Van de roepende acteurs in onze streekfeuilletons tot de knuffels op het voetpad, al deze tekens lijken aan te geven dat we ons in gevoelige, meelevende tijden bevinden. Niets is minder waar. Want al mogen onze omgangsvormen een dun laagje beschavingsvernis dragen, onze praktische woordenschat is nog even ruw als op de boerderij van het gezin Van Paemel, alleen spraken die minder. We plengen makkelijk traantjes, ook voor slachtoffers die we van haar noch pluim kennen, zolang ze maar op ons gelijken. Hoe identieker de onfortuinlijke lotgenoot, hoe meer we op straat komen en met lichtjes zwaaien. Daarom pakken tragedies in westerse steden ons veel meer dan de duizenden moeders en baby's in de hoorn van Afrika. Hoe is het daar trouwens mee, zijn die voedselkonvooien al aangekomen, op de juiste plaats en in een eetbare staat? Hoe is het trouwens met de ziekten die daar zijn uitgebroken, de tyfus, de cholera, zijn die nu al bedwongen? We weten het niet. De media, de ngo's, ze blijven stumm. Er kan zelfs geen festivalletje of showprogramma op tv af, dingen die altijd werken bij de empathische mens. Wel hebben we in 't lang en 't breed 9-11 herdacht, zelfs nog voor de verjaardag, 11 september, heeft plaatsgehad. Dat voelt comfortabeler aan omdat het decor en de personages herkenbaar zijn. Bovendien kost het ons geen cent. Nee, beste mensen, het beestje verandert niet. Het is in staat tot emoties om de eigen angsten en frustraties te compenseren. Het is in staat tot empathie, zolang het niet te ver van zijn eigen leefsituatie ligt. Het verwart deze oppervlakkige uitingen met échte gevoelens die onzelfzuchtig en altruïstisch horen te zijn. En hoe meer we aan deze hypochrisie toegeven, hoe erger de wereld wordt. Jakkes.
Je kunt geen natuurdocumentaire bekijken of er worden onschuldige impala's verscheurd door tijgers, of pas uit het ei gekomen schildpadjes worden op hun race naar de zee onderschept door een zwerm burgemeesters (of Jan-van-Genten, ik ben geen ornitoloog). Zo is onze prachtige planeet nu eenmaal georganiseerd: eten of zelf gegeten worden. Dat ons veelgeroemd menselijk verstand daar weinig of geen verandering heeft in gebracht, bewijst het gezegde 'De een zijn dood is de ander zijn brood', wat tot bewijs van het tegendeel betrekking op de menselijke interactie heeft. Want ook bij dit prachtige wezen, de top van de evolutie en van de food chain uiteraard, worden de kleine, onschuldige nakomelingen opgegeten door de grote monsters. Uit zelfbehoud? Daar valt over te discussiëren, maar psychopaten daargelaten, denk ik dat de gemiddelde mens geen plezier schept in het uithongeren of uitschakelen van zijn medemens. Maar de appel voor de dorst kan nooit groot genoeg zijn, nietwaar? Daarom brengt een groot deel van het menselijk ras zijn veelal korte leven in armoede of soms wraakroepende ontbering door, hoewel er genoeg voedsel zou kunnen gecultiveerd of grondstoffen zouden kunnen gedolven worden in hun habitat. Daarom worden er nog altijd oorlogen gevoerd, hoewel je daarmee niet alleen andermans maar ook de eigen kinderen opeet. Is dat dan allemaal nodig om veilig te zijn? Bijlange niet, als er één streven is dat wit, zwart, rood, geel en groen gelijk heeft, dan is dat de hunkering naar een warme, boeiende wereld waarin jij en je eventuele gezin gelukkig kunt zijn. Maar het is zo'n beetje als met de totaal onaangepaste vecht-of-vluchtreactie van de oermens die we in situaties van geestelijke stress nog altijd tentoonspreiden. We denken allemaal dat ze onze noten komen pikken. Het zal dus nog eeeeuwen duren voor we dat instinct kwijt zijn. Tot dan blijven we geëvolueerde apen of varkens in de grote animal farm op aarde. Met mijn welgemeende excuses aan de geciteerde dieren voor de gebruikte metaforen.
