het gevecht van een gewone man tegen de kilometers
07-07-2009
Eindelijk op het internet
Hallo thuisfront Eindelijk kan ik op het internet . Niet in de jeugdherberg waar ik een dag rust neem , maar wel in een internetcafé . Ik ga eerst in het heel kort verslag uitbrengen van de laatste dagen en dan zal ik later mijn uitgebreider verhaal hier proberen te brengen .Ik moet hier namelijk per kwartier betalen zie je . De eerste dag ging het héél goed . Buiten alle verwachtingen fietste ik die dag meer dan 130 km . Ik zat dus bijna in Frankrijk . Die eerste nacht sliep ik bij mensen thuis op de gazon .De dag erna ging ook nog goed (105 km) maar werd al wat moeilijker . Ik overnachtte in Cambrai op een camping . De derde dag ging in de voormiddag prima ( onderweg de bron van de Schelde bezocht , gefotografeerd en er zelfs van gedronken ) maar naarmate de namiddag vorderde werd het steeds moeilijker en moeilijker . Onderdak vinden was ook niet zo simpel maar net daardoor reed ik verder dan voorzien . Dat loonde want zo kwam ik in een abdij ( die van Oerscamps ) terecht met nog echte paters en er bleek plaats voorzien voor pelgrims . Douches , toiletten , alles in orde . En weer 100 km achter de rug . De vierde dag was het zondag en sliep ik uit . Ipv zoals alle vorige dage VOOR 5 uur ( U leest goed ja ) stond ik die dag om 7 uur op . In de abdij was ook een mis maar die begon pas om 10.30 h , daar kon ik echt niet op wachten . Rond kwart voor negen vertrokken richting Compiegne voor wat tot dan toe mijn moeilijkste dag zou worden . In de voormiddag ging het nog maar in de namiddag werd het ondoenbaar van de hitte en de pijn , pijn zowat overal . Tot overmaat van ramp moest ik nog erg ver omrijden om onderdak te vinden . Och arme maar 85 km gefietst die dag . Uiteindelijk bleek die camping niet meer te bestaan maar toen ik de weg vroeg aan een man , zijn dochter en kleindochter mocht ik daar blijven . En wat voor een plaats . Het huis was gebouwd rond een oude toren en helemaal ommuurd . Ik werd er erg goed ontvangen en kreeg nog panaché en koffie . De volgende morgen stond de vrouw zelf speciaal op om me nog een koffie te maken . De dag erna weer op mijn normale uur weg . Het gaat terug beter en dat is maar goed ook want het terrein wordt steeds moeilijker en moeilijker . Het leuke is dat je je zekerder en zekerder begint te voelen . Elke keer je weer zonder te stoppen een beklimming van 2 à 3 km met een stijgingspercentage van 7 , 8 % ( Jawel ) achter de rug hebt begin je keihard te roepen . Deze dag voor het eerst regen gehad . Na terug een kleine 100 km gedaan te hebben vraag ik de weg naar een camping in een apotheek . De mensen achter de balie beginnen rond te bellen en laten de klanten wachten . Alles is ofwel volzet of anders veel te ver weg . De rij achter mij wordt langer en langer . Plots zegt een vrouw die achteraan staat te wachten tegen me dat ze in het volgende dorpje woont en plaats genoeg heeft voor een tentje . Dat laat ik me geen 2 keer zeggen en even later stel ik mijn tent op in de tuin van Patrice en Valerie. Ze zijn pas vorige zaterdag getrouwd maar hebben wel al 3 kinderen . Ik wordt ook nog eens door hen aan tafel uitgenodigd en eet lekker mee . Vanmorgen ben ik overslapen ( ik werd pas om 5.30h wakker ) .Maar deze dag moet ik maar een kleine 60 km fietsen om in Chartres te raken , een makkie . Voor 12 uur ben ik er en bezoek meteen de katedraal . Een groep Aziaten fotografeert mijn aankomst bijna evenveel als datgene waar ze hun verre reis voor ondernamen . Via het bureau van toerisme vind ik de weg naar de jeugdherberg en naar dit internetcafé waar ik nu zit te typen .Ik ga nog iets eten en misschien nog wat verder werken . De volgende berichten zullen dus van voor mijn vertrek zijn . Tot Ziens Wim
Vandaag werd ik heel vroeg wakker , veel te vroeg . Té vroeg om al op te staan . Terug in slaap dan maar . Natuurlijk , nu veel te laat wakker geworden . Is mijn zoon al weg om een nieuwe afspraak te maken in Gent ? Jawel , hij is vertrokken , maar wanneer , Normaal gezien was dit de eerste dag van zijn ingangsexamen aan het conservatorium . Maar gisteren zag ik dat hij precies koudwatervrees had . Hij was er echt niet gerust in .
-Wat is er maat ? Ben je aan het twijfelen ? -Ja paps , ik denk dat ik me niet goed genoeg voorbereidde . -Da's ook iets nieuw , jij die in één keer onzeker wordt omdat je je niet genoeg voorbereidde . Wil je het uitstellen tot september ? -Ja , eigenlijk wel , maar ik durfde het niet zeggen . -Ga maar in september jongen , zorg er echter voor dat die mensen verwittigd zijn . En bied je zowiezo persoonlijk aan , mocht het dan zijn dat je examen niet kan uitgesteld worden , dan kan je't nog altijd afleggen en hopen dat je het er goed vanaf brengt .
