Het is vrij eigenaardig hoeveel tijd ik kan steken in het absolute niets doen. Dit is uiteraard het geval op die dagen dat het lichaam een bittere strijd voert tegen de gevolgen van het drankgelag van de dag ervoor, maar komt ook geregeld voor op dagen dat er geen excuus voor handen is. Mijn passiviteit is dan van zo'n viscose aard dat het schier bovenmenselijke inspanning vergt om me uit dit moeras van lethargie te trekken (voor zover ik al zin heb om daar een poging toe te doen). Typerend patroon van een dag die voorbijgaat in piek - en dalloze monotonie: te laat opstaan (eerste gedachte: dit is meer dan een geschikt moment om op te staan, maar van wat uitstel is nog nooit iemand gestorven), wat eten en wassen (al direct met het loden gevoel dat dit al niet te onderschatten opdrachten zijn en geen simpele, normale rituelen), en vanaf dan begint het switchen tussen allerhande activiteiten als daar zijn een sigaret rollen, de krant even ter hand nemen, misschien (misschien) wat lezen voor school, uitgebreid kiezen tussen platen en cd's om uiteindelijk toch uit te komen bij wat ik oorspronkelijk in gedachten had, voor mij uit staren (eventueel ingespannen opkringelende rook observeren als ware het een geheel nieuw natuurkundig fenomeen), mij afvragen hoe het allemaal verder gaat, wat doelloos surfen, een blikje icetea opentrekken (al dan niet vanuit een dorstgevoel), en misschien tegen de avond het gevoel krijgen dat er toch nog wat moet gebeuren, wat meestal resulteert in het op café of op een feestje te veel drinken wat dan weer niet zelden resulteert in algemene walg, van de smaak in mijn mond (overdosis nicotine en bier (cara is het ergst)) tot het feit dat de vaart dusdanig uit mijn leven lijkt weggenomen dat ik het onprettige gevoel krijg dat de handrem opstaat en vastgeroest is. Dit oblomovisme is moeilijk te doorgronden en lijkt zijn oorzaken op verschillende plaatsen tegelijk te hebben.
"There is no pleasure in having nothing to do; the fun is having lots to do and not doing it."
Het aantal vragen dat het feit dat ik dit zit te typen oproept zijn legio. Is dit een stupide bevlieging? Wat wil ik hier in godsnaam voor allerlei persoonlijks gaan achterlaten? Wie zit er te wachten op mijn ontboezemingingen, ideetjes, frustraties en geëmmer? Getuigt het van narcisme om een blog te hebben? Waarom laten deze openingszinnen zich al direct zo moeizaam formuleren? Hoe vind je een goed evenwicht tussen openhartigheid en discretie? Maak ik af en toe wel eens wat mee waarvan het de moeite waard is het hier neer te schrijven? En waarom toch die neiging om zoveel het engels te hanteren?
etc.
Enfin (stoplap), we zullen wel zien (stoplap).
Commentaren zijn immer welkom, net als constructieve kritiek of relativerende reacties.
"The only excuse for making a useless thing is that one admires it intensely." (O. Wilde)
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
