Van het oosten (Buenos Aires) helemaal naar het westen (Mendoza). Naar de voet van het machtige Andesgebergte. Van de wijngaarden tot helemaal in de Andes. Over wat voor merkwaardigs daar allemaal te zien is. Het derde deel van wat ik over Argentinië heb te vertellen. Het zit achter de bijlage. Even daar klikken indien je wil weten waar het om te doen is.
Over Buenos Aires valt veel te vertellen. Vandaar dit tweede luik van het verhaal zoals ik het graag wilde vertellen. Over taxis en musea, Dwaze Moeders en een kathedraal die er van buiten als een museum uitziet. En nog veel meer.
Deze bijdrage springt wel heel erg uit de band. Iets van een 12 000 kilometer ongeveer! Maar ach, waar het hart van vol is, loopt de mond van over, toch? En we zijn er geweest. In Argentinië. Dus heb ik er wat over te vertellen. Denk ik.
Het is dus eerder een Buitenbeentje geworden dan een Voetstukje. Toch hoop ik dat het je kan interesseren. Het zit onder de bijlage. Even daar klikken dus.
Ze zien ze vliegen daar aan de taalgrens. Hoewel sommigen ze liever niet zouden zien vliegen. En nog minder horen vliegen. Behalve die vliegende tuigen zijn er nog meer zaken die op en neer gaan. Het landschap, bijvoorbeeld. Hier tegen Geraardsbergen aangeleund is dat laatste niet zo verwonderlijk. Wanneer je even de straat uitloopt, kom je zowaar ook meteen in een ander gewest terecht. Of in een natuurgebied. Of in de modder. Hoewel dat laatste geen conditio sine qua non is.
Er staat in Retie vlak voor de kerk een linde. Tja, dat is misschien wel iets wat al meer vertoond is. Maar deze is naar schatting zon 600 jaar oud! Er bestaat wat twijfel over die leeftijd maar de linde in Retie is hoe dan ook eeuwen oud. En er is de heide. En de bossen. En de abdij van Postel... Enfin, wanneer je er meer wil over weten, dan kan je het bijgaande Voetstukje aanklikken.
Een rivier die groot genoemd wordt maar die eigenlijk zo groot niet is. Een berg die een heuvel is... Je vindt het hier allemaal. Veel meer nog. Want rond Itegem, Hallaar en Heist-op-den-Berg is allerlei te zien. Een zeer divers landschap. Van hoog tot laag.
Het staat weer allemaal te lezen in het Voetstukje dat hierbij gaat.
Deze keer is het eigenlijk geen Voetstukje. Eerder een Buitenbeentje. Er komt geen dorp of stad of streek op de voorscène maar... Molens! Windmolens. Niet die elektriciteitsproducenten
maar de echte, eeuwenoude technologie die, gelukkig, weer wat gewaardeerd wordt. Over de verhalen die rond de molenaar zijn gesponnen, over hoe diep zich het malen en de molens in onze taal hebben geworteld. Nog steeds.
Het staat weer allemaal te lezen in de bijlage. Even klikken en de molen gaat draaien.
Ik hoop dat je veel plezier beleeft aan het lezen. Want dat is wel de bedoeling.
Ieper is een stad die onder de Eerste Wereldoorlog ernstig heeft geleden. Eigenlijk is dat nog een understatement want de hele stad was op 11 november 1918 één grote puinhoop.
Er werd nog overwogen om dat zo te laten en de stad op een andere plaats weer op te bouwen. Wat uiteindelijk niet is gebeurd: ze werd in haar oude glorie terug opgebouwd. Het duurde wel veertig jaar maar wie nu op de Grote
Markt staat en in het rond kijkt, verwondert er zich over hoe rijk de stad moet geweest zijn om zulke prachtige gebouwen daar neer te zetten. Maar niet alleen Ieper zelf is interessant, dat is de wijde omtrek net zo goed.
Dus klik even op de bijlage en het Voetstukje toont wat ik er nog meer over te zeggen heb.
Diksmuide... weer een andere streek die erg onder het geweld van de Eerste Wereldoorlog te lijden heeft gehad. Met een Grote Markt die helemaal is opgerezen als een Feniks uit
zijn as. En overal in de omtrek zijn er nog sporen te vinden van die storm aan waanzin die hier bijna honderd jaar geleden uitbarstte. Het ene spoor is al beklijvender dan het andere. Maar allemaal zijn ze waardevol.
Lees alles wat ik er over te zeggen heb in het bijgevoegde Voetstukje. De verhalen, de voor- en de achtergrond. Op de bijlage klikken helpt je verder.
Poperinge, de stad van de hop. Bijna honderd jaar geleden was het voor sommigen ook de stad van de hoop. Maar van nog zoveel meer. Een stad met een lang verleden en die een apart hoofdstuk schreef in het verloop van de Eerste Wereldoorlog. De Groote Oorlog.
De IJzer kwam er dit keer niet aan te pas maar er was daar en in de omtrek nog zoveel anders te zien en te leren. In plaats van water stroomde er dit keer... bier!
Het staat allemaal op je te wachten, verborgen achter de bijlage. Even dubbel klikken daarop helpt je verder.
