Het is natuurlijk al vroeg duidelijk geworden dat ik helemaal niet zo'n aanleg heb om het internet te voorzien van schrijfsels. Ik denk of beleef bij wijze van spreken elk uur van de dag wel wat dat in een interessant, ludiek, melancholisch, contemplatief ofte weet ik veel stukje zou te gieten vallen, maar over het algemeen ontbreekt mij daartoe de directe inspiratie, of, nog couranter, de energie. Doch, hoe sta ik ervoor? Paradoxaal genoeg voel ik mij niet overdreven screwed in my mind ,niettegenstaande de hoeveelheid werk waar ik al over sprak (en die zich hoogst gecomprimeerd aan mij opdringt). Maar de puberale radeloosheid blijft even onontkoombaar als de draaierigheid na een paar drankjes teveel; het gevoel van overbodigheid, het vijfde-wiel-aan-de-wagen-schap, het met de mond vol tanden staan (ik ben er nog niet over uit of dit een keuze is of een eigenschap), zulke dingen keren nog wel eens terug. Waar ik vroeger het gevoel had dat het domein waarop ik sociaal ben al maar groeide, heb ik nu het gevoel dat het eerder kleiner wordt, omdat mensen die er aan de rand van staan eerder helemaal verdwijnen (of niet verdwijnen, maar wel in mijn blinde vlek belanden, of ik in de hunne), en ik me meer en meer richt op diegenen die ik best ken en die ik blindelings vertrouw. Niet dat hier een pointe bij hoort, het is zomaar een gedachte.
(onlangs, terugkerende na een eerder decadent weekend in nederland met maten J, S en R, een plots en onvermijdelijk gevoel van weemoed dat allicht ook afkomstig is uit een overdaad aan soortgelijke passages uit boeken en films (alhoewel ik er nu geen één kan bedenken), de donkere auto, de voorbijflitsende lantaarnpalen, de lichtende sigaretpuntjes, de stilvallende gesprekken, de oude rocksingles op de radio, het idee dat de mensen in de wagen helemaal mijn kring zijn, de vraag hoe lang dat nog zal duren nu alles vroeg of laat zal veranderen. Die weemoed voelde eigenlijk aan als een zachte massage van de slapen)
Naar mijn gevoel is het alweer winter. Ook al is het nog maar midden november. Laat mij eerlijk zijn, ik háát de koude, regen, sneeuw, ijzel, bevroren oren en handen, korte dagen, in grijstint gehulde namiddagen, kerstsfeer, onderkoelde binnenshuise kamers, verplicht te dragen dikke kleren, volgesnoten zakdoeken, blaffende hoestbuien en dies meer, kortom, alles wat rechtstreeks of onrechtstreeks met de winter, dat vermaledijde seizoen, te maken heeft, kan hebben of zal hebben. Kom mij niet aan het hoofd lullen over alle seizoenen die hun charmes hebben. Er is géén charme aan het tien minuten bezig zijn met het aanbrengen van vier lagen kleren, een winterjas, een sjaal en handschoenen (de sjaal waar je niet zonder kan maar die je na vijf minuten fietsen zweterige jeuk bezorgt, de handschoenen die élke handeling dusdanig vermoeilijken dat je die krengen bijkans in de Leie zou gooien) om je daarna met het verstand op nul in de buitenwereld te storten, weg van het op maximale capaciteit warmte uitbrakende verwarmingstoestel, weg van de beschutte cocon. Ik verdraag geen koude. Het legt me lam, werkt me op de zenuwen, stompt me af, creëert nooit perspectieven, doet me nog meer tijd verliezen dan anders. Ik heb in geen járen nog in openlucht gezwommen omdat zelfs bij temperaturen boven de 30 graden ik binnen de vijf minuten mijzelf tot op het bot voel verstijven en alleen nog maar kan denken "in godsnaam weg uit dit water!". Het is wellicht pathetisch, maar mijn lichaam kent blijkbaar zekere grenzen.
Wat ik wel apprecieer is het esthetische genot van een desolaat, bevroren, roerloos landschap, liefst bij nacht met volle maan (wie durft beweren dat ik geen gevoel voor romantiek heb?). Ik mag graag staan staren naar besneeuwde treinsporen. En het is inderdaad gezellig om bij een loeiend haardvuur bij kaarslicht met een blunt in de hand zomaar wat naar mogwai (of andere bij winterstemming passende muziek) te zitten luisteren.
Maar deze toegevingen kunnen niet verhinderen dat ik tijdens november, december, januari, februari en veelal ook nog een flink stuk van maart nog het liefst van al onafgebroken zou willen vertoeven in een om mij heen gewikkeld donsdeken.
Nu ja.
