Genius has side effects. Prepare for complications.
10-10-2009
Proeven
Dit weekend is voor mij begonnen op zaterdag 10 oktober 2009 omstreeks 10.15uur. Inderdaad, niet op vrijdagavond. Waarom dat zo is? Wel, mijn werkgever is op het lumineuze idee gekomen om een 'proef voor het behalen van het kenniscertificaat van de producten en commerciële diensten' te doen. Wat houdt dat in, denkt u waarschijnlijk. Wel, iedereen die bij mijn werkgever werkt, mag op een zaterdag of een zondag een examen gaan doen om te zien of we onze producten wel genoeg kennen en kunnen toelichten aan potentiële klanten.
Het eerste wat ik deze morgen deed toen ik opstond was hardgrondig mijn werkgever vervloeken. Welke barbaarse man had ook al weer beslist om deze proef in een weekend te organiseren? En dan nog wel in de ochtend! Vierendelen, folteren en ophangen moesten ze met die man doen. Maar goed, ik was dan toch al wakker, dus ik kon maar even goed die test gaan doen.
Aangekomen te Brussel (een halfuur te vroeg, ik heb door de jaren heen de gewoonte gekweekt om te vroeg te komen op afspraken) meldde ik me aan bij de receptioniste. 'Goeiemorgen, ik ben Wim Timmermans en ik kom de proef doen'. 'Bonjour', zei ze tegen mij. Zie, ik kan veel verdragen, maar op een zaterdagochtend om 8.15 uur in het frans tegen mij beginnen is erover! Ik antwoordde haar in mijn meest beleefde toon: 'Boshoer, ik ben Wim Timmermans en ik kom de proef doen'. Blijkbaar was boshoer het enige nederlandstalige woord dat deze ouwe taart wel verstond. Ze verwees me snel door naar de juiste verdieping in het gebouw, alwaar ik eerst iets kon consumeren alvorens ik aan de proef moest beginnen.
Eénmaal achter de computer waarop ik de proef moest afleggen, ging het vlug vooruit. De vragen waren duidelijk, en ik hoop dat mijn antwoorden juist zijn. Het enige wat mij op dat moment enerveerde was de mevrouw die moest toezicht houden in de zaal of we niet zouden spieken. Tijdens de test kwam ze constant over iedereens schouder meekijken wat je aan het doen was. Op zich misschien niet zo erg, maar ik zou het wel geapprecieerd hebben moest ze zich eerst is gewassen hebben. Een tandenborstel kende ze blijkbaar ook nog niet.
Zestig minuten hadden we om de test te maken. De volle zestig minuten. Eén uur. En u mag drie keer raden wie als eerste klaar was, na vijfentwintig minuten. Inderdaad, ondergetekende. Vijfendertig minuten mocht ik mij in stilte bezig houden, omdat de anderen nog bezig waren aan hun proef. Vijfendertig minuten stil zitten en zwijgen. Nu moet je dat is proberen met een verstopte neus. Om de twee minuten zat ik wel te niezen of mijn neus te snuiten. Mijn excuses trouwens aan de mevrouw die naast mij zat en die per ongeluk heeft mogen meekijken naar de smurrie in mijn zakdoek.
Uiteindelijk had iedereen gedaan met de proef (na zestig minuten!!!). De eerste reactie van de andere personen die de proef moesten doen was dat het heel moeilijk was. Toen ik zei dat ik het nog vond meevallen, knalden ze me bijna neer met hun ogen. Ik nam de lift naar het gelijkvloers, verwenste nog snel even de receptioniste en liep naar buiten. Het weekend kon nu officieel starten voor mij.
De ochtend gebruik ik, zoals zovelen, om wakker te worden en komaf te maken met mijn ochtendhumeur. Ik heb een heel slecht ochtendhumeur. Een goeie tip om dit te voorkomen: laat mij de eerste 10 minuten dat ik wakker ben gewoon doen. Praat zo weinig mogelijk tegen mij (een goeiemorgen kan nog net) en stel zo weinig mogelijk vragen. In de week gebeurt dat wakker worden in mijn wagen, op weg naar het werk. De radio aan, sigaretten bij de hand, en relax naar het werk rijden.
Maar de laatste tijd begin ik mij meer en meer te storen aan de radio. Niet aan mijn radio zelf, wat overigens een zeer goede radio is, met duidelijke klanken en geen gekraak. Waar ik me wel aan stoor zijn de ochtendprogramma's. Vroeger luisterde ik naar Q-music, maar ik betrap er mij zelf de laatste tijd meer en meer op dat ik overschakel naar Studio Brussel. En soms is het zelfs zo erg dat ik begin te zappen tussen Radio 1, Radio 2, Studio Brussel, Q-music, MNM en Joe FM. En nergens vind ik de juiste noten of de juiste stem om de rit mee door te komen.
