Er is wederom geen activiteit te zien op de echo's van afgelopen donderdag en vandaag. Afgelopen donderdag had ik er zelf nog wel een goed oog in, en mijn gynaecoloog ok. Ik zat toen op dag 11, er was nog geen sprake van een dominante follikel, maar er was op deze echo al wel meer te zien dan op de echo's voor de operatie. Voor de operatie had ik altijd echo's met honderden kleine blaasjes (de PCO), nu zag je echt een heel stuk minder blaasjes, waardoor er nu dus wel meer plaats en ruimte is voor een eventueel eitje om te groeien. Ik moest afgelopen zaterdag bloed laten prikken, kijken of mijn oestradiol-waarde gestegen was. Maar helaas, ik kreeg 's middags al telefoon dat die waarde stabiel is gebleven, wat dus helemaal niet goed is. Zelf had ik wel nog steeds hoop, maar toen ik vanmorgen bij mijn gynaecoloog was, was er helemaal niets gegroeid op de echo.
Echt een énorme tegenvaller, zeker ook toen mijn gynaecoloog begon over het feit dat we ons stilaan moeten voorbereiden op behandelingen in Leuven. Dat we realistisch moeten zijn en dat de kans reëel is dat het hier (algemeen ziekenhuis) niet gaat lukken en we echt in een gespecialiseerd fertiliteitscentrum geholpen moeten worden. Dat is voor mij echt een enorme klap, een grote ver-van-mijn-bed-show, iets waar ik me absoluut nog niet in kan vinden. Nadien ben ik gewoon naar mijn werk gereden, maar ik kon me absoluut niet concentreren. Ik ben in huilen uitgebarsten, helemaal ingestort. Die rollercoaster van emoties wordt me soms echt teveel. De ene keer zoveel hoop en ruim een week later alweer zoveel verdriet.
Mijn sterk positieve gevoel is er gewoon nog steeds, ik wil de hoop niet opgeven, maar nu is het me allemaal even teveel geworden. Mijn leidinggevende heeft me vandaag naar huis gestuurd en gezegd dat ik nu even aan mezelf moet denken en mijn rust moet nemen. Dat ik dit zelf eerst even moet accepteren, want dat ik het zo niet blijf trekken. Ben ook bij mijn huisarts geweest om er met hem over te praten en hij wil me deze week nog niet aan het werk zien. En wederom zit ik dus thuis, en wederom heb ik niemand (buiten mijn vriend dan, maar die moet ook gewoon werken natuurlijk) die mij kan komen opzoeken of waar ik heen kan. Soms vreet het wel aan me, maar we hebben nu besloten dat we het aan mijn ouders gaan vertellen als we effectief naar Leuven zullen moeten.
Laat ons hopen dat dat niet nodig zal zijn en dat we hier toch nog kansen hebben. Er is vandaag in ieder geval besloten dat we het hier nog 3 keer proberen. Over 3 weken moet ik weer aan het kuurtje beginnen om mijn menstruatie op te wekken en dan moet ik weer Clomid 50 mg slikken. Als dat niet aanslaat, moet ik 100 mg slikken en nog een laatste optie van 150 mg als de vorige ook niet aanslaat. Ik hoop van harte dat één van de 3 dosissen toch aanslaat, zodat we eindelijk eens een kans hebben. We zijn nu 13 maanden bezig, op zich nog niet lang, maar wel als je je beseft dat je gewoon nog geen enkele keer een kans hebt gehad om zwanger te worden. Dat je 13 maanden lang alleen maar bezig bent met kijken wat je lichaam doet qua ongesteld worden, met hormoonbehandelingen, met operaties en met telkens negatief nieuws.
Wat een wonder, ik ben vandaag spontaan ongesteld geworden. Dit had ik in de verste verte niet verwacht, zo onrealistisch. Ruim een jaar lang nooit spontaan ongesteld geweest en nu plots exact 4 weken na de operatie ben ik spontaan ongesteld geworden. Echt, ik kan het bijna niet geloven, want dat zou betekenen dat ik deze keer een hele nette cyclus heb van 28 dagen. Mijn gynaecoloog is nu helaas met vakantie, maar ik heb met de gynaecoloog van wacht gebeld en ik moet weer starten met de Clomid 50 mg, en dan heb ik volgende week een echo bij mijn eigen gynaecoloog.
