Ik heb mezelf toegestaan om verdrietig te zijn. Ook al vinden anderen soms dat je optimistisch moet blijven, soms lukt dat niet en dan wil ik gewoon eens onhebbelijk zijn. Ik mag verdrietig zijn en het onrechtvaardig vinden, dat is nou eenmaal mijn recht en het kan me niet schelen wat anderen daarvan vinden...
We kijken wel uit naar de komende maand. Ik mag eerst op controle om uit te maken wat er nu mis is in mijn cyclus..; pff, 48 dagen, dat vind ik zenuwslopend en toch niet echt meer normaal. Ondertussen een papiertje afhalen voor mijn venteke, staaltje inleveren en dan... op reis!!! Even alles loslaten en genieten (alleszins proberen toch)
1 dag per maand is het een echte off dag. Die dag weet je dat er weer een maand om is zonder succes. En daar moeten we door, want elke maand is een nieuwe kans... maar waarom duren die maanden zo lang?? Het wordt al vlug een jaar en voor je het weet zit je weer aan de volgende verjaardag, de volgende kerstdag, het volgende nieuwe jaar... met nog steeds dezelfde wens.
Soms word ik er een beetje moedeloos van... Wat egoïstisch, durf ik soms te denken. 'ik wil een kind'... Ik heb hier niks te willen natuurlijk, de natuur beslist het in z'n eentje. We kunnen enkel maar hopen. Ik zou er alles voor doen... maar sta helaas machteloos.
Op mijn egodagje kan ik alle mensen met bol buikje of kinderen wel vervloeken... maar vergeef het me, ik ben ook maar een mens met mijn eigen dromen en verlangens. Laat me even boos zijn en me in mijn eigen wereldje laten vloeken... Want soms heb ik echt wel medelijden met mezelf... Waarom ik? Waarom wij? Waarom denkt iedereen wel dat het goed komt, behalve ik? Waarom zou het goed komen? Als het goed was geweest, dan waren wij nu met z'n drieën!!
Gelukkig heeft een mens ook van die betere dagen. Dagen waarop ik door mijn roze bril kijk en de zon weer zie schijnen. Dagen waarop ik denk... wat komen moet, dat komt, geduld!!
Al die andere dagen, daar spartellen we wel door. en vergeef het ons als we even egocentrisch zijn... gun ons aub die dagen om alleen maar met onszelf bezig te zijn. Dagen waarop de hele wereld kan ontploffen omdat onze wens niet vervuld raakt. Laat ons even in ons verdriet...
We zijn ook maar 2 individuen met een GROTE wens...
In februari 2006 besloten we de pil achterwege te laten. We waren net verhuisd en gezinsuitbreiding was welkom, maar hoefde nog niet direct.
Februari 2007 besloten we er toch echt voor te gaan! Helaas, meer dan een jaar later waren we nog steeds niet in blijde verwachting
In maart 2008 leek het erop dat er een wondertje op komst was, helaas wezen de testen negatief uit... Maar vanaf dan hebben we besloten om een stapje verder te gaan.
We lieten ons beiden onderzoeken; en wat bleek: zwemmertjes niet beweeglijk genoeg en te weinig aanwezig door een onsteking bij mijn allerliefste ventje. Remedie: infectie bestrijden met medicatie en 3 maand wachten. Wat we dus nu nog steeds aan het doen zijn...
Hopelijk heeft het geholpen en kunnen we een volledig nieuwe start nemen, indien niet, dan zal de natuur een handje geholpen worden...
Het is een weg die we door moeten, mijn ventje en ik. Mijn ventje, de eeuwige optimist en ik, de doemdenker. We houden elkaar in evenwicht!
We delen dit met familie en vrienden en vinden wel wat steun daarin. Maar de grootste hulp komt uit de hoek van mensen die hetzelfde meemaken! Ik hoop dan ook voor allen die zich in dezelfde situatie bevinden dat hun droom heel vlug werkelijkheid wordt!
Fijn dat jullie een kijkje komen nemen op onze blog!
Onze blog gaat over onze weg die we moeten afleggen naar ons wondertje. Na een tijdje hadden we door dat dit niet van een leien dakje zou gaan en zijn we de onderzoeken gestart.
We voelen dat dit misschien een lange weg kan worden en dat het belangrijk is om steun en begrip te vinden en te geven, we zijn immers niet alleen!
Hopelijk kunnen we met deze blog ook anderen een hart onder de riem steken!!
We gaan dus van start en proberen hier regelmatig onze nieuwtjes, hopes en dreams te komen vertellen.
