet?
Nog even genieten, van de rust... en dan stilletjes aan....
Het lijkt nog zo lang en ergens toch niet meer.... Nog 93 dagen... we tellen af...
Het kamertje is in orde... maar voor de rest moeten we nog alles kiezen of uitvoeren... Nog heel wat werk dus, maar zo gaat de tijd wat sneller!
Ons grote meid is ook druk in de weer met de baby; buikje insmeren, kusjes geven en rondkijken wat er allemaal voor de baby verschijnt in de kamer... In hoeverre ze het ook allemaal begrijpt, da's iets anders!
Voor de rest voel ik me wel ok... Bij de cardioloog was alles goed, gelukkig maar. Ik leef van controle tot controle... en ben altijd superbenieuwd of alles wel in orde is... tja, de aard van 't beestje he... Zal pas echt opgelucht zijn als ik friemel in mijn armen heb... en eigenlijk beginnen de zorgen pas dan..
Dus, mee aftellen maar!!!! Zet iemand de tijd eens een klein beetje vooruit??
Ondertussen zijn we over de helft en ik kan niet wachten om dat tweede wondertje te mogen aanschouwen...
De eerste maanden waren zenuwslopend... ik maakte me steeds zorgen...: zou alles wel goed blijven gaan??? Ik was ook redelijk misselijk elke dag, maar dat was voor mij een teken dat friemel goed aan het groeien was/is.
Eenmaal de misselijkheid over was, kreeg ik er rugpijn voor in de plaats. Als het niet betert, dan is het mogelijks bekkeninstabiliteit, en gaan we eens langs bij de kiné. Tijdens ons laatste bezoekje aan de gyn ook eens nagevraagd hoe het komt dat ik zo snel buiten adem ben... Niet echt geruststellend: als het aanhoudt bij rust, dan mag ik ook nog even bij de cardioloog...
Maar goed, met friemel gaat het uitstekend! Da's wat telt! We kennen het geslacht en proberen het geheim te houden, zo blijft het een verrassing voor iedereen! We zien friemel momenteel om de 14 dagen, afwisselend bij de gyn en bij het echobureau! Zo kunnen we er extra van genieten! Friemeltje zit nog steeds in stuit en dat voel ik wel... Hij schopt de onderkant van mijn buik, en zorgt er met die positie voor dat het niet steeds makkelijk is om te ademen... De placenta gebruikt hij als hoofd- en stootkussen. Dat maakt dat ik hem minder voel dan dat ik anders zou doen, maar vermits hij niet stil ligt, voel ik hem meer dan genoeg momenteel! Echt fijn! Hij speelt dan ook vaak verstoppertje met zijn gezichtje in de placenta als we op echo gaan. Toch vertelde de echoscopiste ons dat friemel zal lijken op ons kleine grote meid! Ben benieuwd!
Praktisch wil en kan ik nu eindelijk wat zaken gaan regelen. Het kamertje wordt volgende maand geleverd en dan kan ik beginnen inrichten. Ook aan de doopsuikertjes zal ik dan beginnen! We hebben een prachtidee daarvoor! Ik kijk er al naar uit! Naam is gekozen, er moet enkel nog worden geshopt! Wat erg he??!!!
De omgeving, da's een ander paar mouwen... Sommige mensen voelen zich geroepen om me er telkens op te wijzen hoe dik ik wel wordt... tja... kan moeilijk op dieet gaan he nu? Bovendien was het van Féline net zo... Anderen eisen hun plekje op op het geboortekaartje... vinden het nodig om elk horrorverhaal over misgelopen zwangerschappen, bevallingen ed te vertellen... Pff... lastig hoor, en dan zeggen dat je alleen maar genieten wil...
maar genieten, dat doen we hoor! Samen met ons grote meid kijken we er heel erg naar uit!
Ons grote meid slaapt trouwens in het grote bed nu! En zoals alle grote stappen, heeft ze ook deze weer fantastisch genomen! Ben erg trots op haar! Het is gewoon een supermeid! Elke dag opnieuw prijs ik me gelukkig met zo een dochtertje! Twee jaar ondertussen... het gaat veel te snel. Onlangs hebben we ze ingeschreven in de kleuterschool... en dat leverde al tranen op bij de mama... wat gaat dat binnen een halfjaartje zijn???
