Na een zinderende finale trok gisterenavond rond 23u Mark Selby, de 30 jarige Engelsman aan het langste eind. Hij hield niemand minder dan Ronnie O'Sullivan in bedwang door met een 18-14 overwinning zijn allereerste wereldtitel te nemen.

Nadat hij de laatste dag op dit WK begon met een 10-7 achterstand, kon het eerste deel van de middagsessie niet beter beginnen voor Selby. Door vier frames op rij te winnen (als we de 2 van de avond ervoor er bij rekenen 6), kwam hij voor het eerst in deze match op voorsprong: 11-10. Met harde matchplay snooker, heel veel safety's en tactisch spel hield hij O'Sullivan vaak in zijn stoel en brak hij keer op keer zijn ritme. Hoge breaks hij niet echt nodig, want hoewel hij vaker problemen had met zijn cueing dan hem lief was, wist hij nooit iets te laten liggen toen O'Sullivan aan tafel kwam.

Na deze knalopening en met een interval om te bezinnen, kwam O'Sullivan scherper uit de kleedkamer. Hij kon iets meer in zijn spel komen en met 2 (niet hele grote) fluent breaks bracht hij de bordjes terug in evenwicht. Ook het volgende frame (en tevens al het laatste van de sessie, door alle tactische steekspelletjes gingen de frames traag voorbij) leek binnen voor hem, er lag roze bal mooi klaar voor de pocket en ging die erin was het frame save. Maar door een foute inschatting, waarbij hij dacht dat hij ook nog zwart nodig had, speelde hij deze met veel kracht en snelheid om een goeie positie op zwart te kunnen overhouden. Echter, hierdoor sprong de bal uit de pocket en uit het ongeloof na deze misser kon je zien dat er iets gebroken was bij Ronnie. Selby ruimde mooi de roze en zwarte bal op zodat hij ultiem de sessie met een 12-11 voorsprong kon afsluiten. En of hij er blij mee was!

Goed anderhalf uur later stonden beide heren terug in de arena voor de allerlaatste sessie van dit WK. Door het vrij trage verloop van de match eerder deze dag, zouden 's avonds theoretisch nog 12 frames gespeeld kunnen worden. Zeer veel dus en velen dachten door het zeer kleine verschil dat beide spelers van elkaar scheidde, dat het wel eens een hele lange laatste sessie zou worden. 

Het werd langs beide kanten dan toch wel vrij duidelijk dat ze met meer tempo wilden spelen. Door meteen een 100 break binnen te potten, zorgde Ronnie meteen voor de toon en kwam hij terug tot 12-12. Blijkbaar had de pauze hem deugd gedaan, want O'Sullivan leek alerter en klaar om de lange strijd op leven en dood met Selby aan te gaan. 

De wederopstanding bleek van korte duur. Hoewel hij zelf meer initiatief nam door agressievere safety's te spelen en zo zelf de hoge breaks te forceren, kon O'Sullivan Selby niet ontwrichten. Hevig scoren deed hij nog steeds niet, maar door nooit iets te laten liggen slaagde hij erin om O'Sullivan enorm in het defensief te houden en zo ook fouten te laten maken. Het tactische bleek wel, maar sleepte niet zo lang aan en na enige tijd stond Mark Selby 15-12 voor. Ronnie had nog niet echt iets van zijn genius touch die hij de vorige wedstrijden toch altijd wel ergens had, laten zien, maar velen voelden toen al dat het er deze avond niet meer van zou komen. Ook al laaide de hoop bij zijn fans wat meer op toen hij de volgende 2 frames won en zo de kloof bijna kon dichten (15-14), het zouden tevens de laatste frames zijn die hij won. Het antwoord van Selby hierop, een 127 break, bracht hem op 2 frames van de overwinning. Het leek erop dat hij het breakbuilden tot op het laatste had bewaard want ook in het daaropvolgende frame potte hij een sterke 87 binnen. 17-14, nog één frame en Selby kon zijn "triple crown" volledig maken. 

Ronnie leek nog een laatste doodsrochel te produceren door eventueel nog een frame terug te pakken en leek goed op weg, maar de cueball rolde te vaak uit positie en ondanks enkele wondershots, was dit zelfs voor hem niet houdbaar. Selby kon aan tafel komen en door het opkuisen van alle resterende kleuren won hij bij het potten van de zwarte bal zijn eerste wereldtitel. 7 jaar na zijn eerste finale is het nu wel raak voor The Jester from Leicester en is hij de 9de speler in de geschiedenis van het snooker die de Triple Crown (het winnen van de Masters, het UK Championship en het WK) volledig maakt. Zonder meer een imposante prestatie en gezien zijn populariteit bij de fans én onder de spelers, zal er niemand zijn die deze sympathieke Engelsman deze overwinning misgunt.

Proficiat Mark, het is je van harte gegund!! 

Na 15 dagen snookeren in het Crucible Theater in Sheffield, blijven er twee gladiatoren over die in de finale over 2 dagen in een puur man tot man gevecht mogen uitmaken wie wereldkampioen wordt. Wordt het de eerste voor Selby of de 6de voor O'Sullivan? Morgenavond weten we het, maar beide heren hebben alvast al enkele troefkaarten op tafel gegooid die ons wat inzicht geven over de kansen.

O'Sullivan startte als een speer. In tegenstellen tot zijn vorige twee wedstrijden, waarin hij telkens achterkwam om nadien keihard uit te halen, stond hij in geen tijd 3-0 voor. Met onfeilbare pots, uitstekende cueing en veel agressiviteit zetten hij Selby meteen onder druk en die kon in eerste instantie niet reageren. Na deze kanonstart verwaterde het een beetje bij Ronnie, waardoor Selby toch even naar adem kon happen en 2 frames terug pakken. Ronnie maakte er 4-2 van, maar de geniale touch van het in het begin van de wedstrijd was wat weg. Selby maakte snel 3-4 en had zelfs de grootste kans om 4-4 te maken, maar een easy miss liet O'Sullivan aan tafel komen, die dit niet liet liggen en met een broodnodige clearance de 5-3 voorsprong op het einde van de sessie op het bord zette. Al bij al mocht Selby blij zijn dat hij slechts 2 frames achterstond, want met een high break van 38 kon je tegen een O'Sullivan die echt in vorm is, niet ver. Een kleine twee uur rust kregen beide heren, alvorens 's avonds terug in actie te moeten komen.

Bij het begin van deze avondsessie, kregen we een kopie van deze morgen. O'Sullivan ging weerom van start door de 3 eerste frames te winnen, deze keer niet echt door zijn gebruikelijke spel te spelen, maar meer door mee te gaan in het tactische game dat Selby speelde en zijn (pot)fouten af te straffen. 8-3, van een 2 frame achterstand keek Selby opeens tegen een 5 frame achterstand aan. De volgende twee frames bleven vrij traag en tactisch en je merkt toch dat dit meer de habitat van Selby is. O'Sullivan liet zich nooit opjagen, maar moest toch het onderspit delven in het safetyspel van zijn tegenstander. Met 8-5 kon Selby toch iets meer onder de mensen komen. Ronnie had hierna wel zijn lesje geleerd en drong in de volgende frames terug zijn eigen, agressieve pel op. Met 2 ijzersterke breaks (131 en 85) herstelde hij de 5 frame kloof en in het frame erop plaatste hij zichzelf ook weer in een uitstekende positie: heel mooie long pot en dito cueing, ballen lagen uitsteken. Maar een kleine concentratiedip (ook mede door een slechte "tip" aan de keu zo leek) miste hij een zwarte bal op de spot. Onverwacht kon Selby terug in het frame komen en mits hij dit won, ook in de match. Hij nam zijn kans en in plaats van 11-5, werd het 10-6 met nog één frame te spelen. Het spel vertraagde terug en beide heren kregen af en toe wel een kans op een rode met een kleur te potten, maar de grote breaks bleven vooralsnog uit dankzij hun goede safety spel. Een iets mindere safety van O'Sullivan werd ten slotte door Selby aangenomen en met een 62 break eindigde hij de dag op 10-7. Hij zal sowieso blij zijn dat hij de laatste 2 frames van de dag nog kon winnen, maar hij kijkt wel aan tegen één frame meer achterstand dan deze ochtend.

O'Sullivan weet wat hij moet doen. Hij zal de druk hoog moeten houden en zelf meer het initiatief moeten nemen door hevig te scoren als er zich maar een kleine kans voordoet. Hij liet zich soms iets te vaak verleiden in het tactische spel van Selby, waardoor langs beide kanten beginnende breaks te snel moesten stopgezet worden (doordat een goede positie niet mogelijk was), maar waar Selby telkens van profiteerde door in minibreakjes toch frames te winnen. Met een hoogste break van 62 (in het laatste frame nota bene) win je in normale omstandigheden weinig tot geen frames, dus als hij zijn eigen pottingspel niet naar een veel hoger niveau trekt zal hij dit morgen cash betalen. O'Sullivan heeft altijd een topsessie in zijn keu zitten en die is er vandaag niet echt uitgekomen, dus dit is ongetwijfeld iets waar Selby zich nog aan mag verwachten.

Morgenmiddag het vervolg en, mits Ronnie weerom geen sessie wil uitsparen, spelen ze 's avonds verder tot de ontknoping is gevallen.

Vooraf werd aangekondig dat de halve finale tussen Robertson en Selby wel eens heel close, zo niet met een decider beslist zou worden. Na dag 1 leek dit scenario bij 9-7 voor Selby nog steeds tot de mogelijkheden te behoren.

De eerste sessie van de dag ging weerom gelijk op, want bij 10-10 en 12-12 bracht Robertson na zijn tragere start, de bordjes telkens in evenwicht. Hij begon zich eindelijk wat tussen de ballen te begeven, wat ook resulteerde in af en toe een hoge break. Selby kon telkens wel uitlopen, maar moest keer op keer Robertson naast zich dulden. Na de ochtendsessie was alles nog speelbaar voor beide heren, dus een intense avondsessie zou over dit tweede finaleticket beslissen.

Ook in deze avondsessie losten beide heren elkaar geen frame. Nadat Robertson op voorsprong kwam, sloeg Selby terug door 2 frames te winnen, waarna Robertson opnieuw een frame pakte om terug aan te pikken bij 14-14. Opnieuw een 2 frame win voor Selby bracht hem op één frame van de finale, voor Robertson was het van moeten. Dat leek hij begrepen te hebben, want hij antwoordde prompt met een 108 break om terug te sluipen tot op één frame verschil: 16-15. Robertson rook bloed en wou in de volgende frame de bordjes terug gelijk stellen. Hij startte goed met een typische Robertson long pot, maar had een slechte positie en ontkwam niet met zijn safety. Selby kon aan tafel komen en klaarde met een 74 break de klus. Na meer dan 12u wedstrijd, kon Selby juichen door in een intense halve finale Neil Robertson, wereldkampioen in 2010, met 17-15 te verslaan. In de finale wacht een ongetwijfeld frisse Ronnie O'Sullivan, die in de middagsessie zelfs niet meer hoefde te spelen. Om de toeschouwers toch iets te geven, werd een leuke exhibitie gehouden tussen Ken Doherty en Stephen Hendry.

Morgen (zondag) start de finale, die over twee dagen en in mogelijk vier sessies gespeeld word. Zondagmiddag om 15u00 starten ze met de eerste 8 frames, om 's avonds om 20u00 er nog eens 9 te spelen. Maandag gaat de wedstrijd verder, met 's middags opnieuw een sessie van 8 frames om zo 's avonds door te spelen tot er een wereldkampioen is.

