Een recent onderzoek heeft weer eens een open deur ingetrapt: de meeste vrouwen krijgen geen hulp in het huishouden van hun mannen. Laten we dat onmiddellijk uitbreiden met de zorg voor de kinderen. Natuurlijk zijn er de uitzonderingen, maar die zijn er altijd geweest, ook voor de bh-verbranding van de zestiger jaren. Dat hebben ze je er niet bij verteld, hé, beste dolle mina's, dat vrouwenemancipatie niet betekent dat je buitenshuis mag gaan werken maar dat je moet gaan werken. Nu was de status van huisvrouw en opvoedster nooit erg geliefd bij de te emanciperen vrouw, maar het werd je toch voorgesteld alsof je de keuze had. Njet dus. Als je een zekere veiligheid voor jezelf en je gezin wilde opbouwen (eigen huisje en tuintje of zo) en je was niet gehuwd met een topjob in de privé of de politiek, dan was je verplicht om te gaan werken, veelal in een oninteressante en slecht betaalde baan. Want om het als geëmancipeerde vrouw te maken, diende je als een man te leven, dus geen gezeur van een echtgenoot of kinderen aan je hoofd. En dan nog word je als excuus gebruikt, of als kortstondige vervanging, die geheid de baan moet ruimen zodra er een alfamannetje zonder job zit. In het begin deed je het zonder noemenswaardige sociale tegemoetkomingen, vrijwel de helft van het inkomen van de vrouw ging naar kinderopvang. Nu bestaat zoiets wel, maar de andere nadelen blijven. De eerste glimlach, het eerste stapje, alle belangrijke etapes in de ontwikkeling van je kind maak je vanaf de zijlijn mee. Uiteraard zijn er vrouwen die deze zware taak graag uit handen geven en dat is hun goed recht. Maar het is de keuzevrijheid die ontbreekt. Onthaal dat geleuter over de gelijkschakeling van mannen en vrouwen dan ook op homerisch gelach. Vrouwen zijn nog steeds de "nigger of the world" en zolang tarzan door de neoliberale jungle rond blijft zwieren kan het alleen maar erger worden. In het woord "emancipatie" zit niet toevallig het woordje "man".
Onder Reagan wist men het al: volledige tewerkstelling is een ramp voor de economie. Want als iedereen werkt wordt er veel te veel geld uitgegeven en als de lonen dan nog geïndexeerd worden zoals bij ons en de koopkracht op peil wordt gehouden, dan stevenen we af op een reusachtige inflatie. Inflatie, u kent het wel, dat spook dat altijd over onze contreien waart, en een vreselijke nakomeling heeft voortgebracht: muntontwaarding, brrr, de rillingen lopen ons over de ruggengraat, ten minste als we een spaarpotje hebben. Voor de noodruftige mens is inflatie niet altijd zo slecht, want zijn schulden verminderen. Om de nefaste gevolgen van inflatie te illustreren wordt graag verwezen naar het Duitsland van de jaren dertig. Je kent de verhalen wel: je ging winkelen met een wasmand vol geldbiljetten en zette die aan de deur; wanneer je weer ging kijken lag het geld er nog maar de wasmand was gepikt. Inflatie is slecht en daarom heeft een welvaartstaat altijd een zekere mate van werkloosheid nodig om te overleven. Bovendien zijn werklozen ook prima besparingen voor zowel bedrijven als staatskas (afhankelijk, dus onmondig, en niet georganiseerd, ideaal om allerlei maatregelen door de strot te wringen), een uitstekende boksbal om frustraties over hoge belastingen op af te reageren, de oorzaak van de torenhoge staatsschuld. Dus, beste werklozen, hou het hoofd recht, want u bent nodig. Zelfs als u lui bent, onbekwaam of een profiteur, zoals zo vaak beweerd wordt, dan nog bent u een van de nuttigste personen in onze maatschappij. U behoedt de wereld immers voor de gevreesde inflatie. In ruil geeft de hardwerkende gemeenschap u juist genoeg om niet te verhongeren, we zijn ook geen onmensen. Verder mag u rekenen op ons misprijzen, nee, geen onderscheiding of adellijke titel (onze goedheid heeft grenzen). Maar in feite bent u de bondgenoot van de grote vermogens, de financiële elite, vergeet dat nooit.
Er zijn zo van die beweringen die je zomaar moet geloven: dat er een god is die de aarde heeft geschapen en alles wat zich daarop ontwikkeld heeft, dat de Belgische film tot de beste van de wereld hoort, net zoals de bijhorende acteurs en dat alleen economische groei onze welvaart kan verzekeren. O.K., maar waar eindigt dat dan, vraag ik me af. Want met onze binnenlandse consumenten gaan we het niet redden, we hebben nu al wel 11 miljoen monden te voeden, maar dat is niet voldoende. Meer exporteren dan maar, maar dan moet de wereldbevolking fors toenemen en dan nog met kapitaalkrachtige verbruikers, want aan die armoezaaiers, daar verdienen we niets aan. Dus die bijkomende kopers moeten zelf ook jobs hebben en dingen produceren, komt er verdorie opnieuw een surplus op de markt. We kunnen niet blijven tomaten in zee kieperen, melk over de velden uitstrooien, namaakmerkproducten opstoken en nog meer van dat fraais. En we zullen de arme Afrikaantjes eens wat meer moeten gaan betalen voor hun gevaarlijke en onveilige mijnactiviteiten, of voor de hectaren suikerriet die ze met de machete moeten oogsten, anders kunnen ze onze spullen niet kopen. Bovendien gaan er stemmen op die zeggen dat er al te veel volk op deze aardkloot woont en dat we op weg zijn om ons als gewillige lemmingen massaal in de afgrond te storten. Daarom... hoe zit het nu met die groei? Wat is de toekomstprognose die daarachter schuilt? Kan een intelligente econoom, liefst een die ook nog wat kaas van sociologie gegeten heeft, me daarbij helpen? Een beetje medische kennis kan ook nuttig zijn, liefst oncologisch getint, want die verplichte economische groei, die lijkt me wat weg te hebben van een kankergezwel, eentje dat niet weggesneden of -gestraald of vergiftigd wordt, maar dat onbeperkt mag groeien. En we weten allemaal waar dat toe leidt.
