De voorbije twee weken zijn er al zoveel dingen gebeurd dat het lijkt of ik hier al een aantal maanden ben. Via mijn Costaricaanse familie, die allemaal vonden dat een cursus Spaans gaan volgen te duur was, ben ik in een school geraakt om er te helpen en er op deze manier ook Spaans te leren. Geloof me, als ge daar zo een zevental uur mee zit te doen of da ge al Spaans kunt en er eigenlijk de ballen van snapt dan komde helemaal getraumatiseerd thuis. Vandaag herinnerde ik me plots dat ik vroeger al niet kon stil zitten in de klas en menige uurtjes heb doorgebracht in het strafkampje der stoute kindjes. Meer dan tien jaar later zal ik me eens vrijwillig laten opsluiten in een klas en daarnaast dan nog de kindjes die heel hard op mijn vroegere ik trekken vertellen dat ze op hun stoel moeten blijven zitten. De laatste twee dagen waren de kinderen zo druk dat ik op een gegeven moment in het Spaans zei dat ze stiller moesten zijn en op hun plaats moesten gaan zitten. Ik schrok van mezelf want het floepte er gewoon uit, de kinderen keken me ook allemaal verbaasd aan. Ik denk meer omdat ik hun in vlot Spaans had toegesproken dan omdat ze tegen hun voeten kregen. Zo zie je maar: naast de nodige traumas van het binnenzitten schrikken we ons ook nog allemaal te pletter, geweldige ervaring,haha. Donderdag ga ik met de kinderen een klein project doen rond Afrika op vraag van de directrice. Is dat ni geweldig? Nu mag ik de kinderen van Costa Rica al sensibiliseren rond de problematiek in Malawi als Belg, mooi, mooi.
Op het einde van de week vertrek ik richting Nicaragua en is de marteling over, ondanks deze zware taal wil ik toch nog mijn oprechte dankbaarheid uitdrukken, haha. Ik besef wel dat niemand op twee weken tijd een andere taal onder de knie kan krijgen maar met mijn geduld is frustratie niet ver weg als ik het niet begrijp of kan. In de school wordt ik hier voortdurend mee geconfronteerd. Aaron vindt het dan nog eens geweldig om er elke avond nog een dosis spaans bovenop te smijten en me (jawel, in mijn gezicht) uit te lachen als ik het niet kan. Al een geluk dat hij me af en toe chocolat geeft want anders zou ik hem eens goed onder zijn gat stampen, te veel is te veel ;) Vorige week heb ik dan ook een weekje op mezelf in Monteverde doorgebracht, allee, dat was toch de bedoeling. Toen ik er arriveerde had ik al binnen twee minuten besloten dat ik na twee dagen het gatzou verlaten. Het was helemaal op toerisme gericht; overal hostelletjes, restaurants, shops. Toen ik aan de man van het hostelletje zei dat ik niets toeristisch wou doen lachte (ook hij) me in mijn gezicht uit, me veel geluk wensend. Diegenen die me kennen weten dat dit als een rode lap op een stier werkt. Niet veel later marcheerde ik door het toeristisch gat bedenkend hoe ik het op een andere manier kon doen. Daar zag ik het al! Een vuil, vies, vettig eetplaatske; the place to be for me! En ja hoor, geen één toerist die daar wou eten, vijf minuten later was ik in gesprek met een oudere man die dertig jaar geleden uit Costa Rica was gegaan en nu terug kwam om een nieuwe start te maken. Na een uur conversatie kwamen we al lachend tot de conclusie dat zijn nieuwe start niet echt geslaagd was aangezien de politie hem achter de veren zat owv volgens hem belachelijke, valse redenen. Zijn winkel was gesloten en hij kon met al zijn geld geen kant uit, hij kon het zelfs niet aan mij geven, dat vonden we beiden spijtig, ik al meer als hem,haha. Hij vertelde me hoe hard Costa Rica veranderd was, toen ik zacht aanhaalde dat ik was geschrokken van de materialistische levenswijze en het feit dat vele mensen in mijn ogen toch wel wat overgewicht hadden riep hij doorheen heel het gure, vieze tentje dat ik gerust mocht zeggen dat vele Tico s en ticas (costaricanen) vet waren. Ik kon niet anders dan er geweldig om lachen, hier was ik weer bij iemand beland die vond dat hij gerust mocht roepen dat iedereen vet was, spek naar mijn bek. En als er gelopen moest worden dan was ik toch sneller dan hem want hij was zo goed als bejaard . Op het einde van het gesprek gaf hij