Eindelijk gevonden wat er met ons kleine ventje aan de hand was! Dat gekrijs had zo wel een reden... al dachten sommigen daar anders over (huilbaby, verwennerij...), tja, een mama weet het gelukkig altijd beter
Koemelkallergie gevonden en aangepakt!! Stoute dingen kunnen mijn ventje niet meer bereiken... Toch niet als het van mij afhangt!
Stoere vent is nu zijn vrolijke zelf en laat gretig zijn liefste lachjes zien! Maar hij weet best wel wat ie wil hoor en als je het niet onmiddellijk begrijpt, laat hij je dat snel horen! Gelijk heeft ie, je moet op je strepen staan de dag van vandaag!
Zijn doopfeest zit erop en mama is supertrots op kleine ventie!
Maar ik mag mijn oudste niet vergeten het nodige lof te geven! Als een echte kleuter is ze haar schoolloopbaan gestart; geen tranen, heel veel enthousiasme en een trotse (en ietwat emotionele ) mama! Ze doet dat schitterend en krijgt daarvoor de nodige complimentjes... Wat wordt ze groot... snif...
Weet er iemand trouwens hoe we de tijd even kunnen stilzetten nu? En kunnen blijven genieten van dit eigenste moment? Graag je hulp dan!!
Naast een maandje genieten van dit wondere wezentje was het ook een maandje vol troubles... Jammer genoeg, want eigenlijk wil ik enkel en alleen maar van mijn 2 kleine kapoenen genieten...
Mijn grootste kleine kapoen ontpopt zich tot een tweede moedertje voor mijn kleinste kapoen! Echte liefde tussen die twee hoor! Hopen dat dit zo blijft en zoniet, hebben we voor altijd deze mooie momenten om te koesteren!
Broertje heeft heel wat last van krampjes en vertoeft heel vaak in zijn draagzakje dicht bij mama... (en erg dat we dit vinden... )
Binnenkort 2 grote evenementen: doop van onze kleinste uk en start school van onze grote meid... (hoezo groot? toch voor eeuwig en altijd mama's kleine meid???)
Ik wou dat ik de tijd even kon stilzetten... en genieten van deze momenten... voor je het weet, zijn ze enkel een blijde herinnering!
om 4u45 wakker geworden en eerste pijnlijke wee gevoeld. Nog even blijven zitten maar duidelijk weeën om de 2 min... Dus naar beneden en me nog proberen aankleden terwijl ventje de materniteit belde... Helaas lukte het niet om me aan te kleden door de pijn... op het toilet brak mijn water en kreeg ik onmiddellijk persweeën... Dus ventje belde de ambulance. Ik kroop in mijn zetelke en gelukkig waren er vlug wat mensen daar... 4 ambulanciers, 2 mensen van de mug en een vroedvrouw die constateerde dat het hoofdje 'stond' en ik mocht beginnen persen. Om 6u18 was onze kleine vent daar! Daarna naar het ziekenhuis voor nageboorte en hechting knip! Wat een avontuur... met een heel mooie afloop!!!
Ons ventje weegt 3950g en 52 cm en is een echte knuffelbeer!
Op oudejaar was het bijna zover... Om de 5 minuten weeën, dus naar het ziekenhuis... Monitor en onderzoek en ik mocht blijven, dat was niet het plan!!!!!!
Dirext aan de weeënremmers en die deden hun werk. Na 48u er terug af en alles begon van vooraf aan... Dus opnieuw aan de baxter, 48u, er terug af, een hele dag met weeën... ik maakte me in mijn hoofdje klaar om te bevallen... ook al was het veel te vroeg, 35 weken...
Toen plots, 's nachts alles stilviel! Blijkbaar had je je bedacht en wou je nog even bij mama blijven! Gelukkig maar! Dus op zaterdag, na een weekje ziekenhuis, mochten we terug naar huis!
Maar, we moeten het kalmpjes aan doen en dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ook al kan ik bijna niks meer doen zonder dat het me daarna zuur opbreekt, ik doe toch mijn werk een klein beetje per keer... en dan rust ik (al een hele prestatie op zich!)