Nadat beide duo's gisteren elk één keer in actie mochten komen, was het vandaag de beurt aan O'Sullivan en Hawkins om tweemaal in actie te komen. Een keer 's morgens, een keer 's avonds, 's middags werden ze afgelost door Selby en Robertson.

Deze ochtend ging O'Sullivan gewoon door op zijn elan van gisteren. De vier eerste frames voor het interval, waaronder een enig mooie back-to-back century, waren voor hem waardoor hij zijn voorsprong uitbreidde naar 10-2. Hawkins had veel, bijzonder veel om over te denken in de pauze maar kwam relatief goed terug aan de tafel. Van de volgende vier frames waren er drie voor hem en eindigen deed hij in stijl: met een zeer mooie 106 break. Ongetwijfeld gaf dit hem vertrouwen voor de avondsessie, al stond hij wel twee extra frames op achterstand: 11 - 5.

Theoretisch gezien kon O'Sullivan zich 's avonds al plaatsen en zichzelf zo een dagje vrijaf gunnen morgen. Ook al geloofden weerom weinigen hier echt in (Barry zou zich niet zomaar laten afslachten en ik schat hem de laatste paar seizoenen toch hoger in dan Murphy), de kans bestond.

Andermaal heeft O'Sullivan ons getoond waartoe hij in staat is. Nadat ze de eerste vier frames van de avond eerlijk onder elkaar verdeeld hadden stond het 13-7 voor O'Sullivan. Toen leek het er nog op dat het niet zou lukken om de match in deze sessie te beslissen, maar eerder dat er een 16-8 of 15-9 op het scorebord zou staan. Hij zou dan, weliswaar kort, morgen moeten terugkomen.

Na de interval was het vat van Hawkins jammer genoeg volledig leeg en elk foutje (die nu toch in grotere getale voorkwamen) werd genadeloos afgestraft. O'Sullivan nam de laatste vier frames en besliste de wedstrijd met 17-7 in zijn voordeel, de dag vrijaf morgen is bijzonder mooi meegenomen aangezien die andere halve finale eentje op leven en dood zal worden, zoals het er nu naar uit ziet. De extra frisheid zal zondag en maandag vermoedelijk in zijn voordeel uitdraaien waardoor een 6de wereldtitel, de 3de op rij, voor het grijpen ligt.

Selby en Robertson. Twee klassespelers met bijzonder mooie adelbrieven. De ene wereld nummer 1, de ander wereld nummer 3. De een wereldkampioen in 2010, de andere was al runner up in 2007. Alle ingrediënten voor een topmatch waren aanwezig en beide heren losten dit gisteren alvast in. Selby, profiterend van de vermoeidheid van Robertson, sloot af met een 5-3 voorsprong.

Een nieuwe dag, een nieuwe tafel moet Robertson gedacht hebben, want hoewel zichtbaar heel vermoeid (de walen lagen dik onder zijn ogen) nam hij toch de eerste 2 frames om netjes 5-5 gelijk te komen. Hierna kwam Selby echter meer in de match en weerom die langere, tactische frames zoals gisteren speelden duidelijk in zijn voordeel. Robertson bezweek af en toe onder de druk en op deze manier kon Selby op zijn beurt twee frames op rij nemen en opnieuw zijn bonus van de avond ervoor in ere herstellen: 7-5. Selby duwde het gas nog wat dieper in en hoewel Robertson een frame terug nam, kantelde het momentum toch naar Selby. Door opnieuw twee frames te nemen vergrootte hij zijn bonus tot 3 frames en stond het 9-6. Ook het laatste frame leek lange tijd naar Selby te gaan, maar bij 53 miste hij vrij onbegrijpelijk de zwarte bal. Break over, maar Robertson had een clearance nodig om hem voorbij te gaan. Met zijn laatste restjes concentratie slaagde hij hierin en in plaats van 10-6 (niet eens zo onverdiend), was het 9-7. Selby leidt nog steeds met 2 frames, maar zal steeds op zijn hoede moeten blijven zijn voor Robertson. Denk maar aan die finale in het UK Championship dit jaar, waar Selby ook 5-1 voorstond om uiteindelijk de wedstrijd met 10-7 te verliezen van Robertson. Morgen staan de twee laatste sessies voor beide heren op het programma: eentje in de voormiddag, om vervolgens 's avonds tot het einde door te spelen. Theoretisch gezien kan Selby, indien hij alle 8 frames in de ochtendsessie wint, zich dan al plaatsen, maar wie Robertson gezien heeft en een beetje kent, weet dat dit meer dan één brug te ver is.

Morgenavond weten we dus wie het zondag en maandag opneemt tegen de regerende wereldkampioen. Wie het ook wordt, een knalaffiche is het zeker. Wie heeft hebben ze dan wel het beste voor het laatste bewaard?!

It's moneytime in the Crucible. De vier sterkste spelers uit het tornooi blijven over en zij mogen onder elkaar gaan uitmaken wie dit weekend de grote Crucible finale gaat spelen. Maar, vooraleer we zover zijn, moet eerst nog de halve finale (in een best-of-33 over 4 sessies) afgewerkt worden.

Daarin namen deze middag als eerste O'Sullivan en Hawkins het tegen elkaar op. Wie goed gelezen heeft de voorbije dagen (of het vorig jaar gewoon zelf zag), weet dat dit een heruitgave is van de finale van vorig jaar en weten we ook nog dat Hawkins Ronnie in de beginfase danig onder druk kon zetten. Hij zou dit dus ook in deze halve finale proberen en dat lukte hem redelijk in het begin. O'Sullivan nam dan wel het openingsframe, in de twee daaropvolgende frames nam Barry het commando over en kwam hij 2-1 voor. Hawkins leek op dat moment in controle, maar na een miss, kon O'Sullivan de kleuren binnen spelen en ging zo met een 2-2 het interval in. Een beetje dezelfde historie als in zijn kwartfinale tegen Shaun Murphy. En het vervolg na het interval leek hier eveneens sterk op. Na een onbegrijpelijke misser van Hawkins (na een "kick", een actie waarbij de cue bal net na de stoot onbedoeld "opwipt" door een vuiltje of krijt dat er nog aanhangt en zodoende van zijn lijn afwijkt), buitte O'Sullivan dit uit om met een 80 break op 3-2 te komen. Het was trouwens niet de eerste en ook niet de laatste "kick" die Hawkins zou ondervinden. Wat dat betreft paste O'Sullivan zich beter aan deze omstandigheden aan.

Het frame erna was terug tactischer, maar ging al bij al opnieuw overtuigend naar O'Sullivan en zonder echt door te duwen stond hij 4-2 voor. In Frame 7 stelde hij orde op zaken met een mooie 108 break, om in frame acht opnieuw een fout van Hawkins uit te buiten en deze eerste sessie met 6-2 af te sluiten. Opnieuw maakt hij het verschil in een sterke openingssessie en opnieuw vrees ik het dit game over betekent voor zijn tegenstander. Hoewel Hawkins zich ongetwijfeld sterker zal verdedigen dan Murphy en O'Sullivan geen cadeau's zal krijgen, lijkt het nu al onwaarschijnlijk dat hij zijn finale plaats nog zou mislopen. Maar, te vroeg op de feiten vooruitlopen is nooit goed en Hawkins heeft nog 3 sessies om orde op zaken te stellen.

In de avondsessie stonden 's wereld nummer 1 Robertson en 's wereld nummer 3, Selby tegenover elkaar. Dit feit alleen al kan vermoeden dat het een bijzonder spannende en close wedstrijd zal worden. Ik vind dat beide heren zich er min of meer naar gedragen hebben.

In een wedstrijd die voor het interval gekenmerkt werd door vrij tactisch snooker (op een schitterende 133 clearance van Selby in het 4de frame na) en ook opvallend veel missers door de hierboven beschreven "kicks", hielden beide heren elkaar op 2-2. Selby kwam echter naar mijn mening beter voor de dag en oogde vooral frisser dan Robertson, wat na zijn marathonpartij van gisteren tegen Trump vrij logisch is. Mede dankzij de moeilijkere tafelcondities door het vochtige weer in Sheffield kon Robertson gelijke tred houden. Na het interval speelde dit echter minder mee. De frames waren korter en Selby kon vaker aan de tafel komen om hevig te scoren en zo drie frames in een rij te pakken. De missers van Robertson waren nu wel volledig te wijten aan concentratieverlies en hij stond bij 5-2 eerder op de rand van 6-2 dan 5-3. Maar gelukkig voor hem (en voor ons!) was het laatste woord voor de Australiër. Na een zwakke safety van Selby, kreeg hij een zeer mooie tafel voor een hoge break en hij benutte deze uitstekend. Met een 130 hield hij Selby in zijn stoel om de sessie af te sluiten met een 5-3 achterstand. Nog niet echt iets gespeeld in deze partij en morgenmiddag kunnen we wel stellen dat beide heren met ongeveer dezelfde frisheid aan tafel staan en dus ook met gelijke wapens zullen strijden.

Hawkins krijgt zowel 's morgens als 's avonds de kans om wat aan zijn achterstand te doen. Tussendoor worden zij afgelost door Selby en Robertson die sessie twee van hun halve finale spelen. Overmorgen weten we wie het gehaald heeft, zodat we zondag en maandag hopelijk nog kunnen genieten van een mooie finale!

Het was een dag van hoogtes en laagstes. Hoogtes waar je het niet zou verwachten, laagtes waar je het evenmin zou verwachten.

McManus mocht deze ochtend nog nog één keer op het scorebord verschijnen van Selby, toen de Schot de openingsframe pakte. Daarna was ook zijn liedje afgelopen en won Selby zoals verwacht deze match overtuigend met 13-5. Hij kon vanaf nu rustig zitten kijken naar het verdere verloop tussen Trump en Robertson, om zo te weten wie zijn tegenstander zou worden in de halve finale.

Een ietwat minder verwacht verloop was in de match tussen O'Sullivan en Murphy. Nadat The Rocket gisteren met 6-2 voorstond, wist iedereen wel dat hij zich al bij al gemakkelijk zou plaatsen, maar dat hij het in deze sessie al zou klaren, nee, dat hadden heel weinigen verwacht. Van de volgende 8 frames, won hij er 7 waardoor hij zonder verpinken een verpletterende 13-3 overwinning behaalde op Murphy. Als we de lijn doortrekken, won O'Sullivan van de laatste 14 frames in de match, er 13. Zijn tegenstander in de halve finale zoekt maar beter naarstig naar een kruid dat hier tegen opgewassen is. De uitgespaarde avondsessie zou wel eens een groot voordeel kunnen zijn voor de halve finale!

Die tegenstander, leek nog voor de sessie al bekend want nadat Barry Hawkins gisteren 11-5 voorkwam keken we alvast uit naar de halve finale die een heruitgave zou zijn van de finale van vorig jaar. Echter, Dominic Dale vond zijn tweede adem en had duidelijk naar O'Sullivan gekeken. De eerste 7 frames gingen, jawel, naar Dale. Niet zozeer met de grootste breaks, maar door telkens wel breaks van rond de 60 te maken deed hij Hawkins veel pijn. Vanuit het niets kwam hij op een 12-11 voorsprong en leek hij een van de sterkste comebacks uit te geschiedenis te verzilveren. Het venijn zat in de staart, want een kalme Hawkins hervond net op tijd zijn stevige spel en met op zijn beurt twee 60+ breaks bezegelde hij alsnog het lot van Dale. Door het oog van de naald heet dit dan, al zal Dale wel even groen lachen om finaal zo te verliezen. Dan zou een mens achteraf nog wensen dat het 13-5 zou zijn geworden, al was het maar om de pil van deze decider te verzachten.