me zijn nummer en zei me dat ik hem altijd mocht bellen moest ik een probleem hebben, als ik een huis zocht kon hij hier ook voor zorgen want hij verhuurde twee appartementen. Opgewekt ging ik verder, misschien zou het niet-toerisme als toerist me toch lukken. Een aantal uren later passeerde ik een plaats waar ik van dacht dat ze fietsen verhuurden. Toen ik aan de man buiten vroeg of dit kon zei hij dat ze het normaal niet deden maar dat hij wel fietsen had waarvan ik er een kon huren. De volgende dag ging ik vol goede moed op pad, als de man er niet was dan zou ik een andere activiteit gaan doen, ik zou wel zien. Hij had zijn woord gehouden, er stonden twee fietsen klaar en ik mocht kiezen. Aangezien één van de fietsen de hillmasternoemde vond ik dat ik hier niet echt over een keuze kon spreken, wie kon met dit pareltje de bergen beter temmen dan ik, niemand toch? Haha, de hillmaster on the hillmaster. Toen ik wou vertrekken vroeg de man of ik de weg kende, nadat ik hem had verteld dat ik gewoon wat zou rijden en zien waar ik zou uitkomen aangezien ik het toerisme probeerde te vermijden stelde hij voor om mee te rijden als vrijwillige gids. Niet veel later was ik op weg naar plekken waar geen toeristen kwamen. Bleek dat de gids bosopzichter was, vele plaatsen kende en gratis kon komen waar zo goed als geen andere mensen waren. Vrij als een vogel, op de hillmaster was ik mijn overwinningsdansje al aan het voorbereiden voor de man van het hostel. Mijn dag was geslaagd. De volgende dag zou ik normaal vertrekken om met een nieuwe vriend Said, ook iemand van couchsurfing, naar zijn grootmoeders verjaardagsfeest te gaan. Said belde me s avonds echter op om te zeggen dat we niet zouden kunnen vertrekken voor zaterdag aangezien hij nog chaotischer is dan ik en we mede daardoor geen tickets hadden voor de bus. Ik zag het niet zitten om twee nachten in de stad te wachten dus besloot ik om toch maar in Monteverde te blijven en van daaruit recht naar zijn grootmoeder te gaan, tot nu toe was het goed meegevallen. De volgende dag wandelde ik naar een redelijk verlaten waterval. Dit kostte me maar een zevental uren bergop en bergaf al denkende dat een kind op de wereld zetten erger moest zijn dus dat ik niet moest klagen, maar ik kon ook alleen maar denken dat een moeder er volgens mij na de bevalling wel beter uitzag dan ik na deze wandeling. Ik weet niet hoe ik het doe maar als er een tikkeltje vuil in de buurt is hangt het aan mij. Het leek of ik vijf dagen in één of andere meander had gelegen Ik was er toch weer in geslaagd om het grote toerisme te ontwijken aangezien niemand zot genoeg was om de wandeling te doen. Toen ik s avonds uitgeput naar bed ging bedacht ik dat het spijtig was dat ik de volgende dag geen bus kon nemen. OWV Semana Santa (de heilige week voor Pasen die heel belangrijk is hier en het halve land plat legt) reden er geen bussen op stille vrijdag aangezien ze het nogal letterlijk nemen en het echt stil willen houden. s Morgens wandelde ik naar de receptie bedenkend hoe ik mijn dag dan zou invullen toen ik plots mijn vrijwillige gids gepakt en gezakt opmerkte in het hostel. Hij kwam me halen om te gaan wandelen naar een gebied waar geen toeristen komen. Aangezien ik geen moeilijke ben stond ik tien minuten later klaar om mee het bos in te trekken. We gingen ergens naar toe waar je normaal veel moet betalen om binnen te raken, maar weer was ik gratis mee, holee. Vanuit mijn ooghoek zag ik in de verte een waterval, daar moesten we naar toe volgens mij. Ondanks het feit dat de gids nog zei dat het echt ver was en het heel afgelegen was, door het domein van zijn vriend, was ik er van overtuigd dat we daar moesten zijn. Na wat gezaag van mijn kant vertrokken we vol goede moed. Een aantal uren later kwamen we bij zijn vriend aan. Deze leefde op 1 van de mooiste plekken die ik al had gezien, op een heel sobere wijze, ik ben niet snel jaloers, maar nu had ik het toch moeilijk om hem niet uit zijn huis te smijten met de boodschap dat ik het klusje om daar te wonen wel zou klaren. Het slechtste in mij kwam