Ja manne! Het is zover: ik zit aan de Caraíbische kust en I like it! Het Afrikaanse ritme is hier niet ver af, eigenlijk zelfs heel dicht bij. Ik voelde me natuurlijk onmiddellijk thuis. Hier is de place to be for me en voor vele zwarte costaricanen. Het leven is echt pura vida.
Ondanks het feit dat ik in een heel ander stuk van de wereld zit is alles zo herkenbaar, raar toch hoe de manier van zijn op een bepaalde manier zo overeenstemt met hoe de mensen in Malawi zijn. Na twee minuten in het dorpje hoorde ik al: how are you baby? met een tropisch accentje. Toen ik naging van waar het geluid kwam zag ik een zwarte man zo relaxed als een dikke poes in een hangmatje liggen. Het klinkt misschien raar, maar mijn hart maakte een vreugdesprongetje, deze wereld kende ik. Ik antwoordde vrolijk hoe goed het wel met me ging en hierna wisten we dat het goed was en we beiden verder konden met onze activiteiten. Op de achtergrond hoorde ik muziek met een Afrikaanse beat. Ik moest nog maar eens toegeven dat Afrika in mijn hart zit en niet snel zal verdwijnen. Ik hou van de relaxte manier, het toegeven dat ze wat geslapen en relaxed hebben terwijl ze eigenlijk werk gingen zoeken, de muziek, het dansen, Natuurlijk is iedereen anders maar er is toch een algemene tendens waar ik geweldig veel van hou. Dezelfde avond ging ik dan ook met de bazin van het hostel naar een optreden; salsa, merengue en reggea door elkaar, mooi hoe alles in elkaar overvloeit en hoe het verleden verteld wordt door gewoon naar de mensen en de mengelmoes te kijken. Ik amuseerde me rot, danste de pannen van het dak, ben bij deze dan ook gekend als de baillarina in het dorp en wordt uitgenodigd om alle feestjes in gang te zetten. Het is wel vrijwilligerswerk dus ik heb maar gepast :)
Hoe graag ik ook in deze atmosfeer bleef hangen ik vond toch dat ik op zoek moest gaan naar de indignitas aangezien dit land eerst en vooral bewoond was door hen, ik hun cultuur en tradities fantastisch mooi vind en graag wil zien wat er van overblijft. In costa rica is het echter heel moeilijk om indignitas tegen te komen aangezien de meesten de kolonisatie niet overleefd hebben en er natuurlijk een mengelmoes van culturen is na al die tijd. Als ik dan nu zie hoe de verschillende rassen toch allemaal onder de noemer costaricanen vallen vraag ik me af waarom we niet meer konden/kunnen open staan voor verschillen, we zijn allemaal mensen en de verschillen maken het leven net zo interessant en leerrijk. Geen reden om alles van een ander te willen, ieder heeft zijn eigen talenten, waardevolle zaken. Ik vind reizen net zo fantastisch omwille van de verschillen. Het maakt dat mijn brein nog meer moet openstaan voor dingen die ik niet ken en het moet proberen te begrijpen anders is het wat lastig reizen voor mij aangezien ik heel graag tussen de lokale bevolking hang en dit best zo respectvol mogelijk doe als ik niet aan één of ander spitje wil eindigen. Ik wou graag indignitas ontmoeten die nog iets van hun vroegere cultuur hadden overgehouden. Volgens goede bronnen waren er nog indignitas in bribi, een dorpje ongeveer 20 km van hier. Ik besloot dan ook om een fiets te huren en eens naar daar te fietsen. Nog voor ik vertrokken was had ik al van enkele mensen de boodschap gekregen dat fietsen naar bribri iets was dat op de lijst moest komen van beter niet aan beginnen want het is serieus bergop en de fietsen hier zijn geen mountainbikes Aardje naar mijn vaartje dus want als ik beter niet hoor begrijp ik blijkbaar beter wel, wie had dat nu toh gedacht? haha. Ik besloot dan ook direct de koe bij de horens te vatten en bij wat rastamannetjes een fiets te huren, toen ik binnen ging in het kantoor viel ik bijna om van de wietgeur, dit kan misschien ook verklaren waarom ik het grootste krel meekreeg dat volgens hun wieterige ogen het sportmachien van de Caraíben was. Ik had beter ook wat gesmoord want in mijn ogen was en bleef het een roos krel hoe hard ik ook probeerde het sportmachien onder het roze gevalletje te zien. Maar geen gezaag, als het met het roos krel moest dan moest het. Het regende dat het goot, een waterkieke verloor zijn pluimen als het naast mij zou staan, mijn roos krel was op leven na dood en mijn spieren gingen bijna in gezamenlijke staking maar de wondermooie natuur en de vriendelijke mensen maakten alles goed. Onderweg zag ik zelfs hele schattige aapjes die op hun dode gemak ondersteboven hingen. Ik was de koning weer te rijk. Eenmaal aangekomen in Bribri bleek het een groot toeristisch centrum te zijn geworden. Dit vond ik heel spijtig, ik zag inderdaad mensen die de uiterlijke kenmerken hadden van indianen maar zag ook dat ze( net zoals bijna iedereen zou doen) geld probeerden te verdienen met datgene dat geld brengt, namelijk toerisme. Waarschijnlijk brengt het ook vooruitgang en onderwijs maar toch vond ik het jammer. De tocht die ik had ondernomen had me veel meer voldoening gegeven dan mijn uiteindelijk doel. Heel herkenbaar. Mijn doelen gaan nogal vaak om 1 of andere reden de mist in. Ondertussen heb ik geleerd heb dat de weg er naartoe soms meer vreugde brengt dan de geweldige masterplannen die ik nogal vaak voor ogen heb. Ik besloot dan ook om niet te klagen en om naar port viejo te fietsen om er een kijkje te nemen, waar ik zag dat ik een goede keus had gemaakt door naar het minder toeristische Cahuita te gaan. Niet veel later zat ik een milkshake te slurpen aan een tafeltje op het strand, het leven was weer mooi, hoeveel geluk kan 1 mens hebben? Mijn roos krelletje had de dag overleefd en samen hadden we toch mooie momenten om te koesteren :).
