Het was een leuke dag in Sheffield. De actie aan de tafels was van een hoog niveau en we konden getuige zijn van enkele verrijzenissen, enkele dominante sessies en de clash tussen beider ouderdoms dekens. Laat ons bij deze laatste beginnen! 

Doherty en McManus speelden vandaag nog twee sessies om uit te maken wie door mocht naar de laatste 8. Gisteren moesten ze bij een 4-3 stand noodgedwongen stoppen, maar die schade zouden ze ongetwijfeld vandaag inhalen. De eerste sessie was bijna een walk over voor McManus. Hij speelde het tactische spelletje perfect en doorspekte dit af en toe met een mooie break. Het gevolg: een riante 10-3 voorsprong voor hem. Een pijnlijke afgang leek in de maak voor Crafty Ken, maar hij herstelde wonderwel van deze opdoffer. De volgende 4 frames waren allemaal voor hem, waardoor hij toch een beetje in het spoor van de Schot kon blijven. De volgende twee frames werden eerlijk verdeeld, zodat McManus op twee frames van kwalificatie kwam: 11-8. Veel kon Doherty hem in deze laatste twee frames niet meer in de weg leggen, waardoor na een intense match McManus kon zegevieren en zich mag opmaken voor een clash met die andere meestertacticus: Mark Selby. Wordt ongetwijfeld een match waar de vonken vanaf zullen springen.

De twee wedstrijden die vandaag gestart zijn hebben de verwachte frontrunner, alleen had niemand gedacht dat het zo eenzijdig zou zijn. Judd Trump duldde Ryan Day tot 2-2 naast zich, daarna schakelde hij een versnelling hoger en dan valt er zo goed als niks tegen te beginnen. Dit mocht ook Day aan den lijve ondervinden, want het snooker van The Juddernaut oogde bijzonder goed. Een 6-2 voorsprong is zijn logische deel, benieuwd wat de tweede sessie morgen brengt.

Dominic Dale ging zelfs nog een stapje verder tegen Michael Wasley. Hij had duidelijk zin om er een one-man show van te maken. Het enige frame dat Wasley op het scorebord mocht zetten, was het tweede. Voor de rest was het al Dale wat de klok sloeg en met agressief snooker en hoge tot zeer hoge breaks neemt hij met zijn 7-1 voorsprong na de eerste sessie al een serieuze optie op de kwartfinale. Als hij zo blijft spelen, kan hij zichzelf zelfs een derde sessie besparen, wat misschien later in het tornooi een voordeel kan zijn. Tenzij Wasley zich morgen kan herstellen van deze mokerslag, vrees ik dat zijn tornooi er op zit.

De knapste prestaties kwamen van de spelers die vorig jaar tegenover elkaar in de finale stonden: Ronnie O'Sullivan en Barry Hawkins. 

Hawkins kende een lastige tweede sessie tegen Ricky Walden en stond hierdoor ook 9-7 in het krijt. Maar Hawkins, die de laatste paar seizoenen bewezen heeft een topspelers te kunnen zijn in de tweede helft van zijn carrière, kon het tij nog keren. Nadat beide spelers elk een frame pakten en het 10-8 werd, slaagde Hawkins erin om 3 op een rij te scoren en zo terug na lange tijd op voorsprong te komen in deze wedstrijd. Walden antwoordde door het volgende frame te pakken om zo de score terug gelijk te zetten. Bij 11-11 kon het nog steeds alle kanten uit en de speler die het kalmst kon blijven, zou winnen. Andermaal bleek dit Hawkins te zijn, die eerst met meer tactisch snooker en erna met een solide break, de match bezegelde. Met een 13-11 nederlaag kon Walden geen revanche nemen voor de verloren halve finale van vorig jaar. 

De mooiste prestatie kwam ten slotte, hoe kan het ook anders, van de grootmeester zelf. In een match die hij niet of nauwelijks onder controle had, keek hij gisteren na de tweede sessie tegen een 9-7 achterstand aan en mocht soms zelfs blij zijn dat het niet meer was. Maar hierin zie je al de klasse van een topspeler: ook bij één of zelfs twee off days, nog steeds binnen het bereik staan van je tegenstander en zo op de beslissende momenten te kunnen toeslaan.

O'Sullivan begon goed aan de sessie door opnieuw de eerste frame te nemen en zo terug tot op één frame te komen. Perry, op dat punt nog niet onder de indruk, nam gewoon de volgende frame om zijn voorsprong terug te herstellen: 10-8. De match was nog niet over, maar het zou toch moeten gaan gebeuren wou de titelverdediger er voor het eerst sinds 2009 niet meer bijzijn in de kwarftinale. In de volgende twee frames leek de definitieve ommekeer te zijn ingezet. Met een mooie 82 break maakte Ronnie er 10-9 van en de frame erna leek hij goed op dreef om in één bezoekje aan de tafel de stand net voor het interval gelijk te stellen. Een gemakkelijke misser in de linker beneden hoek besliste er echter anders over en Perry nam het geschenk dankbaar aan. In plaats van 10-10, werd het 11-9 net voor het interval, een wereld van verschil.

Na het interval leek het erop dat dit misschien de trigger was voor O'Sullivan om zijn beste snooker terug van stal te halen. Met 2 goeie breaks maakte hij er snel 11-10 van en nadat Perry, die op weg was naar een break om het frame te bezegelen, pech had dat zijn cueball in de pocket rolde, kon O'Sullivan de controle van deze frame overnemen om uiteindelijk gelijk te komen in deze wedstrijd. Dit was geleden van frame 2, om maar even te schetsen dat Perry waarschijnlijk het beste snooker uit zijn carrière heeft gespeeld de afgelopen dagen. Bij deze gelijkstand was het vaatje van Perry uiteindelijk zo goed als leeg en O'Sullivan kwam pas echt op toerental. Het beste had hij voor het laatste gehouden, want met twee magnifieke century breaks bezegelde hij deze match in zijn voordeel, een match waarin hij niet tot nauwelijks op voorsprong stond. De klasse van uitzonderlijke kampioenen denk ik, want de enige zwakte die hij vooral in de eerste sessie had, zijn long potting, was nu top. Met een percentage van bijna 80% kon hij de frames een pak beter controleren, wat resulteerde in een 4-op-een-rij na het interval en meteen game over voor Perry.

Shaun Murphy en Marco Fu, de mogelijke tegenstanders van Ronnie in de kwartfinale, zullen alvast met een heel klein hartje gekeken hebben naar het einde van deze match. Ik zou nog veel superlatieven kunnen gebruiken, maar ik heb al een stil vermoeden dat ik deze best nog even kan sparen voor de finale.

Morgen beginnen de laatste 4 achtste finalisten aan hun wedstrijd en ze mogen meteen 2x in actie komen: één keer 's morgens en één keer 's avonds. Ik heb het hier over Mark Allen tegen Neil Robertson en Shaun Murphy tegen Marco Fu.

Tussendoor zullen we nog verder kunnen genieten van de overheersing van Trump en Dale, dit respectievelijk tegen Day en Wasley.