"A dreamer is one who can only find his way by moonlight, and his punishment is that he sees the dawn before the rest of the world." (O. Wilde)
De nieuwe richting boezemt momenteel een mengeling van afkeer en moedeloosheid in. Heb ik er zelf voor gekozen? Ja. Is het allemaal best interessant? Jazeker. Heb ik nog de energie en de motivatie om alles tot een goed eind te brengen? Neen, maar er zit niet anders op. Ik ben niet goed in het verwijderen van blokken aan mijn been. Het zou makkelijk zijn om mij uit te schrijven en het gevoel van opluchting zou wellicht aanvoelen als een loeiende tandpijn die uitdooft, maar het is simpelweg zo dat ik niet durf. De praktische problemen (wat aan te vangen, hoe de dingen aan te pakken, alles een geheel nieuwe wending geven, het studentenleven- waarvan ik soms voel dat het niet meer bij mij hoort zoals een paar schoenen dat opeens te klein blijkt, of zoals een vriend van vroeger waartegen je niet meer weet wat te zeggen- de rug toekeren) lijken even onoverkomelijk als de stapels werk die niet als de Himalaya voor mij opdoemen maar waar ik al aan de voet van sta en ten spoedigste dien te beklimmen. Mijn vier jaar moraal hebben mij, in mijn subjectieve visie, vrij deugdelijk gevormd, een kritische zin meegegeven, mij in staat gesteld een discussie rationeel te voeren, een tekst grondig te lezen en over van alles en nog wat min of meer te kunnen meepraten, en dat lijkt op dit moment as good as it gets. Dus ik sta nu in het leven als een niet onintelligente, enigzins belezen en niet voor welke vorm van dogma of geloof dan ook vatbare intellectueel (bah), met bij momenten tevens een niet geringe hang naar betweterij, arrogantie, elitarisme en een soms tastbare onverdraagzaamheid voor alles wat ik infantiel, naïef of ronduit belachelijk vind. Of dit vooruitgang valt te noemen in vergelijking met wie ik op het eind van het middelbaar was (alles vervaagt tot de contouren van een speelfiguurtje van primitieve spelletjes uit de jaren tachtig) is een positief te beantwoorden vraag, maar de kanttekeningen zijn dus in grote getale aanwezig. Ik heb sterk het gevoel dat de nieuwe richting mij "niets" meer zal kunnen bijbrengen, aangezien ik studeren blijkbaar nog steeds zie als een tijdverdrijf met de prettige bijwerking dat het je persoonlijkheid vormt, niet als iets dat dient als voorbereiding op het afbetalen van een huis of van eigen geld inkopen doen in de delhaize. Daarom dat pakken papier onaangeroerd blijven liggen, dat er op dit scherm nog geen letter is verschenen van de talrijke bladzijden literair bandwerk die ik nog zal dienen tevoorschijn te wringen uit mijn ongepassioneerde geest, omdat ik niet volkomen het gevoel heb dat ik er zélf "iets" aan zal hebben. Dit getuigt allemaal ten overvloede van een nog verre van mature instelling, die echter net zo moeilijk van mij valt af te schudden als een zwerm horzels. Er moet een klik in mijn hoofd komen die ervoor zorgt dat ik niet enkel geboeid wordt door Darwin of Spinoza, Richard Dawkins of Pessoa. Het blijft wachten. En intussen viert de dadenloosheid de overwinning. (b )
"A great deal of intelligence can be invested in ignorance when the need for illusion is deep." (Saul Bellow)
Het is vrij eigenaardig hoeveel tijd ik kan steken in het absolute niets doen. Dit is uiteraard het geval op die dagen dat het lichaam een bittere strijd voert tegen de gevolgen van het drankgelag van de dag ervoor, maar komt ook geregeld voor op dagen dat er geen excuus voor handen is. Mijn passiviteit is dan van zo'n viscose aard dat het schier bovenmenselijke inspanning vergt om me uit dit moeras van lethargie te trekken (voor zover ik al zin heb om daar een poging toe te doen). Typerend patroon van een dag die voorbijgaat in piek - en dalloze monotonie: te laat opstaan (eerste gedachte: dit is meer dan een geschikt moment om op te staan, maar van wat uitstel is nog nooit iemand gestorven), wat eten en wassen (al direct met het loden gevoel dat dit al niet te onderschatten opdrachten zijn en geen simpele, normale rituelen), en vanaf dan begint het switchen tussen allerhande activiteiten als daar zijn een sigaret rollen, de krant even ter hand nemen, misschien (misschien) wat lezen voor school, uitgebreid kiezen tussen platen en cd's om uiteindelijk toch uit te komen bij wat ik oorspronkelijk in gedachten had, voor mij uit staren (eventueel ingespannen opkringelende rook observeren als ware het een geheel nieuw natuurkundig fenomeen), mij afvragen hoe het allemaal verder gaat, wat doelloos surfen, een blikje icetea opentrekken (al dan niet vanuit een dorstgevoel), en misschien tegen de avond het gevoel krijgen dat er toch nog wat moet gebeuren, wat meestal resulteert in het op café of op een feestje te veel drinken wat dan weer niet zelden resulteert in algemene walg, van de smaak in mijn mond (overdosis nicotine en bier (cara is het ergst)) tot het feit dat de vaart dusdanig uit mijn leven lijkt weggenomen dat ik het onprettige gevoel krijg dat de handrem opstaat en vastgeroest is. Dit oblomovisme is moeilijk te doorgronden en lijkt zijn oorzaken op verschillende plaatsen tegelijk te hebben.
"There is no pleasure in having nothing to do; the fun is having lots to do and not doing it."
Het aantal vragen dat het feit dat ik dit zit te typen oproept zijn legio. Is dit een stupide bevlieging? Wat wil ik hier in godsnaam voor allerlei persoonlijks gaan achterlaten? Wie zit er te wachten op mijn ontboezemingingen, ideetjes, frustraties en geëmmer? Getuigt het van narcisme om een blog te hebben? Waarom laten deze openingszinnen zich al direct zo moeizaam formuleren? Hoe vind je een goed evenwicht tussen openhartigheid en discretie? Maak ik af en toe wel eens wat mee waarvan het de moeite waard is het hier neer te schrijven? En waarom toch die neiging om zoveel het engels te hanteren?
etc.
Enfin (stoplap), we zullen wel zien (stoplap).
Commentaren zijn immer welkom, net als constructieve kritiek of relativerende reacties.
"The only excuse for making a useless thing is that one admires it intensely." (O. Wilde)
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