Alles is nu in orde gebracht voor jouw komst! Je zal ons geen tweede keer beetnemen, kleine deugniet!
Iedereen is druk aan het voorspellen wanneer je komt, maar die beslissing, die is enkel en alleen aan jou! Wij wachten 'geduldig' af tot wij je mogen aanschouwen!
Kleine uk, je bent zo welkom! Grote zus staat ook klaar om je te verwelkomen!
Friemel doet het heel goed! Al een beebke van 2000g, en nog een tijdje te gaan, dus komt helemaal goed!
Stilletjes aan kunnen we alles beginnen in orde brengen! Er valt nog wel wat te doen...: doopsuikertjes, valiesjes maken, bedjes opmaken, postzegels kleven...
Eenmaal de feestdagen voorbij zullen zijn, zal het aardig beginnen korten!
We kijken uit naar je komst lieve uk!
Grote meid doet het nog steeds goed, al begint de peuterpuberteit hier stilaan op te duiken! Niet zo erg, want tegen dat ze naar school moet, mag ze toch wel wat op haar strepen staan! Bovendien moet ze toch haar plaatsje opeisen tegen dat er een kleine indringer bijkomt, niet?
Nog even genieten, van de rust... en dan stilletjes aan....
Het lijkt nog zo lang en ergens toch niet meer.... Nog 93 dagen... we tellen af...
Het kamertje is in orde... maar voor de rest moeten we nog alles kiezen of uitvoeren... Nog heel wat werk dus, maar zo gaat de tijd wat sneller!
Ons grote meid is ook druk in de weer met de baby; buikje insmeren, kusjes geven en rondkijken wat er allemaal voor de baby verschijnt in de kamer... In hoeverre ze het ook allemaal begrijpt, da's iets anders!
Voor de rest voel ik me wel ok... Bij de cardioloog was alles goed, gelukkig maar. Ik leef van controle tot controle... en ben altijd superbenieuwd of alles wel in orde is... tja, de aard van 't beestje he... Zal pas echt opgelucht zijn als ik friemel in mijn armen heb... en eigenlijk beginnen de zorgen pas dan..
Dus, mee aftellen maar!!!! Zet iemand de tijd eens een klein beetje vooruit??
Ondertussen zijn we over de helft en ik kan niet wachten om dat tweede wondertje te mogen aanschouwen...
De eerste maanden waren zenuwslopend... ik maakte me steeds zorgen...: zou alles wel goed blijven gaan??? Ik was ook redelijk misselijk elke dag, maar dat was voor mij een teken dat friemel goed aan het groeien was/is.
Eenmaal de misselijkheid over was, kreeg ik er rugpijn voor in de plaats. Als het niet betert, dan is het mogelijks bekkeninstabiliteit, en gaan we eens langs bij de kiné. Tijdens ons laatste bezoekje aan de gyn ook eens nagevraagd hoe het komt dat ik zo snel buiten adem ben... Niet echt geruststellend: als het aanhoudt bij rust, dan mag ik ook nog even bij de cardioloog...
Maar goed, met friemel gaat het uitstekend! Da's wat telt! We kennen het geslacht en proberen het geheim te houden, zo blijft het een verrassing voor iedereen! We zien friemel momenteel om de 14 dagen, afwisselend bij de gyn en bij het echobureau! Zo kunnen we er extra van genieten! Friemeltje zit nog steeds in stuit en dat voel ik wel... Hij schopt de onderkant van mijn buik, en zorgt er met die positie voor dat het niet steeds makkelijk is om te ademen... De placenta gebruikt hij als hoofd- en stootkussen. Dat maakt dat ik hem minder voel dan dat ik anders zou doen, maar vermits hij niet stil ligt, voel ik hem meer dan genoeg momenteel! Echt fijn! Hij speelt dan ook vaak verstoppertje met zijn gezichtje in de placenta als we op echo gaan. Toch vertelde de echoscopiste ons dat friemel zal lijken op ons kleine grote meid! Ben benieuwd!