De eerste kwartfinalist is gekend en het is meteen een mooie naam: Mark Selby, nummer 3 van de wereld. In een bijzonder aangename wedstrijd tegen Ali Carter, kwam op sommige momenten het beste spel van Selby terug naar boven. Waar hij in de eerste ronde nog zichtbare aanpassingsproblemen had, leek hij nu pas echt op toerental te komen. Nadat hij in de eerste sessie 5-1 was uitgelopen en uiteindelijk met 5-3 afsloot, kon hij deze voorsprong vandaag altijd goed verdedigen. In de tweede sessie (die deze ochtend werd gespeeld) nam Selby opnieuw een soortgelijke kloof: 9-5 (al moet het gezegd worden dat Carter ook heel goed stond te potten en af en toe ronduit brute pech had. 2 Frames meer in zijn voordeel hierdoor, zou ongetwijfeld nog een andere match zijn geweest). 

Echter, Carter bleef strijden en weerom pakte hij de laatste twee frames van deze tweede sessie om met dezelfde kloof te eindigen: 9-7. De derde sessie deze avond zou de beslissing brengen en hierin was Mark Selby de betere. Hij nam de eerste drie frames van de avond om op één frame van kwalificatie te komen: 12-7. Carter spartelde nog even tegen door de volgende twee frames te pakken, maar een dominante Selby nam ten slotte zijn benodigde frame om te match te eindigen met 13-7 winst. The Jester from Leicester zal heel blij zijn met deze hard bevochten winst over Captain Carter en de kwartfinale ongetwijfeld met vertrouwen aanvatten.

Ook Barry Hawkins en Ricky Walden mochten 2x in actie komen vandaag. Een keer 's morgens en een keer 's avonds. In een heruitgave van de halve finale van vorig jaar, ging de eerste sessie broederlijk gelijk op: met een 4-4 mochten beide heren gaan lunchen. Een lunch die Walden, zo zou 's avonds blijken, beter beviel dan Hawkins. Nadat Hawkins het eerste frame won, pakte Walden nadien de volgende 5 frames om 9-5 voor te komen. Een mooie lead die Walden duidelijk vertrouwen gaf, maar Hawkins had het laatste woord(je). Door de laatste twee frames te nemen, kon hij uiteindelijk afsluiten met een 9-7 achterstand. Wil hij opnieuw die finale halen, zal hij morgen vol aan de bak moeten om deze achterstand ongedaan te maken.

Joe Perry blijft druk uitoefenen op de titelverdediger, Ronnie O'Sullivan. Nadat hij gisteren de bovenhand nam en 5-3 voorstond, kon hij deze 2-frame kloof behouden op het einde van de sessie. O'Sullivan opende weliswaar sterk met net geen century (als de cueball niet binnen was gerold hij deze zonder problemen kunnen consolideren), maar Perry sloeg meteen terug door 2 frames op rij te nemen. Ronnie deed vervolgens hetzelfde, om opnieuw op één frame van Perry te komen: 7-6 stond het ondertussen. Perry was vandaag echter nooit onder de indruk en potte bijzonder sterk, speelde een tactisch goed safety spel en maakte nagenoeg geen fouten. Na opnieuw 2 frames te winnen liep hij weerom uit tot 9-6 en leek het er eerder op dat hij de dag met 10-6 zou eindigen, dan dat Ronnie op 9-7 zou komen. Een bijzonder spannend laatste frame ging alsnog naar Ronnie, waardoor hij deze sessie op 4-4 afsluit en in de totale stand twee frames achterstand blijft hebben op Perry: 9-7.

Wil hij nog iets goed maken, zal het toch morgen moeten gebeuren en liefst niet zoals in het laatste frame. Beide heren maakten bijzonder veel fouten en stonden zichtbaar onder stress, zodanig zelfs dat Steve Davis himself voor de eerste keer ooit stress kreeg door naar een snookermatch te kijken. Qua spanning zal dit nog de leukste match worden, maar of het ook hoogstaand snooker oplevert is maar de vraag.

Ken Doherty en Alan McManus tot slot, mochten deze middag ook aan hun achtste finale beginnen. Doherty, die nog steeds zichtbaar geniet van The Crucible en het snooker, bespeelde het publiek als vanouds. Ook McManus is een lieveling van het publiek, zodanig dat het eigenlijk zonde is dat we van één van deze twee afscheid moeten nemen na deze ronde. De sessie zelf ging uiteindelijk redelijk gelijk op, al gaf McManus in de laatste frames nog een 4-1 uit handen om Doherty tot op 4-3 te laten komen. Niet alle 8 de frames van de sessie werden gespeeld omdat de avondsessies startten (zou het de leeftijd zijn die beide heren noopt om trager te spelen?), beide spelers hebben dus morgen extra werk voor de boeg in hun tweede sessie.

Morgen zullen we in één keer 3 kwartfinalisten kennen: 's morgens al vechten O'Sullivan en Perry hun laatste sessie uit, terwijl we 's middags weten of Walden zijn revanche voor vorig jaar kan pakken tegen Hawkins. 's Avonds zien we tot slot welk "oudje" nog wat langer mag blijven (nadat deze eerst 's morgens nog hun tweede sessie spelen): Doherty of McManus.

Topfavoriet Trump mag 's middags Hawkins en Walden vergezellen in de start van zijn achtste finale tegen Ryan Day, debutant en "giantslayer" Wasley doet hetzelfde met Dominic Dale in de avondsessie.

De spanning stijgt, de matchen worden langer en de emoties intenser: als het om de knikkers gaat, wil elke speler zijn kans grijpen om de felbegeerde Crucible Crown binnen te halen!

De eerste ronde van dit WK 2014 ligt definitief achter ons, hoog tijd om nog één keer achterom te kijken en stil te staan bij de bijzonderste feiten.

Beginnen doen we met ongetwijfeld de grootste verrassing van dit WK: de uitschakeling van Ding Junhui door kwalificatiespeler Michael Wasley.

Ding en het WK: het blijft water en vuur. De o zo beloftevolle jonge snaak van weleer heeft inmiddels overal zijn sporen verdiend, de belangrijkste tornooien gewonnen en monden doen openvallen van verbazing met zijn spel, maar op het WK is zijn prestatie vaak meer dan ondermaats. Het is niet dat hij niet wil, integendeel: al vanaf hij professioneel werd, heeft hij het niet onder stoelen of banken gestoken dat hij ooit wereldkampioen wil en kan worden. Het talent en het spel heeft hij, hij moet het enkel nog zien door te trekken in de langere wedstrijden. 

Want we zien vaak dat Ding in korte, snelle matchen bijzonder sterk is: in best-of-7's of best-of-9's heeft hij na enkele frames vaak al een 3 of 4 - 0 voorsprong, iets wat je gezien de format nauwelijks nog goed maakt. En komt hij dan al eens in een langere match, zijn het vaak al de finales die dan nog eens maximum in een best-of-19 worden afgewerkt, veelal zelfs minder. Een detail dat een wereld van verschil maakt: op een WK begin je met een best-of-19. Als opwarmer. 

Wil je verder geraken, wordt het alleen maar erger en spelers merken meteen al dat zo'n WK (niet alleen de matchen, ook de totale duur ervan) echt iets is voor uithoudingsspelers. Dat is Ding nooit echt geweest en misschien de voornaamste reden waarom hij dat ene grote tornooi nog niet op zijn palmares heeft staan. Reken ook nog dat qualifiers vaak al meerdere sessies achter de rug hebben nog voor het eigenlijke tornooi start, waardoor ze sowieso meer ingespeeld zijn dan de toppers. Het verschil in talent/klasse/ervaring wordt op die manier ook weer wat kleiner.