'Het denken mag zich nooit onderwerpen, noch aan een dogma noch aan een partij, noch aan hartstocht noch aan een belang, noch aan een vooroordeel noch aan om 't even wat, maar uitsluitend aan de feiten zelf, want zich onderwerpen betekent het einde van alle denken.' Deze stelling van Poincaré hangt boven mijn bureau, een poging om mijn denkoefeningen zo zuiver mogelijk te houden. Dat wordt almaar moeilijker, vooral omdat het enige dat toegelaten is, de feiten zelf, op de helling komt te staan. Het is zoals die andere prangende vragen: wat is de werkelijkheid? Wat is de waarheid? Worden de feiten het objectiefst weergegeven door staatszenders, die van zichzelf zeggen dat ze kwalitatief hoogstaande journalistiek brengen? Ze worden echter betaald door de de overheid en je kent de spreuk die begint met 'Wiens brood men eet...' De commerciële media dan maar? Die worden dan weer gevoed door de reclame van grote bedrijven en die lobbyen dan weer bij diezelfde overheid. Bovendien moeten ze goede maatjes blijven met zoveel mogelijk consumenten, de grootste gemene deler dus. Daarom wordt door journalisten kritiek wel eens verward met kinderachtige verwijten tegen de persoon van de politicus zelf: geef maar toe, u was afgunstig, u dacht al aan de verkiezingen, u wilde de tegenpartij een hak zetten, u bent egoïstisch, geniepig, overspelig en nog meer van dat fraais. Vroeger werd je daarvoor ontslagen, maar politici hebben tegenwoordig een dikkere huid. Zolang de regels van de propaganda gehandhaafd blijven willen ze graag zelf voor joker staan. Sensatie, emotie, dingen waar je de volgende dag aan de koffieautomaat over praat, die zijn belangrijk. En dan worden er wel eens geweerschoten aan beelden toegevoegd, een teddybeertje tussen het puin gelegd, om van het oude vrouwtje dat met het takkenbosje op de rug voorbijsjokt nog niet te spreken. Feiten, mijn beste Poincaré, ik weet niet hoe het in jouw tijd was, maar in deze eenentwintigste eeuw bestaan ze niet meer. Integer denken evenmin.
Het was onrechtvaardig, dat moet je toegeven. Ambtenaren kregen een dag vakantie na het bloed geven, hun collega's uit de privé niet. Maar ja, er is zoveel onrecht in de wereld. Dit kleine onrecht schokte me niet zozeer, wel de reactie erop. Want nu bleek dat veel van de ambtenaren enkel bloed gaven omwille van die vakantiedagen. Verwerpelijk! Zweet en tranen geef je als burger gratis, dus waarom je bloed ook niet gratis laten aftappen voor de goegemeente? Ten slotte profiteer je er zelf ook van. Profiteren, nu ja, want wat blijkt? Die ambtenaren vullen soms verkeerde dingen in op de vragenlijst, dat ze tijdens hun vakantie (die langer wordt door het bloed geven, natuurlijk) mogelijk een bepaald virus hebben opgelopen. Wordt dat dan niet ontdekt tijdens de analyse in het lab vraagt de onschuldige leek zich dan af. Nee, we hebben wel een kwalitatief hoogstaande bloedvoorraad, beter dan die van de VS (de standaard als het om veiligheid van zijn inwoners gaat) b.v. Maar testen op alle mogelijke gevaren, nee, dat is niet mogelijk. Niet mogelijk, niet wenselijk, niet betaalbaar...? Yep, dat bloed, we weten het al. Als je geluk hebt kom je er na zo'n transfusie heelhuids vanaf. Ze stellen nu voor om die vakantiedagen af te schaffen, dan zal de vragenlijst eerlijker worden ingevuld. Of niet. Want je kunt er donder op zeggen dat er nog weinig ambtenaren bloed zullen geven. Er zullen dan tekorten komen en die worden dan aangevuld door aankopen van bloed in het buitenland, uit de VS misschien. De ziekenhuisfactuur wordt dan navenant verhoogd. Maar ondertussen heeft onze overheid er weer een verdoken besparingsmaatregel bij, ogenschijnlijk althans, want de factuur wordt gewoon doorgeschoven naar de patiënt. Bloody hell.
