Het is natuurlijk al vroeg duidelijk geworden dat ik helemaal niet zo'n aanleg heb om het internet te voorzien van schrijfsels. Ik denk of beleef bij wijze van spreken elk uur van de dag wel wat dat in een interessant, ludiek, melancholisch, contemplatief ofte weet ik veel stukje zou te gieten vallen, maar over het algemeen ontbreekt mij daartoe de directe inspiratie, of, nog couranter, de energie. Doch, hoe sta ik ervoor? Paradoxaal genoeg voel ik mij niet overdreven screwed in my mind ,niettegenstaande de hoeveelheid werk waar ik al over sprak (en die zich hoogst gecomprimeerd aan mij opdringt). Maar de puberale radeloosheid blijft even onontkoombaar als de draaierigheid na een paar drankjes teveel; het gevoel van overbodigheid, het vijfde-wiel-aan-de-wagen-schap, het met de mond vol tanden staan (ik ben er nog niet over uit of dit een keuze is of een eigenschap), zulke dingen keren nog wel eens terug. Waar ik vroeger het gevoel had dat het domein waarop ik sociaal ben al maar groeide, heb ik nu het gevoel dat het eerder kleiner wordt, omdat mensen die er aan de rand van staan eerder helemaal verdwijnen (of niet verdwijnen, maar wel in mijn blinde vlek belanden, of ik in de hunne), en ik me meer en meer richt op diegenen die ik best ken en die ik blindelings vertrouw. Niet dat hier een pointe bij hoort, het is zomaar een gedachte.
(onlangs, terugkerende na een eerder decadent weekend in nederland met maten J, S en R, een plots en onvermijdelijk gevoel van weemoed dat allicht ook afkomstig is uit een overdaad aan soortgelijke passages uit boeken en films (alhoewel ik er nu geen één kan bedenken), de donkere auto, de voorbijflitsende lantaarnpalen, de lichtende sigaretpuntjes, de stilvallende gesprekken, de oude rocksingles op de radio, het idee dat de mensen in de wagen helemaal mijn kring zijn, de vraag hoe lang dat nog zal duren nu alles vroeg of laat zal veranderen. Die weemoed voelde eigenlijk aan als een zachte massage van de slapen)