Ik ben zo ontzettend blij! Heb sinds de operatie altijd al een sterk overheersend positief gevoel gehad, ik kon er echt niet onderuit. Het was/is zo'n sterk gevoel, kan me haast niet voorstellen dat dit gevoel mij in de steek zou laten.
De weken na de operatie waren niet altijd even prettig. Ik heb een week lang toch wel hevige pijn gehad, ben uiteindelijk ook 2 weken thuisgeweest na de operatie. Er was bijna niemand die mij kon komen bezoeken, omdat niemand van onze situatie weet heeft. Zelfs mijn ouders niet. Ik wil het hen enerzijds heel graag vertellen, ons verdriet en ons geluk delen met hen, maar anderzijds wil ik hen er gewoon niet mee belasten. Wij hebben hier al zoveel verdriet door gehad, ik wil dat mijn ouders niet ook aandoen. We zien wel of en wanneer we het hen een keertje vertellen.
Gisteren was het zover, ik zou de operatie ondergaan. Een ovariële drilling / kapseldrilling. We vertrokken rond 8u15 naar het ziekenhuis. Om 10u30 kreeg ik een infuus, premedicatie om wat rustig te worden en om 11u werd ik gehaald. In het operatiekwartier hebben ze mij eerst nog een infuus gegeven met antibiotica en vocht en ik heb geen idee hoelang ik daar nog heb gewacht, maar ik denk maximum 20 minuutjes. In het OK kwam mijn gynaecoloog eerst nog even wat zeggen voor ze mij onder narcose brachten, dat vond ik wel erg fijn. Daarna werd ik onder narcose gebracht en het volgende dat ik weet is dat het 14u45 was en ik op de recovery lag. Het eerste wat ik daar blijkbaar vroeg was waar Ruben was (voornaam van mijn gynaecoloog) haha . Ze vroegen daar of ik nog pijnmedicatie wilde hebben, maar dat wilde ik toen niet, want ik wilde terug naar mijn vriend. En als ik pijnmedicatie zou krijgen, zou ik nog langer moeten wachten en mijn vriend zou nu al wel helemaal in spanning zitten, niet wetende waar ik blijf. Ik was toen al bijna 4u weg van de kamer en ze hadden op voorhand gezegd dat het max een uur zou duren.
Eenmaal terug op de kamer begon de pijn echt nog helser te worden, ik moest plassen maar mocht niet opstaan en zo'n bedpan is toch ook niet aan mij besteed. Ik had dorst en honger, maar ik moest eerst wat minder suf zijn vooraleer ik wat kreeg. Uiteindelijk was ik rond 16u echt wakker en toen heb ik gelijk wat te drinken gekregen en iets later ook wat te eten. Rond 17u kwam mijn gynaecoloog langs op mijn kamer om te vragen hoe het ging, met een controle-afspaak over 6 weken (wat duurt dat laaang!) en met een briefje voor mijn werk. Ik mocht mij nadien gewoon rustig aankleden en dan mocht ik naar huis gaan. Ik denk dat ik wel een kwartier bezig ben geweest om mij aan te kleden, het deed overal pijn, kon mijn armen amper bewegen. Naar het toilet gaat was ook een hel, het doet allemaal zoveel pijn, niet moeilijk natuurlijk, ze hebben daar beneden wellicht flink zitten 'werken'. Uiteindelijk was ik om 18u30 ongeveer thuis.
Slapen was vannacht een hel. Alleen als ik op mijn rug lig, heb ik het minste pijn. Maar ik ben een echte zijslaper, dus in mijn slaap probeerde ik mij altijd te draaien, waar ik dus keer op keer wakker van werd. De hele operatie heb ik toch een beetje onderschat, had niet verwacht dat de pijn erna zo hevig zou zijn, maar dat verschilt natuurlijk ook weer van patiënt tot patiënt.
Over 6 weken heb ik nacontrole, op 5 maart. Dan weet ik wellicht meer of de operatie gelukt is of niet. Nu kan ik mijn lichaam dus even 6 weken wat rust gunnen, zelf ook weer een beetje opknappen en dan zien we begin maart wel weer hoe we er voor staan.