De groepsgeest van de mens is niet te onderschatten. Als kaal, klein en niet van vervaarlijke nagels en tanden voorzien wezentje is de massa ons enig verweer (bewustzijn en ratio zijn sterk overroepen, getuige daarvan de talloze dommigheden die de mens door de eeuwen heen heeft begaan). Onze machthebbers weten dat maar al te goed. Daarom krijgen potige fabrieksarbeiders die met duizenden worden weggesaneerd een gouden handdruk en brugpensioen en werknemers van failliete bedrijfjes niet. Daarom worden grote, goed georganiseerde sectoren gepaaid met subsidies en fiscale geschenken. Dat soort groepen kan je economie lamleggen en volledig nekken als het wil. Afschaffen, dan maar? Nee, nee, nee, ze zijn het enige verweer dat we als burger hebben, onze massaalheid. Het is een onrecht dat de ene wel en de andere niet gelijmd wordt met lekkers, maar ook dat is gewild. Zo wordt de massa immers verdeeld in have en have-nots, het aloude principe van verdeel en heers, het geliefde wapen van de powers that be. Want geef toe, afgunst is een van de krachtigste energieën. Je ontketent er wereldoorlogen mee (zij hebben een uitweg naar zee en wij niet). Wij en zij. De Vlamingen en de Walen. De Vlamingen en de Brusselaars. De bezitters van zonnepanelen en de niet-bezitters van zonnepanelen. De werknemers en de werklozen. De zieken en de gezonden. De zwakken en de sterken. De middenklasse en de lagere sociale klasse. De autochtonen en de allochtonen. De christenen en de moslims. De nationalisten en de politiek correcten. De progressieven en de conservatieven. De jongeren en de ouderen. Noord en Zuid. West en Oost. Telkens wanneer er sociale verworvenheden gaan afgeschaft worden, zet men de betrokkenen tegen mekaar op. Denk daar aan wanneer je deze propaganda hoort en produceer een monkellachje. Want hoe talrijker we zijn, hoe machtiger. Er zijn meer overeenkomsten tussen mensen dan verschillen. Al het andere is volksverlakkerij en slechtbedoelde retoriek.
Vergeet de goedkope werklui uit de vroegere oostbloklanden, vergeet de overzeese lageloonlanden, die zijn nog te duur, want het kan gratis. Er is een heel leger werklozen dat nooit een job zal vinden (wegens veel te weinig vacatures voor veel te veel volk) en die kun je laten werken voor hun vetbetaalde steun (die toch maar een beetje onder de Europese armoedegrens ligt). Voor de wegenwerken zouden we ook de chain gangs uit de VS, die daar ook weer opgang maken, kunnen invoeren. Gratis kost en inwoon voor criminelen (die riante cellen, die fitnessruimten!!) is ook teveel van het goede in deze barre tijden. Als we dit veralgemenen zal onze economie er met rasse schreden bovenop komen. Onze bedrijven hebben bijna geen loonkosten meer, kunnen concurrentieel zijn en nog hogere dividenden uitbetalen. De buitenlandse investeringen zullen toenemen, want haast elke multinational zal hier een filiaal willen openen: gratis personeel, geen belastingen, wat wil je nog meer. Omdat er voorspeld wordt dat in de toekomst nog maar 20% van de bevolking een reguliere job zal hebben, zullen die natuurlijk moeten opdraaien voor alle lasten. De binnenlandse consumptie zal drastisch verminderen, maar dit zal zeker gecompenseerd worden door meer export en dat is dan weer interessant voor de betalingsbalans. Ook de politiek vaart er wel bij. Die moet nu nog alleen rekening houden met de bedrijfswereld om hun begroting aan te vullen, dit is afgeleid uit een boeiende steleregel van een Ghanese politicologe: er zijn zo weinig democratieën in Afrika omdat er zo weinig burgers belasting kunnen betalen en de politici dus aangewezen zijn op smeergelden van oliemaatschappijen e.d. Dat is dus gemakkelijker om de kas te spijzen dan het respect van je kiezers verdienen. Reich, minister van werkgelegenheid onder Clinton had gelijk: het superkapitalisme bedreigt onze democratische rechtstaat. Alleen had hij "super" mogen weglaten. Want zolang de financiers en niet de arbeidskrachten bepalen wat er met hun zuurverdiende centen gebeurt, is het welzijn van iedereen bedreigd. Ook dat van diegenen die ervoor verantwoordelijk zijn, maar die maken zich daar geen zorgen over. Na ons komen er met houten koppen, zegt het spreekwoord.