Na een deugddoende vakantie kom ik terug met beide voeten op de grond... Een vlucht uit de realiteit was welkom, maar dat het zo hard terug zou komen kaatsen, had ik niet verwacht....
Ik leef als in een roes... Mijn gedachten steeds bij datgene waar men volgens sommigen toch niet al teveel met bezig mag zijn...
We moeten verder... verder onze droom najagen... Maar ten koste van wat?
Waar kan ik mezelf nog hoop met geven, moed inspreken,.... Het lijkt vandaag wel allemaal zo onbereikbaar...
Vandaag meer nieuws gekregen van de gyn. Uit de hysteroscopie is gebleken dat er geen afwijkingen zijn, goed nieuws dus. Uit de genetische testen ook geen al te grote verrassingen, bij het ventje alles goed, bij mij enkel een afwijking op de stolling. Nu vertelde de gyn dat dit mogelijks een probleem zou kunnen zijn voor een zwangerschap, maar vermits ons kleine meid een eerste gelukstreffer was, gaan ze daar geen medicatie voor geven.... Dit zou enkel nodig zijn mocht ik tijdens een zwangerschap of omwile van een ander probleem bedrust moeten houden, dan moet ik daarvoor inspuitingen krijgen; om een trombose te voorkomen... Toch wat dubbel vind ik zelf, vermits het nemen van aspirine dit probleem zou kunnen verhelpen. We kunnen dus verder...
Maar hoe? Waar vind ik de moed om verder te gaan? Waar vind ik nog voldoende hoop, doorzettingsvermogen, het geloof dat het kan slagen? Meer moet ik me, denk ik, voorbereiden op wat er niet niet meer komen zal, en ik ben hier niet klaar voor!!!!!!! GTVR!! Waarom is het zo verdomd moeilijk om optimistisch te blijven???
Eindelijk de moed gevonden om het hier neer te pennen....
De voorbije 8 maand waren er vol emoties...
Nog voor de eerste verjaardag van ons kleine meid besloten we dat er wel een tweede wondertje mocht komen....
Zo gezegd, zo gedaan... Er was nog een cryo van onze poging voor onze prinses... Maar mama zou mama niet zijn, als ze daar haar hoop op zou stellen. Wonder boven wonder raakte de cryo mooi ontdooit en mocht hij zich in mama's nestje een plaatsje zoeken... helaas... wou hij er niet blijven en begin juli wisten we dat er nieuwe hormoonbehandelingen zouden aan te pas komen.....
Op de verjaardag van ons kleine meid was mama al weer met de hormonen gestart... Het voelde anders dan bij ons prinses.... Makkelijker omdat we wisten dat het kon lukken, maar moeilijker omdat er nu veel meer geregel aan te pas kwam.... we wouden ons kleine meid immers niet de hele tijd meenemen bij doktersconsultaties en ziekenhuisbezoekjes.... We planden er ons verlof naar... maar leerden dat hormonenkuren hun eigen zin doen en moesten onze planning meer dan eens overhoop gooien.... Onze eerste verse poging mislukte... We kregen er eentje teruggeplaatst, er was er dan nog eentje die in aanmerking kwam, maar volgens de wet mochten we er maar 1 laten terugplaatsen...er waren dan ook geen cryo's.... Een serieuze domper.... Maar we wisten dat we verder wouden, en mama had ook wel gedacht (leve het pessimisme) dat het zo vlot niet zou gaan voor een tweede.... Dus onmiddellijk van start voor een volgende poging!
De tweede verse poging lukte ook niet.... Mama had er nochtans een goed gevoel bij... We hadden een tp van 2 embykes en hadden er geen voor de vriezer. Terugplaatsing op exact dezelfde datum als 2 jaar geleden de PU voor ons poppemie plaatsvond... Mama zag het als een goed teken, maar ook dat bleek niet zo te zijn.