Praktisch wil en kan ik nu eindelijk wat zaken gaan regelen. Het kamertje wordt volgende maand geleverd en dan kan ik beginnen inrichten. Ook aan de doopsuikertjes zal ik dan beginnen! We hebben een prachtidee daarvoor! Ik kijk er al naar uit! Naam is gekozen, er moet enkel nog worden geshopt! Wat erg he??!!!
De omgeving, da's een ander paar mouwen... Sommige mensen voelen zich geroepen om me er telkens op te wijzen hoe dik ik wel wordt... tja... kan moeilijk op dieet gaan he nu? Bovendien was het van Féline net zo... Anderen eisen hun plekje op op het geboortekaartje... vinden het nodig om elk horrorverhaal over misgelopen zwangerschappen, bevallingen ed te vertellen... Pff... lastig hoor, en dan zeggen dat je alleen maar genieten wil...
maar genieten, dat doen we hoor! Samen met ons grote meid kijken we er heel erg naar uit!
Ons grote meid slaapt trouwens in het grote bed nu! En zoals alle grote stappen, heeft ze ook deze weer fantastisch genomen! Ben erg trots op haar! Het is gewoon een supermeid! Elke dag opnieuw prijs ik me gelukkig met zo een dochtertje! Twee jaar ondertussen... het gaat veel te snel. Onlangs hebben we ze ingeschreven in de kleuterschool... en dat leverde al tranen op bij de mama... wat gaat dat binnen een halfjaartje zijn???
Na een deugddoende vakantie kom ik terug met beide voeten op de grond... Een vlucht uit de realiteit was welkom, maar dat het zo hard terug zou komen kaatsen, had ik niet verwacht....
Ik leef als in een roes... Mijn gedachten steeds bij datgene waar men volgens sommigen toch niet al teveel met bezig mag zijn...
We moeten verder... verder onze droom najagen... Maar ten koste van wat?
Waar kan ik mezelf nog hoop met geven, moed inspreken,.... Het lijkt vandaag wel allemaal zo onbereikbaar...
Vandaag meer nieuws gekregen van de gyn. Uit de hysteroscopie is gebleken dat er geen afwijkingen zijn, goed nieuws dus. Uit de genetische testen ook geen al te grote verrassingen, bij het ventje alles goed, bij mij enkel een afwijking op de stolling. Nu vertelde de gyn dat dit mogelijks een probleem zou kunnen zijn voor een zwangerschap, maar vermits ons kleine meid een eerste gelukstreffer was, gaan ze daar geen medicatie voor geven.... Dit zou enkel nodig zijn mocht ik tijdens een zwangerschap of omwile van een ander probleem bedrust moeten houden, dan moet ik daarvoor inspuitingen krijgen; om een trombose te voorkomen... Toch wat dubbel vind ik zelf, vermits het nemen van aspirine dit probleem zou kunnen verhelpen. We kunnen dus verder...
Maar hoe? Waar vind ik de moed om verder te gaan? Waar vind ik nog voldoende hoop, doorzettingsvermogen, het geloof dat het kan slagen? Meer moet ik me, denk ik, voorbereiden op wat er niet niet meer komen zal, en ik ben hier niet klaar voor!!!!!!! GTVR!! Waarom is het zo verdomd moeilijk om optimistisch te blijven???
Eindelijk de moed gevonden om het hier neer te pennen....
De voorbije 8 maand waren er vol emoties...
Nog voor de eerste verjaardag van ons kleine meid besloten we dat er wel een tweede wondertje mocht komen....
Zo gezegd, zo gedaan... Er was nog een cryo van onze poging voor onze prinses... Maar mama zou mama niet zijn, als ze daar haar hoop op zou stellen. Wonder boven wonder raakte de cryo mooi ontdooit en mocht hij zich in mama's nestje een plaatsje zoeken... helaas... wou hij er niet blijven en begin juli wisten we dat er nieuwe hormoonbehandelingen zouden aan te pas komen.....