Vanmiddag ben ik weer bij mijn gynaecoloog geweest. Deze ronde heb ik 150 mg Clomid geslikt en vandaag zat ik weer op dag 10 dus ik moest weer langskomen voor een echo.
Helaas was er wederom helemaal niets te zien. De Clomid slaat niet aan bij mij, zelfs de hoogste dosis niet. Ik voel me enorm verdrietig, weet niet goed hoe ik het moet plaatsen. Het is allemaal zo ontzettend onwerkelijk. Voor velen is een kind krijgen zoiets vanzelfsprekend, maar dat is het bij ons al lang niet meer.
Mijn gynaecoloog begon stilletjes over de operatie, dat dat het enige was wat hij nog voor mij kan doen. Want als die operatie niet lukt bij mij, dan moet ik naar UZ Leuven of UZ Brussel, omdat ik dan in mijn eigen ziekenhuis uitbehandeld ben. Voor de zekerheid laat ik donderdag nog even bloed prikken, om te kijken of mijn waardes echt neit gestegen zijn. Als dat niet het geval is, zal de operatie doorgaan op dinsdag 24 januari. Nog steeds weet mijn omgeving nergens van. Ik twijfel nu toch geregeld of ik het toch niet zou vertellen aan mijn ouders. Maar elke keer kom ik weer tot de conclusie dat ik dat niet wil, ik wil hen die pijn besparen. Mijn mama betekent ontzettend veel voor mij, en ik weet dat zij er ook enorm verdrietig door zou zijn als ze zou weten dat het allemaal zo moeilijk gaat bij ons. Het is al jammer dat wij hier zoveel verdriet voor moeten hebben, dit wil ik mijn ouders niet ook aan doen. Voorlopig blijft het dus tussen ons tweetjes, wij komen hier samen wel uit.
Maandag ben ik weer teruggeweest naar de gynaecoloog. Mijn bloedwaarden van afgelopen vrijdag waren dus helemaal niet goed, wat ik dus wel verwacht had. Voor de zekerheid heeft hij toch nog eens een echo gemaakt, maar ook daar was niets op te zien. Clomid 100 mg slaat dus ook niet aan. Daarom hebben we het uitgebreid gehad over de operatie die ik wellicht zal moeten ondergaan. We gaan eerst nog proberen om de dosis nog één keer te verhogen, nu tot 150 mg, maar als ook dat niet aanslaat (en die kans is heel groot), dan zal ik een operatie ondergaan.
Ik zit nu op dag 17 van mijn cyclus, over 11 dagen ga ik dus mijn menstruatie weer opwekken met Lutenyl. Dan van dag 3 t.e.m. dag 7 weer Clomid nemen, ditmaal 3 pilletjes per dag. En dan ga ik tussen dag 10 en dag 13 nog eens naar mijn gynaecoloog voor een echo. Als er dan niets te zien is, maken we gelijk een definitieve afspraak voor de operatie. Wellicht zal dit 17 januari doorgaan, maar we wachten eerst nog de echo in januari af.
Maar goed, de kans dat het aanslaat is niet zo groot, dus ik bereid me alvast voor op het feit dat die operatie zal plaatsvinden. Het is een ovariële drilling wat hij gaat doen. Dit wil zeggen dat hij de cystes/blaasjes gaat doorboren/doorprikken in de hoop dat ik daarna wél een eisprong krijg. Tegelijkertijd (omdat ik dan toch onder algehele narcose ben) gaat hij dan ook een HSG-onderzoek doen, endometriose en endometritis uitsluiten, kijken of mijn baarmoederslijmvlies in orde is, ... Kortom, nu ik daar toch onder narcose lig, gaat hij een algemene check-up van mijn baarmoeder/eileiders/eierstokken doen. Tijdens de operatie zal er ook contrastvloeistof en lucht in mij 'gepompt' worden, zodat mijn gynaecoloog meer 'ruimte' heeft om te 'werken'.
