Hey beste mensen,

Ik ben al sinds ik klein was altijd dikker geweest dan leeftijdsgenoten. Ook mijn ouders en mijn familie zijn nogal aan de zware kant. 

Toen ik een jaar of tien was ging ik met mijn moeder bij een diëtiste. Hele dagen heb ik honger afgezien, en moest ik dingen eten die ik echt niet binnenkreeg. Ik gaf het snel op, omdat ik het er echt moeilijk mee had constant honger te moeten lijden.

 Later, wanneer ik 15 werd, heb ik dan een jaartje Weight Watchers gevolgd. Ik ben toen op dat jaar 15 kilo vermagerd. Toen ik ermee stopte en mijn gewicht wat wou laten stabiliseren, is er op heel korte tijd heel wat kilo's terug bij aangekomen. Elk jaar sinds dat jaar kwam er wel kilo's bij, en op de één of andere manier nam ik hier altijd vrede mee, en ging gewoon verder met mijn leven. Mijn familie accepteerde me, mijn vrienden accepteerde me, en het leek voor mij de doodnormaalste zaak dat ik altijd 'den dikke' van de groep ging zijn. Ondertussen kreeg ik rugklachten en moest ik medicatie innemen voor een hoge bloeddruk. 

Een collega bij mij op het werk liet echter verleden jaar een Gastric Bypass doen. Toen ik zag hoeveel zij vermagerde op korte tijd, en haar leven er echt wel beter van werd, was ik echt verwonderd over deze operatie. Een andere collega liet korte tijd daarna dezelfde operatie doen, en ook zij viel talloze kilo's af op nog geen paar maanden tijd. Meer en meer begon ik er over na te denken, en te twijfelen of ik er toch ook eens niet wat meer informatie moest over inwinnen. Ik keek wat rond op internet, waar je veel correcte informatie vind, maar ook veel zever tot ik besloot langs te gaan bij mijn huisarts. Ik sprak hem aan over 'vermageringsoperaties', en hij verwees me vrijwel onmiddellijk door naar Dokter Himpens in Dendermonde. 

Na nog wat getwijfeld te hebben, heb ik dan toch maar eens contact opgenomen met Dokter Himpens. Ik kreeg Christine aan de lijn, de sympathieke assistent van dokter Himpens. Ik kreeg een vrijblijvende afspraak bij haar ergens in mei (exacte datum weet ik niet meer). Zogezegd, zogedaan, en ik trok naar Dendermonde voor de afspraak. Christine stelde me direct op mijn gemak en stelde vast dat mijn BMI 44 bedroeg. Ze vertelde me over de verschillende operaties die mogelijk waren (gastric bypass, sleeve, ...) en aan de hand van enkele simpele vragen stelde ze me toch voor om een sleeve te laten doen. Ze vertelde me over de vooronderzoeken (een gastroscopie, echografie, bloedonderzoek, gesprek met psychologe) en over de operatie zelf hoe alles verliep. 

Met heel veel informatie in mijn hoofd en ook heel wat twijfels trok ik naar huis met mijn bundeltje informatie en begon er eigenlijk een moeilijke tijd voor mij. Ik moest accepteren dat ik morbide obesitas had, en dat ik echt wel iets moest doen, want dat ik het anders geen jaren meer zou rondlopen op deze wereld. Ik moest accepteren dat ik een ziekte had, en dat ik hieraan geopereerd ging worden als ik door ging met het hele proces. Ik ging er altijd van uit dat alleen zieke mensen of mensen met een ongeval geopereerd werden om hen beter te maken, en niet omdat iemand wat kilo's wou verliezen. 

Ik besloot de vooronderzoeken te laten doen en dan nog af te wachten wat ik uiteindelijk ging doen. Tot op dat moment heb je nog altijd een zekere bufferzone waarin je kan stoppen en zeggen, neen, ik doe het niet. Op 31 mei had ik dan terug een afspraak met dokter Himpens en Christine. Ze bekeken mijn resultaten en stelden vast dat ik toch echt beter de sleeve liet doen. Ook in mijn gedachten had ik altijd al meer rekening gehouden met de sleeve dan met de gastric bypass. Ze zeiden dat ik voldeden en stelden onmiddellijk een datum voor: 12/07/2011. Ik bevestigde deze datum, op voorwaarde dat ik nog altijd kon afzeggen of uitstellen als ik dit wou. 

Ik bracht familie en vrienden op de hoogte, alsook mijn werkgever en collega's. Iedereen die het wist was begripvol voor mijn keuze, ookal hoorde ik sommige morrelen dat ik toch ook gewoon een dieet kon volgen. Ik probeerde hen uit te leggen dat deze operatie echt wel het beste was voor me, en dat ik echt geen zin had om weer constant met honger rond te lopen door zo'n onnozel dieet. 