Op de verjaardag van ons kleine meid was mama al weer met de hormonen gestart... Het voelde anders dan bij ons prinses.... Makkelijker omdat we wisten dat het kon lukken, maar moeilijker omdat er nu veel meer geregel aan te pas kwam.... we wouden ons kleine meid immers niet de hele tijd meenemen bij doktersconsultaties en ziekenhuisbezoekjes.... We planden er ons verlof naar... maar leerden dat hormonenkuren hun eigen zin doen en moesten onze planning meer dan eens overhoop gooien.... Onze eerste verse poging mislukte... We kregen er eentje teruggeplaatst, er was er dan nog eentje die in aanmerking kwam, maar volgens de wet mochten we er maar 1 laten terugplaatsen...er waren dan ook geen cryo's.... Een serieuze domper.... Maar we wisten dat we verder wouden, en mama had ook wel gedacht (leve het pessimisme) dat het zo vlot niet zou gaan voor een tweede.... Dus onmiddellijk van start voor een volgende poging!
De tweede verse poging lukte ook niet.... Mama had er nochtans een goed gevoel bij... We hadden een tp van 2 embykes en hadden er geen voor de vriezer. Terugplaatsing op exact dezelfde datum als 2 jaar geleden de PU voor ons poppemie plaatsvond... Mama zag het als een goed teken, maar ook dat bleek niet zo te zijn.
Verse poging 3 ging onmiddellijk daarna van start... Heel intensief en ik wist dat als deze niet zou lukken, dat ik er even een halt aan toe moest roepen... Ik kreeg een ander medicatieschema, omdat ik nooit geen cryo's had. Ik moest langer spuiten dan met mijn andere schema, want uit de controle's bleken er steeds nog niet genoeg follikeltjes gegroeid te zijn... Uiteindelijk op 14 januari (ventje en ik waren toen 13 jaar samen!! geluksdag?!) vond de PU plaats. 3 dagen later mochten we 2 mooie emby's laten terugplaatsen. Ik had nog heel veel pijn, had ook een blaasontsteking opgelopen tijdens het parcours, maar wou blijven geloven dat het kon slagen. (ik had ergens het voorgevoel dat het de 4de poging raak zou zijn... dus dit was nu... de cryo meegeteld) Helaas, ook deze heeft niet mogen zijn....
En nu word ik een beetje moedeloos.... De gedachte dat er misschien geen tweede komt, dat is er één die ik nu nog niet wil aanvaarden.... Ik kan dit ook emotioneel niet aan...nu toch nog niet... De behandelingen worden dus gestopt... tot we de energie terugvinden om er weer voor te gaan... Het waren zenuwslopende tijden... heen en weer geslinger tussen hoop en wanhoop.... Blij om wat je hebt, reikhalzend uitkijken naar hetgeen wat komt.. of niet komt....
Veel liever hadden we iedereen verrast met het blijde nieuws.... jammer genoeg mag dit nu niet zo zijn...
Nu moeten we even alles op een rijtje zetten: - eerst een genetisch onderzoek - een hysteroscopie om ons ervan te vergewissen dat er niets een innesteling in de weg staat - een gesprek met onze huidige gyneacoloog - misschien een gesprek met een ander fertiliteitscentrum - ons voorbereiden op het feit dat er misschien geen tweede wonder komt - en vooral.... tijd nemen voor onszelf, voor ons kleine meid, en voor al de mensen die we tekort deden in aandacht en tijd...
Het wordt niet gemakkelijk, maar we slaan er ons wel door... De glimlach en de knuffels van ons kleine (snel groeiende) wonder, maakt dat alle bekommernissen soms zo ver weg lijken....
Het nieuwe jaar is gestart en vol heimwee kijk ik achterom.... Wat is het snel gegaan, wat heeft ons kleine meid veel geleerd, wat heeft ze ons leven verrijkt en ons hartje verblijd...
Maar vol verwachting kijken we ook naar de toekomst! Wat zal ze volgend jaar allemaal kunnen, naar welke school gaan we haar sturen, wat zal ze ons allemaal vertellen? Mijn hartje huppelt al van vreugde als ik er nog maar aan denk hoe ze ons dagen zal vullen vol glimlachjes!