Bij Wasley viel alles mooi op zijn plaats in de eerste ronde. Hij speelde zonder druk, want hij had zijn grootste doel al bereikt: het WK halen. Hij heeft ongetwijfeld ook talent, want zijn spelniveau was goed. Heel goed zelfs. En ook al zag je weerom een sterke opener van Ding (6-3), doordat de lengte van de match zoals gezegd niet in Ding's voordeel speelde én Wasley al meer het "tafelgevoel" had, kon hij deze opener weerstaan. 

Het beste voorbeeld was de ongebruikelijke derde sessie, waarbij Wasley meteen zijn ritme van ervoor oppikte en Ding duidelijk uit zijn lood was. Dat had hij ongetwijfeld te danken doordat hij eerder de kwalificaties moest spelen. Laat Ding verdergaan zonder onderbreking en hij had waarschijnlijk (sowieso niet zonder veel moeite) met 10-8 gewonnen in plaats van 10-9 verloren.

Maar, Ding, wanhoop niet. Ook de rest van de snookerwereld blijft na dit WK geloven dat je ooit die trofee in de lucht zal steken. Daarvoor ben je gezegend met te veel talent.

De top en achterban sluipen dichter bij elkaar, ook dat is een vaststelling die we kunnen maken na de eerste ronde. De wedstrijden waren veel spannender dan vorig jaar, eindigden op hogere scores (op Robertson na) en veel "gevestigde" waarden hadden zichtbaar moeite om zich aan te passen. Uiteraard is die verbreding een combinatie van factoren: het al dan niet "ingespeeld" zijn blijft een rol spelen, lager gerangschikte spelers kunnen tegenwoordig ook meer en beter trainen, een off day kan iedereen overkomen, maar kwalificatiespelers kunnen vooral ook met veel minder druk starten aan het WK. Gekwalificeerd zijn betekent vaak al dat hún seizoen geslaagd is. Sneuvelen in het eerste ronde als reekshoofd betekent dat je seizoen geflopt is. Ziedaar wat druk met een mens kan doen, hoe goed je ook bent. 

Elk jaar sneuvelen er wel reekshoofden, dit jaar was het niet anders. Naast Ding, mochten ook John Higgins, Stuart Bingham, Stephen Maguire en Mark Davis al vroegtijdig naar huis. De enige echt grote verandering is dat de wél geplaatste reekshoofden moesten knokken. Hard moesten knokken. Vraag maar aan Mark Selby, Judd Trump of Shaun Murphy. En ze waren zeker niet alleen.

Maar niet getreurd, beste snookerfan. Ik garandeer je anderzijds wel dat er vanaf de tweede ronde een zichtbare verbetering zal zijn in het spel. Een match in de keu, de opluchting van er nog steeds bij te zijn én de langere wedstrijden zullen er voor zorgen dat spelers elkaar naar een hoger niveau zullen trekken en er aanvallender gespeeld zal worden. In een best-of-25 zijn vier frames achterstand al veel minder een  ramp dan bij een best-of-19. Eén goede sessie kan het tij weer volledig keren. Loop dus nog niet weg en maak na de achtste finales pas je definitieve keuze.

 

Een laatste opvallende vaststelling is het niveau van de breaks. Dat ligt ook net wat lager dan vorig jaar. Niet alleen in termen van centuries, ook de "gewone" breaks van 50 punten of meer werden minder vlot gehaald dan men zou verwachten. Een sluitende verklaring heb ik hier niet voor, al lijkt het me dat topspelers die meer onder druk komen te staan (zie hierboven) kunnen terugvallen op een zeer degelijk tactisch -  en safety spel. Hierdoor kunnen ze gecontroleerder punten scoren en frames winnen, zonder echt zware breaks te moeten maken. Want elke rode bal minder, ook al stopt de break, betekent ineens 8 punten minder die overblijven op de tafel. Je opponent kan technisch gezien immers één rode bal van 1 punt minder combineren met een zwarte bal van 7 punten, waardoor het wegspelen van rode ballen in "safety" omstandigheden dus ook loont in de andere richting: minder punten overlaten voor je tegenspeler. 

Tegenwoordig maakt dit vooral het verschil tussen top en subtop, eerder dan het potten van de ballen. Het potten zelf zal bij iedereen wel op quasi hetzelfde niveau liggen en kan je veel beter trainen. Safety en tactiek daarentegen is meer een kwestie van talent, inzicht en fingerspitzengefühl.

Maar vaak was het ook gewoon door minder goed of zelfs slecht te potten dat de weg naar een hoge break abrupt werd gestopt. Een recordeditie qua centuries zal het niet worden, al lijkt het mij wel aannemelijk dat er in de komende rondes door het hogere niveau en het meer aanvallende spel wel opnieuw heftiger gescoord zal worden.

De maskers zijn afgevallen, er is al wat schade aangericht onder de reekshoofden (5 reekshoofden die sneuvelen in de eerste ronde is vrij veel): de spelers kunnen zich in de achtste finale niet meer verstoppen en er kunnen al zeker geen excuses meer gezocht worden. Je hoort er nu gewoon te staan, anders verdien je geen plek in de kwartfinale of verder.

Laat het vervolg maar komen, ik heb alvast genoten van deze eerste (bijna volledige) week in Sheffield!

In de laatste wedstrijd van de eerste ronde heeft Robertson zich in stijl geplaatst. Na een wedstrijd, die op geen enkel moment spannend was, haalde hij het gemakkelijk met 10-2 van Robbie Williams. On top knalde hij in de laatste twee frames vandaag nog eens 2 centuries binnen, wat zijn totaal in deze match alleen al op 4 bracht en zijn seizoenstotaal op 97. Jawel, u leest het goed: 97. Het was de meest overtuigende winst in de eerste ronde, maar dit had ook te maken met het feit dat Williams geen weerwerk bood (hij scoorde in slechts één break boven de 50 punten). Je moet het natuurlijk wel nog doen ook, maar qua performance in de eerste ronde zou ik Robertson op dezelfde hoogte als Hawkins en O'Sullivan zetten, maar net onder bv. een Marco Fu die bijzonder solide speelde tegen toch wel een sterkere tegenstander. Robertson mag het nu opnemen tegen Mark Allen.

De tweede ronde werd vandaag al op gang "gekeud". Vanmiddag kwamen Selby en Carter in actie en beide heren maakten er een bijzonder fraai kijkstuk van. Tijdens de eerste frame kegelde Carter meteen een century in de pockets en leek vertrokken om meteen een turbostart te maken. Maar hij had toen nog niet in de gaten -  hoe kon hij ook anders, Selby was nog niet echt aan de tafel geweest - dat zijn tegenstander een hele goeie dag had. De volgende 5 frames gingen allemaal naar hem, zodat Carter opeens tegen een 5-1 achterstand aankeek. Wat Carter ook probeerde, Selby was hem toch altijd net iets slimmer af: de safety's, het potten, de snookers. Velen zouden dan een mentale tik krijgen, maar niet zo bij Carter. Ook hij verkeerde in een goeie vorm, want met zijn tweede century in deze match kon hij uiteindelijk de achterstand terugdringen tot 5-3. Benieuwd of morgen de hoge kwaliteit van deze match overeind zal blijven!