Interne keuken op radio 1 is een interessant programma, omwille van de keuze aan gasten (niet degenen die altijd aan bod komen en vnl. politici met bijbedoelingen) en de intelligente moderator die nu eens zelf niet op de voorgrond komt, zijn mening voor zich houdt en uit oprechte nieuwsgierigheid lijkt te handelen. Vandaag was o.m. Rik Van Cauwelaert aan het woord, wel iemand die op onze staatszenders af en toe mag opdraven, maar dat is hem vergeven, omdat hij altijd origineel uit de hoek komt, altijd een gefundeerde mening geeft, vanuit een brede historische en maatschappelijke context en lekker cynisch kan zijn, wat ik bijzonder waardeer. Deze keer ging het ook over de notionele intrestaftrek waar grote bedrijven zo gretig gebruik van maken. Misschien heb ik niet lang genoeg geluisterd, wegens andere besognes, maar opnieuw werd de vraag niet gesteld: waarom? Waarom bestaat in ons land zoiets als de notionele intrestaftrek, als het geen jobs creëert, of hogere belastinginkomsten, dingen die je van investeringen in de economie toch mag verwachten? Omdat politici altijd in het algemeen belang handelen, (democratie bij wijze van afvaardiging, soldariteit bla-bla-bla), zou dat dan ook de reden moeten zijn. Maar nee, enkel de bedrijven, lees aandeelhouders, worden er beter van. En de politici die in de beheerraden van die bedrijven zetelen natuurlijk, maar dan enkel als vertegenwoordigers van de gemeenschap uiteraard, om de bedrijvigheden te controleren. Mooi was ook dat de programmamaker opgezocht had hoeveel belastingen de Roulartagroep (werkgever van de uitgenodigde hoofdredacteur van Knack) betaalde, iets meer dan 2% bleek, wat helemaal niet in de buurt komt van de 30 of 33% gebruikelijke bedrijfsbelasting. Maar ze betalen ten minste belasting. België is een fiscaal paradijs, dat lijkt me toch oneerlijke concurrentie tegenover onze buurlanden. Waarom grijpt Europa, dat anders zo streng is als het concurrentievervalsing betreft, niet in? Misschien omdat er als land niet veel aan te verdienen is? Misschien omdat de andere landen hun bevolking niet willen laten opdraaien voor de monsterwinsten van multinationals? Misschien omdat ze de familiale belangen van één politicus niet laten opwegen tegen het landsbelang (cfr. hilarisch stukje over de hoeve van tante Mathilde in het hogervermelde radioprogramma)? Allemaal prangende vragen die onbeantwoord blijven. Waarom, o waarom zijn de bananen toch zo krom?
In de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw was er nog wel eens een Frans socioloog die voorspelde dat de automatisering ervoor zou zorgen dat mensen minder hard en minder lang zouden moeten werken. Wat was dat toch een hoopvolle, heerlijke tijd, althans voor de volwassenen die een of twee wereldoorlogen hadden meegemaakt. Hun kinderen zagen de barstjes al, getuige daarvan mei '68, maar dat tussen haakjes. Na de beurscrash van de jaren dertig en het oorlogsgeweld waren de politici van goede wil en ze stelden regels op om de vraatzuchtige industriëlen en hebzuchtige bankiers in toom te houden. Er werden sociale structuren opgezet, door de overheid in Europa, door de bedrijven in de VS, waar mensen tot op de dag van vandaag nog van kunnen genieten. Deze gouden jaren hebben hoop en al tien, vijftien jaar geduurd, want de deregulering, die veelal aan Reagan wordt toegeschreven, was al voor de regeerperiode van deze vroegere filmacteur ingezet. Reagan heeft de Amerikaanse vakbonden wel de genadeslag toegebracht, maar regels afschaffen, dat deden anderen hem al voor. In 1996 riep Gorbatsjov wereldleiders en CEO's van multinationals samen om na te denken over de volgende stap in de geschiedenis van onze beschaving, hij die zelf voor een mijlpaal in de wereldgeschiedenis had gezorgd. Het resultaat? Bleek dat de economie in de wijde wereld vanaf 2050 makkelijk in stand kan worden gehouden door 20% van de wereldbevolking, waarbij 80% werkloos zou zijn. De rest van het congres werd dan besteed aan oplossingen om deze massa behoeftigen kalm en tevreden te houden. Vrijwilligerswerk en tittytainment waren suggesties die de revue passeerden. Cowboyverhaal? Nope, check het maar. Cultuurpessimisme? Yes. Maar zo weten we ten minste waar de menselijke vooruitgang écht voor staat.
