Dat IJzendijke ooit een vestingstad is geweest, is er nu nog met enige moeite aan te zien. Maar eens had Prins Maurits er een onneembare vesting van gemaakt. Dat vond hij nodig om de Spaanse legers op afstand te houden.
Breskens ligt pal aan de machtige Westerschelde en er is ook allerlei te zien. Zoals een wel heel merkwaardig kerkje dat door een heel merkwaardig man werd voorzien van bijzondere beelden.
Lees wat ik er over te zeggen heb door op de bijlage te klikken.
Het Pajottenland heeft vele gezichten. Niet allemaal zijn ze even fraai. Er is het Pajottenland dat Bruegel schilderde. Met kleine dorpen die tussen te plooien van de ronde heuvels zijn gevat. Als diamantjes tussen... ahum... andere ronde heuvels. Of er is ook wat anders. Het was vooral dat laatste wat aan bod kwam bij deze wandeling. Wat ik erover te vertellen heb, dat zit achter de bijlage.
Dit stukje van Stekene heet dan klein maar eens was het groot. Met onvoorstelbaar veel invloed. Nu is Klein-Sinaai een rustig dorp in het Waasland. Met zijn rijke geschiedenis heeft het niet altijd even zorgvuldig omgesprongen.
Het staat weer allemaal voor je klaar. Door op het bijvoegsel te klikken, komt de hele tekst te voorschijn.
Er staat een bedrijf dat in zijn soort het grootste ter wereld is. In het centrum van het dorp staan meerdere merkwaardige, zeer oude gebouwen nagenoeg op een kluitje bij elkaar. Elders waren er opvallend veel oude hoeves. Al dan niet verbouwd. En massas kapelletjes in verschillende staten van onderhoud. Respectievelijk gebrek daaraan. In mijn verste herinnering verloren mannen er hun kop: Wieze in Oost-Vlaanderen.
Lees wat ik er over te zeggen heb in de bijlage. Even daar klikken en alles wordt je ook dit keer geopenbaard.
Wie heide wil zien, die moet zich naar de Kempen begeven. Dat is bekend. Hoewel de echte heide eigenlijk wel zeldzaam is geworden, bestaat ze toch nog steeds. Bijvoorbeeld in de omgeving van Rijkevorsel en Beerse. Al moet ik toegeven dat het waarnemen van het heidelandschap voor mij wat moeilijk was omdat alles bedekt was met een dik pak sneeuw. Dat was mooi. Dat was bijzonder. Maar ook zonder die winterse versiering is er hier heel veel natuur te genieten.
Wat ik erover te vertellen heb zit achter de bijlage. Bij belangstelling: even daar klikken.
Hemiksem, Hoboken, Schelle en Wilrijk... ze liggen daar allemaal dichtbij het grote Antwerpen. En de wandeling passeerde in elk ervan. Langs een abdij, een machtige stroom, een fort en meerdere kastelen. Afwisseling genoeg dus. Komt daar nog bij dat sommige aspecten beter bekend zijn in het buitenland dan hier te lande. Wil je er meer van weten? Het zit allemaal achter de bijlage, dus even daar klikken.
Ik wens je in elk geval een prettige leeservaring,
Tussen Brussel en Geraardsbergen ligt ongeveer 50 kilometer. Tenminste toch wanneer je niet de kortste weg neemt. Het voordeel van de langere, kronkelige route is dat er links en rechts nogal wat te zien is. Vooropgesteld dat je tijd en gelegenheid hebt om het te bekijken.
Beide steden hebben een monumentje dat water geeft. Over wie het oudste heeft en welk van de twee het belangrijkste of interessantste is, dat is een bron van discussies die net zo rijk is als de bron die voor het water zelf zorgt.
Het hele verhaal verschuilt zich weer achter de bijlage. Even daarop klikken en je komt dus alles te weten.
De taalgrens was ondergesneeuwd tijdens deze tocht. Heel erg zelfs. Geloof me, ik kan het weten want ik ben niet minder dan twee keer naar Amougies gewandeld en weer teruggekomen naar Ruien. Dus meen ik wel wat te kunnen zeggen over het eerder bescheiden Waalse dorp. Er ligt daar trouwens wel meer dan alleen maar sneeuw. Wat dat is, dat kom je te weten door op de bijlage te klikken.
