Vandaag is het de eerste dag op het werkveld. Onze gasten zijn nu al
ingeburgerd. Het is moeilijk te vatten. Maar we moeten dit misschien
gewoon niet vatten en begrijpen, gewoon ondergaan. Wij mogen getuigen
zijn bij Caro en Cindy in "hun" paviljoen. Die tederheid en die
warmte... Als onderwijs betekent "de gasten centraal stellen " dan
gebeurt het hier. Voor mij blijft het een leerschool. Ik leer van de
leerlingen.
Layla, Silke en Simon in het witte paviljoen. Men is hier blij. Vier
extra krachten om deze mensen te helpen bij het ontbijt. Luxe want dit
is met vier i.p.v. één begeleider. Jodsi zegent letterlijk onze
leerlingen en ik mag met hem nog eens optreden. Tessa en Ina brachten al
zingend nog meer zon bij hun gasten. En dan het blauwe paviljoen met
Annouk en Yana, zij brengen die blauwe hemel wat dichterbij. De
voormiddag is zo voorbij... Van zeven tot twaalf en dan een half uurtje
pauze voor het middagmaal. Na de middag toch nog een wandeling: feest
voor hen. Om vier uur had iedereen een uurtje de tijd om zich te
verfrissen en dan zijn we met de twee busjes naar het naburig dorpje
gereden. Daar hebben genoten van de plaatselijke gastvrijheid.
De start... steeds spannend. Zes uur is vroeg. Maar dat zijn we nu al vergeten. De vlucht verliep vlekkeloos. Wij hebben direct kunnen genieten van de zon. En vooral van de gastvrijheid. De manier waarop we werden ontvangen is niet te beschrijven. Het ijs is direct gebroken. Deze namiddag heeft men ons het "huis" leren ontdekken. Veel emoties... Van één zaak ben ik weer zeker: de eerste seconden zijn zeer belangrijk. De vonk is direct overgesprongen. We weten nu al zeker dat deze leerlingen het goed zullen doen. Het is weer de Virgo zoals ik het al 37 jaar mag ervaren. Een geweldige avondwandeling en een glas wijn... Wat moet er meer zijn om een gelukkige school te zijn?
