De nieuwe richting boezemt momenteel een mengeling van afkeer en moedeloosheid in. Heb ik er zelf voor gekozen? Ja. Is het allemaal best interessant? Jazeker. Heb ik nog de energie en de motivatie om alles tot een goed eind te brengen? Neen, maar er zit niet anders op. Ik ben niet goed in het verwijderen van blokken aan mijn been. Het zou makkelijk zijn om mij uit te schrijven en het gevoel van opluchting zou wellicht aanvoelen als een loeiende tandpijn die uitdooft, maar het is simpelweg zo dat ik niet durf. De praktische problemen (wat aan te vangen, hoe de dingen aan te pakken, alles een geheel nieuwe wending geven, het studentenleven- waarvan ik soms voel dat het niet meer bij mij hoort zoals een paar schoenen dat opeens te klein blijkt, of zoals een vriend van vroeger waartegen je niet meer weet wat te zeggen- de rug toekeren) lijken even onoverkomelijk als de stapels werk die niet als de Himalaya voor mij opdoemen maar waar ik al aan de voet van sta en ten spoedigste dien te beklimmen. Mijn vier jaar moraal hebben mij, in mijn subjectieve visie, vrij deugdelijk gevormd, een kritische zin meegegeven, mij in staat gesteld een discussie rationeel te voeren, een tekst grondig te lezen en over van alles en nog wat min of meer te kunnen meepraten, en dat lijkt op dit moment as good as it gets. Dus ik sta nu in het leven als een niet onintelligente, enigzins belezen en niet voor welke vorm van dogma of geloof dan ook vatbare intellectueel (bah), met bij momenten tevens een niet geringe hang naar betweterij, arrogantie, elitarisme en een soms tastbare onverdraagzaamheid voor alles wat ik infantiel, naïef of ronduit belachelijk vind. Of dit vooruitgang valt te noemen in vergelijking met wie ik op het eind van het middelbaar was (alles vervaagt tot de contouren van een speelfiguurtje van primitieve spelletjes uit de jaren tachtig) is een positief te beantwoorden vraag, maar de kanttekeningen zijn dus in grote getale aanwezig. Ik heb sterk het gevoel dat de nieuwe richting mij "niets" meer zal kunnen bijbrengen, aangezien ik studeren blijkbaar nog steeds zie als een tijdverdrijf met de prettige bijwerking dat het je persoonlijkheid vormt, niet als iets dat dient als voorbereiding op het afbetalen van een huis of van eigen geld inkopen doen in de delhaize. Daarom dat pakken papier onaangeroerd blijven liggen, dat er op dit scherm nog geen letter is verschenen van de talrijke bladzijden literair bandwerk die ik nog zal dienen tevoorschijn te wringen uit mijn ongepassioneerde geest, omdat ik niet volkomen het gevoel heb dat ik er zélf "iets" aan zal hebben. Dit getuigt allemaal ten overvloede van een nog verre van mature instelling, die echter net zo moeilijk van mij valt af te schudden als een zwerm horzels. Er moet een klik in mijn hoofd komen die ervoor zorgt dat ik niet enkel geboeid wordt door Darwin of Spinoza, Richard Dawkins of Pessoa. Het blijft wachten. En intussen viert de dadenloosheid de overwinning. (b )
"A great deal of intelligence can be invested in ignorance when the need for illusion is deep." (Saul Bellow)