Zonder twijfel de match met de meeste hoogtes was die tussen Trump en Robertson. Ook niet zo zeer verwacht, want Trump opende gisteren sterk en leidde na de eerste sessie met 6-2. Robertson had wel de intentie om iets te doen aan deze achterstand, maar telkens hij dichtersloop, duwde Trump opnieuw door om op zijn beurt weer verder uit te lopen. Van 9-6 ging het naar 11-8 en leek het er alsmaar meer op dat Trump het tegen Selby zou opnemen. Het feit dat beide heren zowel 's middags als 's avonds moesten spelen en dus niet al te veel recuperatietijd hadden tussendoor, kroop wel in de kleren want door het tegenspartelen van Robertson begon deze match lang te duren. Bij 11-8 leek de kaars van Trump stilletjesaan te doven en hier profiteerde de Australiër van. Gekend als een zeer sterke matchplayer en finisher (hij heeft al ettelijke mooie comebacks op zijn actief staan), begon hij aan zijn inhaalrace. In de volgende 5 frames misten beide spelers af en toe wat concentratie en werden breaks nooit echt hoog of lukte de eerste pot niet. Eén grote uitzondering hierop was frame 22, een frame die geschiedenis schreef. Hierin kwam Robertson aan tafel na een misser van Trump en waarbij deze laatste de tafel vrij open liet liggen. In tegenstelling tot verschillende andere frames deze match, hield Robertson het hoofd wel koel en scoorde hij die felbegeerde "Century of centuries". Fenomenaal en de vreugde uitbarsting erna was meer dan terecht. Dikke proficiat Neil, dik verdiend.  Ook het moment in de match was uitstekend gekozen, want hiermee kwam hij op 11-11 en leek de veer gebroken bij Trump. Bovendien kon Robertson voortgaan op de ontlading en adrenaline van zijn huzarenstukje en de voorlaatste frame ging al bij al makkelijk naar hem. In de laatste kon Trump toch, na een opzichtige misser van Robertson, aan tafel komen en hij hervond zijn geniale touch van in het begin van de match. Hij potte het gat dat Robertson snel dicht en hij leek op weg om de frame te pakken, maar bij een zwarte bal vanop de spot ging het mis. Trump miste en Robertson nam de frame in zijn volgende beurt. 13-11 en 5 op een rij voor Robertson om van 11-8 terug te vechten.

Benieuwd of hij morgen de frisheid zal hebben om het tegen Mark Selby op te nemen.

Nog 4 spelers in het tornooi, theoretisch kunnen ze in de halve finale en finale nog evenveel frames spelen als in de 3 vorige rondes samen. Uithouding, frisheid en concentratie zijn meer dan ooit de sleutelwoorden. Wie deze drie eigenschappen het beste combineert, heeft de sleutel tot de trofee in handen.

Starten morgenmiddag om 14u00 met de halve finale: Ronnie O'Sullivan tegen Barry Hawkins. Spelen om 20u00 's avonds hun eerste sessie: Neil Robertson tegen Mark Selby.

Playtime is over, nu is het tijd om te zien wie écht de kunde en ambitie heeft om de Crucible Crown te pakken!

Toen we de draws voor deze kwartfinale zagen, verlekkerde we ons al op een mooie pot snooker, in elk van de kwartfinales. Mocht dit niet het geval zijn, dan toch zeker in de krakers tussen O'Sullivan - Murphy en Trump - Robertson. Wel, zelfs daar is het voorlopig een eenzijdige bedoening.

Twee duo's mochten 2x aantreden vandaag: Hawkins tegen Dale en Selby tegen McManus. Vooral Hawkins liet deze ochtend de beste indruk: na niet eens zo heel lang te moeten spelen, leidde hij comfortabel met 6-2 tegen Dale, die zichtbare vermoeider werd. Zoals eerder al aangehaald, een WK is echt voor uithoudingsspelers. Niet enkel door de opeenvolging van sessies, maar ook door de lengte van de frames en matches. 's Avonds hoefde Hawkins niet echt door te duwen om twee extra frames voorsprong te nemen want door de 5-3 in deze sessie, leidt hij nu met 11-5. Dit betekent dat hij morgenmiddag aan slechts 2 frames voldoende heeft om voor het tweede jaar op rij de halve finale te halen. Gezien de prestatie van Dale deze avond, lijkt het mij dat deze partij niet meer zo lang zal duren.

Dan had Selby deze ochtend aanvankelijk veel meer moeite met McManus. Onze sympathieke Schot - nog steeds met opvallende broek, die hij na een weddenschap vooraf al elke wedstrijd op dit WK draagt - knokte zich in eerste instantie terug van een 2-0 achterstand. Selby, die tot op dat punt nog niet op volle sterkte stond te spelen, wist hoe laat het was. De drie daaropvolgende frames waren vrij lang en tactisch (beide heren kunnen er wat van), en dit steekspel eindigde uiteindelijk in het voordeel van Selby, die met een 4-3 voorsprong mocht gaan rusten. Het laatste frame van de ochtendsessie kon niet meer worden afgewerkt door de start van de middagsessies, maar beide heren zouden dit 's avonds inhalen.

Selby kwam een pak frisser voor de dag in die avondsessie, terwijl McManus ook over zijn hoogtepunt heen was. Hoe later op de avond, hoe meer alles begon door te wegen bij de toch al 43-jarige "Angles" McManus en Selby tapte nu wel uit zijn beste snookervaatje. Pas bij 8-3 kon McManus een frame op het bord zetten, het bleek meteen ook zijn enige te zijn van deze avond. De vier volgende waren opnieuw voor Selby, zodat hij zelfs een frame dichter bij de kwalificatie staat dan Hawkins: 12-4. Dit betekent dat Selby deze sessie met een impressionante 8-1 wint, zijn tegenstander in de volgende ronde (Trump of Robertson) weze alvast gewaarschuwd.

Veel zal hier morgen dan ook niet aan vuilgemaakt worden, McManus speelt hoogstens voor de statistieken en 13-5 of 13-6 zou nog altijd beter staan dan 13-4.

Trump zit zonder meer in bloedvorm en liet dit in de eerste sessie tegen Robertson ook zien. Robertson, die tekenen gaf dat hij zijn beste piek tegen Mark Allen heeft gehad, won dan wel het eerste frame, hierna was het al Trump wat de klok sloeg. Met sterke breaks, aanvallend snooker en hoge druk liep hij uit tot 5-1. Robertson kon op zijn beurt opnieuw een frame meepikken, maar in het laatste frame van de sessie zette Trump zijn kandidatuur voor de halve finale kracht bij door een magnifieke 117 clearance op tafel te toveren. Robertson heeft bijzonder veel werk voor de boeg morgen, wil hij doorstoten. Een 100ste century, daarvoor heeft hij morgen nog wel genoeg frames en kan misschien de pil van de uitschakeling verzachten, maar hij zal zijn niveau hoe dan ook moeten opkrikken. Benieuwd waar deze match nog heen leidt.

Met O'Sullivan en Murphy stonden de titelverdediger en de wereldkampioen van 2005 tegen elkaar. Murphy wist wat hem te doen stond om een kans te willen maken op de volgende ronde en dat was sterk openen en trachten van in het begin de druk zo hoog mogelijk te houden op Ronnie. Iedereen in het circuit weet hoe goed Ronnie is als hij voorstaat, bovendien is het al van 2006 geleden dat iemand nog een achterstand in een sessie kon goedmaken tegen hem om de match te winnen. Zonder meer een indrukwekkende statistiek en Murphy weet ook dat op achterstand komen zo goed als game over betekent.

Gebruikmakend van zijn momentum (door zijn avondsessie tegen Fu gisteren kon hij meteen de draad weer op pikken, terwijl O'Sullivan toch een paar dagen extra matchritme miste) liep hij snel 2-0 uit. De opening, een mooie century, zette meteen de toon voor zijn potsucces en long pots in de 3 openingsframes. O'Sullivan kwam voor het interval nauwelijks aan de tafel en verknalde bovendien een hele reeks eenvoudige pots als hij wel de kans kreeg. Bij 2-0 leek het er zo goed als zeker op dat het 3-0 zou worden, maar de snooker die O'Sullivan achter bruin legde op het einde van dit frame zou het kantelpunt blijken. Murphy verloor ultiem het frame en in plaats van de 3-0 waar hij zeker recht op had, werd het 2-1. Vanaf dan was The Rocket vertrokken. de frames voor 2-2 en 3-2 waren degelijk, zonder te imponeren. Bij 3-2 stokte het halfweg O'Sullivans break opnieuw en had hij zijn momentum nog steeds niet 100% te pakken. Murphy leek te profiteren, maar was op zijn beurt te overdonderd door de plotse ommekeer in het begin van de wedstrijd. Na niet alleen 2 missers bij de roze bal (die hij nodig had om het frame te winnen), liet hij als klap op de vuurpijl de zwarte open en bloot voor de pocket liggen. Daar Ronnie roze én zwart nodig had, was het een makkie om frame 6 binnen te halen. 4-2 achter, Murphy keek verdwaasd voor zich uit. Pas in de laatste twee frames speelde O'Sullivan zoals hij deed op het einde van de wedstrijd tegen Joe Perry. Met een knappe 94 break en een sublieme 136 clearance, stuurde hij Murphy met een 6-2 naar bed. Een quasi onmogelijke opgave voor hem om dit nog goed te maken, zeker omdat O'Sullivan niet meer het nadeel heeft van enkele dagen onderbreking.

Morgen komt aan alle kwartfinales alweer een einde, om overmorgen opnieuw alle 4 de winnaars ervan in actie te zien in de halve finale.

's Morgens zal Selby zich als eerste kunnen plaatsen, terwijl Murphy aan zijn mirakel mag beginnen werken. Theoretisch kan O'Sullivan zich 's morgens ook al plaatsen als hij 7 frames kan winnen, al acht ik dit zelfs voor hem vrij onwaarschijnlijk.

's Middags zal Hawkins zich vlot als tweede kunnen plaatsen, terwijl Robertson op de tafel ernaast een nieuwe kans krijgt in zijn zoektocht naar nr. 100. Ook Trump zou zich net als O'Sullivan theoretisch al kunnen plaatsen, al acht ik dit opnieuw vrij onwaarschijnlijk.

's Avonds tot slot, kan er in een uitzonderlijk geval geen snooker meer zijn, maar alle gekheid op een stokje: Trump en O'Sullivan zullen deze sessie waarschijnlijk ook nog nodig hebben om door te stoten. Tenzij we alsnog een wit konijn uit de hoed zien komen!

Na alweer een relatief korte avondsessie kennen we de laatste twee kwartfinalisten op dit WK: Murphy en Trump. Beide heren hadden vandaag al bij al weinig moeite om hun tegenstanders op afstand te blijven houden.

Trump, die met een 10-6 voorsprong startte, kwam nooit in de problemen. Hoewel het eerste frame van de avond naar Day ging, kon deze laatste Trump nooit doen wankelen. Het antwoord van Trump was de drie volgende frames winnen, zodat hij met een simpele 13-7 overwinning morgen de keu mag kruisen met recordjager Robertson. In deze kraker van de kwartfinales zal het er pas echt om spannen, want beide heren spelen graag aanvallend snooker. Benieuwd wie dan ook de beste verdediging zal hebben!

