Het is voorbij. Deze
morgen stond er een busje klaar. We waren goed op tijd in de luchthaven.
Het is barslecht weer, maar we vliegen naar de zon. Het avontuur is
voorbij. Het zal weer wennen zijn. En dan een slotwoord... Het valt mij
zwaar. Ik schrijf niet graag een slotwoord, het is dan gedaan. En het is
niet gedaan. Door omstandigheden zijn er in Ipolytöglyes al honderden
jonge mensen uit België geweest. Van één zaak ben ik zeker: velen zijn
er door iets geraakt. Die vriendschap, die warmte, het blijven graag
zien van deze mensen ondanks een beperking. De vriendschap onder mekaar,
de warmte en de vreugde. Ik ben dankbaar dat ik als (oude) leraar mij
nog mag thuisvoelen bij dat jong geweld. Dankbaar dat ik elk jaar deze
"bijscholing" mag meemaken. Elk jaar leer ik hier iets zinvols bij. Hier
en daar zullen sommigen bij ons Pinksteren vieren. Ik heb het een hele
week zeer intens gevierd: deuren zijn open gegaan, wij spraken ondanks
de verschillende werelden dezelfde taal, wij hebben de warmte van het
vuur gevoeld en we waren samen beresterk. En ook wij zullen niet
zwijgen, maar getuigen... Dank u jeugd van Londerzeel. Dit is geen
slotwoord. Laat het een startwoord zijn: zie iets nieuws is er geboren.
Laat het groeien en blijf het koesteren. Ik geloof erin!
Wij hebben zeer goed geslapen. Iedereen was een beetje moe. We hebben
gisterenavond toch nog wel wat gestapt. Budapest van onder de paraplu,
niet iedereen kan het zeggen. Maar we hebben een troost: shoppen! Tram
2, Donau, folklore, ... Alles passeert de revue. Heldenplein... En hier
al jaren zonder auto's. Wij hebben ons programma een beetje aangepast.
En 's avonds hebben wij genoten van het Laatste Avondmaal op de Fortuna.
Dit is de laatste tekst vanuit Hongarije. Wij wachten op de
Pinkstergeest om het slotwoord te schrijven. Van één zaak zijn we nu al
zeker: GEWELDIG. Ik zal jullie missen Simon, Annouk, Cindy, Leyla, Yana,
Silke, Ina, Tessa, Caro, Nancy, Marian, Chris. Men mag in Londerzeel
zeer fier zijn op jullie. ❤️
We hebben gisteren een geweldige avond gehad. Een avond die we niet snel
zullen vergeten. Wie had het durven denken? Allemaal samen bij Marika, goulash, kampvuur, sfeer, wijn, ons laten gaan... Man, man toch, dat we het nog kunnen meemaken: goed oud onderwijs zonder franjes. En dan Budapest... De zon is weg, het regent een beetje. Niet alleen
buiten. Afscheid nemen is nooit gemakkelijk. Inpakken, een laatste
knuffel, een laatste... Ach, het hoort er bij. Het was net of die mooie
stad aan de Donau met ons meevoelde... Het weer was triestig, maar niets
kon ons tegenhouden. Walking in the rain. Alles heeft zijn charme. En geleidelijk komt het optimisme terug, samen langs die Donau... wandelen, arm in arm, één grote Virgofamilie. Vertellen over de geschiedenis, de gebouwen, de monumenten. Ik kan maar één besluit trekken: dit moet je mee-maken! Morgen zullen de weergoden milder zijn en gaat ons avontuur verder.
De laatste volledige werkdag... Deze morgen was het de routine: ontbijt
geven, wassen, verzorgen en daarna helpen in de ateliers. Potten bakken,
parelsnoeren maken, bloemen, noten kraken en er schilpadjes van maken.
Het kan allemaal. En dan het hoogtepunt: feest! Samen dansen, optreden,
een beetje ontspanning en vreugde brengen. Het is hier een welgekomen
afwisseling. Virgo betekent voor deze mensen: enthousiaste jonge mensen,
feest, vreugde, ... Maar onze gedachten gaan toch ook zeker naar de
mensen die hier dag in dag uit werken. Voor ons zijn het slechts enkele
dagen... Als we kijken naar hun inzet, hun liefde, hun geduld (vooral
dat) om met heel kleine stapjes toch succes te laten ervaren. Respect is
het enige aangewezen woord. Respect en het besef dat "wij" niet mogen
klagen. Morgen nemen we hier afscheid. En het zal met gemende gevoelens
zijn, wij keren terug naar die wereld van ons en zij blijven achter in
hun wereld. Het zal onze taak blijven om tussen die werelden bruggen te
bouwen opdat mensen naar mekaar toe blijven groeien, zonder vakjes,
zonder grenzen, zonder onderscheid. Het moet kunnen... want Hij had een
droom en Hij alleen niet.
We zijn al aan dag 4. Het gaat vooruit. Onze gasten hebben vandaag de
"activiteiten" zelf in de hand. Massage, knutselen, parachutes, het is
er allemaal bij. Hier en daar laat de vermoeidheid zich een beetje
voelen, maar ze gaan door. De zon blijft ons (voorlopig) verwennen. 's
Namiddags zijn we met enkele bewoners en werkers met een zeer oud
treintje door de bossen gereden. Het lijkt wel een sprookje, alleen is
dit sprookje de waarheid. Mensen met en zonder beperkingen (als die
laatste echt bestaan?), verschillende talen, verschillende culturen en
toch samen leven zoals Hij het droomt. Wat moet er nog meer zijn? En dan
verder verbroederen en verzusteren rond de pizzaoven van Edita...
(W)onderwijs is nog steeds aangenaam. Conflictjes worden hier gewoon weg
gelachen. Hier weet men wat echt belangrijk is.
Na die geweldige avond is iedereen zeer fris en enthousiast begonnen aan
dag drie. Deze dag staat in teken van basale stimulatie. De Belgen
hebben dit hier geïntroduceerd. De mens is veel meer dan verstand alleen
en ondanks de vele beperkingen die deze mensen hebben, slaagt men er
toch in om al hun zintuigen, gevoelens, emoties te stimuleren.
Ontroerend! Mijn bewondering voor onze gasten blijft maar stijgen!
Geweldige leerlingen.
Maar ook de mensen die hier werken met weinig middelen, weinig
ondersteuning maar een enorme creativiteit en vooral een enorme liefde
voor "hun" gasten, "hun" kinderen... verdienen meer dan onze waardering.
We kunnen er iets van leren.
Gisteren was het onmogelijk om de foto's op de blog te krijgen. Deze morgen is het ons gelukt. Veel kijkplezier! We hebben trouwens gisterenavond een hemelse avond beleefd. In een plaatselijk restaurantje hebben we weer eens banden kunnen smeden. De Virgo op zijn best.
19/05/2015 - dag 4.
