Tussen ons dagwerk en nachtwerk (ja Michel) waar we meestal na 22u aan begonnen gingen we meestal in stad eten. Met veel te kleine taxi's (3 stevige mannen vanachter en een Michelleke vooraan) reden we van en naar stad. Achtereenvolgens hebben we volgende restaurants aangedaan : * Restaurant in hotel : Chinese keuken met draaitafel in midden. Chinese gerechten zeer spicy, vreemd maar OK * Een koreaans restaurant : heel lekker, maar veel te veel besteld. Twee grote plateau's voor vier man. Deze plateau's werden aan tafel gebakken. Heel lekker, alles was zeker dood. * Buffet restaurant van InterContinental hotel (hebben we drie maal gedaan), heel lekker eten en met mes en vork ! Na de maaltijd mocht iedereen een lotje trekken. Dat was de korting voor het volgende bezoek Toffe lobby bar * Westers restaurant voor steak met frietjes (lekker en niet duur), ook twee maal gedaan
Enkele tips : Altijd koud bier vragen, Chinezen drinken normaal lauw bier Op voorhand rijst vragen bij eten, anders krijg je pas rijst als al de rest al op is Snelcursus bierglas vullen is nodig bij sommige opdiensters. Altijd verifiëren wat je eet (is het dood ? / goed roeren in de soep om te kijken of er kippepoten inzitten, ...)
In het Intercontinental hotel was er op het 9e verdiep een zwembad. Ze vroegen enkel mijn kamernummer, wat ik prompt gaf...
CISDI is onze Chinees studie bureau. Gedurende de komende twee weken houden we review meetings in een viertal vakgebieden. Onze mensen zijn dus vooraf gesplitst in vier groepen. Twee kleinere voor civiele werken en utilities, een grotere voor automation en een andere voor power die ik voorzat. Ik ga niet in detail gaan maar bij ons ging alles over hoogspanning, middenspanningsverdeling, transformatoren en dergelijke. De eerste vergaderdag keken we een beetje de kat uit de boom en laat de Chinezen maar afkomen. Deze methode bleek echter weinig efficient, vanaf dag twee werd in de powergroep de "chess clock" strategie toegepast : Wij stelden de vragen, de Chinezen hadden 10 minuten om hun uitleg te doen. Na tien minuten uitleg zonder beslissing : CISDI zal aanpassen of CISDI zal nakijken. Dat was een hele vooruitgang, maar heel vermoeiend (voor de Chinezen). We begonnen iedere dag om 9u to 12u en van 14 tot 18u30 of later met enkel kleine pauzes. Iedere avond kropen onze Chinezen naar huis, maar het ging vooruit... Van mijn vergaderingen zijn er geen foto's, de deur deed ik altijd op toe. We hadden altijd dezelfde bende Chinezen voor ons : - de Manager ? : hij zat altijd in de vergaderzaal met zijn laptop, nam niet deel aan de meeting en af en toe kwam zijn secretaresse ons storen. hij had waarschijnlijk geen bureau en werd dus maar in ons vergaderzaal gedropt. Verstaat totaal geen Engels - den dooien : heeft twee weken bij ons "gelegen" en geen woord gezegd. Gaf je hem een datasheet, dan kon hij er zich gans de dag mee bezig houden - de zuchter : telkens als we een moeilijke vraag stelden gaf hij een diepe zucht, hij sprak wel gebrekkig Engels - den docteur : typisch Mao type die alle uitleg deed in het Chinees, spreekt geen woord Engels. Kan een bord vol formules zetten met Chinese tekens !!! Geraak daar wijs uit. Is volgens mij wel een geniepigaard die wel Engels kan want bij de conclusies kon hij wel advocatentaal lezen en laten corrigeren - ons tolkske : freel, niet onknap jong Chinees meisje dat altijd wel ergens zit te prutsen (als ze haar fles met medicijnen niet bij heeft) was volgens mij bang van mij en zal er zeker nog nachtmerries aan overhouden. Na mijn commentaren tamelijk persoonlijk op en sprong soms achteruit als de 10 minuten om waren De lunchtijd en de tijd na de vergaderingen werd nuttig gebruikt om intern samen te zitten. De lunch zelf trok op niks. Om de andere dag McDonalds en Pizzahut. De Chinezen dachten dat deze Amerikaanse junkfood een westerse lunch was, maar ja wat kan je eraan doen.
Zoals reeds gezegd hebben we een heel internationaal gezelschap van ArcelorMittal voor de review in China. Een handvol Indiërs, een Fransman, een Canadees, een Chinees en een aantal Belgen. Vandaag ontmoeten we elkaar voor het eerst live (alle ander contact was via telefoon, mail en teleconferencing). Samen met Dave had ik deze meeting voorbereid, we rekenden op 4 a 5 uur meetingtijd. We moesten wel rekening houden met de Indische vrienden die van AMDEK Calcutta kwamen. Ze waren gisterenavond op het vliegtuig gestapt, voor de middag geland en deze namiddag vergadering. Tegen het eind van de vergadering liggen er een aantal bijna te slapen, maar onder de gegeven omstandigheden vind ik dit geen probleem. Oh ja, doe van de vergadering was onze meningen samen te leggen en zo met één stem tegen de Chinezen van CISDI te spreken.
