Het is
ondertussen de derde dag. De leerlingen vinden zeer goed hun draai. Bewoners
wassen, eten geven, een spelletje spelen, het personeel heeft het wat minder
druk. Iedereen doet zijn best om verbaal en non-verbaal met elkaar te
communiceren. Mij zal het niet meer lukken om deze taal te beheersen. Het
verbaast mij zeer aangenaam dat de jonge generatie toch communiceert.
Als de
voormiddag bijna volledig in teken staat van verzorgen, staat de namiddag in
teken van ontspanning brengen bij de bewoners. Met de nodige creativiteit
zorgde 7 TBZ voor verschillende workshops: knutselen, balspelen, schminken,
maskers maken voor een zondagnamiddag een hele afwisseling voor velen in dit
huis. De bezoekers op deze zondagnamiddag konden hun ogen bijna niet geloven.
Met de nodige omzichtigheid en tederheid was er haartooi, werden nagels
gekleurd.
Zo zie ik
mensen veranderen, het volk stroomt binnen
Mooi om te
zien, nog mooier om het mee te maken. Dag drie is voorbij gevlogen.
Ik weet dat
deze generatie leerlingen er lang heeft naar uit gekeken. Naar iets verlangen
met geduld maakt achteraf de ervaring veel rijker en rijper. Ik ben verbaasd
hoe ze in enkele uren hier thuis zijn. Het ijs was onmiddellijk gebroken. Met
de glimlach zijn ze deze morgen naar de verschillende groepen gegaan. Ik
herinner me toen ik hier de eerste keer binnen kwam, dat was anders. Het
vergroot alleen mijn respect voor deze jonge mensen en zij die hen de voorbije
jaren begeleid hebben. Iedereen voelt zich al echt thuis, humor, lachen,
knuffelen, het zijn dingen die gratis zijn en het doet wonderen. Er wordt
prachtig werk geleverd.
Het
(voorlopige) mindere weer kan de pret niet bederven. De zon blijft hier in huis
schijnen. Het kan ook niet anders met dit jeugdig enthousiasme. Onze meiden
doen hun werk zeer goed. Rond 16.30 uur hebben we er de riem af gelegd. Ontspanning mag ook. Het is
zaterdag! We hebben ontspannen in een
gezellig restaurantje één grote familie. Wat moet er nog meer zijn?
Hoog boven de wolken tussen hemel en aarde: daar zijn we
beginnen schrijven. De sfeer is super. Iedereen kijkt er naar uit:
Ipolytölgyes. De naam van een onnoemelijk klein dorpje ergens in het noorden
van Hongarije. Enkele straten, een kerkje en hetSzent Erszebetinstituut. Wie had het ooit
durven denken? Bijna 30 jaar geleden waren er slechts enkele landgenoten die
hiervan gehoord hebben. Vandaag is er een heel netwerk. Tientallen
adoptieouders, scholen, bedrijven, vrijwilligers, Samen maken ze waar wat
Mahtma Ghandi gezegd heeft: wees de verandering die ge in de wereld wil zien
gebeuren. Vanuit onze visie kunnen we daar kleine en zeer concrete stapjes
zetten, een voetafdruk nalaten. Onze gasten van 7 TBZ zullen er voor gaan.
Ik ben daar zeer gerust in. Het zijn prachtige meiden. En dan mag ik zeker de
twee oud-leerlingen niet vergeten! Ondanks het late uur hebben we toch een
rondleiding gekregen. Geen woorden, geen beelden kunnen dit weerzien weergeven.
Onze gasten waren direct thuis. Herkennen en herkend worden, warmte, liefde,
het was een super start. Mijn oud-collega en ik genieten van deze
Virgo-geest. Wij kijken uit naar morgen!