En het moet even van mijn hart.... Ons kleine meid kan in mijn hartje en dat van papa kijken... Al een tijdje vragen we ons af hoe het zou zijn met viertjes.... En gisteren nam ons kleine meid een boekje vast in de winkel: Kleine huppel krijgt een zusje... Mijn gemoed schoot vol... tranen in de ogen bij de gedachte dat we nog wel eens een wondertje zouden kunnen maken.... Tegelijkertijd beseffend wat dat betekent voor ons... het is niet evident... Opnieuw spuiten, controles, plannen, afwezigheid van het werk, hormonen die tilt slaan, hoop, ontgoocheling, verdriet, pijn... ik kan zo wel nog even doorgaan.... Niemand kan ons zeggen wat we moeten doen, volg je hart, jaja, maar het verstand volgt niet altijd dezelfde weg.... En dan verval ik soms in zelfbeklag hoor, opnieuw, waarom wij? Waarom het lot tarten als we al zo'n prachtige meid hebben.... Het wordt moeilijk, voel me een beetje besluiteloos... en angstig ook... te veel: "wat als", te pessimistisch, té emotioneel... Misschien, wie weet, .... Waren er maar garanties...
Pff.... even tijd nog om uit die kluwen van gevoelens te raken.... misschien brengt de tijd raad...
Onze kleine meid wordt groot!!! Ze gaat volop op ontdekking en heeft recent ontdekt dat ze zelf de zetel in en uit kan, dat wordt opletten geblazen!!
Eigenlijk anders weinig nieuwtjes.... Gisteren om de Sinterklaas en kerstcadeautjes geweest voor ons popje! Alhoewel ze nog te klein is om er veel van te beseffen, mag een pakje toch niet ontbreken he! En mama is er vanaf voor een redelijk bedrag, want mijn kleine uk is immers rap tevreden! Zo haal ik ook geen scheve blikken op mijn hals, die vinden dat dat kind toch wel verwend wordt...
Grr... daar kan ik van ontploffen he!!!!! Verwend, amai nog nie.... Ze wordt hier heel graag gezien, maar om dat verwennen te noemen???
Heb hier al vanalles gehoord... - Al dat speelgoed: ja, meer dan 3/4 gekregen he: wie verwent dat kind dan?? - ze wordt veel te veel gepakt: oh ja??? die lieve schat doet niks liever dan rondlopen en is helemaal tevreden met 2 seconden schootje zitten.... - haar kledij: meer dan de helft in bruikleen of overgenomen van andere kindjes... - ze gaat nooit 'op een ander': neen, dat is niet nodig als wij beiden of 1 van ons thuis zijn... Zou het maar straf vinden om ons meisje te pas en ten onpas bij iemand anders te doen als wij er zelf van kunnen genieten... Het is zogenaamd de mooiste tijd en is zo snel voorbij... waarom zou ik er dan voor kiezen om er geen deel van uit te maken??? Bovendien gaat ze bij de onthaalmoeder, is ze heel sociaal tussen de andere kindjes... niks wijst erop dat ze een mama's of papa's kind is (en so what... ook dat gaat over hoor!) Ze moet toch niet elke dag bij iemand anders gaan toch??? Als we even om boodschappen moeten ofzo, gaat ze bij de buren en ook daar nog geen problemen gehad... - ze is nog nooit ergens anders blijven slapen: dat is nog niet nodig geweest... en als het nodig zal zijn, dan maken wij daar geen probleem van en ons meisje waarschijnlijk ook niet. Wat een gedoe zeg, vroeger bleef de mama thuis en gingen de kinderen NOOIT ergens anders, ze zijn toch ook goed terecht gekomen lijkt me.... -.... ik kan zo wel blijven doorgaan....
't Is wel straf dat iedereen zo vlug commentaar heeft... Goede raad is welkom, maar muggeziften, laat het maar... Moest ik mijn kind nu ernstig tekort doen ofzo... ik zou het nog begrijpen... Maar commentaar leveren op 'graag zien', het is ver gekomen....
Alleszins, wij gaan onze koers niet wijzigen, ons kleine meid is een heel tevreden, blij en sociaal kind... Tot het anders wordt, doen wij gewoon verder als we bezig zijn... Ons kleine meid met heel veel liefde opvoeden, wie daar iets op tegen heeft, die zegt het maar....
Je eerste verjaardag was een succes!!! De foto's liegen er niet om!