De grootste verrassing van vandaag echter is het feit dat Joe Perry eveneens met 5-3 leidt tegen dé topfavoriet bij uitstek, Ronnie O'Sullivan. Nadat beide heren de eerste twee frames eerlijk onder elkaar verdeelden, kon Perry er 3 op een rij winnen. Niet enkel door heel mooi en sterk te potten, ook omdat Ronnie zijn long pot spel op niks trok en Perry veel meer kansen kreeg van O'Sullivan dan we gewoon zijn. Een long pot percentage van 29% is zelfs voor iemand die dit strikt genomen niet echt nodig heeft in zijn speelstijl, onaanvaardbaar. Bij een 4-1 stand zagen we wel beterschap, want als hij "in the balls" is, mag je Ronnie zelfs een blinddoek omdoen, hij zal ze nog potten. Met onder andere een century break bracht hij de stand op 3-4 en leek Perry nerveus te worden, niet goed wetend wat met die voorsprong aan te vangen. Het laatste frame van deze sessie leek lange tijd de tactische kant op te gaan (alle voorgaande waren snel en zonder boe of ba afgelopen), maar na weerom een lange bal gemist te hebben, kon Perry voor de 4de maal profiteren en met een spijtige 99 break de frame pakken. Net geen century, reken maar dat hij even gevloekt heeft.

O'Sullivan heeft hoe dan ook nog werk voor de boeg, benieuwd ook wat Perry met zijn kleine bonus aanvangt. Morgenmiddag om half vier zien we het vervolg van deze heren.

Ook morgen, komen Selby en Carter zelfs 2x in actie: één keer 's morgens voor hun tweede sessie en, indien nodig, spelen ze 's avonds hoe dan ook verder tot er een winnaar is. Ze krijgen steeds het gezelschap van Ricky Walden en Barry Hawkins, die 's morgens hun eerste en 's avonds hun 2de sessie afwerken.

De oudjes tot slot, mogen 's middags van stal komen: Alan McManus en Ken Doherty vangen dan hun achtste finale aan.

Mark Davis heeft zijn complete offday van gisteren niet kunnen goed maken. Meer zelfs, de start van zijn dag was dramatisch en hij keek snel tegen een achterstand van 9-2 aan. Het zwaarste verlies uit deze eerste ronde leek er aan te komen, maar hij hervond toch nog de moed om te blijven vechten. Door drie frames op een rij te winnen, kon hij de pil verzachten tot 9-5, vooraleer Dale de wedstrijd kon eindigen. 10-5, Davis heeft het volleidg aan zichzelf (en de off day van gisteren) te danken.

Deze middag zijn ook Ali Carter en Mark Selby begonnen aan de tweede ronde. Na 6 frames gespeeld te hebben leidt een dominante Selby met 5-1 (er wordt in de tweede ronde in een best-of-25 gespeeld over drie sessies: 8 frames in de eerste, 8 frames in de tweede om in de derde sessie door te spelen tot er een winnaar is). Deze middagsessie zit er nog niet volledig op, dus een vollediger verslag zal later vandaag volgen. 

Vanavond zou Neil Robertson zich nog vlot moeten kunnen plaatsen voor de tweede ronde zodat alle achtste finalisten gekend zijn. Ook Ronnie O'Sullivan en Joe Perry starten straks aan ronde 2. Tot slot kunnen we na vanavond even achterom kijken en even analyseren wat deze spannende eerste ronde op dit WK allemaal betekend heeft.

Met de twee resterende wedstrijden die vandaag gestart zijn, nadert de eerste ronde zijn einde. Morgen worden nog twee wedstrijden afgewerkt, waarna die eerste ronde er écht op zal zitten.

Marco Fu zal er alvast bij zijn. Na zijn geruststellende 6-3 voorsprong tegen Martin Gould, kwam hij vanmiddag nooit meer in de problemen. Het verschil in frames bleef ook op het einde van de match, waardoor Gould met een 10-7 huiswaarts mocht keren en zijn tornooi er op zit. Fu gaf mij een bijzonder solide indruk en scoorde hevig, getuige hiervan zijn 2 century breaks. Shaun Murphy zal er een kwaaie klant aan hebben in de tweede ronde!

Wat gisteren de evenwichtigste sessie was tot hier toe, draaide vandaag uit op een one man show van Mark Allen. Hij mocht met een nipte voorsprong (5-4) aan het vervolg van de match beginnen tegen Michael Holt. Hoewel Allen vandaag 5 frames op een rij nam en zo 10-4 won, was de wedstrijd zelf veel spannender en had Allen meer moeite dan de uitslag doet vermoeden. Langs beide kanten werden geen hoge breaks genoteerd en het snooker was af en toe wat met haken en ogen. Veel tactiek wel, en hierin stond het geluk en kunde aan de kant van Allen. Holt mag zeker teleurgesteld zijn, want wie weet hoe de match gelopen was mocht hij vandaag wel op het scorebord geraakt zijn.

De twee wedstrijden van ronde 1 die morgen nog moeten afgewerkt worden, zijn vandaag op dezelfde uitslag geëindigd: 7-2.

In de eerste had wereld nummer 1, Neil Robertson, al bij al weinig moeite met debutant Robbie Williams. Niet zozeer door constant goed en gefocust spelen, want ook hij maakte soms meer foutjes dan we gewend zijn, eerder doordat Williams soms gewoon niet beter kon. Robertson zette zijn sollicitatie om 100 centuries in één seizoen te halen ("a century of centuries", om het mooi te zeggen) wel kracht bij: met de 2 centuries die hij vandaag scoorde, brengt hij zijn tussentotaal op 95. Een bijzonder indrukwekkende realisatie als hij hierin zou slagen, zeker als je weet dat het vorige record van Judd Trump "slechts" 61 centuries in één seizoen was. Een prestatie die heel lang op de tabellen zal staan, ongetwijfeld.

Ook in de laatste wedstrijd van vandaag staat het 7-2 en dit is eigenlijk integraal te wijten aan de complete off day die Mark Davis heeft. Volgens info van iemand in het Crucible Theater zelf, die even met Davis kon spreken tussen de frames door, zou hij aan een voedselvergiftiging lijden (of net geleden hebben). Dit verklaart natuurlijk wel waarom hij soms de ballen als bakstenen wilde potte (dank u, Sacha Moens voor deze mooie quote!). We moeten wel eerlijk blijven en niet alles op het falen van Davis steken. Dominic Dale staat op zijn beurt ook gewoon goed te spelen en je moet toch maar telkens inspelen op de kansen en fouten van de tegenstander. Dat dit hij vandaag uitstekend, zonder uitmuntend te hoeven zijn. Hij kan morgen rustig controleren en er zou al veel moeten gebeuren mocht hij deze kans om door te stoten naar de volgende ronde laten schieten.

Met 14 van de 16 achtste finalisten gekend, kijken we even wie tegen wie aan bod komt in de loop van de komende dagen:

- Ronnie O'Sullivan - Joe Perry

- Shaun Murphy - Marco Fu

- Barry Hawkins - Ricky Walden (een heruitgave van de halve finale van vorig jaar, die toen werd gewonnen door Hawkins, nvdr)

- Mark Davis/Dominic Dale - Michael Wasley (Als je het mij vraagt wordt het Dale die "giantslayer" Wasley te lijf mag gaan).

- Mark Selby - Ali Carter

- Alan McManus - Ken Doherty (clash tussen de twee oudjes op dit tornooi)

- Judd Trump - Ryan Day

- Mark Allen - Neil Robertson/Robbie Williams (noteer hier Robertson maar, ook al zouden er nog mirakels kunnen bestaan).

Morgenmiddag werken Robertson en Williams hun wedstrijd af met naast hen Ali Carter en Mark Selby voor ronde 2, terwijl 's avonds ook O'Sullivan en Perry hun opwachting maken in ronde 2. Op de tafel naast hen mogen Davis en Dale op hun beurt nog verder knokken om dat 2de ronde ticket.

