Het was "belle" in Belle en de Dender lag er oud en rustig bij in het stadspark. Tenminste toch het stukje wat ik ervan gezien heb. Het blauw van de lucht spiegelde zich in het gladde water en de zon klom juichend naar het zenit terwijl ik me langs het uitgezette traject door het landschap bewoog. Het is lente. Niemand die er nog aan twijfelt.
Lees wat ik er verder over te vertellen heb door met de linker muistoets de bijlage te kietelen.
Op de dag dat de Ronde van Vlaanderen onze gewesten teisterde, ben ik gaan wandelen dichtbij de poort van de streek waar het zwaartepunt van deze heroïsche strijd met het stalen ros moest plaats vinden. Nee, het was niet de Tiegem-, de Paters- of Taaienberg die ik heb bedwongen. Nog niet eens de Steenberg. Want daartoe ben ik wat te ver uit de buurt gebleven. Maar toch legde het landschap zich in vriendelijke plooien. Als de rimpels van een vertrouwd oud gezicht.
Ja, ja, men wordt niet enkel vanwege de Ronde lyrisch.
Alweer Roosdaal, ja. Maar dit keer de meest recente wandeling. Een heel ander traject maar er was uiteraard wel een verband met wat er twee jaar geleden te zien en te weten was. Vandaar dat het oude stukje hier ook staat. Voor iedereen die het naadje van de kous wil weten. Dit stukje is wat korter dan de laatste tijd gebruikelijk. Maar wanneer je ook het voorgaande leest, ja, dan ben je wel even zoet. Mag ook al eens.
Niet eerder op het blog gegooid: een stukje over een wandeling in Roosdaal. In de regen. Ter aanvulling van het volgende (of voorgaande) stukje. Want ik ben daar nogmaals gaan wandelen en ik kan toch niet altijd maar hetzelfde blijven schrijven, niet?
Klikken op de bijlage.
Ook met dit kijkje in een recent verleden wens ik je veel leesgenot.
Je kan er onmogelijk naast kijken. De Westhoek is bezaaid met soldatenkerkhoven. Gesneuvelden in de Groote Oorlog. Dus die stille maar indringende getuigen waren ook op deze tocht overvloedig aanwezig. Reden om er eens bij stil te staan. Letterlijk en figuurlijk. Even overwegen tot wat de menselijke waanzin in staat is.
Voor de rest scheen de zon, het landschap was ruim en open. Met heuvels.
Lees wat ik bij al dat gedacht en gedaan heb. Door te klikken op de bijlage zal het duidelijk worden.
Er is veel te zien daar in Ronse. En in de wijde omtrek van die stad nog meer! Vooral wanneer je niet te snel door het landschap raast. Te voet, bijvoorbeeld. Zo kan je nog eens stilstaan hier en daar en een eind weg mijmeren. Of niet. Omdat de spieren beginnen te protesteren door dat vermaledijde, beminde reliëf.
Hoe ik het beleefd heb, dat staat te lezen in de bijlage. Erop klikken legt de diepste roerselen van mijn ziel bloot. Over de hoogste toppen, door de diepste dalen. Een echte emotionele getuigenheuvel.
Het was een hele trip door het Houtland. De tocht had eventueel ook "Kastelentocht" kunnen heten want daarvan hebben ze er wel enkele in voorraad, daar in Torhout. Een levendige boel met een tot leven gewekte geschiedenis. En dat onder een meestentijds schijnende zon...
Ga er even voor zitten want het is weer niet weinig tekst. Klikken op de bijlage maakt duidelijk hoeveel!
Ter gelegenheid van de Nationale Wandeldag gingen we dit keer per autocar naar het West-Vlaamse Ruiselede. Voor een goed georganiseerde, leuke wandeling. Waaraan het weer ook nog eens prettig meewerkte. In het bijgaande Voetstukje staat te lezen wat er zoal te zien en te beleven was. Een flink stuk tekst maar er was dan ook veel te vertellen. Indien geïnteresseerd: klikken op de bijlage, graag.
