Ondertussen ben ik tot in Nicaragua geraakt, heb ik er enkele weken voor een sociale organisatie gewerkt, een weekje rondgetrokken en ben dan maar teruggekeerd om wat meer van Costa Rica te zien.
Nicaragua, een land van armoede, een land dat me onmiddellijk aansprak, een mengelmoes vam fietstaxis, mensen met paard en kar naast het moderne leven, ik had even het gevoel dat ik tussen de westerse wereld en Afrika was beland. Een gevoel dat perfect past bij het gevoel dat ik al enkele maanden in mijn hoofd heb. Perfectomento! Eindelijk een plaats die samenging met mijn staat van zijn. De eerste dag bracht ik rustig door in Rivas, ik werd pas de volgende dag in Leon werd verwacht. Ik schuimde de markt af, ging in het volkspark zitten en sloot de dag af met een bezoekje aan een lokaal cafe, waar de ober van dienst verslingerd was aan dansen en een hele show gaf. Ik zag het daar al wel zitten. De volgende dag trok ik naar Leon om voor een organisatie te werken die tochten aanbiedt en zo geld inzamelt voor sociale projecten. Een heel mooi initiatief, waar ik volledig achtersta, toeristen willen graag iets doen en betalen sowieso voor activiteiten. Op deze manier wordt er geld ingezameld op een eerlijke manier waarbij iedereen er goed uitkomt. Na 1 dag zou ik mijn eerste tocht al mee begeleiden. We hadden een groep van dertien mensen die allemaal de neiging niet konden onderdrukken om twee dagen met twintig kilo op hun rug de berg op te wandelen om de telica (vulkaan) te zien. Wat dan wou zeggen dat wij, als gidsen, vierentwintig kilo op onze rug zouden nemen, ik had hier precies niet echt de neiging tot, maar ja, we moesten ons bewijzen als fatsoenlijke gids. Toen ik met mijn rugzak in de groep kwam was iedereen verbaasd over de omvang van mijn rugzak. Dit gezegd zijnde kunnen we allemaal besluiten da k serieus heb afgezien en op mentale kracht da rugzakske naar boven heb gesleurd en naar beneden. Daarnaast werd er nog verwacht dat ik professionele gids was die hulp bood aan de hulpbehoevenden. Eigenlijk vermoedde ik dat ik bijna de meest hulpbehoevende mens in de groep was maar ja kan de gids da zeggen? Ik heb mijn best gedaan om zo professioneel mogelijk uit de hoek te komen maar ben ergens de mist in gegaan: misschien toen ik riep;daar een knalblauwe vogel! en het eigenlijk een vlinder was of toen ik echt een hele mooie vogel zag en alleen verbijsterd kon toezien en toen hij verdwenen was op de groep riep dat er net een hele mooie vogel was gepasseerd, misschien toen ik vergat dat ik de groep in het oog moest houden en al wat mensen had voorbijgestoken terwijl ik eigenlijk vanachter moest lopen of toen ik s morgens half aangekleed redelijk te laat uit de tent kwam om te zeggen dat we naar de zonsondergang ipv zonsopgang zouden gaan zien en iedereen me heel snel moest volgen (aangezien ik te laat was). Ik weet echt niet goed waar mijn professionaliteit de mist is in gegaan, haha. Al bij al was de eerste trip een hele mooie tocht met een hele leuke groep en was 1 van de toeristen zelfs teruggekeerd om ijsjes te brengen voor ons aangezien we nog veel werk hadden met het opkuisen van de tenten, het materiaal en mijn gehalte van afzien duidelijk weer zichtbare grenzen had overschreden, Lang leve het gidsen. Mijn eerste tocht als gids zat er op. Naast het gidsen moesten er vele zaken worden geregeld, klaargemaakt en moesten er dagelijks mensen in het kantoor zijn. Op het ogenblik dat ik arriveerde waren er vrijwilligers te kort waardoor ik heel veel kantoor deed en er niet echt tijd was om in de projecten te gaan. Ik vond het een geweldig initiatief en ben blij dat er mensen zijn die zich minimum drie maanden willen wijden aan deze job maar voor mij was het toch belangrijk om contact te hebben met de straatkinderen en mijn spaans te verbeteren ipv steeds engels te spreken met de toeristen. Dit was echter zo goed als onmogelijk. We zijn 1 keer een project gaan bezoeken. Mijn hart smolt bij het zien van deze stoere jongens die te stoer waren voor hun leeftijd maar onder al het machogedrag jongens waren die hun plaats, weg zochten, net zoals iedereen. Na een uur hing er al eentje aan mijn arm die volgens mij toch al wel vijftien was. Als ik in zulke projecten ben weet ik weer wat ik graag doe wat vreugde schenkt voor mij. In deze pure wereld kunnen zijn en dag per dag zien wat er mogelijk is. De week voor dat ik naar het project ging waren er twee jongens gestorven aan een overdosis, eentje van zeven en eentje van elf. Als je in het centrum kwam was hier weinig van te merken maar dit is de dagdagelijkse realiteit van deze jongeren. In het ziekenhuis zijn ze nu al zover dat ze zulke jongens niet meer willen helpen vertelde mijn lesgeefster, het geeft hen een slechte naam. Dit deed mijn haren ten berge rijzen, ik kon het niet geloven, de wereld kan toch onrechtvaardig zijn maar blijkbaar draait het zo. Ik heb besloten dat ik het per dag bekijk en voor de kleine dingen ga, vele kleine dingen maken een grote. En zo niet kunnen kleine dingen ook heel mooi zijn. Omdat ik niet echt veel contact met de jongeren had, heel veel kantoorwerk deed, vooral met de toeristen werkte en het tijd werd om het vrijwilligerswerk voorlopig aan anderen over te laten besloot ik om na enkele weken om het aan andere vrijwilligers te laten. Ik sloot de periode af met een tocht naar de cerro negro waar ik vond dat mijn sandboard niet genoeg snelheid maakte dus de tweede keer katrap van het vulkaantje liep, het voorbeeld gevend als gids . Het was heel grappig aangezien ik steeds in het diepe vulkaanzand zakte, het bleef grappig tot dat ik dacht dat ik een windhond was,te hard liep, niet meer kon stoppen en de nodige totter en tuimelingen maakte. Hoe kon het anders dan dat ik zou eindigen met een blauw gat en onder het vuil, zelfs mijn neus zag zwart. Ondanks dit klein voorvalletje heb ik besloten dat ik op een dag moet wederkeren met enkelen van mijn zotste vrienden om een race te doen met nen toog beneden aan den berg om bierprijzen uit te delen voor de snelste windhond of tuimelaar.
Na nog een weekje rondtrekken in Nicaragua (waar ik werelds meest sexy danseres heb ontmoet, ze was slechts 75 jaar, danste als een wapperende vlag en zong als een zieke kraai maar had de wereld in haar zak, geweld g) keerde ik terug naar Costa Rica om te bekijken of ik hier nog iets kan betekenen of de kraai alias vlag van Costa Rica kan worden want deze functie is hier nog niet ingevuld heb ik gehoord, alle opties zijn weer open voor ene Veerle Janssens.
Groetjes.
Veerle (de nieuwe wapperende kraai van Costa Rica)