Onze eerste uitstap naar downtown Chongqing deden we te voet, kwestie van wat benenwerk. Het centrum is heel modern, veel hoogbouw, neonlichten, en heel speciale geuren. De winkels zijn hier iedere dag open tot 22u. De jacht op electronica (GSM's, computers, ...) wordt onmiddellijk gestaakt. Alle bekende merken zijn dezelfde prijs of zelfs duurder dan in België. Ons eerste etentje op restaurant proberen we voorzichtig aan te pakken. Een McDonalds is er maar willen we al laatste redmiddel gebruiken. De zoektocht naar een "deftig" restaurant is niet eenvoudig. In Europa zie je een reclamebord en stap je binnen. Hier zie je reclameborden maar in het Chinees, en moet je door bijvoorbeeld een grote kleerwinkel naar achter, en dan een aantal trappen op of neer om iets te vinden. Ons eerste echte Chinese maaltijd viel mee. Wat we nu al weten is dat de streekspecialiteiten allen pikant zullen zijn.
Aangekomen op de luchthaven vinden we zonder problemen onze begeleidster, de eerste Chinese die deftig Engels spreekt, van de Firma Cisdi terug. Maggy (een synoniem voor Ming) stapt met ons en een Chinese chauffeur in een firmabuske. Hier werden we direct gedoopt in het efficient Chinees verkeer. Als een straaljager racet onze piloot (chauffeur zal ik hem niet meer noemen) richting hotel, ongeveer een half uurtje vliegen. Al die gele mannen zijn hier zot, toeteren , rood licht rijden, in tegengestelde zin rijden, rechts oversteken. Hier zou onze Belgische regering nog wat boetegeld kunnen innen ... Onze piloot neemt de verkeerde afrit (op de autosnelweg !!!), geen probleem, midden de baan achteruit en terug verder ?!? We vliegen aan honderdtwintig per uur verder, worden ingehaald door touringcars (ja van die grote bussen met +/- 80 man), ontwijken twee fietsende kinderen (moesten het Japanners zijn, ja, dan waren het kamikazes, maar hier in China). Een half uur later "landen" we bij het hotel. "River Romance" ligt langs de Jianling rivier, die iets verder in de Yantze rivier uitmondt. Alles is hier hoogbouw, ons hotel valt nog mee (26 verdiepen). Vlug inchecken en een doucheke ? Vergeet het, alles aan de balie is in het Chinees. We moeten met onze credit card een borg betalen en het volledige verblijfbedrag voorschieten. OK geen probleem, of toch. Anderhalf uur zijn die bezig geweest !!! Onze Visa kaarten werden door hun terminal niet aanvaard. Na veel aandringen (leek wel pictionary) en bellen met hun helpdesk bleek dat de Chinezen de "versheidsdatum" van onze kaarten omgekeerd ingaf. Jaar als maand en omgekeerd. Vlug inchecken en eens naar het stad. Probleem, alles is in het Chinees, dus vragen we Maggy een laatste gunst, schrijf aub centrum en naam van het hotel in het Chinees, zodat we dat aan een taxichauffeur kunnen tonen. En dan nu op stap.
Een fabriek komt er pas na lange voorbereidingen. De engineering, dit is het werkelijk ontwerpen van alles gebeurt hier door Chinezen. Dit gebeurt in een aantal fasen. Eind februari waren die klaar met wat we "basis engineering" noemen. Gedurende een aantal weken is op 3 verschillen plaatsen op onze aardbol een nazicht of review van de "basis engineering" gedaan. Namelijk Calcutta in India, Jubail in Saudi-Arabië en Gent in België. Elk van deze drie groepen controleert een facet van die basis studie. Van 27 maart tot en met 11 april komen de drie teams samen in China in de megastad Chongqing om gedurende die twee weken alle opmerkingen met de Chinese constructeur CISDI door te spreken. Hierbij een kort relaas van deze missie.
Samen met twee collega's, Robby en Michel, vliegen we in een kort vluchtje van Brussel naar Amsterdam volgt de lange vlucht naar Beijing. Boarden was heel simpel, een lange Walibi rij voor toeristenklasse, maar wij konden voorkruipen. Eten en drinken aan boord was perfect, entertainmentset kan niet beter (al loopt die af en toe vast, maar zal wel aan mij liggen). "Slumdog millionaire" is een prachtige film maar hierna ga ik toch wat slapen (nachtvlucht). Een viertal uurtjes later wordt het ontbijt al geserveerd. Mijn maag is nog vol en heb waarschijnlijk wat te veel besteld maar ja, dit is ons laatste westers eten Voor het uitstappen krijgen we nog een porseleinen huizeke met jenever aangeboden. Grote paniek bij Michel, want dit wordt aan de douane afgenomen.