Het zijn bange dagen voor de happy few. Heeft daar een stelletje nestbevuilers in de VS en Frankrijk voorgesteld om extra belastingen te betalen, de sterkste schouders, je weet wel. De Belgische elite gaat alvast niet akkoord. Arbeid wordt al genoeg belast. Yep, maar vermogens beheren niet. Je kunt dat ook moeilijk arbeid noemen. De Belg betaalt al genoeg belasting. Klopt, als je niet genoeg fiscale achterpoortjes kent. Maar waarom willen dan al die Fransen en Nederlanders Belg worden en hier komen wonen in hun villa's? Omdat in andere landen de vermogens bij het belastbaar inkomen worden gevoegd en er ook belasting wordt geheven op vermogensaangroei. Hoe oneerlijk. Nee, laten we het geld maar halen bij de gehandicapten (er zijn er veel te veel en ze wonen dan ook nog vooral in Wallonië) of bij de contractuele ambtenaars (de enige die je kunt ontslagen, want niet vastbenoemd en zonder politieke ruggesteun). Jaja, de federale kas is leeg en het land is failliet. Die 2,5 miljard die zopas werd geleend is wellicht al op. Cynisch? Bitter? Ja en ja. Populistisch? You bet!
De ideale burger is een positivo, doet aan mindfulness om zijn wanhoop te verbijten en gelooft de zelfverklaarde kwaliteitspers op haar woord. Wie heeft dan nog een dictatuur nodig om mensen in het gareel te laten lopen, of religie godbetert? Nee, met een arrogant toontje en beschaafde verwijten kom je al een heel eind. Geniepige blamages, al dan niet met directe verwijzingen naar de persoon in kwestie, kunnen ook. De verstaander heeft aan een half woord genoeg. Maar de dodelijkste wapens zijn de vermaledijde begrippen, woorden waarmee je de mens die het aandurft om iets in vraag te stellen, stante pede kunt neerbliksemen: cynisme, klagen en bitterheid. Zoals die Nederlandse kunstenaar in zijn documentaire over Afrika, 'Enjoy poverty', ons probeert wijs te maken dat liefdadigheid vooral de gever pleziert omdat er grof geld en aanzien mee wordt gekocht, dan is dat cynisme. Nee, niet het feit dat men nog van de noodlijdende Afrikaan profiteert, nee, dat is niet cynisch, het feit dat men zoiets durft te beweren en liefdadigheid in een slecht daglicht stelt, dat is cynisch. De gehaaide journalist zal zich dan ook snel van dit predikaat bedienen:' is dit niet al te cynisch, meneer?' Hierdoor wordt de ander al snel de mond gesnoerd. U bent verbitterd is ook zo'n mooi stopwoord. Hiermee word je onmiddellijk herleid tot een zeurderig individu, dat zich niet goed in zijn vel voelt, teleurgesteld in het leven, een 'loser' eigenlijk. Zuur, bitter... allemaal onaangename eigenschappen op het eerste gezicht, maar is het niet de zoetigheid die voor verrotting zorgt? Niet de klager of de kritische mens is asociaal, he cares. Het zijn die zelfvoldane, zelfgenoegzame schepsels die uit domheid of opportunisme doen alsof alles in orde is, het zijn die mensen die een maatschappij naar de verdommenis leiden, als lemmingen pardoes de afgrond in...
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