Heel vaak dacht mama die dag, en vorig jaar; deze tijd.... Stipt een jaar later dan je geboorte sneden we je taart aan... Wat gaat het snel he!
Je was natuurlijk superlief, superflink en supermooi! Je kreeg honderden kusjes, glimlachjes en vele cadeautjes.... verwennerij alom... maar voor een keertje vond mama het niet erg!
Ondertussen zijn wel al weer 2 maandjes verder en heeft de eerste kies zijn intrede gemaakt! Natuurlijk wals je je daar doorheen! Zo kennen we je...
Wel even een minder momentje gehad toen je onverklaarbare buikloop had... Mama maar elke week bij de kinderarts lopen en steeds geen diagnose krijgen... kon je ook niet helpen he kleine meid.... Maar gelukkig geen grammetje afgevallen, geen infuusje nodig gehad (gelukkig!)! Wel een venijnige bloedafname gehad... niet fijn hoor! Maar ook dan hield je je kranig! Flinke meid!
Mama en papa zijn zo trots op je! Je begrijpt al zoveel, soms schrikken we er zelf van!
Elke dag blijft het genieten he... Elke werkdag geniet mama dubbel van de uurtjes die ze heeft met jou, voor of na het werk... Maar gelukkig heeft mama veel dagen die gevuld zijn met jouw lach he! (stiekem komt die fulltime in april toch razend snel dichterbij.... grr... niet aan denken he) Je hoeft helemaal niet veel naar je opvangmoeke, alhoewel je het daar wel kan vinden met die andere kindjes daar! Je bent dan ook een supersociale meid he!
Niks dan stoef weeral, die mama toch he! (papa ook hoor, maar die typt het hier niet he)
We hebben ook nog leuke vooruitzichten he binnenkort: de Sint, de Sinterklaasshow, een weekje Center Parcs, dat wordt nog meer genieten!!!!!!!!
ik ben alle voorbereidingen aan het doen voor een superdagje voor de kleine meid! We hebben cadeautjes voor alle vriendjes en vriendinnetjes bij de onthaalmoeder, de taart is besteld, de uitnodigingen zijn weg! De verjaardags'kroon' is er, het kaarsje aanstekensklaar... De slingers hangen er al (want popje vindt dit super en kan niet ophouden met Ohhh... te zeggen en met haar vingertje naar slingers en ballonnen te wijzen!!!) LIEF!!!!! De eerste ballon is al gesneuveld tussen poppemie haar grijpgrage vingertjes, maar ze gaf geen kik hoor! superwoman! Ze zocht alles stukjes bij elkaar en deed ze in de prullenmand!
Mijn kleine superlieve schat is al een jaartje bij ons! Elke dag van dat voorbije jaar hebben we genoten met volle teugen! Elk nieuw dingetje dat ze kon hebben we opgemerkt en haar uitvoerig voor geprezen... tegelijkertijd mijmerend dat dat kleine mensje alles zo snel oppikt en zo vlug groot wordt!
Het is een rappe, het moet gezegd... Daar stapt ze, vrolijk en met snelheid, beide handjes gevuld met speelgoed (of wat ervoor kan doorgaan, leve de brooddoos en een lepeltje!)
Amai, 't is een braveke... veel gehoord dit jaar! Supertrots natuurlijk!!!!!!!! 't Is waar, we hebben het getroffen met zo'n supermeid!!!
Enne, als 't allemaal zo bravekes zullen zijn... zou ge niet verder doen?? Tja, da's niet zo eenvoudig he.... anders was er waarschijnlijk al een brusje op komst.... Mag er niet aan denken aan weer die emotionele rollecoaster.... Maar nu... we zijn gelukkig met ons drietjes!!! (we hadden al even gedacht dat we met 2 gingen blijven, dus....) Wat niet wegneemt dat er wel de hoop gekoesterd wordt op zo'n tweede lieve schat! Maar intens gelukkig zijn we nu met wat we hebben, wat nog komen zal, dat zien we nog wel!
Eerst popje haar eerste verjaardag vieren! Met veel toeters en bellen, want iedereen mag weten hoezeer ze ons gelukkig maakt! Dat kleine lieve wondertje....