In Beijing geland hebben we een aantal uur alvorens we verder doorvliegen naar Chongqing. Lange rijen bij immigratie maar gelukkig een vlotte doorstroom. Bij de douaneambtenaar aangekomen en na paspoortcontrole moet je die kerel nog "beoordelen" met een knoppenkastje van zeer goed tot zeer slecht. Ik besluit hem gewoon "goed" te geven. Wie weet sluiten ze die kerel anders op in een of andere zoutmijn. Een goed idee van Robby was om even aan de bagageband te wachten, want daar kwamen onze koffers aan (die in Brussel tot op de eindbestemming doorgestuurd werden ). Gelukkig konden we ons porseleinen huizeke in onze koffer steken. Van een knap chineeske aan de domestic flight in check balie hebben we ook nieuwe boarding pass gekregen (dit was toch al in Brussel geregeld ?). En daarna een stapke in de Beijing luchthaven. Een aantal massagekes afgewimpeld en uiteindelijk in de lounge beland.
Onze vlucht naar Chongqing was redelijk bevolkt en lastig (3,5 uur) door de weinige slaap vannacht. Ons middageten viel mee maar was al aan de Chinese kant.
ArcelorMittal heeft als grootste staalproducent ter wereld, net zoals bijna elke onderneming, te lijden onder de huidige economische crisis. Ondanks deze crisis is er toch een groen licht gegeven voor het bouwen van een compleet nieuwe buizenfabriek in Saudi Arabië. Welliswaar moet er op ons totaal budget (een bedrag in $ met bijna 9 nullen) ook serieus bespaard worden. Dit op zich, naast de omgeving, wordt ook al een uitdaging.
Eind januari is de kans aan mij, simpele Vlaming, gegeven om aan dit project mee te werken. Ik ga het "lokale" team in El Jubail, een moderne industriële stad, versterken en bekommer me om alles waar stroom doorloopt. Dit gaat van hoogspanning, motoren, sturingen, aarding, verlichting, telefonie, IT, ... Van specificaties opstellen en controleren tot bestellen en opvolgen van al die zaken.
Ik verblijf er minimaal 6 maanden. Dit project loopt over meer dan 2 jaar, dus werkelijke verblijfsduur is nog niet gekend. Privé probeer ik mijn vrouw en kindje van 2 ook naar Saudi te krijgen, wat voor hen waarschijnlijk nog een grotere uitdaging wordt .
De bedoeling van deze blog is geen zwaar technische onderwerpen aan te raken, maar alledaagse belevenissen in een niet-alledaagse omgeving, die waarschijnlijk velen afschrikt of juist aantrekt.
Aangekomen op de luchthaven vinden we zonder problemen onze begeleidster, de eerste Chinese die deftig Engels spreekt, van de Firma Cisdi terug. Maggy (een synoniem voor Ming) stapt met ons en een Chinese chauffeur in een firmabuske. Hier werden we direct gedoopt in het efficient Chinees verkeer. Als een straaljager racet onze piloot (chauffeur zal ik hem niet meer noemen) richting hotel, ongeveer een half uurtje vliegen. Al die gele mannen zijn hier zot, toeteren , rood licht rijden, in tegengestelde zin rijden, rechts oversteken. Hier zou onze Belgische regering nog wat boetegeld kunnen innen
... Onze piloot neemt de verkeerde afrit (op de autosnelweg !!!), geen probleem, midden de baan achteruit en terug verder ?!? We vliegen aan honderdtwintig per uur verder, worden ingehaald door touringcars (ja van die grote bussen met +/- 80 man), ontwijken twee fietsende kinderen (moesten het Japanners zijn, ja, dan waren het kamikazes, maar hier in China). Een half uur later "landen" we bij het hotel.
Een fabriek komt er pas na lange voorbereidingen. De engineering, dit is het werkelijk ontwerpen van alles gebeurt hier door Chinezen. Dit gebeurt in een aantal fasen. Eind februari waren die klaar met wat we "basis engineering" noemen. Gedurende een aantal weken is op 3 verschillen plaatsen op onze aardbol een nazicht of review van de "basis engineering" gedaan. Namelijk Calcutta in India, Jubail in Saudi-Arabië en Gent in België. Elk van deze drie groepen controleert een facet van die basis studie. Van 27 maart tot en met 11 april komen de drie teams samen in China in de megastad Chongqing om gedurende die twee weken alle opmerkingen met de Chinese constructeur CISDI door te spreken.
Voor het uitstappen krijgen we nog een porseleinen huizeke met jenever aangeboden. Grote paniek bij Michel, want dit wordt aan de douane afgenomen.
). Gelukkig konden we ons porseleinen huizeke in onze koffer steken.