Aan de andere tafel mocht Shaun Murphy openen met een 9-7 voorsprong op Marco Fu. En net zoals gisteren in de tweede sessie, ging Murphy andermaal verschroeiend van start. Door de eerste drie frames te winnen, kwam hij tot op één frame van kwalificatie: 12-7. Fu antwoordde net voor de pauze wel met een mooie 92 break en leek daarmee ook het vertrouwen wat te hebben teruggevonden. De eerste frame na de pauze was in eerste instantie dan ook voor Fu, maar het was weer een verhaal van net niet. Na een fout van de Hong Konger, strafte Murphy hem met een break van 66 genadeloos af. Job done, hij mag zich nu opmaken voor een kwartfinale tegen favoriet O'Sullivan die zich eergisteren al wist te plaatsen. Hun laatste WK ontmoeting was in 2011 in de tweede ronde, waar O'Sullivan met 13-10 aan het langste eind trok. Benieuwd of het deze keer de beurt aan Murphy is!

Morgenmiddag en morgenavond mogen Mark Selby tegen Alan McManus en Barry Hawkins tegen Dominic Dale zich al opmaken voor de kwartfinale. Tussendoor krijgen we 's middags de twee krakers tussen O'Sullivan & Murphy en Robertson & Trump te zien. 

De kwartfinale wordt overigens ook in een best-of-25 gespeeld over 3 sessies: 8 in de eerste, 8 in de tweede om in een eventuele 3de sessie door te spelen tot er een winnaar is.

De middagsessie, waarbij we kwartfinalist 5 en 6 zouden kennen, was snel afgelopen in The Crucible. 

Dat Dominic Dale er niet lang over zou doen na zijn 12-4 voorsprong was wel duidelijk. Hij loste dit ook in, want door de eerste frame van de middag te nemen, maakte hij de vernedering bij Wasley compleet. 13-4 werd het, al denk ik wel dat Wasley van elke seconde in The Crucible genoten heeft, deze tweede ronde halen was op zich al dé verrassing van dit jaar. Volgend jaar komt hij met een pak meer ervaring aan de start, wie weet tot wat is hij dan in staat. Dikke chapeau voor Wasley, hij mag met opgegeven hoofd terug naar huis.

Die andere match, Robertson vs Allen, leek een pak spannender te worden en dus ook lang te gaan duren. Na bijzonder gelijkopgaande sessies gisteren, kon Robertson vandaag starten met een kleine 9-7 voorsprong. De verwachting was dat Allen zich niet verder op achterstand zou laten zetten en dat hij Robertson hard zou laten zwoegen voor een eventuele kwartfinale. Niets was minder waar, want Allen kende duidelijk een mindere dag vandaag. De eerste frame ging nog het meest gelijk op, al zag je hier en daar toch al enkele krakjes in het solide spel dat Allen gisteren op het laken legde. Een paar foutjes kostte hem deze frame, waardoor Robertson na een finale break van 59, 10-7 voorkwam. De veer was toch een beetje gebroken en hiervan herstelde Allen niet meer. Frame per frame brak Robertson deze veer verder en in de drie volgende frames miste hij telkens een uitstekende kans om eindelijk zijn 100ste century van dit seizoen binnen te halen. In frame 2 van deze middag was het omdat de laatste rode ballen te moeilijk lagen en hij zijn break bij 69 moest stoppen. In de laatste twee frames echter, was het alsof de goden zelf niet wilden dat hij nr. 100 binnenhaalde. Nadat hij 2x door zeer sterke splits - hij herinnerde ons er nog eens aan waarom we hem terecht The Thunder from Down Under noemen - de century voor het grijpen had, stokte het telkens bij de laatste bal. De zwarte bal bij 93, op de spot, leek het makkie van de dag te worden maar het was alsof een onzichtbare hand verhinderde dat hij in de pocket rolde. De break stopte bij 93, dichter kon hij niet komen bij de century. Ook bij het laatste frame ging hij vlot tot 92, maar diezelfde vermaledijde rechterbenedenhoek verhinderde weerom dat de rode bal viel. Hij was zichtbaar teleurgesteld dat het niet gelukt was, maar hij mag langs de andere kant de moed niet opgeven. Door vanmiddag meteen de eerste vier frames te winnen, versloeg hij Allen met 13-7 en krijgt hij in de kwartfinale opnieuw (theoretisch) 25 frames de kans om "a century of centuries" te maken. Wij duimen alvast!

Vanavond komen Judd Trump tegen Ryan Day en Shaun Murphy tegen Marco Fu nog in actie om uit te maken wie naar de kwartfinale gaat. 

Dan krijgen we deze ontmoetingen:

- Ronnie O'Sullivan - Murphy/Fu (een uitspraak wie het wordt is moeilijk, ook deze match ging gelijk op)

- Barry Hawkins - Dominic Dale

- Mark Selby - Alan McManus

- Neil Robertson - Trump/Day (schrijf hier maar Trump op, om zo dé kraker van de kwartfinale te worden).

Judd Trump en vooral Dominic Dale zijn bijna zeker van hun kwartfinale. Na hun uitstekende eerste sessie gisteren, gingen beide heren door op hun elan om hun respectievelijke tegenstanders ver achter zich te houden. 

Judd Trump mocht aan deze sessie starten met een 6-2 voorsprong. In eerste instantie leek Day geen last te hebben van hopeloosheid, want dankzij 3 van de 4 eerste frames (waaronder een century om de dag te starten), kwam hij terug tot 7-5. Trump moest toch even bezinnen tijdens het interval, maar leek de boodschap goed begrepen te hebben. Hij deed na dit interval gewoon hetzelfde met Day, waardoor de eindstand op één sessie van het einde 10-6 is. Trump heeft nog 3 frames nodig om door te stoten, Day heeft nog heel wat werk voor de boeg wil hij nog enige kans kunnen maken.

Dale had het in zijn match nog iets makkelijker. Hoewel het geen totale walk over werd zoals gisteren, bouwde hij zijn voorsprong wel verder uit met 2 extra frames en staat hij nu 12-4 voor. Dit betekent dat hij morgen aan één frame genoeg heeft om Wasley uit het tornooi te kegelen. Wasley kwam breakbuildingsgewijs wel beter voor de dag en kreeg ook iets meer ruimte en kansen, maar op de belangrijke momenten speelde Dale het goed uit. Wasley kwam nooit in de wedstrijd en als hij dan al eens een frame op het bord zette, antwoordde Dale meteen terug met de volgende of zelfs 2 volgende frames.

Spannender, veel spannender, was het in de 2 wedstrijden die startten vandaag. De eerste sessie in beide matchen leek haast een kopie. Zowel qua scoreverloop als qua speelstijl imiteerden de vier heren elkaar. Dit resulteerde in een 4-4 score tussen Robertson en Allen (waarin Robertson zijn 98ste century scoorde) en een 4-4 score tussen Murphy en Fu (waarin Fu ook een century scoorde). Ik denk trouwens ook dat ze alle vier in de loop van de dag samen zijn gaan eten en afgesproken hebben om elkaar niet meer gelijktijdig te kopiëren, maar het afwisselend te doen. Want waar in de avondsessie het venijn bij Murphy in het begin zat, zat dit bij Robertson op het eind. Het nettoresultaat blijft hetzelfde: een 9-7 voorsprong op hun tegenspeler.

Murphy startte 's avonds furieus en opende meteen door de 4 eerste frames te nemen. Om het interval met 8-4 in te gaan is nooit slecht en mentaal is het altijd lastig om als opponent terug in de match te komen. Maar Fu slaagde er wonderwel in. Via 8-6 kwam hij uiteindelijke uit op een 9-7 achterstand, zodat morgen in de laatste sessie nog alles mogelijk is. Vooral zijn enig mooie clearance van 136 in de laatste frame moet veel vertrouwen gegeven hebben, ondanks de kleine achterstand. Deze match belooft ongetwijfeld nog spannend te worden en Murphy zal al een kleine dèjà-vu hebben naar zijn match uit de eerste ronde, die uiteindelijk ook pas in een decider beslist werd.

Robertson en Allen begonnen er rustiger aan. Van 4-4, ging het naar 5-5 en zo naar 6-6, om in de laatste 4 frames toch een afscheiding te zien. 

Bij het eerste frame van de avond miste Robertson zijn 99ste century door een spijtig jumpshot waarbij de cueball in de pocket verdween. Niettemin werd het ook zonder century 5-4, maar na een solide 71 break sloeg Allen meteen terug tot 5-5. Het elfde frame was heel spannend en leek lang naar Allen te gaan. Zeker toen hij een goeie snooker legde en Robertson al 2 keer miste, moet hij zich zegezeker gevoeld hebben. Echter, bij de derde poging raakte Robertson de groene niet alleen, hij potte hem ook. Hij zorgde verder ook voor positie op de resterende kleuren en door deze te potten ging hij met de zwarte bal finaal over Allen om er 6-5 van te maken. Niks tegen Robertson zijn potten en breakbuilding, maar zulke frames "gestolen" heeft hij al een paar keer gedaan deze match, wat dus betekent dat de score er gerust anders had kunnen uitzien. Hij pakt ze wel - zeker als het met een briljante clearance zoals deze is - dus de winnaar heeft altijd gelijk. Allen was duidelijk geërgerd door het verloop in deze frame en met 2 vlekkeloze breaks ging hij op en over Robertson. Hij leek vertrokken naar meer, maar dat was buiten the thunder from down under gerekend. Met drie ijzersterke breaks, waaronder zijn 99ste century (een 137 - hij heeft nu de twee hoogste breaks op dit WK gemaakt) ging hij op zijn beurt op en iets verder over Allen. Het werd 9-7 op het einde van deze sessie, vooral Allen mag hier teleurgesteld mee zijn want in de statistieken was hij op veel vlakken sterker dan Robertson. Benieuwd wat dit morgen geeft, want deze twee spelers zijn zeer aan elkaar gewaagd.

Morgen overigens een nieuwe starts meer in de tweede ronde, want we kennen dan alle kwartfinalisten. Weerom tijd dus om een tussenopinie te geven en te kijken of mijn voorspellingen uit de eerste ronde bewaarheid werden.

Dale, Wasley, Robertson en Allen werken hun laatste sessie 's middags af. Murphy, Fu, Trump en Day doen hetzelfde 's avonds. Morgen rond 23u30 kennen we dus alle kwartfinalisten!

Het was een leuke dag in Sheffield. De actie aan de tafels was van een hoog niveau en we konden getuige zijn van enkele verrijzenissen, enkele dominante sessies en de clash tussen beider ouderdoms dekens. Laat ons bij deze laatste beginnen! 

Doherty en McManus speelden vandaag nog twee sessies om uit te maken wie door mocht naar de laatste 8. Gisteren moesten ze bij een 4-3 stand noodgedwongen stoppen, maar die schade zouden ze ongetwijfeld vandaag inhalen. De eerste sessie was bijna een walk over voor McManus. Hij speelde het tactische spelletje perfect en doorspekte dit af en toe met een mooie break. Het gevolg: een riante 10-3 voorsprong voor hem. Een pijnlijke afgang leek in de maak voor Crafty Ken, maar hij herstelde wonderwel van deze opdoffer. De volgende 4 frames waren allemaal voor hem, waardoor hij toch een beetje in het spoor van de Schot kon blijven. De volgende twee frames werden eerlijk verdeeld, zodat McManus op twee frames van kwalificatie kwam: 11-8. Veel kon Doherty hem in deze laatste twee frames niet meer in de weg leggen, waardoor na een intense match McManus kon zegevieren en zich mag opmaken voor een clash met die andere meestertacticus: Mark Selby. Wordt ongetwijfeld een match waar de vonken vanaf zullen springen.

