Genius has side effects. Prepare for complications.
16-10-2009
Weekend
U mag het gerust weten, ik ben aan het aftellen naar vrijdagavond 17.00uur. Dan begint mijn weekend en kan ik mijn werk even achter mij laten. Vanavond ga ik squashen. Ja, ik ga squashen. Niets voor mij denkt u? Inderdaad, ik moet u gelijk geven, het is inderdaad niets voor mij. Maar ik heb mij laten overhalen door vrienden, en ik denk dat het ook maar éénmalig zal zijn. Ik kijk vooral uit naar de aprés-squash. Gezellig een pintje drinken (of meerdere) met de vrienden.
Zaterdag zal een kalm dagje worden. Misschien ga ik is langs bij mijn zus en haar kindjes. s'Avonds zal het waarschijnlijk een pokeravondje worden bij vriend S. Als we aan het pokeren zijn, doen we het goed, en dan kan het wel is uitlopen tot de vroege uurtjes. Zondag heb ik afgesproken met vriend S. om eens de lokale veldweggeltjes en landerijen te verkennen met mijn Opel Frontera. Ik vind het leuk zo nieuwe, afgelegen plaatsjes in onze gemeente te ontdekken en te genieten van de prachtige natuur. Achteraf zal ik ongetwijfeld wel een uurtje kuiswerk hebben aan mijn jeep. Zondagavond staan de twee afleveringen van House M.D. op het programma.
Als er nog iemand ideeën heeft om mijn weekend te vullen, kan die persoon gerust iets achterlaten in de comments van deze blogpost.
Het gaat vooruit aan de shar. Met shar bedoel ik onze carnavalwagen. Voor degenen die het nog niet wisten, ik zit in een carnavalvereniging. Beter zelfs nog, ik ben voorzitter van deze carnavalvereniging. En nog wel een goeie voorzitter ook, als ik even over mezelf mag stoefen.
Ik vind het fijn om bijna-dagelijks aan onze shar te werken, samen met mijn groepsleden/vrienden. Dat ik daarvoor soms wat slaap moet laten, vind ik tot nu toe niet erg. Het vooruitzicht er in maart 2010 op Carnaval Halle terug te staan, zorgt er voor dat we blijven doorgaan. Als de moment dan daar is, en we worden beloond met gelukwensen en een mooie plaats in de eindronde, dan zijn we gelukkig. Dan kan er op dat moment niets kapot voor ons. Dan weten we waarvoor we ons een heel jaar hebben ingezet, met goede en minder goede momenten, met veel zweet, af en toe tranen, en heel uitzonderlijk wat bloed, met veel gesakker, met gelach, met ...
Bedankt aan de leden van mijn carnavalgroep. Bedankt aan degenen die aan het kostuum werken. Bedankt aan de mensen, waarop we dagelijks kunnen rekenen om onze groep uit de nood te helpen. Bedankt aan onze sharbouwers. Bedankt voor de fijne tijd, en we gaan nog een gralijk neig formidastisch strepken trekken!
Het gaat me gewoon niet af vandaag. De mensen enerveren mij. Ik haat het om iets twee keer te moeten uitleggen. En laat dat nu de algemene trend van de dag zijn. Precies of ze zich maar pas kunnen concentreren als je iets twee keer hebt uitgelegd. Bij mij moet het snel gaan, vooruit gaan. Niet treuzelen. Als ze me iets komen vragen, moeten ze eerst zelf achter een oplossing zoeken. Als ze de oplossing vinden, dan hebben ze tenminste iets geleerd. Vinden ze de oplossing niet, dan mogen ze het me komen vragen. Maar met hun volle aandacht aub. Zodat ik het maar één keer moet uitleggen. Mijn uitleg is niet onduidelijk of verkeerd. Maar toch lukt het hen blijkbaar niet. Dan nog maar een tweede keer. En sommige slagen er dan nog in het niet te snappen. Praat ik chinees? Of Albanees? Ik denk het niet.