boven, zeker toen ik het paardje zag. Aangezien de man toch iets te innemend was om grof geweld tegen te gebruiken vond ik dat we best zo snel mogelijk konden verder gaan. Toen begon het pas,van paadjes was geen sprake meer, het was echt door de wildernis kruipen. Het duurde heel lang maar op het einde lag ik in een hangmat met zicht op de waterval, hoeveel geluk kan 1 persoon hebben? We keerden terug naar de vriend en zouden die zijn Quad gebruiken om op tijd beneden te raken. Joehoe, nog een gratis ritje op de quad, ik zag dit wel zitten, eenmaal aan het huis was het al redelijk laat en bleek dat de man weg was. De man leeft alleen in het huisje en zijn vrouw in het centrum. De man, Maximo, kan dit niet en rijdt over en weer tussen de twee huizen. Toen hij eenmaal was aangekomen was het al te laat om terug naar beneden te gaan. Ik moest de volgende dag om zes uur echter op de bus zitten en mijn kamer in het pension moest nog leeggemaakt worden en deze leek ontploft owv de chaos die ik er had gemaakt. Oei,oei, wat kon ik doen? We zouden s morgens heel vroeg vertrekken zodat ik mijn bus alsnog zou halen. Maxima bleek nog een aangenamere man dan ik dacht en weer mocht ik genieten van de Costaricaanse vrijheid, en dan nog in mijn droomhuis. Ik had een hele leuke avond, zette mijn wekker en ging slapen. Dit was weer buiten het feit gerekend dat we in het midden van de jungle zaten en er technologisch zo goed als niks werkte. Natuurlijk was ik te laat wakker en de twee andere mannen zaten volledig in hun relaxte wereldje , het wel gezellig vindend dat ik er ook was. Verdomme toch, met die mannen zijt ge toch ook weinig Toen ze zagen dat ik het toch ec ht belangrijk vond om Said en het hostel te verwittigen bedachten ze een ouderwets systeem met draadjes waarbij het belangrijk was om op de juiste plaats te zitten om hun telefoon te laten werken. Niet veel later was mijn verblijf in het hostel voor een nacht verlengd en kon ik het feest van de grootmoeder op mijn buik schrijven. Ik liep wat chagrijnig rond en de mannen vonden dit weer geweldig grappig. Toen besloot ik dat het leven te kort is om slechtgezind te zijn en dat dit toch ook een geweldige ervaring was dus jaja, niet veel later was ik weer op weg om in een prachtige rivier te gaan zwemmen, ik voelde me het vrolijke olifantje van het jungleboek en volgde al zingend mijn gids. Maxima had gezegd dat ik altijd welkom was en dat ik ook vrijwillig mocht komen helpen met zijn dieren en in het bos . Ik kon dan in het huisje wonen. Aangezien Costa Rica echt wel duur is en ik geen goede toerist ben zou ik dit geweldig vinden moest ik niet naar Nicaragua gaan. Ik zei hem dat ik iets zou laten weten moest het er toch nog van komen. De dag ging voorbij en ik voelde me even heer en meester van het regenwoud, tot we weer te ver waren afgeweken en het al donker werd. Ik begon te denken dat ik er toch iets mee moest te maken hebben aangezien ik steeds in zulke situaties kom, we zagen overal vuurvliegjes, net elfjes en ik dacht nog maar eens, ik kan er beter van genieten, tot ik gegrom hoorde. Ik vermoed dat ik nog nooit zo snel heb gelopen,haha, mijn gids was al een heel stuk vooruit aangezien hij zo snel mogelijk uit het bos wou en nog moest gaan werken. Ik dacht dat ik wel wat achter hem aan kon slenteren, dat was dan buiten het gegrom gerekend. Deze keer zou ik iets dichter bij hem blijven. Een half uur later was ik met een taxi op weg naar het hostel bedenkend dat ik toch weer vanalles had meegemaakt en Costaricanen echt vriendelijke, gastvrije mensen zijn. Ik ben hier nog niet veel alleen geweest en wordt mee van hier naar daar genomen. Vandaag is het nationale feestdag, binnen vijf minuten vertrek ik met Stefano, de neef van Aaron, naar de parade. Hij is er blijkbaar over dat ik het toilet ben binnen gestormd Het gaat me hier goed af, ik word omringd door lieve mensen die allen zeer graag hun land tonen en me vol stoppen met eten (ik begin te vermoeden dat het feeders zijn), ik heb het gevoel dat ik een meisje ben met veel geluk, una chica con suerte zoals ze hier zeggen.