De twee wedstrijden die vandaag gestart zijn hebben de verwachte frontrunner, alleen had niemand gedacht dat het zo eenzijdig zou zijn. Judd Trump duldde Ryan Day tot 2-2 naast zich, daarna schakelde hij een versnelling hoger en dan valt er zo goed als niks tegen te beginnen. Dit mocht ook Day aan den lijve ondervinden, want het snooker van The Juddernaut oogde bijzonder goed. Een 6-2 voorsprong is zijn logische deel, benieuwd wat de tweede sessie morgen brengt.

Dominic Dale ging zelfs nog een stapje verder tegen Michael Wasley. Hij had duidelijk zin om er een one-man show van te maken. Het enige frame dat Wasley op het scorebord mocht zetten, was het tweede. Voor de rest was het al Dale wat de klok sloeg en met agressief snooker en hoge tot zeer hoge breaks neemt hij met zijn 7-1 voorsprong na de eerste sessie al een serieuze optie op de kwartfinale. Als hij zo blijft spelen, kan hij zichzelf zelfs een derde sessie besparen, wat misschien later in het tornooi een voordeel kan zijn. Tenzij Wasley zich morgen kan herstellen van deze mokerslag, vrees ik dat zijn tornooi er op zit.

De knapste prestaties kwamen van de spelers die vorig jaar tegenover elkaar in de finale stonden: Ronnie O'Sullivan en Barry Hawkins. 

Hawkins kende een lastige tweede sessie tegen Ricky Walden en stond hierdoor ook 9-7 in het krijt. Maar Hawkins, die de laatste paar seizoenen bewezen heeft een topspelers te kunnen zijn in de tweede helft van zijn carrière, kon het tij nog keren. Nadat beide spelers elk een frame pakten en het 10-8 werd, slaagde Hawkins erin om 3 op een rij te scoren en zo terug na lange tijd op voorsprong te komen in deze wedstrijd. Walden antwoordde door het volgende frame te pakken om zo de score terug gelijk te zetten. Bij 11-11 kon het nog steeds alle kanten uit en de speler die het kalmst kon blijven, zou winnen. Andermaal bleek dit Hawkins te zijn, die eerst met meer tactisch snooker en erna met een solide break, de match bezegelde. Met een 13-11 nederlaag kon Walden geen revanche nemen voor de verloren halve finale van vorig jaar. 

De mooiste prestatie kwam ten slotte, hoe kan het ook anders, van de grootmeester zelf. In een match die hij niet of nauwelijks onder controle had, keek hij gisteren na de tweede sessie tegen een 9-7 achterstand aan en mocht soms zelfs blij zijn dat het niet meer was. Maar hierin zie je al de klasse van een topspeler: ook bij één of zelfs twee off days, nog steeds binnen het bereik staan van je tegenstander en zo op de beslissende momenten te kunnen toeslaan.

O'Sullivan begon goed aan de sessie door opnieuw de eerste frame te nemen en zo terug tot op één frame te komen. Perry, op dat punt nog niet onder de indruk, nam gewoon de volgende frame om zijn voorsprong terug te herstellen: 10-8. De match was nog niet over, maar het zou toch moeten gaan gebeuren wou de titelverdediger er voor het eerst sinds 2009 niet meer bijzijn in de kwarftinale. In de volgende twee frames leek de definitieve ommekeer te zijn ingezet. Met een mooie 82 break maakte Ronnie er 10-9 van en de frame erna leek hij goed op dreef om in één bezoekje aan de tafel de stand net voor het interval gelijk te stellen. Een gemakkelijke misser in de linker beneden hoek besliste er echter anders over en Perry nam het geschenk dankbaar aan. In plaats van 10-10, werd het 11-9 net voor het interval, een wereld van verschil.

Na het interval leek het erop dat dit misschien de trigger was voor O'Sullivan om zijn beste snooker terug van stal te halen. Met 2 goeie breaks maakte hij er snel 11-10 van en nadat Perry, die op weg was naar een break om het frame te bezegelen, pech had dat zijn cueball in de pocket rolde, kon O'Sullivan de controle van deze frame overnemen om uiteindelijk gelijk te komen in deze wedstrijd. Dit was geleden van frame 2, om maar even te schetsen dat Perry waarschijnlijk het beste snooker uit zijn carrière heeft gespeeld de afgelopen dagen. Bij deze gelijkstand was het vaatje van Perry uiteindelijk zo goed als leeg en O'Sullivan kwam pas echt op toerental. Het beste had hij voor het laatste gehouden, want met twee magnifieke century breaks bezegelde hij deze match in zijn voordeel, een match waarin hij niet tot nauwelijks op voorsprong stond. De klasse van uitzonderlijke kampioenen denk ik, want de enige zwakte die hij vooral in de eerste sessie had, zijn long potting, was nu top. Met een percentage van bijna 80% kon hij de frames een pak beter controleren, wat resulteerde in een 4-op-een-rij na het interval en meteen game over voor Perry.

Shaun Murphy en Marco Fu, de mogelijke tegenstanders van Ronnie in de kwartfinale, zullen alvast met een heel klein hartje gekeken hebben naar het einde van deze match. Ik zou nog veel superlatieven kunnen gebruiken, maar ik heb al een stil vermoeden dat ik deze best nog even kan sparen voor de finale.

Morgen beginnen de laatste 4 achtste finalisten aan hun wedstrijd en ze mogen meteen 2x in actie komen: één keer 's morgens en één keer 's avonds. Ik heb het hier over Mark Allen tegen Neil Robertson en Shaun Murphy tegen Marco Fu.

Tussendoor zullen we nog verder kunnen genieten van de overheersing van Trump en Dale, dit respectievelijk tegen Day en Wasley.

De eerste kwartfinalist is gekend en het is meteen een mooie naam: Mark Selby, nummer 3 van de wereld. In een bijzonder aangename wedstrijd tegen Ali Carter, kwam op sommige momenten het beste spel van Selby terug naar boven. Waar hij in de eerste ronde nog zichtbare aanpassingsproblemen had, leek hij nu pas echt op toerental te komen. Nadat hij in de eerste sessie 5-1 was uitgelopen en uiteindelijk met 5-3 afsloot, kon hij deze voorsprong vandaag altijd goed verdedigen. In de tweede sessie (die deze ochtend werd gespeeld) nam Selby opnieuw een soortgelijke kloof: 9-5 (al moet het gezegd worden dat Carter ook heel goed stond te potten en af en toe ronduit brute pech had. 2 Frames meer in zijn voordeel hierdoor, zou ongetwijfeld nog een andere match zijn geweest). 

Echter, Carter bleef strijden en weerom pakte hij de laatste twee frames van deze tweede sessie om met dezelfde kloof te eindigen: 9-7. De derde sessie deze avond zou de beslissing brengen en hierin was Mark Selby de betere. Hij nam de eerste drie frames van de avond om op één frame van kwalificatie te komen: 12-7. Carter spartelde nog even tegen door de volgende twee frames te pakken, maar een dominante Selby nam ten slotte zijn benodigde frame om te match te eindigen met 13-7 winst. The Jester from Leicester zal heel blij zijn met deze hard bevochten winst over Captain Carter en de kwartfinale ongetwijfeld met vertrouwen aanvatten.

Ook Barry Hawkins en Ricky Walden mochten 2x in actie komen vandaag. Een keer 's morgens en een keer 's avonds. In een heruitgave van de halve finale van vorig jaar, ging de eerste sessie broederlijk gelijk op: met een 4-4 mochten beide heren gaan lunchen. Een lunch die Walden, zo zou 's avonds blijken, beter beviel dan Hawkins. Nadat Hawkins het eerste frame won, pakte Walden nadien de volgende 5 frames om 9-5 voor te komen. Een mooie lead die Walden duidelijk vertrouwen gaf, maar Hawkins had het laatste woord(je). Door de laatste twee frames te nemen, kon hij uiteindelijk afsluiten met een 9-7 achterstand. Wil hij opnieuw die finale halen, zal hij morgen vol aan de bak moeten om deze achterstand ongedaan te maken.

Joe Perry blijft druk uitoefenen op de titelverdediger, Ronnie O'Sullivan. Nadat hij gisteren de bovenhand nam en 5-3 voorstond, kon hij deze 2-frame kloof behouden op het einde van de sessie. O'Sullivan opende weliswaar sterk met net geen century (als de cueball niet binnen was gerold hij deze zonder problemen kunnen consolideren), maar Perry sloeg meteen terug door 2 frames op rij te nemen. Ronnie deed vervolgens hetzelfde, om opnieuw op één frame van Perry te komen: 7-6 stond het ondertussen. Perry was vandaag echter nooit onder de indruk en potte bijzonder sterk, speelde een tactisch goed safety spel en maakte nagenoeg geen fouten. Na opnieuw 2 frames te winnen liep hij weerom uit tot 9-6 en leek het er eerder op dat hij de dag met 10-6 zou eindigen, dan dat Ronnie op 9-7 zou komen. Een bijzonder spannend laatste frame ging alsnog naar Ronnie, waardoor hij deze sessie op 4-4 afsluit en in de totale stand twee frames achterstand blijft hebben op Perry: 9-7.

Wil hij nog iets goed maken, zal het toch morgen moeten gebeuren en liefst niet zoals in het laatste frame. Beide heren maakten bijzonder veel fouten en stonden zichtbaar onder stress, zodanig zelfs dat Steve Davis himself voor de eerste keer ooit stress kreeg door naar een snookermatch te kijken. Qua spanning zal dit nog de leukste match worden, maar of het ook hoogstaand snooker oplevert is maar de vraag.

Ken Doherty en Alan McManus tot slot, mochten deze middag ook aan hun achtste finale beginnen. Doherty, die nog steeds zichtbaar geniet van The Crucible en het snooker, bespeelde het publiek als vanouds. Ook McManus is een lieveling van het publiek, zodanig dat het eigenlijk zonde is dat we van één van deze twee afscheid moeten nemen na deze ronde. De sessie zelf ging uiteindelijk redelijk gelijk op, al gaf McManus in de laatste frames nog een 4-1 uit handen om Doherty tot op 4-3 te laten komen. Niet alle 8 de frames van de sessie werden gespeeld omdat de avondsessies startten (zou het de leeftijd zijn die beide heren noopt om trager te spelen?), beide spelers hebben dus morgen extra werk voor de boeg in hun tweede sessie.

Morgen zullen we in één keer 3 kwartfinalisten kennen: 's morgens al vechten O'Sullivan en Perry hun laatste sessie uit, terwijl we 's middags weten of Walden zijn revanche voor vorig jaar kan pakken tegen Hawkins. 's Avonds zien we tot slot welk "oudje" nog wat langer mag blijven (nadat deze eerst 's morgens nog hun tweede sessie spelen): Doherty of McManus.

Topfavoriet Trump mag 's middags Hawkins en Walden vergezellen in de start van zijn achtste finale tegen Ryan Day, debutant en "giantslayer" Wasley doet hetzelfde met Dominic Dale in de avondsessie.

De spanning stijgt, de matchen worden langer en de emoties intenser: als het om de knikkers gaat, wil elke speler zijn kans grijpen om de felbegeerde Crucible Crown binnen te halen!

De eerste ronde van dit WK 2014 ligt definitief achter ons, hoog tijd om nog één keer achterom te kijken en stil te staan bij de bijzonderste feiten.

Beginnen doen we met ongetwijfeld de grootste verrassing van dit WK: de uitschakeling van Ding Junhui door kwalificatiespeler Michael Wasley.