Ik schakel de laatste tijd meer en meer mijn cd-speler in. En laat daar nu net een cd van AC/DC in zitten. AC/DC is zowat de enige rockgroep waar ik mij echt kan in vinden. Pas op, ik vind andere rockgroeps ook goed, maar AC/DC heeft net dat tikkeltje meer. En laat ik ook maar onmiddellijk duidelijk stellen dat ik niet alleen naar rock luister. Ik luister naar verschillende genres muziek.
Eén van de bijwerkingen die AC/DC op mij heeft, is dat ik meestal wel meezing en uitbundig luchtgitaar speel. Stel u dit nu voor in mijn wagen, in de Leopold 2 tunnel richting zuid te Brussel, tijdens de file. Dat mensen naar mij kijken kan mij helemaal niet schelen. Dat ik een glimlach op hun lippen kan teweeg brengen, vind ik zelfs leuk. Ik geniet ervan. Bedankt trouwens aan de blonde dame in de Ford Escort die haar duim omhoog stak. Blijkbaar genoot zij er ook van.
Maar telkens zitten er ook van die slechtgezinde personen tussen. Zure mensen noem ik ze. Meestal rijden ze met een Audi of BMW. Ik heb niets tegen Audi of BMW, laat dit duidelijk zijn. De mannelijke chauffeurs zijn nog snel hun dossiers aan het nalezen of de krant aan het lezen. De vrouwelijke chauffeurs zijn zich meestal nog aan snel aan het shminken, want hun man mag niet weten dat ze shmink dragen op het werk. Dikwijls kom je net deze vrouwen s'avonds ook tegen in de file, terwijl ze hen ontshminken. Het verwondert mij steeds meer hoe zuur deze mensen zijn. En niet enkel tijdens mijn gratis concerten. Als je tegenwoordig op straat rondloopt, moet je al heel goed zoeken om iemand met een lach tegen te komen. Komt het door de crisis die dit land al geruime tijd gijzelt? Misschien wel. Hebben al deze mensen zo een grote persoonlijke problemen, zodat een lach of een vriendelijk knikje er niet meer afkan? Misschien wel. Maar hoeveel plezier geeft het niet aan iemand om een vriendelijk knikje of een glimlach te krijgen? En wordt dat plezier niet vergroot en zelfs gedeeld als de andere persoon dan is terug knikt of lacht?
Voor de geïnteresseerden, aanstaande maandag geef ik terug een concert omstreeks 8 uur in de Leopold 2 tunnel richting zuid te Brussel.
De nieuwe K3 is gevonden. Josje uit Amsterdam heeft de wedstrijd gewonnen. Proficiat voor Josje!
Maar toch zit ik met een paar bedenkingen, nadat ik afgelopen zaterdag de eindshow zag op vtm.
Ik persoonlijk vond dat Noa het beste van de drie heeft gezongen tijdens de eindshow. Josje en Madelon maakten nu éénmaal enkele pijnlijke uitschuivers, die Noa niet maakte. Toch was er in de bespreking nadat er een liedje werd gezongen altijd wel een positieve reactie vanuit de jury. Behalve dan voor Noa. Noa kreeg nog maar is tips mee, zaken waarop ze moest letten, ... Was deze jury wel altijd even objectief? Had Patty Brard toch geen kleine voorkeur voor de Nederlandse meisjes? En moest de nieuwe K3 niet sowieso een Nederlandse meid zijn, wat beter zou zijn gezien vanuit het commercieel standpunt van Studio 100?
Er zijn maar twee personen die het antwoord weten op deze vragen: Hans Bourlon en Gert Verhulst, de twee grote bazen van Studio 100. En wij, wij zullen het nooit weten.
Tags:K2, zoekt, K3, Josje, Studio 100, Gert Verhulst
Mijn eerste blog
Hey, ik ben Wim en heb net een blog geopend. Geïnspireerd door blogs van andere personen en omdat ook ik op sommige momenten mijn ei wel is kwijt wil over het dagdagelijkse leven heb ik deze blog in het leven geroepen. Je zal hier regelmatig nieuwe blogs kunnen lezen over mijn leven, mijn visie op de actualiteit, besprekingen van films, concerten en feestjes.
