Afgelopen woensdag moesten we weer op controle bij de gynaecoloog, om te kijken of de 100 mg Clomid wel aan zou slaan deze keer. We hadden eigenlijk best wel goede hoop, zinktabletten in combinatie met 100 mg Clomid, dat moest wel goedkomen. Maar helaas, er was wederom niets te zien, de Clomid slaat dus wederom niet aan.
Wat een enorme klap was dat (weer) voor ons. We hoopten allebei zo dat het deze keer wel goed zou gaan, maar ook deze keer konden we een teleurstelling niet ontlopen. En het doet pijn, heel veel pijn. Ik kan niet omschrijven wat ik voel, daar bestaan de juiste woorden niet voor denk ik. Mijn hele lichaam werkt tegen, ik voel me zo leeg, zo machteloos. En soms heb ik zoiets van: "stel je niet aan, jullie zijn nog niet zo superlang bezig en er zijn zoveel koppels die al jaren bezig zijn". Maar toch, het voelt zo oneerlijk, elke keer een behandeling die niet aanslaat, het is moeilijk te bevatten.
Vandaag voor de zekerheid nog een keer bloed laten prikken, er was een heel klein waterkansje dat mijn hormonen toch nog gestegen zouden zijn. Mijn gynaecoloog had al gezegd dat die kans zo goed als onbestaande was, dus ik had er ook niet meer op gehoopt. Maar goed ook, want het resultaat was wederom niet goed. Nu moet ik maandag terug naar mijn gynaecoloog, gaan we bespreken hoe het nu verder moet. De dosis Clomid kan nog 1x verhoogd worden, dus dat ik een driedubbele dosis hormonen binnenkrijg. De kans dat dit aanslaat is echter niet zo heel groot, want mijn lichaam reageert 0,0 op 50 mg en 100 mg, dus de kans dat mijn lichaam op 150 mg wél goed zou reageren, is daarom niet erg groot.
Een andere optie is een operatie, maar daar moet ik nog wat meer informatie over inwinnen. Het is blijkbaar toch een pijnlijk, onaangenaam gebeuren, die operatie. Al kan me dat eigenlijk weinig schelen, ik wil de ergste pijnen doorstaan, ik wil alles doen om toch maar zwanger te kunnen worden. Eigenlijk wil ik al mijn kansen benutten, dus enerzijds zou ik die 150 mg Clomid ook nog willen proberen. Anderzijds, als de kans toch zo enorm klein is, waarom zou ik dan nog 2 maanden langer wachten als de kans bij voorbaat al groot is dat het 'verloren' maanden zijn?
Ik ga nu gewoon nog niet op de zaken vooruit lopen. Ik wacht het gesprek met mijn gynaecoloog af maandag, dan kan ik ook al mijn vragen afvuren en heb ik hopelijk een duidelijker beeld over hoe ik onze toekomst moet/kan zien.