Ding en het WK: het blijft water en vuur. De o zo beloftevolle jonge snaak van weleer heeft inmiddels overal zijn sporen verdiend, de belangrijkste tornooien gewonnen en monden doen openvallen van verbazing met zijn spel, maar op het WK is zijn prestatie vaak meer dan ondermaats. Het is niet dat hij niet wil, integendeel: al vanaf hij professioneel werd, heeft hij het niet onder stoelen of banken gestoken dat hij ooit wereldkampioen wil en kan worden. Het talent en het spel heeft hij, hij moet het enkel nog zien door te trekken in de langere wedstrijden. 

Want we zien vaak dat Ding in korte, snelle matchen bijzonder sterk is: in best-of-7's of best-of-9's heeft hij na enkele frames vaak al een 3 of 4 - 0 voorsprong, iets wat je gezien de format nauwelijks nog goed maakt. En komt hij dan al eens in een langere match, zijn het vaak al de finales die dan nog eens maximum in een best-of-19 worden afgewerkt, veelal zelfs minder. Een detail dat een wereld van verschil maakt: op een WK begin je met een best-of-19. Als opwarmer. 

Wil je verder geraken, wordt het alleen maar erger en spelers merken meteen al dat zo'n WK (niet alleen de matchen, ook de totale duur ervan) echt iets is voor uithoudingsspelers. Dat is Ding nooit echt geweest en misschien de voornaamste reden waarom hij dat ene grote tornooi nog niet op zijn palmares heeft staan. Reken ook nog dat qualifiers vaak al meerdere sessies achter de rug hebben nog voor het eigenlijke tornooi start, waardoor ze sowieso meer ingespeeld zijn dan de toppers. Het verschil in talent/klasse/ervaring wordt op die manier ook weer wat kleiner.

Bij Wasley viel alles mooi op zijn plaats in de eerste ronde. Hij speelde zonder druk, want hij had zijn grootste doel al bereikt: het WK halen. Hij heeft ongetwijfeld ook talent, want zijn spelniveau was goed. Heel goed zelfs. En ook al zag je weerom een sterke opener van Ding (6-3), doordat de lengte van de match zoals gezegd niet in Ding's voordeel speelde én Wasley al meer het "tafelgevoel" had, kon hij deze opener weerstaan. 

Het beste voorbeeld was de ongebruikelijke derde sessie, waarbij Wasley meteen zijn ritme van ervoor oppikte en Ding duidelijk uit zijn lood was. Dat had hij ongetwijfeld te danken doordat hij eerder de kwalificaties moest spelen. Laat Ding verdergaan zonder onderbreking en hij had waarschijnlijk (sowieso niet zonder veel moeite) met 10-8 gewonnen in plaats van 10-9 verloren.

Maar, Ding, wanhoop niet. Ook de rest van de snookerwereld blijft na dit WK geloven dat je ooit die trofee in de lucht zal steken. Daarvoor ben je gezegend met te veel talent.

De top en achterban sluipen dichter bij elkaar, ook dat is een vaststelling die we kunnen maken na de eerste ronde. De wedstrijden waren veel spannender dan vorig jaar, eindigden op hogere scores (op Robertson na) en veel "gevestigde" waarden hadden zichtbaar moeite om zich aan te passen. Uiteraard is die verbreding een combinatie van factoren: het al dan niet "ingespeeld" zijn blijft een rol spelen, lager gerangschikte spelers kunnen tegenwoordig ook meer en beter trainen, een off day kan iedereen overkomen, maar kwalificatiespelers kunnen vooral ook met veel minder druk starten aan het WK. Gekwalificeerd zijn betekent vaak al dat hún seizoen geslaagd is. Sneuvelen in het eerste ronde als reekshoofd betekent dat je seizoen geflopt is. Ziedaar wat druk met een mens kan doen, hoe goed je ook bent. 

Elk jaar sneuvelen er wel reekshoofden, dit jaar was het niet anders. Naast Ding, mochten ook John Higgins, Stuart Bingham, Stephen Maguire en Mark Davis al vroegtijdig naar huis. De enige echt grote verandering is dat de wél geplaatste reekshoofden moesten knokken. Hard moesten knokken. Vraag maar aan Mark Selby, Judd Trump of Shaun Murphy. En ze waren zeker niet alleen.

Maar niet getreurd, beste snookerfan. Ik garandeer je anderzijds wel dat er vanaf de tweede ronde een zichtbare verbetering zal zijn in het spel. Een match in de keu, de opluchting van er nog steeds bij te zijn én de langere wedstrijden zullen er voor zorgen dat spelers elkaar naar een hoger niveau zullen trekken en er aanvallender gespeeld zal worden. In een best-of-25 zijn vier frames achterstand al veel minder een  ramp dan bij een best-of-19. Eén goede sessie kan het tij weer volledig keren. Loop dus nog niet weg en maak na de achtste finales pas je definitieve keuze.

 

Een laatste opvallende vaststelling is het niveau van de breaks. Dat ligt ook net wat lager dan vorig jaar. Niet alleen in termen van centuries, ook de "gewone" breaks van 50 punten of meer werden minder vlot gehaald dan men zou verwachten. Een sluitende verklaring heb ik hier niet voor, al lijkt het me dat topspelers die meer onder druk komen te staan (zie hierboven) kunnen terugvallen op een zeer degelijk tactisch -  en safety spel. Hierdoor kunnen ze gecontroleerder punten scoren en frames winnen, zonder echt zware breaks te moeten maken. Want elke rode bal minder, ook al stopt de break, betekent ineens 8 punten minder die overblijven op de tafel. Je opponent kan technisch gezien immers één rode bal van 1 punt minder combineren met een zwarte bal van 7 punten, waardoor het wegspelen van rode ballen in "safety" omstandigheden dus ook loont in de andere richting: minder punten overlaten voor je tegenspeler. 

Tegenwoordig maakt dit vooral het verschil tussen top en subtop, eerder dan het potten van de ballen. Het potten zelf zal bij iedereen wel op quasi hetzelfde niveau liggen en kan je veel beter trainen. Safety en tactiek daarentegen is meer een kwestie van talent, inzicht en fingerspitzengefühl.

Maar vaak was het ook gewoon door minder goed of zelfs slecht te potten dat de weg naar een hoge break abrupt werd gestopt. Een recordeditie qua centuries zal het niet worden, al lijkt het mij wel aannemelijk dat er in de komende rondes door het hogere niveau en het meer aanvallende spel wel opnieuw heftiger gescoord zal worden.

De maskers zijn afgevallen, er is al wat schade aangericht onder de reekshoofden (5 reekshoofden die sneuvelen in de eerste ronde is vrij veel): de spelers kunnen zich in de achtste finale niet meer verstoppen en er kunnen al zeker geen excuses meer gezocht worden. Je hoort er nu gewoon te staan, anders verdien je geen plek in de kwartfinale of verder.

Laat het vervolg maar komen, ik heb alvast genoten van deze eerste (bijna volledige) week in Sheffield!

In de laatste wedstrijd van de eerste ronde heeft Robertson zich in stijl geplaatst. Na een wedstrijd, die op geen enkel moment spannend was, haalde hij het gemakkelijk met 10-2 van Robbie Williams. On top knalde hij in de laatste twee frames vandaag nog eens 2 centuries binnen, wat zijn totaal in deze match alleen al op 4 bracht en zijn seizoenstotaal op 97. Jawel, u leest het goed: 97. Het was de meest overtuigende winst in de eerste ronde, maar dit had ook te maken met het feit dat Williams geen weerwerk bood (hij scoorde in slechts één break boven de 50 punten). Je moet het natuurlijk wel nog doen ook, maar qua performance in de eerste ronde zou ik Robertson op dezelfde hoogte als Hawkins en O'Sullivan zetten, maar net onder bv. een Marco Fu die bijzonder solide speelde tegen toch wel een sterkere tegenstander. Robertson mag het nu opnemen tegen Mark Allen.

De tweede ronde werd vandaag al op gang "gekeud". Vanmiddag kwamen Selby en Carter in actie en beide heren maakten er een bijzonder fraai kijkstuk van. Tijdens de eerste frame kegelde Carter meteen een century in de pockets en leek vertrokken om meteen een turbostart te maken. Maar hij had toen nog niet in de gaten -  hoe kon hij ook anders, Selby was nog niet echt aan de tafel geweest - dat zijn tegenstander een hele goeie dag had. De volgende 5 frames gingen allemaal naar hem, zodat Carter opeens tegen een 5-1 achterstand aankeek. Wat Carter ook probeerde, Selby was hem toch altijd net iets slimmer af: de safety's, het potten, de snookers. Velen zouden dan een mentale tik krijgen, maar niet zo bij Carter. Ook hij verkeerde in een goeie vorm, want met zijn tweede century in deze match kon hij uiteindelijk de achterstand terugdringen tot 5-3. Benieuwd of morgen de hoge kwaliteit van deze match overeind zal blijven!

De grootste verrassing van vandaag echter is het feit dat Joe Perry eveneens met 5-3 leidt tegen dé topfavoriet bij uitstek, Ronnie O'Sullivan. Nadat beide heren de eerste twee frames eerlijk onder elkaar verdeelden, kon Perry er 3 op een rij winnen. Niet enkel door heel mooi en sterk te potten, ook omdat Ronnie zijn long pot spel op niks trok en Perry veel meer kansen kreeg van O'Sullivan dan we gewoon zijn. Een long pot percentage van 29% is zelfs voor iemand die dit strikt genomen niet echt nodig heeft in zijn speelstijl, onaanvaardbaar. Bij een 4-1 stand zagen we wel beterschap, want als hij "in the balls" is, mag je Ronnie zelfs een blinddoek omdoen, hij zal ze nog potten. Met onder andere een century break bracht hij de stand op 3-4 en leek Perry nerveus te worden, niet goed wetend wat met die voorsprong aan te vangen. Het laatste frame van deze sessie leek lange tijd de tactische kant op te gaan (alle voorgaande waren snel en zonder boe of ba afgelopen), maar na weerom een lange bal gemist te hebben, kon Perry voor de 4de maal profiteren en met een spijtige 99 break de frame pakken. Net geen century, reken maar dat hij even gevloekt heeft.

O'Sullivan heeft hoe dan ook nog werk voor de boeg, benieuwd ook wat Perry met zijn kleine bonus aanvangt. Morgenmiddag om half vier zien we het vervolg van deze heren.

Ook morgen, komen Selby en Carter zelfs 2x in actie: één keer 's morgens voor hun tweede sessie en, indien nodig, spelen ze 's avonds hoe dan ook verder tot er een winnaar is. Ze krijgen steeds het gezelschap van Ricky Walden en Barry Hawkins, die 's morgens hun eerste en 's avonds hun 2de sessie afwerken.

De oudjes tot slot, mogen 's middags van stal komen: Alan McManus en Ken Doherty vangen dan hun achtste finale aan.

Mark Davis heeft zijn complete offday van gisteren niet kunnen goed maken. Meer zelfs, de start van zijn dag was dramatisch en hij keek snel tegen een achterstand van 9-2 aan. Het zwaarste verlies uit deze eerste ronde leek er aan te komen, maar hij hervond toch nog de moed om te blijven vechten. Door drie frames op een rij te winnen, kon hij de pil verzachten tot 9-5, vooraleer Dale de wedstrijd kon eindigen. 10-5, Davis heeft het volleidg aan zichzelf (en de off day van gisteren) te danken.