Na de operatie mag ik sowieso een week niet werken en veel moeten rusten. Het is blijkbaar ook geen pretje nadien. Het kan behoorlijk pijnlijk zijn en de nasleep mag ik zeker niet onderschatten. Maar echt, ik heb het er allemaal voor over. Ik wil de meest helse pijn ondergaan, als we maar ooit de kans krijgen om zwanger te mogen worden. Helaas kan mijn gynaecoloog mij niet garanderen dat het na die operatie wél lukt. Bij sommige patiënten helpt de operatie, maar bij een ander deel weer niet. Het is dus spannend afwachten.
Hoe ik me momenteel voel, kan ik niet omschrijven. Het is allemaal zo raar, zo onwerkelijk. Nog geen jaar geleden ben ik gestopt met de pil en nog geen jaar later zal ik al op de operatietafel liggen. De laatste tijd is er zoveel op ons afgekomen, we hebben zoveel slecht nieuws te verwerken gekregen, het wordt stilaan een beetje te veel om allemaal te verwerken. Ik moet nu gewoon even tijd voor mezelf nemen om dit alles een plaatsje te geven, om alles op een rijtje te zetten, zodat we er weer met volle moed tegenaan kunnen als ik weer ongesteld zal worden.
Afgelopen woensdag moesten we weer op controle bij de gynaecoloog, om te kijken of de 100 mg Clomid wel aan zou slaan deze keer. We hadden eigenlijk best wel goede hoop, zinktabletten in combinatie met 100 mg Clomid, dat moest wel goedkomen. Maar helaas, er was wederom niets te zien, de Clomid slaat dus wederom niet aan.
Wat een enorme klap was dat (weer) voor ons. We hoopten allebei zo dat het deze keer wel goed zou gaan, maar ook deze keer konden we een teleurstelling niet ontlopen. En het doet pijn, heel veel pijn. Ik kan niet omschrijven wat ik voel, daar bestaan de juiste woorden niet voor denk ik. Mijn hele lichaam werkt tegen, ik voel me zo leeg, zo machteloos. En soms heb ik zoiets van: "stel je niet aan, jullie zijn nog niet zo superlang bezig en er zijn zoveel koppels die al jaren bezig zijn". Maar toch, het voelt zo oneerlijk, elke keer een behandeling die niet aanslaat, het is moeilijk te bevatten.
Vandaag voor de zekerheid nog een keer bloed laten prikken, er was een heel klein waterkansje dat mijn hormonen toch nog gestegen zouden zijn. Mijn gynaecoloog had al gezegd dat die kans zo goed als onbestaande was, dus ik had er ook niet meer op gehoopt. Maar goed ook, want het resultaat was wederom niet goed. Nu moet ik maandag terug naar mijn gynaecoloog, gaan we bespreken hoe het nu verder moet. De dosis Clomid kan nog 1x verhoogd worden, dus dat ik een driedubbele dosis hormonen binnenkrijg. De kans dat dit aanslaat is echter niet zo heel groot, want mijn lichaam reageert 0,0 op 50 mg en 100 mg, dus de kans dat mijn lichaam op 150 mg wél goed zou reageren, is daarom niet erg groot.
Een andere optie is een operatie, maar daar moet ik nog wat meer informatie over inwinnen. Het is blijkbaar toch een pijnlijk, onaangenaam gebeuren, die operatie. Al kan me dat eigenlijk weinig schelen, ik wil de ergste pijnen doorstaan, ik wil alles doen om toch maar zwanger te kunnen worden. Eigenlijk wil ik al mijn kansen benutten, dus enerzijds zou ik die 150 mg Clomid ook nog willen proberen. Anderzijds, als de kans toch zo enorm klein is, waarom zou ik dan nog 2 maanden langer wachten als de kans bij voorbaat al groot is dat het 'verloren' maanden zijn?
Ik ga nu gewoon nog niet op de zaken vooruit lopen. Ik wacht het gesprek met mijn gynaecoloog af maandag, dan kan ik ook al mijn vragen afvuren en heb ik hopelijk een duidelijker beeld over hoe ik onze toekomst moet/kan zien.
Nooit geweten dat ik blij zou zijn dat ik ongesteld ben geworden . Ik ben 2 weken geleden begonnen met de Lutenyl en ben vandaag ongesteld geworden. Weer een nieuwe ronde met hopelijk eindelijk een kans om zwanger te worden.