Verse poging 3 ging onmiddellijk daarna van start... Heel intensief en ik wist dat als deze niet zou lukken, dat ik er even een halt aan toe moest roepen... Ik kreeg een ander medicatieschema, omdat ik nooit geen cryo's had. Ik moest langer spuiten dan met mijn andere schema, want uit de controle's bleken er steeds nog niet genoeg follikeltjes gegroeid te zijn... Uiteindelijk op 14 januari (ventje en ik waren toen 13 jaar samen!! geluksdag?!) vond de PU plaats. 3 dagen later mochten we 2 mooie emby's laten terugplaatsen. Ik had nog heel veel pijn, had ook een blaasontsteking opgelopen tijdens het parcours, maar wou blijven geloven dat het kon slagen. (ik had ergens het voorgevoel dat het de 4de poging raak zou zijn... dus dit was nu... de cryo meegeteld) Helaas, ook deze heeft niet mogen zijn....
En nu word ik een beetje moedeloos.... De gedachte dat er misschien geen tweede komt, dat is er één die ik nu nog niet wil aanvaarden.... Ik kan dit ook emotioneel niet aan...nu toch nog niet... De behandelingen worden dus gestopt... tot we de energie terugvinden om er weer voor te gaan... Het waren zenuwslopende tijden... heen en weer geslinger tussen hoop en wanhoop.... Blij om wat je hebt, reikhalzend uitkijken naar hetgeen wat komt.. of niet komt....
Veel liever hadden we iedereen verrast met het blijde nieuws.... jammer genoeg mag dit nu niet zo zijn...
Nu moeten we even alles op een rijtje zetten: - eerst een genetisch onderzoek - een hysteroscopie om ons ervan te vergewissen dat er niets een innesteling in de weg staat - een gesprek met onze huidige gyneacoloog - misschien een gesprek met een ander fertiliteitscentrum - ons voorbereiden op het feit dat er misschien geen tweede wonder komt - en vooral.... tijd nemen voor onszelf, voor ons kleine meid, en voor al de mensen die we tekort deden in aandacht en tijd...
Het wordt niet gemakkelijk, maar we slaan er ons wel door... De glimlach en de knuffels van ons kleine (snel groeiende) wonder, maakt dat alle bekommernissen soms zo ver weg lijken....
Het nieuwe jaar is gestart en vol heimwee kijk ik achterom.... Wat is het snel gegaan, wat heeft ons kleine meid veel geleerd, wat heeft ze ons leven verrijkt en ons hartje verblijd...
Maar vol verwachting kijken we ook naar de toekomst! Wat zal ze volgend jaar allemaal kunnen, naar welke school gaan we haar sturen, wat zal ze ons allemaal vertellen? Mijn hartje huppelt al van vreugde als ik er nog maar aan denk hoe ze ons dagen zal vullen vol glimlachjes!
En het moet even van mijn hart.... Ons kleine meid kan in mijn hartje en dat van papa kijken... Al een tijdje vragen we ons af hoe het zou zijn met viertjes.... En gisteren nam ons kleine meid een boekje vast in de winkel: Kleine huppel krijgt een zusje... Mijn gemoed schoot vol... tranen in de ogen bij de gedachte dat we nog wel eens een wondertje zouden kunnen maken.... Tegelijkertijd beseffend wat dat betekent voor ons... het is niet evident... Opnieuw spuiten, controles, plannen, afwezigheid van het werk, hormonen die tilt slaan, hoop, ontgoocheling, verdriet, pijn... ik kan zo wel nog even doorgaan.... Niemand kan ons zeggen wat we moeten doen, volg je hart, jaja, maar het verstand volgt niet altijd dezelfde weg.... En dan verval ik soms in zelfbeklag hoor, opnieuw, waarom wij? Waarom het lot tarten als we al zo'n prachtige meid hebben.... Het wordt moeilijk, voel me een beetje besluiteloos... en angstig ook... te veel: "wat als", te pessimistisch, té emotioneel... Misschien, wie weet, .... Waren er maar garanties...
Pff.... even tijd nog om uit die kluwen van gevoelens te raken.... misschien brengt de tijd raad...
