Nog geen week geleden kregen we het harde verdict dat ik PCO heb en dat de kans klein was dat ik zonder hulp van het ziekenhuis zwanger zou worden. Hoe moeilijk we het hier ook mee hadden, we wilden niet bij de pakken blijven neerzitten, we wilden vooruit. Zodoende brachten we op woensdag 5 oktober een spermastaal van mijn vriend binnen in het ziekenhuis. Ik zou die vrijdag erna voor kunnen bellen.
Mijn geduld was echter donderdagmiddag al op, ik was op van de spanning en mijn vriend had een slecht voorgevoel. Ik probeerde dan donderdagavond al maar te bellen en het resultaat was binnen. Het zaad van mijn vriend is in orde, goed boven het gemiddelde. We zijn hier echt heel blij mee, toch een last dat van onze schouders valt. Het probleem ligt dus alleen bij mij en we zijn in goede handen bij onze gynaecoloog.
Doordat het zaad van mijn vriend goed blijkt te zijn, krijg ik ook groen licht om te starten met de medicatie als ik ongesteld ben geworden, nog even afwachten en dan maken we voor het eerst écht een kans om zwanger te worden.
Donderdag 29 september 2011 hadden we onze afspraak staan. Ik leefde er met een dubbel gevoel naartoe. Enerzijds was ik angstig omdat ik nog nooit een uitstrijkje had laten maken en ook nog nooit een inwendig onderzoek had laten doen. Anderzijds keek ik er wel naar uit, omdat we dan zouden weten waarom ik niet uit mezelf ongesteld werd.
Eénmaal bij de gynaecoloog binnen, hadden we eerst een verkennend gesprek. Hij vroeg o.a. of wij het al nodig achtten om het zaad van mijn vriend te laten testen en nog een paar andere medische kwesties. Dit vonden we allemaal niet nodig, want hé, we waren tenslotte nog maar 7 maanden geleden gestopt met de pil. Ook die hele medische mallemolen, waar ik op internet al het één en ander over gelezen had, was iets wat wij absoluut nog niet wilden. Als het nou over een jaar nog niet zou lukken, dan zouden we dat misschien wel doen, maar niet al na 7 maanden.
Na een verkennend gesprek, maakte de gynaecoloog een uitstrijkje en werd er een inwendig onderzoek gedaan. Toen hij die echo deed, werd het plots stil. Ik keek op de echo en zag allemaal zwarte vlekken rond mijn eierstokken, maar had geen idee wat het was. Tot mijn gynaecoloog zei dat ik PCO heb. PCO? Wat is dat? Ik had er al wel van gehoord, maar dat ik het zelf zou hebben? Hoe kan dat nu? Dat waren mijn eerste gedachten, vol ongeloof.
Na de echo hadden we hier een heel gesprek over. PCO staat voor polycysteus ovariumsyndroom. Blijkbaar waren die zwarte vlekken allemaal cystes rond mijn eierstokken. En die cystes ronde mijn eierstokken zorgen er dan weer voor dat ik geen spontane eisprong heb en de kans dus ook héél klein is dat ik spontaan zwanger zal worden. Daarnaast hebben mensen met PCO een sterk verminderde vruchtbaarheid. Bovendien vertelde onze gynaecoloog ons dat PCO voornamelijk voorkomt bij obese vrouwen, wat ik absoluut niet ben, want ik heb een gezond BMI van 19. Het komt maar heel zelden voor bij slanke vrouwen, maar er moet iemand de uitzondering zijn, toch?
Uiteindelijk bleek dat, alles wat we eigenlijk voordien hadden gezegd nog niet te willen, dat allemaal wel zou moeten gebeuren. Mijn vriend zijn zaad zou getest moeten worden en we zouden gelijk de volgende cyclus al de medische mallemolen in mogen/moeten. We mochten hier natuurlijk ook gewoon over nadenken, maar de keuze was voor ons snel gemaakt: wij zouden die medische molen ingaan, want we wilden zo weinig mogelijk verloren tijd en de wens naar een kindje werd alsmaar groter. Dus ging de gynaecoloog alles in orde maken: papieren om mijn vriend zijn zaad te laten testen, bloedaanvragen meegeven die ik regelmatig zou moeten laten prikken en voorschriften meegeven van medicatie die ik zou moeten nemen.