Barry Hawkins moest gisteren duidelijk nog warmdraaien. Nadat hij maar nipt de eerste sessie kon afsluiten met een 5-4 voorsprong (na een kleine comeback), trok hij de lijn van zijn laatste 3 frames van gisteren door. David Gilbert kwam niet echt meer in het stuk voor, Hawkins pakte de eerste 5 frames om zo de match uiteindelijk nog ruim met 10-4 te winnen. Leuk detail: beide finalisten van vorig jaar, haalden de eenvoudigste overwinning op dit WK. Is dit terug een voorbode van meer voor beide heren?

Judd Trump leek na gisteren (zelfs bij een vervroegde stop van hun sessie) op weg naar een eenvoudige overwinning tegen Tom Ford. Maar de kranige Ford wou van geen wijken weten en met 3x framewinst op een rij, knoopte hij terug aan bij Trump en werd het 6-5. De kloof was nog niet helemaal dicht, maar via 7-5 en 8-6, kon Ford weerom 2 frames op rij winnen om de stand weer helemaal gelijk te maken: 8-8. De spanning steeg toch in de arena (het mocht nog eens) en Trump moest zijn zenuwen in bedwang zien te houden. In frame 17 lukte dit en kon hij opnieuw op voorsprong komen: 9-8. In de volgende frame leek het in eerste instantie niet te lukken. Ford kon een kleine break nemen, maar moest deze vroegtijdig stoppen. Trump op zijn beurt kon niet optimaal profiteren en bleef geniaal snooker (de meest onmogelijke ballen vlogen er in) met onbegrijpelijke missers afwisselen. Nadat beide heren hun break gemaakt hadden, verwaterde de rest van het frame in een tactisch steekspelletje, waarin Trump zich de betere toonde. Met nog 4 kleuren op tafel had Ford snookers nodig, maar leek hier nooit echt in te slagen. Na enkele pogingen liet hij de blauwe bal al te opzichtig voor de pocket liggen, waarop Trump de frame (en match) nam. 10-8, Trump zal blij zijn deze alvast overleefd te hebben.

Vanmiddag maken Marco Fu en Martin Gould een einde aan hun wedstrijd, hierin staat Fu 6-3 voor. Neil Robertson mag deze middag ook van start gaan, tegen de laatste debutant op dit WK: Robbie Williams.

Deze avond spelen Mark Allen en Michael Holt verder, in een leuke en perfect gelijk opgaande wedstrijd staat het daar 5-4. Als allerlaatste in deze eerste ronde komen ook Mark Davis en Dominic Dale vanavond in actie.

Versta me niet verkeerd, met kalm bedoel ik niet dat er niet (of minder) gespeeld werd dan de voorbije dagen, eerder dat de spanning en intentie van beleving minder was. Nu, het is ook geen geschenk om na een dag als gisteren het spektakel te moeten verzorgen. En het kan er ook wel mee te maken hebben dat ik vanavond voor het eerst niet echt live heb kunnen kijken, waardoor mijn perceptie over "kalm" wat vertroebeld is.

Verliezend finalist van vorig jaar, Barry Hawkins heeft nog heel wat werk voor de boeg. Hij staat weliswaar 5-4 voor tegen nummer 31 David Gilbert, maar moest daarvoor zwoegen door van een 0-2, 1-3 en 2-4 achterstand terug te vechten. Wil hij die moeilijke eerste ronde overleven, zal hij morgen toch de consistentie van de laatste 3 frames moeten doortrekken. Het kan nog alle kanten uit in deze wedstrijd, benieuwd wat het wordt!

Ricky Walden won op zijn beurt de wedstrijd tegen Kyren Wilson, met dezelfde score als McManus dit deed tegen John Higgins. Hij mocht starten met een 6-3 voorsprong en leek die bij 8-4 rustig te consolideren, maar Wilson trok zich duidelijk op aan de fighting spirit van Higgins, want ook hij kwam akelig opzetten door 3 frames op een rij te winnen. Bij 7-8 was opnieuw alles mogelijk, maar Ricky kon het hoofd het koelst houden om zich zo op te maken voor een verlengd verblijf in Sheffield. Zijn ervaring maakte in de volgende twee frames het verschil, waardoor hij zich met een 10-7 overwinning plaatste voor de volgende ronde.

Ook Mark Allen en Michael Holt zijn ondertussen aan het tornooi gestart. In een onderhoudende pot snooker, ging het altijd gelijk op en was het verschil tussen beiden nooit groter dan 1 frame. Als dit het geval is, is een 5-4 tussenstand na de sessie een logisch gevolg, Mark Allen is degene die van dit kleine voorrecht gebruik mag maken om morgen de rest van de wedstrijd af te werken.

De wedstrijd van vandaag waar op voorhand misschien het meeste naar werd uitgekeken, was die tussen Judd Trump en Tom Ford. Trump, een van de favorieten, schopte het in 2011 al tot de finale en is bij de meeste tornooien waarin hij tegenwoordig start steevast een topfavoriet. Tom Ford stond nog maar één keer eerder op een WK en ging er toen in de eerste ronde meteen uit, dus op papier leek deze wedstrijd een uitgemaakte zaak. Maar onderschatting is vaak de grootste vijand, dus Trump was best gewaarschuwd.

Hij leek deze waarschuwing in eerste instantie ook ter harte te nemen want met mooi snooker en een uitstekende cueing actie (een van de beste die ik tot dusver op dit tornooi gezien heb), zette hij Ford onder druk. Deze was in het begin (nog) niet onder de indruk en mede door de soms onbezonnen en harde shots van Trump, kon hij vaak aan de tafel komen waardoor de stand na de eerste vier frames perfect in evenwicht was: 2-2. In de volgende vier frames werden nooit echt hoge breaks gehaald - daarvoor maakten beide spelers te veel fouten - maar ze gingen wel allemaal naar Trump. 6-2, Tom Ford voelde dat er meer in zat en ik kan hem hierin geen ongelijk geven: ondanks dat Trump altijd goed in positie lag, maakte hij bij het potten zelf nog te veel fouten, waarvan Ford niet altijd profiteerde. 

Omdat beide heren hun tijd namen in deze sessie, werd deze bij de 6-2 stand afgebroken om de avondsessies te laten starten. Ook zij zullen morgen de rest van hun wedstrijd afwerken.

Deze eerste ronde op het WK 2014 loopt op zijn laatste benen. Morgen starten de laatste twee wedstrijden, waardoor we overmorgen weten wie tegen wie uitkomt in de tweede ronde.

Neil Robertson tegen Robbie Williams ('s middags) en Mark Davis tegen Dominic Dale ('s avonds) hebben de eer als laatste van start te mogen gaan.

Tussendoor zullen we 's morgens ook weten wie de clash tussen Hawkins en Gilbert wint, alsook of Ford meer kan halen uit zijn wedstrijd tegen Trump.

's Middags houden Marco Fu en Martin Gould, Robertson en Williams gezelschap terwijl Allen en Holt hetzelfde doen bij Davis en Dale in de avondsessie.

Het is hoe dan ook al een uitermate boeiend WK geweest, hoog tijd om na de eerste ronde een grondige analyse en dito opinie te geven!