Stond ik vorige keer bij de bronnen van de IJzer, dit keer stond ik bij de monding van die rivier in de Noordzee. Het andere uiterste. In het eerste kwart van de Vierdaagse van de IJzer.
De rode draad, of liever de blauwe draad, bij al die tochten was dus duidelijk de IJzer. En de rol die de rivier had gespeeld in, vooral, de Eerste Wereldoorlog. Dat was niet gering. Zoals in het Voetstukje in de bijlage is te lezen.
Het was Vlaanderen. Het is Frankrijk. Toch wordt het stilletjes weer wat meer Vlaanderen. Indertijd heeft men er om gevochten. Dat moet gelukkig nu niet meer, nu is het een proces. Frans-Vlaanderen gaat zijn verleden steeds meer wat herkennen en waarderen.
Hier ligt de hoogste heuvel van de hele Westhoek en met zijn 170 meter is de Kasselberg toch al eentje die meetelt.
Over de veldslag die besliste over het feit dat op dit stukje land nu nog (bijna) uitsluitend Frans wordt gesproken, daarover is wel één en ander te vertellen. Dat gebeurt dan ook in het Voetstukje dat achter het bijvoegsel zit.
De streek rond Asse, en dus ook rond Mollem, was destijds de hoppestreek. Er is nu niet veel meer van te merken. Ook niet op deze Hopduveltochten. Wat niet belet dat er nog heel wat anders te zien was, zo dicht tegen de hoofdstad. Dorpen en gehuchten met een heel eigen karakter. En, niet te vergeten, een koningin die hier ooit eens vastzat in de modder...
Ik wens je alweer veel genoegen met het lezen van het stukje in het bijvoegsel.
Er liggen nog heel wat verrassingen te wachten in dit vlakke land. Vermits Lapscheure helemaal aan de grens ligt met Nederland is een kijkje bij de buren vanzelfsprekend. Ook daarover is er heel wat te vertellen. Het staat allemaal te lezen in het Voetstukje dat achter de bijlage zit. Even dubbelklikken en ziedaar...
Het dorp mag dan misschien niet al te bekend zijn bij het grote publiek, het is allerminst onbelangrijk. Bijvoorbeeld alleen al omdat het zon lange, rijke geschiedenis heeft.
En de streek heeft beslist ook het landschap mee. De Vlaamse Ardennen, weet je wel? Dus lezen maar wat er in het Voetstukje staat dat achter de bijlage zit.
Er wordt wel eens gezegd dat het niet altijd eenvoudig is met tweeën samen te leven. Maar wat te denken van het samengaan met drie, respectievelijk twee? Ik heb het er over dat in de nabijheid van Bever drie provincies samenkomen en bovendien twee verschillende talen. Niet simpel, toch? Maar dat schijnt daar wrijvingsloos te verlopen. Ze hebben natuurlijk wel het mooie landschap mee. Met eindeloze vergezichten. Dat verruimt uiteraard de blik.
Lees er alles over in het Voetstukje dat listig verborgen zit achter de bijlage.
Het Meetjesland... Waarschoot, Lembeke... Bij dat laatste duiken noodzakelijkerwijze de Lembeekse Bossen op. Niet dat het de enige waren. De Kwadebossen waren er ook. Hoewel die ook nog een andere identiteit hebben: de Bellebargiebossen. Hoe ze aan die naam gekomen zijn, dat staat in de bijlage te lezen. Door erop te klikken opent er een Voetstukje dat je alles vertelt. Op voorwaarde dat je het wil lezen, uiteraard.
Rijmenam ligt nog net in de provincie Antwerpen maar de buren, in Keerbergen, die kunnen zich al Brabanders noemen. Voor de rest trekt het landschap zich niets aan van wat de
mens daar als grenzen heeft uitgetekend. Er zijn bossen en... bossen. En zand. Dat was vroeger zelfs handelswaar. Helaas geen heide meer. Tenzij nog een heel klein stukje. Er is echter hoop want er wordt aan gewerkt om het
aloude heidelandschap weer te herstellen. Dat, en nog veel meer, staat te lezen in het bijgaande Voetstukje.
De Vlaamse Ardennen hebben vele gezichten. Soms zijn ze zo vlak dat men zich kan afvragen waar de benaming Ardennen wel mag op slaan. Op andere plaatsen rijzen heuvels
op waarvan het bestijgen niet te onderschatten is. Er zijn open landschappen, holle wegen, dichte bossen en mooie panoramas. Het zien en bewandelen waard. In het bijgaande Voetstukje kan je erover lezen hoe het in de wijde
omtrek van Zingem eruit ziet.
Het Hageland heeft een hart van... ijzer! Echt waar. Lang, zeer lang geleden, zette de zee hier een laag af waar veel ijzer in zat en dat ging roesten. Zoals ijzer pleegt te
doen. Daarbij koekte het samen met het aanwezige zand en het gevolg laat zich raden: ijzerzandsteen. De heuvels met die ijzeren kern zijn er nog steeds en ze tonen soms wijdse vergezichten voor wie ze tot boven toe beklimt
en om zich heen kijkt. Dat heb ik voor jullie gedaan en mijn impressies over die streek kan je lezen door het bijvoegsel aan te klikken.Ik wens jullie veel genoegen met de lectuur.
