Anne-Mie is geen onbekende in Maldegem. Zij heeft deelgenomen aan talrijke imposante tentoonstellingen in binnen- en buitenland. Zij steunt regelmatig projecten en de opbrengst van de veiling van haar werken komt o.a. ten goede aan de vleugel van het kinderkanker hospitaal in UZ Gent. Anne-Mie stelde ten toon samen met andere kunstenaars tijdens de benefietnamiddag ten voordele van het dementiezorg- en alzheimeronderzoek in het CC Den Hoogen Pad, Adegem-Dorp 16 b te Adegem, zij exposeert heel het jaar door in de ‘Dolce Vita’ op de Markt in Maldegem, waar de klanten genieten van haar werken die zij regelmatig eens wisselt. Zij exposeerde op diverse plaatsen en kende veel bijval. Haar tentoonstelling van vijftig werken in het ‘Restaurant Ten Dauwe’, Vaartlaan, 42 in Aalter kende heel veel succes. Alle werken werden verkocht ten voordele van het kinderkankerfonds. Een stapel schetsen en tekeningen werden gepresenteerd aan een prijsje en zo kwam haar voorbereidend werk terecht bij kunstliefhebbers die zich niet echt een authentiek schilderij of tekening kunnen aanschaffen.

Het begon toen zij tien jaar oud was en een prijs voor schilderkunst won die zij mocht afhalen in Sint-Niklaas. Zij had een zicht van de zeedijk van op het strand geschilderd, de meesten doen het andersom. Het waren verticale lijnen van gebouwen en een horizontale lijn die de dijk moest voorstellen. Zij kreeg als beloning (“prijs”) een stapel mooie boeken. Zij kwam thuis zo trots als een pauw, maar jammer voor haar, in het gezin was niemand echt artistiek aangelegd. Alles werd snel verticaal geklasseerd en er werd verder niet meer over gesproken.

Haar moeder was een Oekraïense die tijdens de oorlog naar Duitsland moest om te koken voor de geclaimde werkkrachten, waar zij de vader van Anne-Mie leerde kennen die was tewerkgesteld in een steenfabriek in Alfeld in Duitsland. Na de oorlog kwam haar Russische moeder naar België om te trouwen met haar vader, een Vlaming. Vier jaar na het huwelijk, stierf de vader van Anne-Mie plots op negenentwintig jarige leeftijd. Aangezien de moeder van Anne-Mie er alleen voor stond, moest er brood op de plank komen en dus werken was de boodschap, ook voor Anne-Mie en haar jongste broer van zodra zij er de leeftijd voor hadden.

Langzamerhand ondervond Anne-Mie dat iedereen los van zijn afkomst toch succes, liefde en geluk kon vinden.

Anne-Mie stond al vroeg op eigen benen en vond een baan bij Philips engineering. Zij werd er geconfronteerd met bedrading, lijnen en rechten. Soms was zij bezig een sinus of een frequentie te tekenen en bedrading te bevestigen met overlapping van vierkanten of driehoeken. Het ging allemaal vanzelf als het maar afgelijnd was. Dit lijnen-bedrading-veelhoekenspel wordt weerspiegeld in haar werken en iemand die op de hoogte is van haar techniek zegt spontaan: “Dit is van Anne-Mie!”

Haar kleurenpallet hangt af van haar stemming, maar de sombere kleuren hebben langzamerhand plaats gemaakt voor lichtere tinten, als een zacht aanvaarden. Zij schildert mee met de seizoenen, de kleuren en de thema’s past zij aan. Schilderen weerspiegelen ook gevoelens. Hoe je je voelt op een bepaald moment, begint met een wit blad, de achtergrond weerspiegelt de gemoedstoestand en wat belangrijk is op dat moment maakt het schilderij af.

Anne-Mie was na in een reis door Namibië onder de indruk van het droge onbeweeglijke landschap rondom, Dead Valley, de stilte, de hitte en de zandheuvels die zich verplaatsen. Zij doet indrukken op in verre landen en schildert haar herinneringen in diverse kleuren. Zon, zand, droogte, gemummificeerde bomen door de hitte en een portret of een landschap komt tot stand. Anne-Mie laat de mensen genieten van de warme, natuurlijke kleuren, maar ook van de stilte, van een ingetogen moment die voor iedereen anders is. Zij creëert en verwoordt gewaarwordingen en intense gevoelens op doek.

Je kan serene rust en moedige aanvaarding vinden in de kunstwerken. Anne-Mie drukt haar stilzwijgende en volhardende levensvreugde uit in haar werken doorweven met immens verdriet om het definitieve afscheid.

Het thema van de WAK 2016, de MATCH combineert zij met wielrennen in vrolijke, gele kleuren. Haar levenservaring stelt haar in staat om veelzeggende, doorleefde en boeiende creaties te scheppen. Zij creëert een nieuw en ander leven met een glanzend, gelukkig en blij kind op de achtergrond, als een bewaarengel, als een gesprekspartner, als een van de glanzende sterren in de hemel. Anne-Mie deelt de zachte vreugde van het leven in haar creaties maar ook het bodemloos lijden om het afscheid. Zij is in staat om veelzeggende werken te scheppen.

Zij heeft mooie werken: portretje van moeder en kind, portret van een kind, de vier seizoenen (een kopje in diverse kleuren vormen één geheel), kopje in licht en donker, overdag en ’s nachts, bloot en verborgen, portretjes in zachte kleuren, schilderij met beenderen in mooie zachte contrasterende kleurschakeringen, naakt met harp, ze maakt een Match met muziek, er komen violen in beeld in sprekende kleuren, kinderen in wit-zwart, onschuld in negatief, de ‘hersenbloeding’ met merkwaardig opzetstukje, met scan van hersenen er bovenop.

Annemie schildert op hout of op doek. Op hout is nodig als er composities moeten aangebracht worden.

Voor de WAK 2016 exposeert zij twee werken in het gemeentehuis en in de ‘Dolce Vita’ op de Markt in Maldegem.

Anne-Mie Van Coillie is de mama van Tamara en de echtgenote van Rudi Basslé, tv-technicus, voorzitter sportvereniging WTC Den Akker, een gekende familie in Maldegem. Samen met haar echtgenoot Rudi reist zij de wereld rond om te genieten van nieuwe indrukken en ervaringen met op de achtergrond de herinnering aan hun dochter Tamara als een stralende, liefhebbende ster aan het firmament.

Tekst verwoord aan de hand van de notities van Anne-Mie Van Coillie.

Link naar de fotoreeksen: https://picasaweb.google.com/115021349650121482292/March202016?authuser=0&feat=directlink