Driemaal is scheepsrecht luidt het alom gekende spreekwoord. Blijkbaar is dit ook van toepassing op sporttornooien, want deze derde dag van het WK snooker oversteeg qua spanningen de vorige zonder enige moeite.

Wat op voorhand op papier een interessante confrontatie leek, draaide zowel in de match als in de schaduw van de overige gebeurtenissen uit op een vrij neutrale vertoning. Alan McManus leidt na de ochtendsessie ruim met 6-3 tegen John Higgins. Higgins trekt de lijn van zijn laatste jaren op het WK door en dreigt nu opnieuw vroeg in het tornooi huiswaarts te moeten keren. Benieuwd wat hij morgenvroeg nog kan rechtzetten!

Ook Ricky Walden leidt met dezelfde score tegen debutant Kyren Wilson. Wilson, die de afgelopen jaren zelfs achter de bar stond in zijn lokale snookerclub om zichzelf te kunnen onderhouden en zijn droom op een profbestaan in het snooker levendig te houden, ging het beste van start met veel lef en aanvalslust. Maar nadat hij 3-1 was uitgelopen, stokte zijn motor en kon Walden, zonder zich echt in bochten te moeten wringen of hoge breaks te moeten scoren, de dag afsluiten met een 6-3 voorsprong. 

De twee meest zinderende matchen van dit tornooi dusver, moesten dan nog komen. Als u vond dat pakweg Carter of Murphy u al naar hartpilletjes deden grijpen, dan had u bij deze wedstrijden best een defibrilator bij de hand.

Deze ochtend kon u al zien hoe White aan een opmars bezig was om een 5-1 achterstand weg te werken. Deze wedstrijd werd vanavond hervat bij 5-4 en kende een quasi zelfde wedstrijdverloop als deze ochtend. Selby, die in mijn ogen nog altijd last had van een off day, liep uit tot 8-4 en leek uiteindelijk al bij al goed weg te komen met zijn té wisselvallige spel. Maar net als deze ochtend, kon White zijn achterstand goed maken. Door 4 frames op rij te winnen  nestelde hij zich naast zijn opponent wat de score betrof. Niet zozeer met hoge breaks - hij haalde slechts één break boven de 50 punten deze avond - dan wel door deze keer de fouten die Selby opstapelde beter af te straffen. Bij 8-8 leek White de favoriet om het af te maken, aangezien hij kon profiteren van zijn momentum en het goedmaken van de achterstand. Ondanks het bizarre verloop van de volgende frames, waarbij Selby bij het potten van de kleuren zelfs gewoon op roze speelde in plaats van te beginnen bij geel in de gedachte dat hij een free ball had, kon geen van beiden de match beslissen. Bij 9-9 zou er een ultieme 19de frame beslissen over deze match, waar vooral White nadien nog spijt van zal hebben dat hij dit laten gebeuren heeft tegen deze wisselvallige Selby.

Beide heren hadden in het begin van deze frame wat schrik om kansen open te laten voor hun tegenstrever, maar één goeie opportuniteit bleek genoeg voor Selby, die met een 57 break de match in zijn voordeel beslechtte. Een van zijn betere frames in deze partij, al kon het moment hiervoor niet beter zijn. Iets wat Selby trouwens typeert en hem dus altijd tot een geduchte tegenstander maakt, ongeacht de score. Zijn opponent in de volgende ronde, Ali Carter, is nog maar eens gewaarschuwd.

Het orgelpunt in deze mooie snookerdag moest nog na de officiële avondsessies komen. Ding Junhui en Michael Wasley hadden in hun namiddagsessie immers tijd tekort en moesten noodgedwongen hun match bij een 9-8 voorsprong voor de Chinees staken. Zoals dan het gebruik is op een WK, wordt zo'n match in een derde sessie hervat op dezelfde dag, nadat één van de avondsessies afgerond is.

Maar wachten was nog nooit zo leuk, nu we gezien hebben wat de jonge debutant Wasley nog uit zijn keu schudde. Allerminst onder de indruk en profiterend dat hij al terug was gekomen van een 6-3 en 8-6 achterstand opende hij meteen met een 103 break. Ding zijn oogjes werden zo mogelijk nog kleiner en hij wist meteen hoe laat het was. Het was niet meer van willen, het was van moeten al gold dat uiteraard ook voor Wasley.

In een uitermate spannende 19de frame, was de eerste kans voor Wasley. Opnieuw leek hij op weg om bij zijn eerste opportuniteit een framewinning break te potten, maar zijn poging werd begin de 40 gestopt. Ding kon echter niet optimaal profiteren en zijn inhaalmanoevre stokte zelfs nog iets vroeger, waardoor Wasley nog steeds voorstond. Elk één kans gehad, tijd voor een rondje safety en snookeren. Daarin toonde Ding zich de betere en hij leek zich net op tijd te herpakken. Bij één van de snookers had Wasley een viertal pogingen nodig, waardoor zijn voorsprong min of meer weg was zonder dat Ding één bal hoefde te potten. Na zijn ontsnapping leek Wasley echter weg te komen zonder iets open te laten liggen, maar na een geniale pot in de linker middenpocket van Ding draaide de kansen toch sterk in het voordeel van de Chinees. Hij leek vertrokken om een onoverbrugbare kloof te potten, maar een slechte cueingactie gooide roet in het eten. De frame was nog niet safe en we belandden terug in een spannend rondje safety spelen. Hierbij sloeg het noodlot toe voor Ding, door een gelukje dat Wasley in een uitstekende positie bracht. Een safety shot waarbij Wasley de (laatste) rode bal tot vlak tegen de band wou leggen, rolde in de pocket. Op de koop toe lag hij perfect op zwart en kon hij het maximale uit de situatie halen om zo het kloofje dat Ding eerder had geslagen, meteen toe te potten. Bij de kleuren gekomen, had Wasley in theorie geel, groen, bruin en blauw nodig om de frame te winnen, in de praktijk had Ding in deze situatie aan één snooker genoeg om bij het potten van roze en zwart de frame in zijn voordeel te beslissen. Roze was dus ook geprefereerd voor Wasley en daarbij faalde hij. Ding kwam uiteraard nog aan tafel om zijn broodnodige snooker te forceren en leek daar tot 3x toe in te lukken. Bijzonder koel en gedisciplineerd gespeeld van de Chinees lag zijn opponent steeds perfect snooker, maar het onbezorgde en bevrijde cue-en van Wasley zorgde ervoor dat hij telkens kon ontsnappen uit deze benepen situaties. De vierde keer gaf Ding te veel snelheid mee aan de roze bal, waardoor deze te ver terugbotste van de linkerband. De bal bleef voor de open pocket liggen en voor Wasley was het een koud kunstje om deze matchwinner te potten. Na een enorm spannende wedstrijd en zo mogelijk nog spannendere beslissende frame, kegelt debutant Wasley de Chinese topfavoriet - die dit seizoen al 5 rankingtitels won - uit het tornooi.

Benieuwd waar de jonge Engelsman vanaf nu nog toe in staat is verderop in dit tornooi!

Morgenvroeg zullen we zien welke richting de wedstrijd tussen McManus en Higgins verder uitgaat in dit Schots onderonsje. Een nieuwe wedstrijd start ook, de sympathieke Marco Fu neemt de keu op om zijn krachten te meten met Martin Gould.

Morgenmiddag start de runner-up van vorig jaar, Barry Hawkins zijn tornooi tegen David Gilbert. Aan de andere tafel start ook die andere topfavoriet, Judd Trump, aan het WK tegen kwalificatiespeler Tom Ford (die tijdens de kwalificaties onze eigenste Luca Brecel uit dit WK hield).

