De groepsgeest van de mens is niet te onderschatten. Als kaal, klein en niet van vervaarlijke nagels en tanden voorzien wezentje is de massa ons enig verweer (bewustzijn en ratio zijn sterk overroepen, getuige daarvan de talloze dommigheden die de mens door de eeuwen heen heeft begaan). Onze machthebbers weten dat maar al te goed. Daarom krijgen potige fabrieksarbeiders die met duizenden worden weggesaneerd een gouden handdruk en brugpensioen en werknemers van failliete bedrijfjes niet. Daarom worden grote, goed georganiseerde sectoren gepaaid met subsidies en fiscale geschenken. Dat soort groepen kan je economie lamleggen en volledig nekken als het wil. Afschaffen, dan maar? Nee, nee, nee, ze zijn het enige verweer dat we als burger hebben, onze massaalheid. Het is een onrecht dat de ene wel en de andere niet gelijmd wordt met lekkers, maar ook dat is gewild. Zo wordt de massa immers verdeeld in have en have-nots, het aloude principe van verdeel en heers, het geliefde wapen van de powers that be. Want geef toe, afgunst is een van de krachtigste energieën. Je ontketent er wereldoorlogen mee (zij hebben een uitweg naar zee en wij niet). Wij en zij. De Vlamingen en de Walen. De Vlamingen en de Brusselaars. De bezitters van zonnepanelen en de niet-bezitters van zonnepanelen. De werknemers en de werklozen. De zieken en de gezonden. De zwakken en de sterken. De middenklasse en de lagere sociale klasse. De autochtonen en de allochtonen. De christenen en de moslims. De nationalisten en de politiek correcten. De progressieven en de conservatieven. De jongeren en de ouderen. Noord en Zuid. West en Oost. Telkens wanneer er sociale verworvenheden gaan afgeschaft worden, zet men de betrokkenen tegen mekaar op. Denk daar aan wanneer je deze propaganda hoort en produceer een monkellachje. Want hoe talrijker we zijn, hoe machtiger. Er zijn meer overeenkomsten tussen mensen dan verschillen. Al het andere is volksverlakkerij en slechtbedoelde retoriek.
Vergeet de goedkope werklui uit de vroegere oostbloklanden, vergeet de overzeese lageloonlanden, die zijn nog te duur, want het kan gratis. Er is een heel leger werklozen dat nooit een job zal vinden (wegens veel te weinig vacatures voor veel te veel volk) en die kun je laten werken voor hun vetbetaalde steun (die toch maar een beetje onder de Europese armoedegrens ligt). Voor de wegenwerken zouden we ook de chain gangs uit de VS, die daar ook weer opgang maken, kunnen invoeren. Gratis kost en inwoon voor criminelen (die riante cellen, die fitnessruimten!!) is ook teveel van het goede in deze barre tijden. Als we dit veralgemenen zal onze economie er met rasse schreden bovenop komen. Onze bedrijven hebben bijna geen loonkosten meer, kunnen concurrentieel zijn en nog hogere dividenden uitbetalen. De buitenlandse investeringen zullen toenemen, want haast elke multinational zal hier een filiaal willen openen: gratis personeel, geen belastingen, wat wil je nog meer. Omdat er voorspeld wordt dat in de toekomst nog maar 20% van de bevolking een reguliere job zal hebben, zullen die natuurlijk moeten opdraaien voor alle lasten. De binnenlandse consumptie zal drastisch verminderen, maar dit zal zeker gecompenseerd worden door meer export en dat is dan weer interessant voor de betalingsbalans. Ook de politiek vaart er wel bij. Die moet nu nog alleen rekening houden met de bedrijfswereld om hun begroting aan te vullen, dit is afgeleid uit een boeiende steleregel van een Ghanese politicologe: er zijn zo weinig democratieën in Afrika omdat er zo weinig burgers belasting kunnen betalen en de politici dus aangewezen zijn op smeergelden van oliemaatschappijen e.d. Dat is dus gemakkelijker om de kas te spijzen dan het respect van je kiezers verdienen. Reich, minister van werkgelegenheid onder Clinton had gelijk: het superkapitalisme bedreigt onze democratische rechtstaat. Alleen had hij "super" mogen weglaten. Want zolang de financiers en niet de arbeidskrachten bepalen wat er met hun zuurverdiende centen gebeurt, is het welzijn van iedereen bedreigd. Ook dat van diegenen die ervoor verantwoordelijk zijn, maar die maken zich daar geen zorgen over. Na ons komen er met houten koppen, zegt het spreekwoord.