De afgelopen weken zijn niet altijd gemakkelijk geweest. We moesten vooral wachten, wachten, wachten, en dat steekt na een tijd. We wisten dat het weeral een verloren ronde was, maar we konden niets doen. Maar nu ben ik weer positief, ik stap vol goede moed in deze ronde. Het heeft geen zin om achterruit te kijken, daar gaan we toch geen enkele stap voorruit mee komen. Overmorgen, op dag 3, ga ik weer naar het ziekenhuis om bloed te laten nemen en dan start ik ook met de dubbele dosis Clomid, 100 mg. Nu gaan we heel hard hopen dat het deze keer wel aanslaat. Volgende week woensdag, 30 november, hebben we weer een echo om te kijken of het nu wel aanslaat.
Vandaag wederom teruggeweest naar de gynaecoloog, hij ging kijken of er écht niets te zien was. Als dat het geval zou zijn, dan zouden we verder afspreken wat we gaan doen. Ook al heeft hij afgelopen vrijdag gezegd dat ik niet mocht hopen dat er iets te zien zou zijn, stiekem doe ik dat toch. Blijkbaar had ik weer veel te hard gehoopt, want uiteraard was er weer niets te zien op de echo. Gelukkig was mijn vriend vandaag wel meegeweest, zo had ik hem om bij uit te huilen.
Ik moet nu wachten tot ik aan een cyclus van 28-35 dagen zit (ik zit nu pas op dag 14). Dan mag ik met Lutenyl starten om mijn menstruatie op te wekken en dan gaan we de volgende ronde nog eens proberen met Clomid een eisprong op te wekken, maar dan met een dubbele dosis. I.p.v. 50 mg moet ik dan 100 mg nemen.
Momenteel ben ik er kapot van, het is zo moeilijk ook om al die dingen op zo'n korte tijd te verwerken. We zitten de laatste tijd in een rollercoaster van emoties. We hebben maar amper tijd om het ene slechte nieuws te verwerken, of het andere slechte nieuws komt er alweer aan. Ik heb het hier heel erg moeilijk mee, het voelt zo oneerlijk allemaal. Het verlangen naar een kindje wordt voor mij met de dag intenser. Maar we willen niet bij de pakken blijven zitten, we gaan door, we willen alles doen om ooit een klein wondertje in onze armen vast te kunnen houden..
Vandaag op dag 11 van mijn cyclus. Ik moest vanmorgen naar de gynaecoloog om een echo te laten maken. Hij zou dan kijken hoe groot mijn eitjes al zijn. Ik word nu standaard opgevolgd van dag 11 tot mijn eisprong.
Maar helaas, mijn gynaecoloog had geen leuk nieuws. Er was helemaal niets te zien op de echo, de Clomid slaat niet aan . Ik stond hier énorm positief in, heb geen seconde gedacht dat het niet zou aanslaan en nu krijg ik dit weer. Ik stort helemaal in, barst in tranen uit en kan geen woord meer uitbrengen. Dit had ik niet zien aankomen. En waar mijn lieve vriend er anders altijd bij was, moest ik hem nu missen. Hij moest niet mee van mij, want dan moet hij op zijn werk ook vragen om later te beginnen en ik wil niet dat ze zich daar ook vragen beginnen te stellen.
Mijn gynaecoloog had ook niet verwacht dat het niet zou aanslaan en ik merk aan hem dat hij het erg voor me vindt. Maandag moet ik terugkomen, gaat hij nog een keer kijken, maar hij zegt dat de kans klein is dat er dan wel iets te zien is. Maandag bespreken we verder wat we nu gaan doen. Eénmaal buiten bel ik naar mijn vriend, hij is er even stil van, kan het ook niet geloven. Waarom ben ik telkens weer die uitzondering op de regel? Ik ben vreselijk teleurgesteld in mijn lichaam en weet niet goed hoe ik daarmee om moet gaan.
Ik moet nog gaan werken, dus na de echo en het telefoontje met mijn vriend veeg ik mijn tranen weg, neem al mijn moed bij elkaar en rijd naar mijn werk. Maar ik ben zo kwetsbaar, mijn collega's merken onmiddellijk dat er iets is. De hele dag door kan ik mijn tranen amper bedwingen, ik heb het hier ontzettend moeilijk mee. 'S avonds ben ik blij als ik thuisben, mijn vriend thuiskomt en hij me een hele dikke knuffel geeft. Wat ben ik blij dat ik hem heb...