Dit was echt een enorme klap in ons gezicht, want we hadden dit helemaal niet aan zien komen. Het is allemaal zo onwerkelijk, zo raar. Iets wat voor velen zo vanzelfsprekend is, zal voor ons een hele opgave worden. Bovendien werd ik jarenlang dagelijks geconfronteerd met mensen die moelijk zwanger konden worden. Ik heb hen altijd gesteund, getroost en bijgestaan in die voor hen moeilijke tijden. En nu, nu ben ik zelf één van hen.
Gelukkig hebben ze bij gynaecologie een geweldige vroedvrouw die mij enorm heeft opgevangen. Ik kende haar al een tijdje, we hebben een goede band en ik kan alles tegen haar vertellen. Ze ziet het ook gelijk als er met mij iets aan de hand is, dus zodoende kon/wou ik dit ook niet voor haar verbergen. Het voelt goed om dit tegen haar te zeggen, zij is voor mij niet alleen een hele lieve vriendin maar zij kan ook alles beter relativeren. Ze werkt zelf op gynaecologie, ze wéét wat het inhoudt en ze wéét wat zo'n mensen doormaken. Het is enorm fijn om mijn hart te kunnen luchten bij haar.
Eenmaal thuis kwam het besef nog harder aan. Ik heb de hele avond door gehuild, kon het maar niet geloven dat ik dit nu had. Wel ben ik gelijk diezelfde avond nog gestart met Lutenyl nemen, wederom om mijn menstruatie op te wekken. Nu we wisten dat het wat moeilijker zou gaan voor ons, wilden we geen tijd 'verliezen'.
Links bovenaan: echografisch beeld van PCO (niet mijn eigen echo)
In februari 2011 stopte ik met de pil. Eigenlijk vooral met de bedoeling om te kijken wat mijn cyclus zou gaan doen. We hadden op dat moment wel al een kinderwens, maar wilden hier nog eventjes mee wachten. Maar al snel werd duidelijk dat die wens groter was dan we beiden hadden verwacht. We deden het al snel niet meer zo veilig, want een kindje was voor ons welkom. Uiteindelijk besloten we dan om het écht uit te spreken tegen elkaar: we wilden echt voor een kindje gaan. Ook al namen we het toen al lang niet zo nauw meer met anticonceptie gebruiken.
Helaas is niet alles zo vanzelfsprekend als het soms lijkt. Nadat ik gestopt was met de pil, werd ik maar niet ongesteld. Ik maakte me er niet echt zorgen over, ik had namelijk jarenlang de pil genomen en ik zou nu wellicht nog gewoon aan het 'ontpillen' zijn. Toch voelde het niet fijn om niet ongesteld te worden, en aangezien ik een gynaecoloog persoonlijk ken, ben ik bij hem ten rade gegaan. Hij stelde me toen voor om Lutenyl te nemen, een medicament dat een menstruatie opwekt. Uiteindelijk werd ik dan begin mei voor het eerst ongesteld na mijn pilstop in februari. Ik had er goede hoop in dat het nu wel gewoon allemaal goed zou gaan en zodoende werd ik, deze keer na 1,5 maand, uit mezelf ongesteld half juni. Mijn cyclus zou nu wel stilletjesaan op gang komen.
Maar ook nu werd ik weer niet uit mezelf ongesteld en ging ik nog eens ten rade gegaan bij mijn gynaecoloog. Hij stelde voor om nog één keer mijn menstruatie op te wekken met Lutenyl, maar als ik de volgende cyclus weer niet uit mezelf ongesteld werd, ik een afspraak moest maken om een check-up te laten doen bij hem. Ook de volgende cyclus werd ik niet spontaan ongesteld, zodoende maakte ik een afspraak bij mijn gynaecoloog. Ik was toen nog maar 7 maanden gestopt met de pil, maar geen spontane menstruatie betekent ook geen eisprong, dus ook geen kans om zwanger te worden.