's Avonds tot slot weten we of Kyren Wilson terug achter zijn toog vliegt na verlies tegen Ricky Walden tenzij hij, zoals anderen hem al hebben voorgedaan de voorbije dagen, het tij kan keren. Ze krijgen op hetzelfde moment het gezelschap van Mark Allen en Michael Holt aan de andere tafel.

John Higgins kan al een buitengewoon impressionant palmares voorleggen, met onder andere 4 wereldtitels en in totaal 25 rankingtitels. Als je bedenkt dat enkel goden als Steve Davis, Stephen Hendry of Ronnie O'Sullivan soms maar net beter deden, weet je hoe mooi de carrière van de Schot is.

Echter, gisteren was hiervan niks te merken. Na een desastreuze start van zijn eerste wedstrijd op dit WK kon hij uiteindelijk nog afsluiten met een 6-3 achterstand tegen McManus, al had dit evengoed 7-2 kunnen zijn. Een nachtje slapen doet meestal wonderen, zekere voor John Higgins, maar deze keer braadde zijn haring niet. In plaats van dichter te komen, keek hij na de eerste twee frames van deze ochtend zelfs aan tegen een achterstand van 8-3. Een complete afgang leek in de maak, zeker toen McManus na nog eens een framewinner van Higgins er meteen 9-4 van maakte. Blijkbaar is het "in" om tijdens dit WK pas bij een grote achterstand goed te beginnen spelen en ongelofelijke comebacks te forceren. Want met de rug tegen de muur, potte Higgins opeens de hoge breaks van weleer (waaronder een magnifieke 111). Na drie frames op rij te winnen, stond het opeens 9-7, hadden we niet alleen een wedstrijd maar leek het erop dat Higgins ook nog eens zou kunnen winnen. Een tactisch 17de frame draaide uiteindelijk toch uit in het voordeel van de toch ook al 43-jarige McManus, waardoor de wereldkampioen van 1998, 2007, 2009 en 2011 net zoals vorig jaar al in de eerste ronde zijn koffers mocht nemen.

Wel een leuke vaststelling is dat in de tweede ronde de twee oudste spelers op dit tornooi tegen elkaar uitkomen. Na zijn overwinning mag McManus zich immers opmaken voor een clash met Ken Doherty. Men mag nu wel zeggen dat de macht nog even bij de oude garde blijft, zeker na het verlies van Ding gisteren.

Aan de andere tafel mag onze uiterst sympathieke Hong Konger, Marco Fu, met een 6-3 voorsprong naar zijn volgende sessie tegen Martin Gould. Gould kon nooit echt een vuist maken en Fu potte keer op keer stevige breaks om vrij snel de belangrijkste frames in zijn voordeel te laten beslechten. Benieuwd waar dit nog op zal uitdraaien, zij komen morgen opnieuw in actie.

Vanmiddag komen twee favorieten in actie: runner-up Barry Hawkins start tegen David Gilbert, terwijl The Juddernaut de arena mag betreden tegen Tom Ford.

Vanavond weten we wie de clahs tussen Ricky Walden en Kyren Wilson wint. Ook Mark Allen en Michael Holt mogen uit hun stoel komen om de beentjes (en de keu) te strekken.

Dag 3 van het snookercircus werd deze ochtend op gang getrapt met de start van de wedstrijd tussen Mark Selby en Michael White, tesamen met het vervolg van de wedstrijd tussen Joe Perry en Jamie Burnett.

Zoals ik gisteren al vermeldde, leidde Burnett ietwat verrassend met 6-3 tegen Joe Perry. Gezien de vorm waarin Burnett gisteren verkeerde (door 4 frames op rij te winnen), zou een mens vrij gerust kunnen denken dat hij enkel maar moest controleren om zo de match te consolideren.

Dit was buiten Perry gerekend, die volgens mij het vaatje van Maguire heeft geleend (die ligt er toch uit) om daaruit te kunnen tappen. Maar liefst 6 frames op rij kon hij winnen om de rollen volledig om te draaien: van 6-3 ging in het in één klap naar 9-6 in zijn voordeel. Ondanks twee van de mooiste shots uit dit tornooi, kon Burnett daar weinig tot niks tegenover stellen. Het enige frame dat hij vandaag kon winnen om het 9-7 te maken, was slechts een druppel op een hete plaat want amper een frame later liet hij het al te makkelijk liggen waarna Perry welgemeend "dank u" zei om met een break van 81 de wedstrijd te eindigen. 10-7 als verdict, Perry mag zijn keu alvast goed soigneren de komende dagen, want in de tweede ronde treft hij de al eerder geplaatste titelverdediger Ronnie O'Sullivan.

Misschien wel de wedstrijd om het meest naar uit te kijken deze eerste ronde was die tussen Mark Selby en Michael White. Selby, al jaren vaste klant in de top 3 van de wereld, presteert ook altijd zeer constant maar is geen pure afwerker en wacht nog steeds op een eerste wereldtitel. Dat hij een taaie klant zou hebben aan White stond vast, hij schopte het vorig jaar immers als debutant in The Crucible tot de kwartfinales en liet hij met jong, fris en zorgeloos snooker zien wat hij in zijn mars had. Een jaartje ouder en rijper, betekent ook een nog meer geduchte tegenstander en Selby was de speler uit de top 16 die de "pech" had tegen White uitgeloot te worden.

In eerste instantie leek er weinig tot niks aan de hand en liep Selby met bijzonder solide snooker uit tot 3-0. Menig kijker begon ergens al wat medelijden te krijgen met White, die al op weg leek naar minstens een 6-3 of 7-2 achterstand na de eerste sessie. Zelfs toen hij zijn eerste frame op het scorebord zette, drukte Selby deze hoop opnieuw in door 5-1 uit te lopen. Misschien zat Xiao Guodong wel ergens in het publiek, want vanaf dan werden de rollen volledig omgedraaid. Selby, die als frontrunner altijd lakser speelt en moeite heeft om grote frameleads te houden, verloor de grip op de wedstrijd en net zoals Guodong tegen Carter, kon White in één ruk terug komen van een 5-1 achterstand naar een 5-4 achterstand bij het einde van de sessie. Daar deze twee heren vanavond al hun wedstrijd verder afwerken, heeft Selby in tegenstelling tot Carter geen nacht respijt om zijn niveau terug op te krikken. Het belooft dus ongemeen spannend te worden, waarbij Selby hoe dan ook vol aan de bak moet. Het enige voordeel dat hij altijd wel heeft: Selby die op de rand van de afgrond staat is de gevaarlijkste klant om tegen te spelen en hij is al uit menig schier onmogelijke situaties gekomen om de wedstrijd te winnen. Ook White weze gewaarschuwd!

Deze middag werken Ding Junhui en Michael Wasley hun wedstrijd verder af en start de wedstrijd tussen de "oudjes" John Higgins en Alan McManus. Benieuwd of viervoudig wereldkampioen Higgins komaf kan maken met zijn magere resultaten van de laatste jaren door met vertrouwen deze clash te winnen.

Vanavond spelen White en Selby verder, terwijl op de tafel naast hen Ricky Walden de handschoen opneemt tegen debutant Kyren Wilson.

Voorspellingen doen over sportwedstrijden is altijd fijn, merken dat deze ook nog eens uitkomen geeft een zeker gevoel van onaantastbaarheid.