Vandaag zit ik op dag 3 van mijn cyclus, ik ben afgelopen dinsdag ongesteld geworden door de medicatie. Op dag 3 van mijn cyclus moet ik altijd bloed laten nemen in het ziekenhuis om te testen op mijn hormonen en dag 3 is ook de dag dat ik met Clomid moet starten. Ik neem nu één keer per dag 50 mg Clomid, van dag 3 tem dag 7, dus 5 dagen aan een stuk.
Deze medicatie kan wel wat bijwerkingen veroorzaken, maar dat hoeft niet voor iedereen het geval te zijn. Ik ben gezegend met niet al te veel bijwerkingen, ik word alleen enorm emotioneel van de Clomid. Maar als dat alles is, hoor je mij niet klagen.
Inmiddels heb ik het ook aan mijn diensthoofd en een aantal collega's op mijn werk verteld. Ik heb namelijk met mijn diensthoofd afgesproken dat ik de echo's die ik moet krijgen onder de middag kan doen, dan is het rustiger op het werk. Dat houdt natuurlijk wel in dat mijn collega's zich (vanzelfsprekend) vragen gaan beginnen stellen waarom ik 's middags soms een tijdje wegben. Omdat ik niet wil dat ze verkeerde dingen gaan denken of mij misschien raar aankijken omdat ik er wel vaker een uurtje of langer niet ben, ben ik stilletjesaan begonnen met het te gaan vertellen. Nog niet iedereen weet het, maar het is voor mij telkens opnieuw een stap die ik moet zetten om het aan een collega te zeggen.
Gelukkig reageert iedereen heel begripvol en heel lief. Iedereen leeft met me mee, steunt me en ze vinden het geen van allen een probleem als ik onder de middag soms eens weg zou moeten voor een echo. Wel fijn om te weten dat ik er op mijn werk gewoon over kan praten nu, want mijn vriend en ik hebben het verder aan niemand verteld. Wij wilden dit samen doen, met ons tweetjes, dus we hebben geen ouders/zussen/broers/vrienden/... ingelicht. Nu blijkt dat het toch niet zo gemakkelijk zal gaan, willen we het liever nog onder ons houden. Mijn collega's weten het uit noodzaak en het is fijn dat ik er met hen over kan praten als ik daar zelf behoefte aan zou hebben, maar daar houdt het voorlopig op.
Als we het voor het kiezen hadden, was dit gewoon ons geheim geweest, zonder dat iemand (ook mijn collega's niet) hiervan op de hoogte zou zijn. Wij zouden graag onze ouders/familie/vrienden verrassen als we zwanger blijken te zijn en we willen hen verder ook niet opzadelen met onze problemen. Hoe graag ik het ook aan mijn moeder zou willen vertellen, ik kan het niet. Het doet me teveel pijn en ik weet dat het haar ook pijn zal doen, dat ze wellicht ook wel (over)bezorgd zal zijn en dat wil ik haar allemaal niet aandoen.
Nog geen week geleden kregen we het harde verdict dat ik PCO heb en dat de kans klein was dat ik zonder hulp van het ziekenhuis zwanger zou worden. Hoe moeilijk we het hier ook mee hadden, we wilden niet bij de pakken blijven neerzitten, we wilden vooruit. Zodoende brachten we op woensdag 5 oktober een spermastaal van mijn vriend binnen in het ziekenhuis. Ik zou die vrijdag erna voor kunnen bellen.
Mijn geduld was echter donderdagmiddag al op, ik was op van de spanning en mijn vriend had een slecht voorgevoel. Ik probeerde dan donderdagavond al maar te bellen en het resultaat was binnen. Het zaad van mijn vriend is in orde, goed boven het gemiddelde. We zijn hier echt heel blij mee, toch een last dat van onze schouders valt. Het probleem ligt dus alleen bij mij en we zijn in goede handen bij onze gynaecoloog.