De volgende dag zou ik naar het national parc in Cahuita gaan, volgens de mensen een park waar heel veel diersoorten zitten. Ik volledig in mijn nopjes het park in om al dat wild eens goed te bekijken, niets te zien enkel afgrijzelijke sadistische rottige stinkmuggen die onder de term heel wild kunnen vallen maar niet het wild waar ik naar zocht en me wel lekker vonden (wat ik nog begrijp) , de liefde was echter niet wederzijds. Ik liep wat sneller, al proberend elke mug die ik zag zo snel mogelijk te vermoorden bedenkend dat dit de enige soort op de wereld is die ik graag uitgeroeid zou zien (ja, als het over muggen gaat zit ik in mijn killerfase en ik heb er geen spijt van, voila, ik heb het gezegd, deze beestjes halen het slechtste in me boven, zelfs als ik er nu aan denk word ik terug even moordzuchtig en geraak ik in mijn kungfufase). Na meer dan een uur kwam ik de parkopzichter tegen die vroeg of ik al veel diertjes had gezien, toen ik zei dat ze volgens mij allemaal sliepen want dat er niks te zien was wees hij naar boven en zaten er een twintigtal apen naar me te kijken, daar waren ze dus, de snoodaards! Waarschijnlijk net opgestaan, ik zal wel om vijf uur uit mijn bed komen om er als eerste bij te zijn, de mannen draaien zich nog eens om, haha. Niet veel later zag ik twee hele mooie wasbeertjes, die na de eerste schok van mij tegen te komen het ruime sop verkozen en snel wegvluchtten. Ik had ze toch maar gezien, mijn dag was goed en ik kon het park in vrede verlaten . Iedereen weer gelukkig, ik hoefde geen geweldige scene te schoppen. In de namiddag hing ik wat op het strand, keek naar het vrolijke spelen van de kindjes,kreeg zelfs een vies blaadje cadeau dat ik gehouden heb uit sympathie voor de kindjes, sprong over wat golfjes, verdronk bijna in een golf en rustte als een luiaard in een omgevallen boom die wat van de grond was om op deze manier aan de verdrinkingsdood te ontsnappen. Plan gelukt,ik leef nog en morgen ga ik proberen om in één of ander gat te geraken omdat ik heb gehoord dat er daar ook nog indignitas leven. Ik heb nog tien dagen en geef het zomaar niet op. Hoeveel ik van deze plaats ook hou, ik ben een vrouw met een plan, een masterplan weliswaar en kan hier zomaar niet van afwijken en zal al maar genieten van de weg er naartoe:) ik heb kunnen vaststellen dat het niet echt noodzakelijk is voor de bevolking om mij hier te hebben om hellow babyop te roepen. Vele mensen in deze plaats lijken met een buitenlander getrouwd en er zijn duidelijk babys genoeg om op te roepen. Aangezien ik deze plicht niet heb te vervullen besluit ik maar eens om te gaan waar de mensen waarschijnlijk nog maar eens zullen vragen how the hell I got there? Een vraag die ik de laatste weken al menige malen heb moeten beantwoorden. Ik weet niet of jullie nog iets van mij zullen horen voor ik terug in België ben aangezien ik ondertussen weet dat zulke plaatsen onder de noemer geísoleerd op vele gebieden kunnen vallen. Moest er een probleem zijn steek ik wel iets in brand om rooksignalen te verspreiden, geen paniek, zoals ik in het verleden al eens heb vermeld ben ik heel goed in vureke stook, ik overleef het wel!
Groetjes,
Veerle de firemaster