Deze morgen liet ik nog optekenen dat de wedstrijd tussen Doherty en Bingham de voorbode zou kunnen zijn van meer moois vandaag. De spelers hebben zich er keurig aan gehouden, en hoe!

Laat ik even beginnen met de twee wedstrijden die gestart zijn vandaag, alvorens over te gaan tot de echt spannende actie. Sorry voor alle Ding Junhui fans out there, maar mr. China zal nog even moeten wachten vooraleer hij mijn lof krijgt toegeworpen op dit tornooi. Wachten is trouwens een mooie (en nuttige!) eigenschap voor elke snookerspeler, dit gezegd zijnde.

Beide wedstrijden zullen morgen opnieuw aanvangen met dezelfde score: 6-3. De eerste toch enigszins verrassend in het voordeel van Jamie Burnett die, na een gelijk opgaand begin waarbij ze netjes de eerste 6 frames onder elkaar verdeelden, in de laatste drie frames toch duidelijker het laken naar zich toe kon trekken tegen Joe Perry. Leuk feit  trouwens om mee uit te pakken onder vrienden: Jamie Burnett was de eerste speler ooit die er in slaagde om in een officiële (prof)wedstrijd méér punten dan een maximum break van 147 te scoren. Tijdens de kwalificaties voor het UK Championship in 2004, kreeg hij in zijn wedstrijd tegen Leo Fernandez een free ball om te starten, waarna hij door zijn clearance uiteindelijk op 148 punten afklokte. Leuk voor hem, want veel snookerpotten heeft in zijn carrière al bij al niet gebroken.

Ook Ding leidt tegen debutant Michael Wasley met 6-3. Na een zenuwachtig begin van de chinees (die al jaren de druk van "moeten" op het WK torst en daar telkens jammerlijk onder bezwijkt), liet hij het initiatief vooral aan Wasley die dit in dank aannam. Hij kon telkens op voorsprong komen, al leek Ding toch enige controle te houden want hij kon telkens zijn voet naast de Engelsman zetten. Na wat warmdraaien tot 3-3, sloeg Ding's turbo aan en potte hij meteen een nieuwe hoogste break op dit tornooi: 136. Weerom twee winnende frames later, kan de winnaar van 5 andere rankingtornooien dit seizoen toch iets geruster slapen om zo morgen de wedstrijd verder in zijn voordeel te beslechten.

Bovenstaande kan u gerust beschouwen als het voorprogramma op de grote finale van vandaag. Drie wedstrijden zouden een winnaar kennen, alle drie waren ze uitermate spannend tot hun respectievelijke laatste frame.

Ali Carter kon gisteren maar nipt een comeback van Xiao Guodong een halt toeroepen, maar wist dan al dat hij op zijn hoede moest zijn voor deze debutant. En kijk, de match was goed en wel hervat, of de Captain himself had het vliegtuig al gemist en zag Guodong op en over hem gaan om voor het eerst in deze wedstrijd op voorsprong te komen: 6-5. Gelukkig voor hem kon hij zich tijdig herpakken om vervolgens exact hetzelfde te doen bij zijn tegenstander. Twee frames op rij voor Carter en hoewel er nog geen definitieve afscheiding is, stond hij terug op voorsprong: 7-6. De volgende twee frames werden eerlijk verdeeld en vooral de 69 clearance van Guodong in frame 16 (om terug te komen tot 8-8) getuigde van grote klasse. Echter, de laatste credits werden alsnog aan Carter uitgereikt want met een prachtige 80-break en ijzersterke 18de frame, liet hij het doek over deze wedstrijd vallen: 10-8. Carter zal ongetwijfeld opgelucht zijn om deze horde genomen te hebben en kijkt u vanaf nu ook maar uit naar Guodong, want een tweede snookerster uit China is geboren.

De laatste twee wedstrijden van vandaag deden nog net ietsje straffer en werden beiden in de allerlaatste frame beslist. 

Shaun Murphy had het gisteren niet onder de markt tegen Jamie Cope en dit zou voor de rest van deze sessie ook zo blijven. Nadat hij zijn 5-4 achterstand in het eerste frame van de dag al had weggewerkt met een knappe 75 clearance, liep hij meteen weer achter de feiten aan. Cope nam de volgende twee frames en Murphy stond opeens 7-5 achter waarbij een beslissende kloof onafwendbaar leek. Maar er moet toch echt iets aan de nieuwe eetgewoonten van Murphy zijn, want met twee solide frames kon hij terug op gelijke hoogte komen met Cope. De spanning was te voelen in de zaal en aan de tafel, want beide heren maakten nogal wat fouten en echt hoge breaks werden nooit opgetekend in deze laatste sessie. Toen Murphy 9-8 voorkwam, leek hij op weg naar winst maar Cope dwong een 19de en beslissende frame af. Een frame dat niet meteen de geschiedenis zal ingaan als het meest hoogstaande snooker, spannend was het wel. Het kon lang beide kanten uitgaan (en ik denk dat iedereen het zowel Murphy als Cope zou gunnen gezien het verloop van de gehele wedstrijd) maar uiteindelijk was het Murphy die het dubbeltje liet vallen aan zijn kant. 10-9 als einduitslag, Cope zal ongetwijfeld vannacht dromen over waar hij het juist heeft laten liggen vandaag.

De laatste match die vandaag eindigde kende een veel spannender verloop dan wat na gisteren verwacht kon worden. Ryan Day leidde na immers comfortabel met 6-3 tegen Stephen Maguire en vooral die laatste liet gisteren uitschijnen om daar vandaag weinig aan te kunnen veranderen. In eerste instantie leek hij dit ook te bevestigen. Na 3 frames gespeeld te hebben deze avond, stond het 8-4 in het voordeel van Day en zelfs bij 9-6 (weliswaar tussendoor met een prachtige 134 clearance van Maguire in het 14de frame) kon Welshman Day al een plaatsje reserveren bij de laatste 16. Ik denk dat op dat punt Maguire zijn juiste vat had aangesloten en hernieuwde moet kon tappen, want in plaats dat Day het eenvoudig afmaakte om met 10-6 de zege te pakken, potte Maguire breaks van 68, 74 en 91. Opeens stond het 9-9 en ik denk dat het haar op Day's rug toch aardig recht kwam. Maar in plaats van finaal ten onder te gaan, bestaat in mijn ogen gerechtigheid nog steeds en met een schitterende 92 break van Day kon hij alsnog klinken op deze welverdiende overwinning. 10-6 of 10-9 zoals nu, het is slechts een kleine voetnoot in de rijke geschiedenis van het snooker en in de volgende ronde zal hij hier al lang niet meer om malen.

Een bewogen dag toch weer met twee top tien spelers die we al niet meer zullen terug zien in de volgende ronde. Ook het jonge geweld van Guodong werd finaal en vakkundig richting uitgang gewerkt door Carter, de hoop van de youngsters ligt nu op de schouders van Junhui en Trump, die later deze week nog in actie komt.

Morgen kijken we of Ding zijn lead op Wasley kan behouden en of Perry Burnett nog kan bedreigen.

Beginnen aan hun tornooi: wereld nummer 3 Mark Selby tegen Michael White, viervoudig wereldkampioen John Higgins tegen veteraan Alan McManus en laatbloeier Ricky Walden tegen Kyren Wilson, opnieuw een debutant op dit WK.

Andermaal mooie vooruitzichten als ik de draws zo bekijk, it only goes better from here on!