Doordat het zaad van mijn vriend goed blijkt te zijn, krijg ik ook groen licht om te starten met de medicatie als ik ongesteld ben geworden, nog even afwachten en dan maken we voor het eerst écht een kans om zwanger te worden.
Donderdag 29 september 2011 hadden we onze afspraak staan. Ik leefde er met een dubbel gevoel naartoe. Enerzijds was ik angstig omdat ik nog nooit een uitstrijkje had laten maken en ook nog nooit een inwendig onderzoek had laten doen. Anderzijds keek ik er wel naar uit, omdat we dan zouden weten waarom ik niet uit mezelf ongesteld werd.
Eénmaal bij de gynaecoloog binnen, hadden we eerst een verkennend gesprek. Hij vroeg o.a. of wij het al nodig achtten om het zaad van mijn vriend te laten testen en nog een paar andere medische kwesties. Dit vonden we allemaal niet nodig, want hé, we waren tenslotte nog maar 7 maanden geleden gestopt met de pil. Ook die hele medische mallemolen, waar ik op internet al het één en ander over gelezen had, was iets wat wij absoluut nog niet wilden. Als het nou over een jaar nog niet zou lukken, dan zouden we dat misschien wel doen, maar niet al na 7 maanden.
Na een verkennend gesprek, maakte de gynaecoloog een uitstrijkje en werd er een inwendig onderzoek gedaan. Toen hij die echo deed, werd het plots stil. Ik keek op de echo en zag allemaal zwarte vlekken rond mijn eierstokken, maar had geen idee wat het was. Tot mijn gynaecoloog zei dat ik PCO heb. PCO? Wat is dat? Ik had er al wel van gehoord, maar dat ik het zelf zou hebben? Hoe kan dat nu? Dat waren mijn eerste gedachten, vol ongeloof.
Na de echo hadden we hier een heel gesprek over. PCO staat voor polycysteus ovariumsyndroom. Blijkbaar waren die zwarte vlekken allemaal cystes rond mijn eierstokken. En die cystes ronde mijn eierstokken zorgen er dan weer voor dat ik geen spontane eisprong heb en de kans dus ook héél klein is dat ik spontaan zwanger zal worden. Daarnaast hebben mensen met PCO een sterk verminderde vruchtbaarheid. Bovendien vertelde onze gynaecoloog ons dat PCO voornamelijk voorkomt bij obese vrouwen, wat ik absoluut niet ben, want ik heb een gezond BMI van 19. Het komt maar heel zelden voor bij slanke vrouwen, maar er moet iemand de uitzondering zijn, toch?
Uiteindelijk bleek dat, alles wat we eigenlijk voordien hadden gezegd nog niet te willen, dat allemaal wel zou moeten gebeuren. Mijn vriend zijn zaad zou getest moeten worden en we zouden gelijk de volgende cyclus al de medische mallemolen in mogen/moeten. We mochten hier natuurlijk ook gewoon over nadenken, maar de keuze was voor ons snel gemaakt: wij zouden die medische molen ingaan, want we wilden zo weinig mogelijk verloren tijd en de wens naar een kindje werd alsmaar groter. Dus ging de gynaecoloog alles in orde maken: papieren om mijn vriend zijn zaad te laten testen, bloedaanvragen meegeven die ik regelmatig zou moeten laten prikken en voorschriften meegeven van medicatie die ik zou moeten nemen.
Dit was echt een enorme klap in ons gezicht, want we hadden dit helemaal niet aan zien komen. Het is allemaal zo onwerkelijk, zo raar. Iets wat voor velen zo vanzelfsprekend is, zal voor ons een hele opgave worden. Bovendien werd ik jarenlang dagelijks geconfronteerd met mensen die moelijk zwanger konden worden. Ik heb hen altijd gesteund, getroost en bijgestaan in die voor hen moeilijke tijden. En nu, nu ben ik zelf één van hen.
Gelukkig hebben ze bij gynaecologie een geweldige vroedvrouw die mij enorm heeft opgevangen. Ik kende haar al een tijdje, we hebben een goede band en ik kan alles tegen haar vertellen. Ze ziet het ook gelijk als er met mij iets aan de hand is, dus zodoende kon/wou ik dit ook niet voor haar verbergen. Het voelt goed om dit tegen haar te zeggen, zij is voor mij niet alleen een hele lieve vriendin maar zij kan ook alles beter relativeren. Ze werkt zelf op gynaecologie, ze wéét wat het inhoudt en ze wéét wat zo'n mensen doormaken. Het is enorm fijn om mijn hart te kunnen luchten bij haar.