Deze middag zijn ook Ali Carter en Mark Selby begonnen aan de tweede ronde. Na 6 frames gespeeld te hebben leidt een dominante Selby met 5-1 (er wordt in de tweede ronde in een best-of-25 gespeeld over drie sessies: 8 frames in de eerste, 8 frames in de tweede om in de derde sessie door te spelen tot er een winnaar is). Deze middagsessie zit er nog niet volledig op, dus een vollediger verslag zal later vandaag volgen. 

Vanavond zou Neil Robertson zich nog vlot moeten kunnen plaatsen voor de tweede ronde zodat alle achtste finalisten gekend zijn. Ook Ronnie O'Sullivan en Joe Perry starten straks aan ronde 2. Tot slot kunnen we na vanavond even achterom kijken en even analyseren wat deze spannende eerste ronde op dit WK allemaal betekend heeft.

Met de twee resterende wedstrijden die vandaag gestart zijn, nadert de eerste ronde zijn einde. Morgen worden nog twee wedstrijden afgewerkt, waarna die eerste ronde er écht op zal zitten.

Marco Fu zal er alvast bij zijn. Na zijn geruststellende 6-3 voorsprong tegen Martin Gould, kwam hij vanmiddag nooit meer in de problemen. Het verschil in frames bleef ook op het einde van de match, waardoor Gould met een 10-7 huiswaarts mocht keren en zijn tornooi er op zit. Fu gaf mij een bijzonder solide indruk en scoorde hevig, getuige hiervan zijn 2 century breaks. Shaun Murphy zal er een kwaaie klant aan hebben in de tweede ronde!

Wat gisteren de evenwichtigste sessie was tot hier toe, draaide vandaag uit op een one man show van Mark Allen. Hij mocht met een nipte voorsprong (5-4) aan het vervolg van de match beginnen tegen Michael Holt. Hoewel Allen vandaag 5 frames op een rij nam en zo 10-4 won, was de wedstrijd zelf veel spannender en had Allen meer moeite dan de uitslag doet vermoeden. Langs beide kanten werden geen hoge breaks genoteerd en het snooker was af en toe wat met haken en ogen. Veel tactiek wel, en hierin stond het geluk en kunde aan de kant van Allen. Holt mag zeker teleurgesteld zijn, want wie weet hoe de match gelopen was mocht hij vandaag wel op het scorebord geraakt zijn.

De twee wedstrijden van ronde 1 die morgen nog moeten afgewerkt worden, zijn vandaag op dezelfde uitslag geëindigd: 7-2.

In de eerste had wereld nummer 1, Neil Robertson, al bij al weinig moeite met debutant Robbie Williams. Niet zozeer door constant goed en gefocust spelen, want ook hij maakte soms meer foutjes dan we gewend zijn, eerder doordat Williams soms gewoon niet beter kon. Robertson zette zijn sollicitatie om 100 centuries in één seizoen te halen ("a century of centuries", om het mooi te zeggen) wel kracht bij: met de 2 centuries die hij vandaag scoorde, brengt hij zijn tussentotaal op 95. Een bijzonder indrukwekkende realisatie als hij hierin zou slagen, zeker als je weet dat het vorige record van Judd Trump "slechts" 61 centuries in één seizoen was. Een prestatie die heel lang op de tabellen zal staan, ongetwijfeld.

Ook in de laatste wedstrijd van vandaag staat het 7-2 en dit is eigenlijk integraal te wijten aan de complete off day die Mark Davis heeft. Volgens info van iemand in het Crucible Theater zelf, die even met Davis kon spreken tussen de frames door, zou hij aan een voedselvergiftiging lijden (of net geleden hebben). Dit verklaart natuurlijk wel waarom hij soms de ballen als bakstenen wilde potte (dank u, Sacha Moens voor deze mooie quote!). We moeten wel eerlijk blijven en niet alles op het falen van Davis steken. Dominic Dale staat op zijn beurt ook gewoon goed te spelen en je moet toch maar telkens inspelen op de kansen en fouten van de tegenstander. Dat dit hij vandaag uitstekend, zonder uitmuntend te hoeven zijn. Hij kan morgen rustig controleren en er zou al veel moeten gebeuren mocht hij deze kans om door te stoten naar de volgende ronde laten schieten.

Met 14 van de 16 achtste finalisten gekend, kijken we even wie tegen wie aan bod komt in de loop van de komende dagen:

- Ronnie O'Sullivan - Joe Perry

- Shaun Murphy - Marco Fu

- Barry Hawkins - Ricky Walden (een heruitgave van de halve finale van vorig jaar, die toen werd gewonnen door Hawkins, nvdr)

- Mark Davis/Dominic Dale - Michael Wasley (Als je het mij vraagt wordt het Dale die "giantslayer" Wasley te lijf mag gaan).

- Mark Selby - Ali Carter

- Alan McManus - Ken Doherty (clash tussen de twee oudjes op dit tornooi)

- Judd Trump - Ryan Day

- Mark Allen - Neil Robertson/Robbie Williams (noteer hier Robertson maar, ook al zouden er nog mirakels kunnen bestaan).

Morgenmiddag werken Robertson en Williams hun wedstrijd af met naast hen Ali Carter en Mark Selby voor ronde 2, terwijl 's avonds ook O'Sullivan en Perry hun opwachting maken in ronde 2. Op de tafel naast hen mogen Davis en Dale op hun beurt nog verder knokken om dat 2de ronde ticket.

Barry Hawkins moest gisteren duidelijk nog warmdraaien. Nadat hij maar nipt de eerste sessie kon afsluiten met een 5-4 voorsprong (na een kleine comeback), trok hij de lijn van zijn laatste 3 frames van gisteren door. David Gilbert kwam niet echt meer in het stuk voor, Hawkins pakte de eerste 5 frames om zo de match uiteindelijk nog ruim met 10-4 te winnen. Leuk detail: beide finalisten van vorig jaar, haalden de eenvoudigste overwinning op dit WK. Is dit terug een voorbode van meer voor beide heren?

Judd Trump leek na gisteren (zelfs bij een vervroegde stop van hun sessie) op weg naar een eenvoudige overwinning tegen Tom Ford. Maar de kranige Ford wou van geen wijken weten en met 3x framewinst op een rij, knoopte hij terug aan bij Trump en werd het 6-5. De kloof was nog niet helemaal dicht, maar via 7-5 en 8-6, kon Ford weerom 2 frames op rij winnen om de stand weer helemaal gelijk te maken: 8-8. De spanning steeg toch in de arena (het mocht nog eens) en Trump moest zijn zenuwen in bedwang zien te houden. In frame 17 lukte dit en kon hij opnieuw op voorsprong komen: 9-8. In de volgende frame leek het in eerste instantie niet te lukken. Ford kon een kleine break nemen, maar moest deze vroegtijdig stoppen. Trump op zijn beurt kon niet optimaal profiteren en bleef geniaal snooker (de meest onmogelijke ballen vlogen er in) met onbegrijpelijke missers afwisselen. Nadat beide heren hun break gemaakt hadden, verwaterde de rest van het frame in een tactisch steekspelletje, waarin Trump zich de betere toonde. Met nog 4 kleuren op tafel had Ford snookers nodig, maar leek hier nooit echt in te slagen. Na enkele pogingen liet hij de blauwe bal al te opzichtig voor de pocket liggen, waarop Trump de frame (en match) nam. 10-8, Trump zal blij zijn deze alvast overleefd te hebben.

Vanmiddag maken Marco Fu en Martin Gould een einde aan hun wedstrijd, hierin staat Fu 6-3 voor. Neil Robertson mag deze middag ook van start gaan, tegen de laatste debutant op dit WK: Robbie Williams.

Deze avond spelen Mark Allen en Michael Holt verder, in een leuke en perfect gelijk opgaande wedstrijd staat het daar 5-4. Als allerlaatste in deze eerste ronde komen ook Mark Davis en Dominic Dale vanavond in actie.

Versta me niet verkeerd, met kalm bedoel ik niet dat er niet (of minder) gespeeld werd dan de voorbije dagen, eerder dat de spanning en intentie van beleving minder was. Nu, het is ook geen geschenk om na een dag als gisteren het spektakel te moeten verzorgen. En het kan er ook wel mee te maken hebben dat ik vanavond voor het eerst niet echt live heb kunnen kijken, waardoor mijn perceptie over "kalm" wat vertroebeld is.

Verliezend finalist van vorig jaar, Barry Hawkins heeft nog heel wat werk voor de boeg. Hij staat weliswaar 5-4 voor tegen nummer 31 David Gilbert, maar moest daarvoor zwoegen door van een 0-2, 1-3 en 2-4 achterstand terug te vechten. Wil hij die moeilijke eerste ronde overleven, zal hij morgen toch de consistentie van de laatste 3 frames moeten doortrekken. Het kan nog alle kanten uit in deze wedstrijd, benieuwd wat het wordt!

Ricky Walden won op zijn beurt de wedstrijd tegen Kyren Wilson, met dezelfde score als McManus dit deed tegen John Higgins. Hij mocht starten met een 6-3 voorsprong en leek die bij 8-4 rustig te consolideren, maar Wilson trok zich duidelijk op aan de fighting spirit van Higgins, want ook hij kwam akelig opzetten door 3 frames op een rij te winnen. Bij 7-8 was opnieuw alles mogelijk, maar Ricky kon het hoofd het koelst houden om zich zo op te maken voor een verlengd verblijf in Sheffield. Zijn ervaring maakte in de volgende twee frames het verschil, waardoor hij zich met een 10-7 overwinning plaatste voor de volgende ronde.

Ook Mark Allen en Michael Holt zijn ondertussen aan het tornooi gestart. In een onderhoudende pot snooker, ging het altijd gelijk op en was het verschil tussen beiden nooit groter dan 1 frame. Als dit het geval is, is een 5-4 tussenstand na de sessie een logisch gevolg, Mark Allen is degene die van dit kleine voorrecht gebruik mag maken om morgen de rest van de wedstrijd af te werken.

De wedstrijd van vandaag waar op voorhand misschien het meeste naar werd uitgekeken, was die tussen Judd Trump en Tom Ford. Trump, een van de favorieten, schopte het in 2011 al tot de finale en is bij de meeste tornooien waarin hij tegenwoordig start steevast een topfavoriet. Tom Ford stond nog maar één keer eerder op een WK en ging er toen in de eerste ronde meteen uit, dus op papier leek deze wedstrijd een uitgemaakte zaak. Maar onderschatting is vaak de grootste vijand, dus Trump was best gewaarschuwd.

Hij leek deze waarschuwing in eerste instantie ook ter harte te nemen want met mooi snooker en een uitstekende cueing actie (een van de beste die ik tot dusver op dit tornooi gezien heb), zette hij Ford onder druk. Deze was in het begin (nog) niet onder de indruk en mede door de soms onbezonnen en harde shots van Trump, kon hij vaak aan de tafel komen waardoor de stand na de eerste vier frames perfect in evenwicht was: 2-2. In de volgende vier frames werden nooit echt hoge breaks gehaald - daarvoor maakten beide spelers te veel fouten - maar ze gingen wel allemaal naar Trump. 6-2, Tom Ford voelde dat er meer in zat en ik kan hem hierin geen ongelijk geven: ondanks dat Trump altijd goed in positie lag, maakte hij bij het potten zelf nog te veel fouten, waarvan Ford niet altijd profiteerde. 

Omdat beide heren hun tijd namen in deze sessie, werd deze bij de 6-2 stand afgebroken om de avondsessies te laten starten. Ook zij zullen morgen de rest van hun wedstrijd afwerken.