Al mijn tijd wordt ingenomen met genieten van de lieve kleine meid, maar oef, ik ben hier toch nog eens geraakt!
De vakantie was een voltreffer! De kleine schat heeft het super gedaan op het vliegtuig en op vakantie!! De lokale bevolking was erg geïnteresseerd in chiquitita!
Bij thuiskomst dacht onze kleine pruts dat het tijd was voor nog wat mijlpalen terwijl mama en papa nog congé hadden om daarvan getuige te zijn! Ze stapt ( met hulp natuurlijk), trekt zich recht, kruipt achteruit.... (sinds deze week ook vooruit, maar enkel in haar parkje) Dat verdient een applausje he!
'k Ben supertrots op die kleine pruts en vergeet bijna dat die vooruitgang met het nodige gesmos samen gaat.... : leve de brokjesvoeding! (in de mond, er weer uit, er weer in, even knijpen tussen de vingertjes... waarna het onverbiddelijk op de grond belandt ) en leve de eerste zandbakervaring (wat resulteerde in een tweede middagmaal )
Ik heb het dus druk met de belevenissen van die kleine uk op de voet te volgen, dus vergeef me als de rest nu even moet wijken. Die lieve schat verdient al mijn aandacht!
Haar 1 minuut missen, is er 1 teveel....
Een droom werd werkelijkheid, de werkelijkheid een droom.
Niets is minder waar, ik hoop dat ik nooit ontwaak uit die droom!!!
Dat tandjesgedoe, dat was echt iets voor ons popje, want een weekje erna kwamen tand 3 en 4 er door! Ze kan nu dus al op een koekje bijten, of moet ik zeggen smossen...
Bij de onthaalmoeder loopt het wat minder vlot... Ze gaat niet zoveel en dus is het telkens opnieuw alsof het de eerste keer is... met de nodige traantjes erbij....
Veel verkouden ook... dat hoort erbij zeker???
Haar eerste Pasen heeft ze ook achter de rug... met een paasei dat bijna groter was dan het meisje en welk de mama en papa zullen mogen opeten, al zal dit ook het laatste jaar zijn....
Binnenkort een reisje boeken naar de zon... en de zee, daar zal ons popje van genieten, waterrat dat ze is....
Alweer een maandje geleden, dus hoog tijd voor nog wat nieuwtjes!!
Ons kleine meid heeft haar eerste twee tandjes!! Plots, vorige week, merkte papa dit op! Mama had al een vermoeden, maar die lieve kleine uk wou het niet zo vlug tonen... Wat is ze trots!! Met haar kleine vingertjes voelt ze dat 'nieuws' in haar mondje en maakt er dan geluidjes bij die ze voorheen niet kon! Ze kan 'klakken' met haar tongetje en vindt dit zelf best amusant! Bovendien zegt ze nu 'tata' al heeft ze geen benul van de betekenis....
Haar hoofdje van neen schudden, heeft ze ook beet, en mama probeert haar duidelijk te maken dat dit 'neen' is, maar ze vindt het gewoon grappig!!
Haar handjes gaan alle richtingen uit, als ze op de arm zit, dan strekt ze die, in de hoop zoveel mogelijk mee te graaien op haar weg! En gelijk heeft ze, wat een ontdekkingstocht!!
Ook haar eerste grote verkoudheid heeft ze achter de rug, en is momenteel aan de tweede begonnen... Zielig hoor, een kleine zieke meid, maar ze wordt dan extra vertroeteld natuurlijk!!!
Ondertussen is mama al een maandje aan het werk... Gelukkig is er het ouderschapsverlof waardoor we een dagje extra hebben samen!! De papa is stiekem een beetje jaloers op die quality time, maar heeft dit ook nog tegoed he! Poppemie is het al goed gewoon bij haar moeke en heeft haar daar tot één van de flinkste kindjes ontpopt!!! (mega trots hoor!!!)
We kijken nu samen uit naar de lente, om weer wandelingen te kunnen maken, buiten te spelen, verlof te nemen en te genieten van alle mooie momenten in het verschiet!
) mama!