Is die aap nu op tijd vertrokken of wat ? Hij zal vast iets laten weten via zijn gsm . Neen dus , die gsm ligt thuis . Na een paar bange uren hoor ik hem thuiskomen . -Alles in orde paps , in september gaan we er eens een goei lap op geven . En zo wordt een mens elke dag wat grijzer .
Daarna nog een paar afspraken nagekomen . De deuren van Ludo en zijn mevrouw gaan afwerken , zoals beloofd (wel twee of drie dagen later dan voorzien) . Sorry daarvoor Ludo en mevrouw . Gek hé . Ik weet dat ze Ingrid heet maar ik noem haar altijd mevrouw . Gevolg van mijn opvoeding . En later , toen ik ging werken werd me steeds op het hart gedrukt door mijn bazen dat ik héél beleefd moest zijn tegen klanten . Vooral tegen vrouwen want die beslissen ALTIJD wat er in hun interieur binnen komt en wat niet .(Ik ben eigenlijk meubelmaker en antiekrestaurateur van beroep) En daarbij , dames die je niet de toestemming geven om te tutoyeren noem je gewoon mevrouw .
In de late namiddag deed ik mijn dochter naar haar KSA - kamp . Op voorwacht , niet te missen . Zoals altijd had ze weer véél te veel mee . Op tentenkamp met twee (twéé) grote koffers , nog wat gewone niet te tillen tassen , een tweepersoons luchtmatras (wat gaat die daar allemaal doen zeg) , een donsdeken met bijhorend hoofdkussen en al haar make-up waaronder nog een groot deel van mijn lief vrouwtje . Verder nog wat megapakken chips en 2 dozen witte wijn want overmorgen is ze jarig (alvast drie dikke kussen schat) . Geen wonder dat ze een extra tent voor hun bagage meehebben en neen dit is niet gelogen want al die jonge wichten hebben zoveel mee . Salonkampeerders . Op kamp make-up ??? Ofwel word ik oud of anders ben ik gewoon altijd anders geweest .
Vanmorgen heb ik ook nog met mijn gloednieuwe , van mijn vrienden de kabouters gekregen camera (nog eens bedankt mannen) een filmopname van mijn twee kinderen gemaakt . Dorien zong en Mathias begeleidde haar op gitaar . Voer voor onderweg . Hoewel mijn dochter me bezwoer dat die verdomde camera na mijn trip spoorloos en voorgoed zou verdwijnen had ze er toch een boodschap voor onderweg op ingesproken . -Vader , pas bekijken als ge vertrokken zijt , anders rak ik u ineen . Grote mond maar een hart van koekebrood .
En nu zit ik hier op mijn terras . Genieten van een goed glas Cote du Rhone met een kop koffie na .Ik kijk rond mij en zie onze tuin . Onze mooie tuin . Late vogels zingen hun avondconcert en aan deze tafel is het zalig vertoeven . Is dit België of Zuid-Frankrijk ? Zalig gewoon . Het is nu half elf en ik zit hier nog steeds te schrijven in korte mouwen en dan nog is het warm . Het is ook nog heel licht .
Je moet gewoon gek zijn om hier te vertrekken . Maar... toch doe ik het . Nog drie keer slapen en ik ben weg . Nog drie keer slapen , nog drie keer .
Bedankt lieve schat . Bedankt voor het feestje gisteren dat jij bijna op je eentje op poten zette om mijn nakend vertrek wat meer luister bij te zetten . Vrijwel iedereen die je had uitgenodigd was er en heeft zich goed geamuseerd (denk ik) . Goed gegeten en gedronken (dat voel ik nog een beetje aan mijn hoofd) en het was laat , héél laat . Na zoveel jaren met jou getrouwd te zijn denk ik dat ik je redelijk goed ken . Het was goed te zien dat je het erg fijn vond om nog eens zoveel volk op een feestje te hebben . Ik trouwens ook .
En daar sta je dan te praten of te lachen of een vraag te beantwoorden waar je het antwoord eigenlijk niet kent . Of weer maar eens een geschenkje uit te pakken (mensen , dat hoefde echt niet hoor maar toch heel hartelijk bedankt) . Of je laat vol trots je fiets mét volle bepakking door je gasten keuren en geniet van hun bewonderende blikken (door sommigen gewogen en véél te zwaar bevonden ) . En dan realiseer je je plots dat datgene waar je al een jaar of langer mee bezig bent ineens wel akelig dichtbij komt . Je begint te tellen en komt tot de vaststelling dat je nog maar vier keer moet slapen voor het grote vertrek , vier keer .
Vier keer slapen nog maar voor je je veilige thuis en je dierbaren achterlaat en begint aan je lange weg naar Compostella . Gaan ze me missen ? Ik hen wel , zeker weten .
En je bent nog met deze gedachte bezig terwijl er al een volgende opduikt : Jij kan niet meer terug kereltje . Wat er de komende dagen ook nog mag gebeuren , jij bent het moreel verplicht om die tocht niet alleen aan te vatten maar ook nog eens tot een goed einde te brengen . Doe je dit niet dan is eeuwige schande en hoongelach het enige wat jouw verdere leven nog rest , zelfs als je alle attenties terug geeft .
Shit man , wie komt er nu op het onzalige idee om zoiets te doen . Neem toch gewoon het vliegtuig en ga ergens op een ver en goedkoop strand in de zon liggen bakken en naar de blote wijven kijken zoals bijna iedereen dat doet . Maar nee , altijd speciaal willen doen hé , zoals altijd .
Maar ja , mij is altijd geleerd :"wie zijn gat verbrand moet op de blaren zitten " , we gaan dus door zoals gepland .
Nog vier keer slapen dus of ... helemaal niet meer slapen .