Deze eerste ronde op het WK 2014 loopt op zijn laatste benen. Morgen starten de laatste twee wedstrijden, waardoor we overmorgen weten wie tegen wie uitkomt in de tweede ronde.

Neil Robertson tegen Robbie Williams ('s middags) en Mark Davis tegen Dominic Dale ('s avonds) hebben de eer als laatste van start te mogen gaan.

Tussendoor zullen we 's morgens ook weten wie de clash tussen Hawkins en Gilbert wint, alsook of Ford meer kan halen uit zijn wedstrijd tegen Trump.

's Middags houden Marco Fu en Martin Gould, Robertson en Williams gezelschap terwijl Allen en Holt hetzelfde doen bij Davis en Dale in de avondsessie.

Het is hoe dan ook al een uitermate boeiend WK geweest, hoog tijd om na de eerste ronde een grondige analyse en dito opinie te geven!

Driemaal is scheepsrecht luidt het alom gekende spreekwoord. Blijkbaar is dit ook van toepassing op sporttornooien, want deze derde dag van het WK snooker oversteeg qua spanningen de vorige zonder enige moeite.

Wat op voorhand op papier een interessante confrontatie leek, draaide zowel in de match als in de schaduw van de overige gebeurtenissen uit op een vrij neutrale vertoning. Alan McManus leidt na de ochtendsessie ruim met 6-3 tegen John Higgins. Higgins trekt de lijn van zijn laatste jaren op het WK door en dreigt nu opnieuw vroeg in het tornooi huiswaarts te moeten keren. Benieuwd wat hij morgenvroeg nog kan rechtzetten!

Ook Ricky Walden leidt met dezelfde score tegen debutant Kyren Wilson. Wilson, die de afgelopen jaren zelfs achter de bar stond in zijn lokale snookerclub om zichzelf te kunnen onderhouden en zijn droom op een profbestaan in het snooker levendig te houden, ging het beste van start met veel lef en aanvalslust. Maar nadat hij 3-1 was uitgelopen, stokte zijn motor en kon Walden, zonder zich echt in bochten te moeten wringen of hoge breaks te moeten scoren, de dag afsluiten met een 6-3 voorsprong. 

De twee meest zinderende matchen van dit tornooi dusver, moesten dan nog komen. Als u vond dat pakweg Carter of Murphy u al naar hartpilletjes deden grijpen, dan had u bij deze wedstrijden best een defibrilator bij de hand.

Deze ochtend kon u al zien hoe White aan een opmars bezig was om een 5-1 achterstand weg te werken. Deze wedstrijd werd vanavond hervat bij 5-4 en kende een quasi zelfde wedstrijdverloop als deze ochtend. Selby, die in mijn ogen nog altijd last had van een off day, liep uit tot 8-4 en leek uiteindelijk al bij al goed weg te komen met zijn té wisselvallige spel. Maar net als deze ochtend, kon White zijn achterstand goed maken. Door 4 frames op rij te winnen  nestelde hij zich naast zijn opponent wat de score betrof. Niet zozeer met hoge breaks - hij haalde slechts één break boven de 50 punten deze avond - dan wel door deze keer de fouten die Selby opstapelde beter af te straffen. Bij 8-8 leek White de favoriet om het af te maken, aangezien hij kon profiteren van zijn momentum en het goedmaken van de achterstand. Ondanks het bizarre verloop van de volgende frames, waarbij Selby bij het potten van de kleuren zelfs gewoon op roze speelde in plaats van te beginnen bij geel in de gedachte dat hij een free ball had, kon geen van beiden de match beslissen. Bij 9-9 zou er een ultieme 19de frame beslissen over deze match, waar vooral White nadien nog spijt van zal hebben dat hij dit laten gebeuren heeft tegen deze wisselvallige Selby.

Beide heren hadden in het begin van deze frame wat schrik om kansen open te laten voor hun tegenstrever, maar één goeie opportuniteit bleek genoeg voor Selby, die met een 57 break de match in zijn voordeel beslechtte. Een van zijn betere frames in deze partij, al kon het moment hiervoor niet beter zijn. Iets wat Selby trouwens typeert en hem dus altijd tot een geduchte tegenstander maakt, ongeacht de score. Zijn opponent in de volgende ronde, Ali Carter, is nog maar eens gewaarschuwd.

Het orgelpunt in deze mooie snookerdag moest nog na de officiële avondsessies komen. Ding Junhui en Michael Wasley hadden in hun namiddagsessie immers tijd tekort en moesten noodgedwongen hun match bij een 9-8 voorsprong voor de Chinees staken. Zoals dan het gebruik is op een WK, wordt zo'n match in een derde sessie hervat op dezelfde dag, nadat één van de avondsessies afgerond is.

Maar wachten was nog nooit zo leuk, nu we gezien hebben wat de jonge debutant Wasley nog uit zijn keu schudde. Allerminst onder de indruk en profiterend dat hij al terug was gekomen van een 6-3 en 8-6 achterstand opende hij meteen met een 103 break. Ding zijn oogjes werden zo mogelijk nog kleiner en hij wist meteen hoe laat het was. Het was niet meer van willen, het was van moeten al gold dat uiteraard ook voor Wasley.

In een uitermate spannende 19de frame, was de eerste kans voor Wasley. Opnieuw leek hij op weg om bij zijn eerste opportuniteit een framewinning break te potten, maar zijn poging werd begin de 40 gestopt. Ding kon echter niet optimaal profiteren en zijn inhaalmanoevre stokte zelfs nog iets vroeger, waardoor Wasley nog steeds voorstond. Elk één kans gehad, tijd voor een rondje safety en snookeren. Daarin toonde Ding zich de betere en hij leek zich net op tijd te herpakken. Bij één van de snookers had Wasley een viertal pogingen nodig, waardoor zijn voorsprong min of meer weg was zonder dat Ding één bal hoefde te potten. Na zijn ontsnapping leek Wasley echter weg te komen zonder iets open te laten liggen, maar na een geniale pot in de linker middenpocket van Ding draaide de kansen toch sterk in het voordeel van de Chinees. Hij leek vertrokken om een onoverbrugbare kloof te potten, maar een slechte cueingactie gooide roet in het eten. De frame was nog niet safe en we belandden terug in een spannend rondje safety spelen. Hierbij sloeg het noodlot toe voor Ding, door een gelukje dat Wasley in een uitstekende positie bracht. Een safety shot waarbij Wasley de (laatste) rode bal tot vlak tegen de band wou leggen, rolde in de pocket. Op de koop toe lag hij perfect op zwart en kon hij het maximale uit de situatie halen om zo het kloofje dat Ding eerder had geslagen, meteen toe te potten. Bij de kleuren gekomen, had Wasley in theorie geel, groen, bruin en blauw nodig om de frame te winnen, in de praktijk had Ding in deze situatie aan één snooker genoeg om bij het potten van roze en zwart de frame in zijn voordeel te beslissen. Roze was dus ook geprefereerd voor Wasley en daarbij faalde hij. Ding kwam uiteraard nog aan tafel om zijn broodnodige snooker te forceren en leek daar tot 3x toe in te lukken. Bijzonder koel en gedisciplineerd gespeeld van de Chinees lag zijn opponent steeds perfect snooker, maar het onbezorgde en bevrijde cue-en van Wasley zorgde ervoor dat hij telkens kon ontsnappen uit deze benepen situaties. De vierde keer gaf Ding te veel snelheid mee aan de roze bal, waardoor deze te ver terugbotste van de linkerband. De bal bleef voor de open pocket liggen en voor Wasley was het een koud kunstje om deze matchwinner te potten. Na een enorm spannende wedstrijd en zo mogelijk nog spannendere beslissende frame, kegelt debutant Wasley de Chinese topfavoriet - die dit seizoen al 5 rankingtitels won - uit het tornooi.

Benieuwd waar de jonge Engelsman vanaf nu nog toe in staat is verderop in dit tornooi!

Morgenvroeg zullen we zien welke richting de wedstrijd tussen McManus en Higgins verder uitgaat in dit Schots onderonsje. Een nieuwe wedstrijd start ook, de sympathieke Marco Fu neemt de keu op om zijn krachten te meten met Martin Gould.

Morgenmiddag start de runner-up van vorig jaar, Barry Hawkins zijn tornooi tegen David Gilbert. Aan de andere tafel start ook die andere topfavoriet, Judd Trump, aan het WK tegen kwalificatiespeler Tom Ford (die tijdens de kwalificaties onze eigenste Luca Brecel uit dit WK hield).

's Avonds tot slot weten we of Kyren Wilson terug achter zijn toog vliegt na verlies tegen Ricky Walden tenzij hij, zoals anderen hem al hebben voorgedaan de voorbije dagen, het tij kan keren. Ze krijgen op hetzelfde moment het gezelschap van Mark Allen en Michael Holt aan de andere tafel.

John Higgins kan al een buitengewoon impressionant palmares voorleggen, met onder andere 4 wereldtitels en in totaal 25 rankingtitels. Als je bedenkt dat enkel goden als Steve Davis, Stephen Hendry of Ronnie O'Sullivan soms maar net beter deden, weet je hoe mooi de carrière van de Schot is.

Echter, gisteren was hiervan niks te merken. Na een desastreuze start van zijn eerste wedstrijd op dit WK kon hij uiteindelijk nog afsluiten met een 6-3 achterstand tegen McManus, al had dit evengoed 7-2 kunnen zijn. Een nachtje slapen doet meestal wonderen, zekere voor John Higgins, maar deze keer braadde zijn haring niet. In plaats van dichter te komen, keek hij na de eerste twee frames van deze ochtend zelfs aan tegen een achterstand van 8-3. Een complete afgang leek in de maak, zeker toen McManus na nog eens een framewinner van Higgins er meteen 9-4 van maakte. Blijkbaar is het "in" om tijdens dit WK pas bij een grote achterstand goed te beginnen spelen en ongelofelijke comebacks te forceren. Want met de rug tegen de muur, potte Higgins opeens de hoge breaks van weleer (waaronder een magnifieke 111). Na drie frames op rij te winnen, stond het opeens 9-7, hadden we niet alleen een wedstrijd maar leek het erop dat Higgins ook nog eens zou kunnen winnen. Een tactisch 17de frame draaide uiteindelijk toch uit in het voordeel van de toch ook al 43-jarige McManus, waardoor de wereldkampioen van 1998, 2007, 2009 en 2011 net zoals vorig jaar al in de eerste ronde zijn koffers mocht nemen.

Wel een leuke vaststelling is dat in de tweede ronde de twee oudste spelers op dit tornooi tegen elkaar uitkomen. Na zijn overwinning mag McManus zich immers opmaken voor een clash met Ken Doherty. Men mag nu wel zeggen dat de macht nog even bij de oude garde blijft, zeker na het verlies van Ding gisteren.

Aan de andere tafel mag onze uiterst sympathieke Hong Konger, Marco Fu, met een 6-3 voorsprong naar zijn volgende sessie tegen Martin Gould. Gould kon nooit echt een vuist maken en Fu potte keer op keer stevige breaks om vrij snel de belangrijkste frames in zijn voordeel te laten beslechten. Benieuwd waar dit nog op zal uitdraaien, zij komen morgen opnieuw in actie.

Vanmiddag komen twee favorieten in actie: runner-up Barry Hawkins start tegen David Gilbert, terwijl The Juddernaut de arena mag betreden tegen Tom Ford.

Vanavond weten we wie de clahs tussen Ricky Walden en Kyren Wilson wint. Ook Mark Allen en Michael Holt mogen uit hun stoel komen om de beentjes (en de keu) te strekken.