Vijf dagen voor de operatie moest ik beginnen met een proteïnedieet, en bwa, wat was dat slecht. Degoutant gewoon. Eén dagje ging om vol te houden, twee ook, maar de derde dag gaf ik het op en at ik terug wat ik wou. Ik wou er nog eens goed van profiteren alvorens het gedaan ging zijn met goed en veel eten. 

12/07/2011. De datum was daar en ik trok naar het ziekenhuis in Dendermonde voor de operatie. Toen ik aankwam werd ik gewogen en werd er me vertelde dat ik tweede aan de beurt was die dag voor de operatie. Tegen 11uur mocht ik me klaarmaken en kwamen ze me halen. Ik heb dan nog even moeten wachten in het operatiekwartier (ze staken me ondertussen al wat baxters en dergelijke) en ik denk dat het dan uiteindelijk tegen een uur of 12 zover was. Ik zei nog eerst tegen de dokter dat ik graag zou hebben dat hij de radio (die op Q-music stond) ofwel uitdeed ofwel goeie muziek moest opzetten. Hij vroeg me wat ik goeie muziek vond. Ik antwoorde AC/DC, of iets van Johnny Cash ofzo, en sinds ik dat uitsprak weet ik niets meer. Ik denk dat de anesthesist profiteerde van het feit dat ik dat zei om me het zwijgen op te leggen. 

Ik werd wakker in de recoverykamer met een darmke in mijn neus, baxters in mijn hand, en op dat moment toch wel heel veel pijn. Ik riep op iemand die daar passeerde en zei dat ik pijn had. Ik zag dat hij me een pijnstiller gaf en viel terug in een slaap. Rond 17h werd ik terug wakker, en besloten ze me terug naar mijn kamer te brengen. Ik kreeg te horen dat de operatie zeer goed verlopen was. Ik kreeg s'avonds dan bezoek van mijn moeder en mijn zus met haar gezin, maar echt veel weet ik hier niet meer van, vermoedelijk door de verdoving die toch nog wat werkte. De dag nadien had ik heel slecht geslapen en werd s'morgens vroeg gewekt door de verpleegsters. Ik stond op, ging me wassen en werd verzorgd door een zeer vriendelijke verpleegster. Christine kwam langs om te zien hoe het ging (in de dagen nadien kwam ze altijd langs met dokter Himpens, een zeer vriendelijke dokter), en ik kreeg mijn eerste potje magere yoghurt voorgeschoteld. Welgeteld 2 lepeltjes heb ik binnengekregen. 2 lepeltjes en ik zat vol. Wat een verrassing voor mij, degene die zijn hand er niet voor omdraaide om zonder problemen een kilo lasagne te eten. De volgende dagen was het eigenlijk altijd hetzelfde qua voeding, al kreeg ik ook wel eens een beschuit met wat bouillon en begon ik toch al wat meer te eten. Ik had het er wel nog altijd moeilijk mee om de klik te kunnen maken van zo weinig te eten. Donderdag werd ik verlost van de baxters en vrijdag mocht ik al tegen de middag naar huis. Zaterdags nam ik nog twee pijnstillers, verspreid over de hele dag, en had ik eigenlijk geen noemenswaardige pijnen of klachten meer. 

We zijn nu exact één week verder en ik ben tot nu toe 7,8 kilo vermagerd. Is dit een goed resultaat? Ik weet het niet, maar ik hou me voor dat als ik niet geopereerd werd ik helemaal geen gewicht zou kwijt zijn. Ik besef nu beter en beter dat ik nooit meer bijvoorbeeld een kilo lasagne zal eten, maar ik heb het daar ook minder en minder moeilijk mee. Ik geniet nu veel meer van de dingen die ik eet, doordat ik minder eet en er toch langer over doe. Ik ben tevreden met de operatie die ik heb laten doen, en ben zeker en vast tevreden over de resultaten die ik nu voorgeschoteld krijg. Ik heb dit stukje geschreven omdat ik mijn verhaal wil delen met mensen die eventueel een operatie overwegen, maar ook voor mensen die al een operatie hebben laten doen zodat ze weten dat ze niet alleen zijn en dat het taboe rond dit soort operaties meer en meer verdwijnt. 

Ik schrijf mijn verhaal ook neer omdat ik weet dat er altijd wel van mensen commentaar zal komen op wat ik heb laten doen, maar ik wil hen bewijzen dat ik me nu beter en beter voel. Ik wil ook iedereen bedanken die mij gesteund heeft in mijn keuze en die mij nu nog altijd steunen. Mijn familie, mijn vrienden, mijn collega's. Op het moment zelf besef je het niet echt, maar nu dringt het meer en meer tot me door. Tijdens mijn tijd in het ziekenhuis kreeg ik veel smsjes en telefoontjes van mensen die vroegen hoe het met me was en hoe ik me voelde. Wel daar kan ik nu het volgende op antwoorden. Ik voel me goed, heb eigenlijk heel weinig pijn gehad en nu zelfs helemaal niet meer, en ik kijk ontzettend hard uit naar wat de toekomst verder voor mij in petto heeft. 

Bedankt lieve mensen allemaal.