Mijn rugpijn komt ook weer op. De kinesist heeft blijkbaar niet uitgehaald. En de bureau's en stoelen op mijn werk zullen er ook niet veel goed aan doen. Het werk, nog zoiets. Op het werk is het niet zomaar druk, maar ongelooflijk druk. En een beetje appreciatie van hogerhand kan er blijkbaar tegenwoordig ook niet meer vanaf.
Het weer staat me trouwens ook niet aan. Geef mij maar een 23 à 24 graden Celsius. Een zomerbriesje daarbij. En een lekker zonnetje. Geen koude, of regen of whatever er ook allemaal maar uit de hemel kan vallen.
Je ziet, er valt vandaag niet met mij samen te leven. Ik heb zin om als ik thuis kom gewoon in mijn bed te kruipen en er niet meer uit te komen voor morgenochtend. Behalve dan misschien om een sigaret te roken. We zien wel.
Zoals u in mijn vorige blogpost kon lezen, begon het afgelopen weekend voor mij pas zaterdagvoormiddag. Na mijn proef voor het werk, ben ik op bezoek gegaan bij mijn zus. Ik blijf het nog altijd enorm fijn vinden om mijn twee kleine neefjes hun blije gezichten te zien als ze mij zien toekomen. Het zijn schatten van kinderen die ik doodgraag zie.
Zaterdagavond was kalm. Ik heb samen met vriend K. en vriendin M. en T. een kleine kroegentocht gehouden. Uiteindelijk waren we omstreeks halftwee terug in ons stamcafé waar we samen met mijn neef W. en zijn vriendin J. het spelletje Uno hebben gespeeld. Uno, wat een spel. Iedereen kan het spelen en iedereen vindt het wel leuk om te winnen met Uno.
Zondag was relax, tot ik in de namiddag merkte dat mijn laptop niet meer wou opstarten. Zomaar, opeens, uit het niets beslist die godverdomse laptop om er mee op te houden. Op zich heb ik er geen probleem mee dat mijn laptop even niet wou werken. Ik heb het ook wel is soms dat ik niet wil werken. Maar na een halfuur werd het toch overdreven. Er zijn grenzen aan. Alles geprobeerd, niets helpte. De laptop gaf het blijkbaar voorgoed op. Bij wijze van reanimatiepoging heb ik er nog een aantal tikken op gegeven. Maar geen reactie hierop. Niets meer. Flatline.
Enkele ogenblikken later smste vriendin M. en vriend K. me met de vraag of we naar de bioscoop gingen die avond. Tickets werden besteld via internet. Duur dat die tickets zijn geworden, ongelooflijk. Ik had op zijn minst verwacht een massage te krijgen voor die prijs en een walking dinner. Maar nee, we moesten nog is betalen ook voor onze cola. Een schande!
En toen kwam de film. De helaasheid der dingen. WAW! Wat een schitterende film! De beste film die ik in jaren heb gezien! Geef hem maar die oscars, hij verdient het! Schitterende acteurs, een ongelooflijk goed scenario, de locatie's waren prachtig. Je ziet dat de regisseur hier zijn werk heeft ingestoken. En natuurlijk, het beste in de film: de twee dwergjes in het lokaal café. Voor de mensen die het nog niet wisten, ik vind dwergen ongelooflijk grappig. Als ik eentje zie rondwaggelen, begin ik er onmiddellijk mee te lachen. Ik vind het wel erg wat die mensjes voor hebben, maar ik kan er niets aan doen. Ik begin gewoon spontaan te lachen als ik ze zie. En dat zullen ze gisteren in de kinepoliszaal geweten hebben. Iedereen rond mij begon gewoon mee te lachen. Ik heb naar het schijnt nogal een aanstekelijke lach. Ik hoorde de vrouw die naast mij zat tegen haar man nog zeggen: 'Allez, lacht daar zo ni mee, das kei-erg'. Maar hij was al aan het meelachen.
Maar nog even over de film. Als je de kans hebt om te gaan kijken, zeker doen dan. Loft had veel kijkers en terecht trouwens, maar De helaasheid der dingen verdient dit zeker ook. Neem het van me aan, je gaat het je niet beklagen.