Je loopt er in een volkomen vlak dal. Of opeens tegen een vrij steile helling op. Dat heeft de Schelde uitgevreten. Eeuwenlang. Duizenden jaren lang zelfs.
In Dikkelvenne op De Rotse hanteert men een variant op het bijbelse klopt en u zal worden opengedaan. Wát dat precies inhoudt? Om dat te weten te komen moet je de bijlage openen want daarachter zit het Voetstukje over Vurste, Dikkelvenne, Meilegem, Beerlegem, Baaigem en Semmerzake.
Ze beweren dat daar de Boerenkrijg is begonnen. Het was de opstand aan het einde van de 18e eeuw van de eenvoudige boerenbevolking tegen de Franse overheerser. Ze hebben daar zelfs nog een gevel met een kanonskogel erin om het te bewijzen. Ja, ja, zo leren de ketters doch zij dolen: de Boerenkrijg begon in Overmere. Dat is geschiedkundig bewezen. Maar daarentegen heeft Overmere slechts de Mere, een riviertje dat nagenoeg niet meer bestaat, en hebben ze in Sint-Amands een wel zeer machtige Schelde. Bovendien komt de Rupel daar ook al niet te ver uit de buurt voorbij. Genoeg stof om als inspiratiebron te dienen voor een bekend dichter. Lees er alles (en nog meer) over in de bijlage.
Alweer een ander deel van Argentinië. Dit keer het uiterste noord-oosten. Een punt waar drie landen en twee rivieren samenkomen. Waar één van de wereldwonderen te zien is. Het staat allemaal in de bijlage.
Je hoeft niet altijd de grootste te zijn om het meest indruk te maken. Dat geldt voor de gletsjers in Patagonië. En voor de bergen.
De Perito Moreno Gletsjer is niet de grootste maar je kan er wel het best kennis mee maken. En hij is al groot genoeg om een blijvende indruk te maken in de herinneringen van de kijker.
De Cerro Fitz Roy is niet de hoogste berg van de Andes maar wel de moeilijkste om te beklimmen.
Veel over de gletsjer staat er te wachten in de bijlage. Over de Fitz Roy nagenoeg niets. Maar je weet ondertussen toch weer iets meer. Voor nóg meer: klik de bijlage.
Van het oosten (Buenos Aires) helemaal naar het westen (Mendoza). Naar de voet van het machtige Andesgebergte. Van de wijngaarden tot helemaal in de Andes. Over wat voor merkwaardigs daar allemaal te zien is. Het derde deel van wat ik over Argentinië heb te vertellen. Het zit achter de bijlage. Even daar klikken indien je wil weten waar het om te doen is.
Over Buenos Aires valt veel te vertellen. Vandaar dit tweede luik van het verhaal zoals ik het graag wilde vertellen. Over taxis en musea, Dwaze Moeders en een kathedraal die er van buiten als een museum uitziet. En nog veel meer.
Deze bijdrage springt wel heel erg uit de band. Iets van een 12 000 kilometer ongeveer! Maar ach, waar het hart van vol is, loopt de mond van over, toch? En we zijn er geweest. In Argentinië. Dus heb ik er wat over te vertellen. Denk ik.
Het is dus eerder een Buitenbeentje geworden dan een Voetstukje. Toch hoop ik dat het je kan interesseren. Het zit onder de bijlage. Even daar klikken dus.
Ze zien ze vliegen daar aan de taalgrens. Hoewel sommigen ze liever niet zouden zien vliegen. En nog minder horen vliegen. Behalve die vliegende tuigen zijn er nog meer zaken die op en neer gaan. Het landschap, bijvoorbeeld. Hier tegen Geraardsbergen aangeleund is dat laatste niet zo verwonderlijk. Wanneer je even de straat uitloopt, kom je zowaar ook meteen in een ander gewest terecht. Of in een natuurgebied. Of in de modder. Hoewel dat laatste geen conditio sine qua non is.
Er staat in Retie vlak voor de kerk een linde. Tja, dat is misschien wel iets wat al meer vertoond is. Maar deze is naar schatting zon 600 jaar oud! Er bestaat wat twijfel over die leeftijd maar de linde in Retie is hoe dan ook eeuwen oud. En er is de heide. En de bossen. En de abdij van Postel... Enfin, wanneer je er meer wil over weten, dan kan je het bijgaande Voetstukje aanklikken.