Eenmaal thuis kwam het besef nog harder aan. Ik heb de hele avond door gehuild, kon het maar niet geloven dat ik dit nu had. Wel ben ik gelijk diezelfde avond nog gestart met Lutenyl nemen, wederom om mijn menstruatie op te wekken. Nu we wisten dat het wat moeilijker zou gaan voor ons, wilden we geen tijd 'verliezen'.
Links bovenaan: echografisch beeld van PCO (niet mijn eigen echo)
In februari 2011 stopte ik met de pil. Eigenlijk vooral met de bedoeling om te kijken wat mijn cyclus zou gaan doen. We hadden op dat moment wel al een kinderwens, maar wilden hier nog eventjes mee wachten. Maar al snel werd duidelijk dat die wens groter was dan we beiden hadden verwacht. We deden het al snel niet meer zo veilig, want een kindje was voor ons welkom. Uiteindelijk besloten we dan om het écht uit te spreken tegen elkaar: we wilden echt voor een kindje gaan. Ook al namen we het toen al lang niet zo nauw meer met anticonceptie gebruiken.
Helaas is niet alles zo vanzelfsprekend als het soms lijkt. Nadat ik gestopt was met de pil, werd ik maar niet ongesteld. Ik maakte me er niet echt zorgen over, ik had namelijk jarenlang de pil genomen en ik zou nu wellicht nog gewoon aan het 'ontpillen' zijn. Toch voelde het niet fijn om niet ongesteld te worden, en aangezien ik een gynaecoloog persoonlijk ken, ben ik bij hem ten rade gegaan. Hij stelde me toen voor om Lutenyl te nemen, een medicament dat een menstruatie opwekt. Uiteindelijk werd ik dan begin mei voor het eerst ongesteld na mijn pilstop in februari. Ik had er goede hoop in dat het nu wel gewoon allemaal goed zou gaan en zodoende werd ik, deze keer na 1,5 maand, uit mezelf ongesteld half juni. Mijn cyclus zou nu wel stilletjesaan op gang komen.
Maar ook nu werd ik weer niet uit mezelf ongesteld en ging ik nog eens ten rade gegaan bij mijn gynaecoloog. Hij stelde voor om nog één keer mijn menstruatie op te wekken met Lutenyl, maar als ik de volgende cyclus weer niet uit mezelf ongesteld werd, ik een afspraak moest maken om een check-up te laten doen bij hem. Ook de volgende cyclus werd ik niet spontaan ongesteld, zodoende maakte ik een afspraak bij mijn gynaecoloog. Ik was toen nog maar 7 maanden gestopt met de pil, maar geen spontane menstruatie betekent ook geen eisprong, dus ook geen kans om zwanger te worden.
. Ze vroegen daar of ik nog pijnmedicatie wilde hebben, maar dat wilde ik toen niet, want ik wilde terug naar mijn vriend. En als ik pijnmedicatie zou krijgen, zou ik nog langer moeten wachten en mijn vriend zou nu al wel helemaal in spanning zitten, niet wetende waar ik blijf. Ik was toen al bijna 4u weg van de kamer en ze hadden op voorhand gezegd dat het max een uur zou duren. 
. Ik ben 2 weken geleden begonnen met de Lutenyl en ben vandaag ongesteld geworden. Weer een nieuwe ronde met hopelijk eindelijk een kans om zwanger te worden. 
. Ik stond hier énorm positief in, heb geen seconde gedacht dat het niet zou aanslaan en nu krijg ik dit weer. Ik stort helemaal in, barst in tranen uit en kan geen woord meer uitbrengen. Dit had ik niet zien aankomen. En waar mijn lieve vriend er anders altijd bij was, moest ik hem nu missen. Hij moest niet mee van mij, want dan moet hij op zijn werk ook vragen om later te beginnen en ik wil niet dat ze zich daar ook vragen beginnen te stellen.
